“เอาไปเผาทิ้งให้หมด แล้วผมจะหาชุดนอนที่ดูดีกว่านี้มาให้ อย่า! แม้แต่จะคิดดื้อ ผมบอกไว้ก่อน ผมจะฉีกทุกชุดที่คุณมีให้หมด ดูสิคุณจะยังหยิบมันขึ้นมาใส่อีกไหม” เสียงแหบปร่ากระซิบบอก ปลายนิ้วเกลี่ยไปตามส่วนโค้งส่วนเว้าที่จ้องมอง ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดใบหูหอมกรุ่น จนกาสะลองต้องเบี่ยงกายหนี
“ไปเถอะดอกปีบ คุณจะยื้อเวลาไว้ได้ไม่นานหรอกน่า หรืออยากให้คนอื่นรู้ ผมจะได้อุ้มคุณไป ไม่ต้องหลบไม่ต้องซ่อน”
“คุณเปรมออกไปก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวดอกปีบจะตามไปเอง” เธอก้มหน้าลงซ่อนรอยน้ำตาไว้จากสายตาชายหนุ่ม อดสูและอับอายในการกระทำของตัวเอง แต่ก็ต้องฝืนทนยอมรับความจริง
“อย่านาน ไม่อย่างนั้นผมจะมาตามคุณเอง” ชายหนุ่มกดจูบเหนือหน้าผากกลมกลึง ก่อนจะหมุนกายเดินลอยชายออกไปจากห้องนอนของกาสะลอง
หญิงสาวระบายลมหายใจแผ่วๆ เดินไปเก็บซากเสื้อผ้าของเปรมที่หล่นเกลื่อนห้อง รวบรวมหอบไว้ในอ้อมแขนก่อนจะเดินระทวยออกไปข้างนอกอย่างรู้ชะ
