EP : 3
1691 Words
“คุณซื้อเด็กคนนั้นมาเท่าไหร่คุณบอกมาได้เลยแล้วฉันจะคืนให้ ฉันคืนให้สองเท่าเลยก็ได้นะคะ”
“อ่าส์! ทำไมเธอพูดจาไม่รู้เรื่องแบบนี้วะ ดูหน้าฉัน”
“มอง แล้วอ่านปากฉันให้ดี...ฉันมีให้กินฟรีเยอะไม่ต้องซื้อเด็กของเธอกินหรอกยัยแม่เล้า!”
“คุณ! ฉันไม่ได้เป็นแม่เล้านะ! บอกแล้วไงว่าเด็กในโมเดลลิ่งเอาชื่อโมฉันมาแอบอ้างขายตัวฉันเลยตามมาจัดการ!” ฉันอึ้งก่อนจะปฏิเสธความคิดของเขาจนเสียงดัง
“หึ! เหรอ แต่ฉันว่าเธอเป็นว่ะไม่งั้นไม่เดือดร้อนขนาดนี้หรอก ตีสองกับสภาพเมา ๆ ของเธอไม่น่าจะกระเสือกกระสนมาทำอะไรแบบนี้นอกจาก...ผลประโยชน์ไม่ลงตัว”
โอ้โห~ นี่ความคิดเหรอ ก็เห็นอยู่ว่าฉันเมา แถมสภาพฉันยังพร้อมเที่ยวยันสว่างขนาดนี้ทำไมไม่คิดว่าถ้าไม่เดือดร้อนจริง ๆ ฉันคงไม่ทิ้งแก้วเหล้ากับวงดนตรีมาทำอะไรแบบนี้หรอก!
“ไง ทำไมไม่ปฏิเสธต่อล่ะ ถ้าไม่ปฎิเสธก็ถอยไปอย่าขวางประตู ไปตามหาที่อื่นซะที่นี่ไม่มีเด็กของเธอ”
“ไม่จริง คนของฉันไม่เคยให้ข้อมูลพลาด โอเคถ้าคุณจะไม่ให้ออกมาก็ไม่เป็นไร แต่ยังไงก็ต้องออกจากห้องนี้แน่นอนไม่มีใครอยู่ในโรงแรมได้ทั้งปีทั้งชาติหรอกเดี๋ยวฉันรอดูเอง!” ฉันมั่นใจแต่ก็เปล่าประโยชน์ที่จะขอให้เขาส่งตัวยัยบิวตี้มา
“หึ! ปัญญาอ่อนฉิบ!”
ปัง!
“...ไอ้ฝรั่งบ้า!” ด่าได้แค่นี้แหละไม่รู้จะด่าคำไหน!
โชคดีที่โถงทางเดินของโรงแรมมีที่นั่งอยู่ฉันก็เลยพาตัวเองย้ายจากหน้าห้องเขาไปนั่งตรงนั้นเพื่อรอจับยัยบิวตี้ให้ได้คาหนังคาเขา ไม่ออกคืนนี้ยังไงพรุ่งนี้ก็ต้องออกมาล่ะวะ!
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
...นัตตี้
ติ๊ด!
“ว่าไงนัตตี้”
(เป็นยังไงบ้างคะพี่ด้าขาได้จัดการอีบิวตี้รึยังคะ)
“เป็นยังไงงั้นเหรอ เหอะ! จะเป็นยังไงล่ะแขกบิวตี้ไม่ยอมให้ออกมา”
(ฮะ? แล้วพี่ด้าไม่ได้บอกเหรอคะว่าพี่ด้าไปตามทำไม)
“บอก แต่เขาไม่ยอม” ฉันพูดไปก็เซ็งไป เซ็งจนต้องกลอกตามองบน
(โอ้โห~ แสดงว่านังบิวนี่มันต้องเด็ดจนแขกปล่อยกลับไม่ได้เลยนะคะพี่ด้าขา)
“...” เจ็บไปถึงกระดองใจเลยไหมล่ะไอด้า
“ไม่ใช่หรอกเขาน่าจะโมโหที่พี่ไปเคาะห้องเขาตอนตีสองมากกว่าเลยไม่ให้บิวตี้ออกมาคุยกับพี่” ปลอบใจตัวเองไปเถอะไอด้า ปลอบไปเลยถ้าปลอบแล้วแกสบายใจ T_T
“ใช่เหรอคะพี่ด้า ตี้ว่าน่าจะติดใจรสชาติ... / พี่บอกว่าเป็นแบบนั้นนัตตี้ไม่เชื่อพี่เหรอจ้ะ” ฉันพูดสวนเพราะสิ่งที่นัตตี้พูดมันทิ่งแทงใจ พูดสวนพร้อมกับน้ำเสียงกึ่งบังคับให้นัตตี้คล้อยตามเหตุผลของฉัน ต่อให้นัตตี้จะงงว่าเพราะอะไรฉันถึงบังคับก็ไม่สนขอแค่ไม่ได้ยินคำพูดตำใจก็พอแล้ว!
