EP : 2
1552 Words
“เปิดสิโว้ย!”
กริ๊ก!
แอด~
“ยอมเปิดแล้วเหรอบิว... / เป็นส้นตีนอะไรวะ!”
“...” ฉันกำลังจะวีนใส่ ฉันมั่นใจว่าที่ไม่เปิดง่าย ๆ อาจจะเป็นเพราะบิวตี้เห็นว่าเป็นฉันเลยไม่ยอมเปิด น่าจะเพิ่งทำใจได้ก็เลยเพิ่งเปิดตอนนี้พอประตูเปิดออกฉันเลยกะว่าจะใส่ให้เต็มที่แต่สุดท้ายคำพูดถูกเอ่ยออกไปจากปากฉันแค่ไม่กี่วลีคำสบถด่าด้วยภาษาไทยสำเนียงฝรั่งที่เกือบจะเป็นภาษาไทยที่ชัดเจนก็ดังสนั่นออกมาเบรกคำพูดทุกคำของฉัน
“เอ่อ...” ฉันว่าไม่ใช่แค่เสียงด่าหรอก แต่หน้าของคนที่อยู่ในห้องก็เป็นตัวช่วยเบรกฉันชั้นดีเลยล่ะ เพราะคนข้างในเป็นคนที่ฉันคาดไม่ถึงแถมยังไม่เคยคาดถึงด้วยซ้ำ
ไม่ใช่แค่คาดไม่ถึงแต่เป็นคนที่ฉันคิดว่าชาตินี้ทั้งชาติคงไม่มีโอกาสได้เจอแต่วันนี้ฉันกลับ...ได้เจอเขาแล้ว
“พี่วิล” ฉันเอ่ยชื่อเขาออกมาด้วยความอึ้งทำให้เสียงของฉันมันค่อนข้างเบามากจนแม้แต่ฉันก็ยังไม่ได้ยินเสียงของตัวเอง
“เป็นห่าอะไร” เขาเอ่ยออกมาเสียงเย็นยะเยือกท่าทางจะโมโหมากด้วย สายตาที่มองมาเลยโคตรไม่เป็นมิตรเลยแม้แต่นิดเดียว
“เอ่อ...” ท่าทางเขาจะจำฉันไม่ได้สินะ ก็แน่ละเห็นกันผิวเผินไม่กี่ครั้งใครจะไปจำได้
“อ่าส์~ กินเหล้าหึ่งเลยว่ะ นี่เธอเมาแล้วเดินอาระวาดรบกวนแขกห้องอื่นเหรอ”
“ปะ เปล่าค่ะ” ฉันยังจับต้นชนปลายไม่ถูก อึ้ง ช็อค งงไปหมดที่ได้เจอหน้าเขา
“เปล่าแล้วเป็นห่าอะไร” เถื่อนจัง เพิ่งรู้ว่าพี่วิลพูดจาได้เถื่อนขนาดนี้ แล้วเวลาที่อยู่บนเตียงล่ะ หุ่นเขาหน้าตาเขาแซบมากเลยนะ ยิ่งถ้าบวกการพูดจาเถื่อนแบบนี้ตอนที่อยู่บนเตียงกับบิวตี้เขาจะเถื่อนรึเปล่า
...โมโห!
แค่เผลอจินตนาการไปถึงเรื่องนั้นจากที่อึ้งอยู่พอมีชื่อบิวตี้เข้ามาในหัวฉันก็โมโหขึ้นมาอีกครั้ง
โมโหที่บิวตี้เลี้ยงไม่เชื่องสอนไม่ฟังแถมยังเอาชื่อโมเดลลิ่งมาใช้ในการอัพราคาจากแขก แล้วก็โมโหที่คนที่บิวตี้มาบริการคือผู้ชายในไอจีที่ฉันแอบชอบ!
โมโหโว้ย! โมโหความบ้าของตัวเองด้วยที่บ้าจนแยกแยะอะไรแทบไม่ได้แล้วตอนนี้
“อย่าเงียบ ฉันถามว่าเธอเป็นห่าอะไรถึงมาเคาะประตูห้องคนอื่นไม่หยุดตอนตีสอง!”
“เอ่อ...”
