Pırıl etrafında telaşla koşturan insanları boş gözlerle izliyordu. Geçmez dediği zaman geçmiş ve söz günü gelmişti.
Formaliteden yapılan isteme gününü de acı içinde izlemişti. Sanki orada sevmediği kişiye verilen kendi değilmiş gibi her şeye yabacı kalmıştı. Tüm akşam konuşmaları ve kendi ilişkisi hakkında karar veren insanları dinlemişti. Biri bile dönüp sen ne istiyorsun dememişti. Neşat eniştesi babasına Allah’ın emriyle istiyorum dediğinde bile kimse yüzüne bakmamıştı.
Verdim gitti cevabından sonra el öpen Rıdvan’ı izlerken neden sevindiğini sorgulamıştı. Kendi sevmediği gibi onun da sevdiğini sanmıyordu. Mecbur olmadıkça yan yana bile gelmiyorlardı. Peki bu yaşadıkları neydi? Neden böyle istekli görünüyordu?
Düşüncelerden sıyrılıp aşağı inmeden önce lavaboya gitmek için ayağa kalkt