(แต่ตี้ก็ว่างั้นนะคะ คงไม่ได้เด็ดจนไม่ยอมปล่อยหรอกค่ะพี่ด้าขา แล้วว่าแต่คุณปู่คนนั้นเขาด่าพี่ด้าไหมคะ)
“คุณปู่?” คุณปู่ไหนที่เห็นมีแต่คุณปูต่างหาก กล้ามปูเนื้อแน่น ๆ ซิกแพ็คเต็มท้อง
(ค่ะ คุณปู่ที่นังบิวมันไปบริการไงคะ แหม~ ตอนแรกตี้ก็อุตส่าห์อิจฉาที่มันได้กินของนอกแซบ ๆ แต่อีแจ๊สมันเพิ่งส่งรูปมาให้ดูค่ะ มีเด็กโมอื่นเห็นตอนมันเดินขึ้นห้องกับคุณปู่พอดีเลยแอบถ่ายรูปไว้ค่ะพี่ด้าขา)
“จริงเหรอนัตตี้ แต่ที่พี่เห็นไม่ใช่คุณปู่เลยนะ”
(จริงสิคะพี่ด้า พี่ด้าจะดูรูปไหมคะตี้เพิ่งได้ก่อนโทรหาพี่ด้าไม่ถึงห้านาทีเองค่ะ)
“เอามา ส่งมาเลยแต่ไม่ต้องวางสายนะ” ฉันบอกแล้วกดเข้าแอพพลิเคชั่นหนึ่งเพื่อรอดูรูปแล้วจากนั้นไม่นานก็เห็นรูปที่ถ่ายด้านหลังบิวตี้กับผู้ชายต่างชาติที่ดูยังไงก็แก่ อ้วน แล้วก็เตี้ย ไม่มีอะใกล้เคียงความเป็นพี่วิลเลียมเลยสักนิด
“รูปวันนี้เหรอนัตตี้” ฉันเริ่มสับสนเพราะที่ฉันเห็นมันคือพี่วิลไม่ใช่คุณปู่ในรูป ไม่ใกล้เคียงเลยสักนิด
(ค่ะพี่ด้า)
“แต่แขกบิวตี้ที่พี่เห็นยังหนุ่มอยู่เลยนะ”
(หือ ไม่ใช่มั้งคะ พี่ด้าตาฝาดรึเปล่าคะ)
“ตาฝาดบ้าอะไรฉันยืนให้เขาด่าตั้งนาน” พูดแล้วก็จี๊ด มาหาว่าฉันเป็นแม่เล้าทั้งที่ฉันบอกอยู่ปาว ๆ ว่าฉันคือเจ้าของโมเดลลิ่งผู้เสียหาย หน้าอย่างฉัน หน้าเรียว ๆ สวย ๆ อกบึ๊ม ๆ แต่งตัวเซ็กซี่จัดเต็มขนาดนี้ตรงไหนที่เหมือนแม่เล้ากันวะ!
(บ้า~ พี่ด้าลองไปเคาะดูอีกทีดีกว่าไหมคะ)
“เคาะบ้าอะไร เพิ่งโดนไล่มาใครจะกล้าไปเคาะ นี่พี่ก็กำลังนั่งรอที่โถงในชั้นนี้นี่แหละ รอให้บิวตี้มันเปิดประตูออก...มา” ฉันพูดแล้วหยุดเว้นจังหวะไปนิดหน่อยเพราะสายตาดันมองไปเห็นประตูห้องแรกของชั้นนี้ถูกเปิดออกมาพอดี
“นัต...ตี้”
(ขาพี่ด้า)
“ห้องไหนนะที่บิวตี้มันไปนอนกับแขก”
(ห้อง 3001 ไงคะพี่ด้าขา ทำไมเหรอคะ มีอะไรเหรอคะพี่ด้า)
“ไม่ใช่ 30...10 เหรอนัตตี้” ทำไมใจมันเริ่มเต้นแปลก ๆ แบบนี้ล่ะไอด้า
(หือ ไปไกลแล้วค่ะพี่ด้าขา 3001 ค่ะพี่ด้า ห้องแรกเลยค่ะ)
“...ฉิบหาย”
(อะไรนะคะพี่ด้า)
“เดี๋ยวค่อยคุยกันนะนัตตี้ ตอนนี้พี่เจอเป้าหมายแล้ว”
ติ๊ด!
ฉันเสียเวลาไปนิดหน่อยในการคุยกับนัตตี้เพื่อไขข้อข้องใจในสิ่งที่ฉันมั่นใจแล้วว่าฉันเข้าใจผิด แต่มันก็คุ้มที่ได้รู้ว่าสุดท้ายแล้วพี่วิลที่ฉันแอบชอบผ่านไอจีมาตั้งนานไม่ได้ซื้อผู้หญิงบริการมากิน
ได้รู้แค่นี้ก็เหมือนโลกที่เคยพังลงไปกำลังรีสตาร์ทขึ้นมาใหม่ พี่วิลไม่ได้ซื้อกินแล้วพี่วิลก็ไม่ได้กินกับบิวตี้เด็กในสังกัดฉัน กรี๊ด~ ด้าอยากจะกรี๊ดให้ดัง ๆ >///<
แต่! แต่ยังก่อนยังกรี๊ดตอนนี้ไม่ได้เพราะไอด้าคนนี้ยังต้องจัดการกับเด็กในสังกัดคนนี้ให้สิ้นซาก!