“ตอบมา!” ฉันกวนเวลานอนของเขาหรือฉันกวนเวลากินตับของเขากันแน่นะ
เป็นเพราะเขากำลังขยับสะโพกแน่น ๆ ของเขาอย่างเอาเป็นเอาตายแล้วฉันมาโวยวายให้เขาค้างเลยโมโหมากรึเปล่า ฉันเดาไปเรื่อยนั่นล่ะค่ะ เพราะจะให้บอกตามความจริงฉันก็มึนอยู่บ้างนิดหน่อยเล็กน้อยถึงปานกลางจนค่อนไปทาง...เมา โอเคฉันเมา ไม่เมาไม่บ้ามาเตะประตูเรียกบิวตี้กลางดึกกลางดื่นแบบนี้หรอก ถ้าสภาพปกติคงเคาะดี ๆ ไม่ยอมเปิดก็ยืนเฝ้าจนกว่ามันจะเปิดประตูออกมาข้างนอกไม่มีทางรบกวนใครขนาดนี้แน่
“ทำไมไม่ตอบวะ! ถ้าไม่ตอบฉันจะเรียกรปภ. มาลากคอเธอออกไป!”
“เรียก...เรียกบิวตี้ออกมาให้หน่อยค่ะ” เห็นเขาโมโหมากฉันเลยคิดว่าน่าจะรีบเรียกเด็กของฉันไปเคลียร์กันข้างนอกแล้วปล่อยให้เขาพักผ่อนดีกว่า
“บิวตี้? บิวตี้อะไรของเธอ”
“เอ่อ เด็กที่คุณเอามานอนด้วยน่ะค่ะ” อาจจะกินตับกันแต่ไม่ได้ถามชื่อกันมั้งคะเลยไม่รู้จัก
“เธอว่าอะไรนะ” จากที่ขมวดคิ้วตั้งแต่ตอนถามว่าบิวตี้อะไรของเธอคราวนี้คิ้วเขาเป็นปมมากกว่าเดิมอีก
“ก็เด็กที่มานอนกับคุณไงคะ ช่วยเรียกออกมาคุยกับฉันหน่อยได้ไหม ฉันขอโทษนะคะที่เสียมารยาทแล้วก็มาขัดจังหวะคุณแต่ฉันจำเป็นต้องเรียกเด็กคนนั้นมาคุยจริง ๆ”
“Damn! ที่เธอมาเคาะประตูโวยวายรบกวนฉันเพราะเธอมาตามหาเด็กที่มาขายตัว!”
“ก็...ประมาณนั้นค่ะ” จะให้เรียกว่าขายตัวเลยฉันก็กระดากปากเนอะ
“เธอเป็นเล้ามาตามหาเด็กเหรอ?” เขาหรี่ตาจ้องมองฉันด้วยความสงสัยแต่คำพูดของเขาก็ทำฉันสะดุ้งแล้วรีบยกมือส่ายหน้าปฏิเสธ
“ปะ เปล่านะคะ ไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะ ฉันเป็นเจ้าของโมเดลลิ่งที่เด็กคนนั้นทำงานอยู่แต่เด็กคนนั้นเอาชื่อของโมเดลลิ่งฉันมาใช้รับงานทำให้ชื่อเสียงบริษัทฉันเสียหายฉันก็เลยต้องตามมาเคลียร์น่ะค่ะ”
“แล้วเธอก็มาตามที่ห้องนี้”
“ค่ะ”
“เธอคิดว่าฉันซื้อผู้หญิงบริการ?” สีหน้าเขาเอาเรื่องมาก ก็มันจริงไม่ใช่เหรอคะ ข่าวนัตตี้ไม่พลาดหรอก ยิ่งต้องบุกมาถึงโรงแรมใครจะกล้าหาข้อมูลไม่ชัวร์มาล่ะเกิดเคาะผิดห้องก็ซวยแย่
“ค่ะ ฉันได้ข้อมูลว่าเด็กคนนั้นมาให้บริการคุณ” ฉันไม่ได้ตอบด้วยความฉะฉานมั่นใจอะไรหรอก ก็แค่ตอบไปตามที่ได้รับข้อมูลมาแถมยังติดจะเสียงเบาด้วยซ้ำเพราะท่าทางของเขาดูน่ากลัวอยู่เหมือนกัน
“f**k! โคตรบ้าเลยว่ะ” เขายืนเท้าเอวท่าทางหัวเสียแล้วสบถออกมาด้วยคำที่หยาบมาก
จะเกิดเรื่องใหญ่ไหมวะด้า อย่าให้เกิดเลยนะได้โปรดเข้าใจเถอะว่าแค่มาตามเด็กกลับไปเคลียร์ แค่จะไล่ออกแล้วบอกให้เลิกเอาชื่อเสียงโมเดลลิ่งมาหากินส่วนหลังจากนั้นจะดีลกันต่อก็ตามสบายเลยอีด้าคนนี้จะเป็นฝ่ายทำใจเอง T_T
