ช่วงค่ำ_
แก๊ก~
"เย้!พี่พัฒน์กลับมาแล้ว รู้ไหมว่าหนูคิดถึงที่สุดเลยค่ะ" น้ำชาส่งเสียงบอกอย่างสดใส เจ้าตัวรีบล่ะจากโต๊ะหนังสือ พุ่งมาสวมกอดเอวสอบแน่นด้วยความดีใจ
"อย่าบอกนะว่ารอฉันขนาดนี้เชียวหรือเนี้ย" พิพัฒน์อดไม่ได้ที่จะก้มลงหอมแก้มเนียนฟอดใหญ่ แค่เห็นใบหน้าสวยมีรอยยิ้มทีไร ทำอาการเหนื่อยล้าจากการทำงานตลอดวันหายปลิดทิ้ง
ร่างสูงโอบประคองไหล่มนไปนั่งทับตักแกร่งบนเก้าอี้ ก่อนไล่สำรวจดูว่าระหว่างที่เธอรอเขา น้ำชาทำอะไรไปบ้าง
"หนูอยู่คนเดียวในห้องตั้งกว้างขนาดนี้ มันเหงานะคะ" ใบหน้าอ้อยอิงเอียงซบแผงอกกว้าง ไม่รู้ว่าเธอคุ้นชินกับกลิ่นกายเขาไปตั้งเมื่อไหร่ กลับกลายเป็นรู้สึกสดชื่นและอบอุ่นในเวลานี้
"ฉันรีบกลับมาแล้วไง ไม่ได้แวะไปดื่มเลยด้วย" แม้จะรู้สึกเสียดายเวลาสังสรรค์ในวงเหล้า แต่ค่ำคืนแห่งความเหนื่อยล้าก็อยากสบายใจกับใครสักคน แล้วคงหนีไม่พ้นคนที่รอเขาอยู่
"พี่พัฒน์น่ารักจังเลยค่