ครืด~
ก่อนที่ลิฟท์จะปิดสนิทมันก็ถูกเปิดออกอีกครั้งแล้วคนที่อยู่ข้างในลิฟท์ที่กำลังยืนหน้านิ่งก็เบิกตามองหน้าฉันที่ยิ้มหวานให้จากข้างนอก
“สวัสดีตอนดึก ๆ จ้ะ บิวตี้คนสวยของพี่ด้า~”
- วันต่อมา –
ฉันยังไม่ได้นอน กลับถึงบ้านก็รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วกลับไปที่เดิมที่ฉันเพิ่งออกมา
“คุณ ๆ คุณคะ” ฉันมาเพราะฉันมีเรื่องต้องเคลียร์ ฉันจะปล่อยให้เขารู้สึกแย่ที่เจอฉันไปกล่าวหาว่าเขาซื้อบริการผู้หญิงไม่ได้
“...นี่เธออีกแล้วเหรอ ยังตามหาเด็กไม่เจอรึไงวะ” เขาเดินออกมาจากลิฟท์พอฉันรีบตรงเข้าไปหาก็มีท่าทีรำคาญขึ้นมา
“เปล่าค่ะ ฉันเจอแล้วแต่ที่ฉันมาฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ”
“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับเธอ หลีกไป” เขาบอกแล้วเดินผ่านหน้า ดูก็รู้ว่าจะไปที่ห้องอาหาร
“คุณ ฉันรู้สึกผิดจริง ๆ นะ ฉันอยากขอโทษที่เมื่อคืนฉันไปโวยวายรบกวนคุณ คือว่าฉันเข้าใจผิดน่ะค่ะ”
“หึ! ฉันก็ว่างั้นล่ะ ฉันรู้ตั้งแต่แรกที่เธอมาโวยวายแล้วแต่พูดไปแม่งก้ไม่ฟัง แต่ช่างมันเถอะ ไร้สาระ” พูดไปเดินไปไม่มองหน้าฉันเลย นี่ฉันก็ว่าฉันแต่งตัวสวยแต่งหน้าจัดเต็มแล้วนะไม่คิดจะหยุดคุยเพื่อรักษามารยาทกับคนสวย ๆ อย่างไอด้าคนนี้หน่อยรึไง
“คุณคะฉันขอเวลาห้านาที ฉันรู้สึกผิดกับคุณจริง ๆ ฉันอยากอธิ... / มันเรื่องของเธอ เธอจะรู้สึกแย่หรือว่าเธอจะแฮปปี้ก็ตามสบาย แต่ขออย่างเดี๋ยวหลีกไป โคตรเกะกะเลยว่ะ”
“...” ทำไมไล่เก่งแบบนี้วะ!
“เข้าใจแล้วใช่ไหม”
“ฉันก็แค่เข้าใจผิดเลยอยากมาขอโทษไม่เห็นต้องใช้คำพูดขนาดนี้เลย”
“ไม่จำเป็นต้องขอโทษ ฉันไม่ได้สนใจเธอขนาดนั้น” เขาพูดจบก็เดินไปเลยไม่มองหน้าฉันเลยแม้แต่นิดเดียวด้วยซ้ำ
เจ็บ นี่ก็ว่าตัวเองสวยแล้วนะ แต่เขาดันกล้าพูดว่าไม่ได้สนฉันขนาดนั้น นี่ไม่ได้หวังอะไรหรอก ไม่ได้คิดจะแต่งตัวมาล่อให้เขาสนใจแต่ก็ไม่คิดว่าจะนอกสายตาไม่ขนาดนี้
แต่คิดให้ดีก็ไม่แปลกเลยไอด้า ขนาดพี่ไอริสที่ว่าสวยอย่างกับรูปปั้นอีตาฝรั่งนี่ยังกล้านอกใจไปแอบมีกิ๊กเลย เหอะ!
“โอเค ถ้างั้นก็ขอโทษคุณด้วยแล้วกันที่ฉันมากวน ก็แค่จะมาขอโทษที่เมื่อคืนไปรบกวนคุณ ฉันเพิ่งรู้ว่าฉันจำห้องผิดก็เลยเคาะห้องผิดแค่นั้น” ฉันพูดส่ง ๆ แต่ในใจลึก ๆ ก็อยากให้เขารับฟัง
ฉันพูดจบเขาก็หยุดเดินแล้วหันกลับมามองหน้าฉันทำให้ฉันเริ่มรู้สึกดีขึ้น บางทีพี่วิลอาจจะเข้าใจเจตนาที่ฉันมาวันนี้แล้วก็ได้ บางทีเราสองคนอาจจะคุยกันดี ๆ แล้วก็...
“ไม่เป็นไร ฉันว่าเธอไม่ต้องคิดมากหรอก เพราะความจริงฉันก็ไม่ได้ถือสาหรือว่าให้ราคาผู้หญิงขี้เมาแบบเธอตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”
- Writer