“คือฉันไม่ได้ตั้งใจจะขัดจังหวะคุณจริง ๆ นะคะ ฉันแค่จะจับเด็กคนนั้นให้ได้คาหนังคาเขา มันหลายครั้งแล้วที่เด็กคนนั้นเอาชื่อบริษัทฉันมาใช้อัพราคา คุณเองก็คงเป็นหนึ่งในนั้นที่ถูกหลอก ถ้างั้นฉันขอบอกคุณตรงนี้ให้เข้าใจเลยก็แล้วกันว่าไอดีโมเดลลิ่งไม่มีเด็กในสังกัดส่งขาย ถ้าคุณอยากใช้บริการฉันว่าคราวหลังคุณตรวจสอบให้ดีหน่อยนะคะจะได้ไม่ถูกอัพราคา”
“หยุด ๆๆ”
“คุณฉันหวังดีจริง ๆ นะ” เพราะฉันอุตส่าห์เตือนด้วยความหวังดีแต่เขากลับยกมือขึ้นห้ามก็เลยต้องรีบบอกเขาว่าฉันเจตนาดีจริง ๆ ถึงแม้จะผิดหวังที่พี่วิลของอีด้ามาซื้อบริการกินก็เถอะ แต่ฉันก็ไม่อยากให้เขาถูกหลอก
“เก็บความหวังดีของเธอกลับไปไม่ก็กองไว้ตรงนั้นเลย”
“คุณ ฉันรู้ว่าคุณรวยถ้าไม่รวยคุณเปิดห้องนี้ไม่ได้หรอก คุณเป็นนักธุรกิจคุณก็น่าจะไม่ชอบเสียผลประ... / รู้ได้ไงว่าฉันเป็นนักธุรกิจ” กำลังพยายามอธิบายแต่เขากลับหรี่ตาถามแล้วมองฉันด้วยสายตาระแวง
“เอ่อ...ดูจากท่าทางแล้วก็ห้องที่คุณนอนน่ะค่ะ” ห้องละสามหมื่นห้าต่อคืนต่อให้วันนี้จะถูกหวยรางวัลที่หนึ่งสิบใบคนอย่างไอด้าก็ไม่นอนหรอก
“เธอตัดสินคนจากภายนอกเหรอ?”
“เปล่าค่ะ ฉันแค่ดูจากลักษณะท่าทางแล้วก็คาดเดา แต่ฉันลืมไปว่ารูปร่างหน้าตาอย่างคุณอาจจะเป็นดาราก็ได้ เอ๊ะ! หรือว่าคุณเป็นดาราคะ” ฉันลองพูดเผื่อว่าเขาจะอารมณ์ดีขึ้นถ้าโดนชม
“หึ! พอไม่ต้องนอกเรื่อง หยุดพูดแล้วเก็บความหวังดีของเธอกลับไปซะ” เขาพูดจบก็ทำท่าจะปิดประตูใส่หน้าทำให้ฉันต้องรีบอาศัยลูกมึนเอามือดันประตูของเขาเอาไว้ก่อนที่มันจะปิดลง
“เดี๋ยว ๆ คุณ คุณเรียกบิวตี้ให้ฉันก่อนได้ไหมคะ”
“ฉันไม่เรียกใครให้เธอทั้งนั้นกลับไป” เขาทำท่าจะประตูอีกครั้งแต่เขาจะปิดทั้งที่ฉันยังไม่ได้ตัวบิวตี้แบบนี้ไม่ได้นะ
“คุณฉันขอร้องล่ะ เรียกเด็กคนนั้นออกมาให้ฉันเถอะ เอาแบบนี้ก็ได้ค่ะ ฉันจะค*****นให้คุณดีไหมคะ”
“อะไรนะ?”
“คุณซื้อเด็กคนนั้นมาเท่าไหร่คุณบอกมาได้เลยแล้วฉันจะคืนให้ ฉันคืนให้สองเท่าเลยก็ได้นะคะ”
“อ่าส์! ทำไมเธอพูดจาไม่รู้เรื่องแบบนี้วะ ดูหน้าฉัน” เขาถอนหายใจแล้วก็มีท่าทางหัวเสียมากแถมยังชี้หน้าตัวเองอีกทำให้ฉันต้องมองใบหน้าหล่อตามคำสั่ง แต่ถึงไม่สั่งก็เต็มใจมองนะ มองทั้งวันทั้งคืน มองข้ามปีข้ามชาติเลยก็ยังไง
“มอง
แล้วอ่านปากฉันให้ดี...ฉันมีให้กินฟรีเยอะไม่ต้องซื้อเด็กของเธอกินหรอกยัยแม่เล้า!”
- Writer
