เฟยเอ๋อร์ วิญญาณร้อนอ้อนรัก NC25+

ตอนที่ 3เทพกาลเวลา

"อ้อเจ้าก็ไม่ต่างจากฝูจื่อหรงผู้นั้น ยอมแลกทุกสิ่งเพื่อคนที่รัก แต่ฝูจื่อหรงเขาโชคดีที่ร่างกายยังอยู่และสามารถกลับมาได้ทัน แต่ตัวเจ้าร่างกายได้ตายไปแล้ว หากเจ้าอยากสมหวังก็ต้องหาร่างใหม่ ซึ่งแล้วแต่วาสนาของเจ้าแล้วล่ะ หากเจ้าทำไม่สำเร็จเจ้าจะต้องได้รับโทษเป็นการแลกเปลี่ยนและบุญของเจ้าทั้งหมดที่มีจะเป็นของข้า เจ้ายินยอมหรือไม่"

"ข้ายินยอมเจ้าค่ะ" เจ้าอี้เฟยตอบอย่างรวดเร็ว นางมาไกลขนาดนี้นางพร้อมเสี่ยงทุกสิ่ง

"ข้ามีร่างกายร่างหนึ่งให้เจ้าไปแทนที่วาสนาของเจ้ากับนางเข้ากันได้ดีนางกำลังจะตาย เจ้าต้องทำให้ชายผู้นั้นรักเจ้าก่อนครบหนึ่งปีโดยเจ้าต้องปิดบังเรื่องในอดีตอย่าให้เขารู้ว่าเจ้าเป็นผู้ใด หากเจ้าเป็นผู้เปิดเผยวิญญาณของเจ้าจะถูกดึงกลับมาที่นี่และต้องถูกจองจำไปอีกหนึ่งร้อยปี เจ้ายินยอมใช่หรือไม่"

"ข้ายินยอมเจ้าค่ะ"

"ดีข้าจะนำเจ้าไปที่นั่น รอจนถึงเวลาที่ยมฑูตนำวิญญาณของนางออกมา ให้เจ้ารีบเข้าร่างของนางทันทีเข้าใจหรือไม่ ส่วนเรื่องหลังจากนั้นก็แล้วแต่เจ้าแล้ว ข้าให้โอกาสเจ้าตรองอีกครั้งมีคนมากมายมาหาข้าเพราะต้องการสิ่งนี้ พวกเขาล้วนทำล้มเหลวและถูกจองจำอยู่ด้านล่างหุบเขาแห่งนี้ คนที่ทำสำเร็จมีเพียงคนเดียวคือฝูจื่อหรงแต่นั่นเป็นเพราะมีขลุ่ยเพรียกวิญญาณนำวิญญาณกลับร่าง ส่วนเจ้าไม่มีสิ่งใดช่วยเหลือนอกจากตัวเจ้าเองเจ้ายังยินยอมเช่นเดิมหรือไม่" เสียงเล็กอ่อนโยนกลายเป็นเสียงนุ่มทุ้มร่างของเทพกาลเวลาจากเด็กหญิงตัวเล็กกลายเป็นบุรุษหนุ่มงดงามไร้ที่ติด เจ้าอี้เฟยขยี้ตามองใบหน้าเขาอีกครั้ง

"ท่านพี่เจี๋ยหลุน"

"ข้าคือเทพกาลเวลา แค่ร่างแปลงเพื่อให้เจ้าดูว่าต้องการไปหาชายผู้นี้ เจ้าเพียงยืนยันมาแล้วข้าจะพาเจ้าไปหาเขาเองโจวเจี๋ยหลุน"

"เป็นเขาเจ้าค่ะ เป็นเขาคนที่ข้ารัก ข้าต้องการเขา ต้องการเคียงข้างเขาข้าไม่สนใจว่าต้องแลกกับสิ่งใดทุกสิ่งล้วนยินยอมเจ้าค่ะ ได้โปรดพาข้าไปหาเค้านะเจ้าคะ" เจ้าอี้เฟยพยักหน้า น้ำตาคลอได้แต่ระงับจิตใจไม่วิ่งเข้าไปกอดร่างแปลงของเทพกาลเวลา

"เช่นนั้นถือเป็นสัจจะระหว่างเจ้ากับข้า หากเจ้าทำไม่สำเร็จก็กลับมารับโทษสักร้อยปีก็แล้วกัน"

เจ้าอี้เฟยหลับตาลงเมื่อรู้สึกถึงพลังบางอย่าง นางโผล่มายังสถานที่แปลกตา ทุกสิ่งล้วนแปลกใหม่จนวิญญาณของนางวิงเวียน ในบ้านประหลาดหลังนี้ช่างกว้างใหญ่สะอาดตาชายที่อยู่ด้านหน้ากำลังนั่งอ่านบางสิ่งอยู่ใต้แสงไฟ แสงสีนวลของไฟช่างงดงามเหมือนดวงจันทร์ ใบหน้าของชายหนุ่มขาวสะอาดคมคายหล่อเหลาจนเจ้าอี้เฟยที่ไม่ได้พบหน้ามานานอดส่งเสียงร้องกรี๊ดออกมาไม่ได้ ใช่แล้วนางเป็นวิญญาณจะทำสิ่งใดก็ย่อมได้ นางจะไม่มีวันปล่อยเขาไป

"ท่านพี่เจี๋ยหลุน ท่านพี่ของข้าข้ามาหาท่านแล้ว" เจ้าอี้เฟยวิ่งตรงไปหาเขามีสตรีชรานำแก้วบางอย่างมีน้ำสีดำด้านในไปวางไว้ที่โต๊ะของเจี๋ยหลุนแล้วทะลุร่างนางออกมา

"ข้าใจดีเพราะเจ้าจ่ายหนัก ดังนั้นข้าจะให้เจ้าอยู่กับเขาสักหลายๆวันก่อนที่หญิงผู้นั้นจะตาย เมื่อนั้นข้าจะให้ยมฑูตมารับเจ้าไปหาหญิงผู้นั้นแล้วกัน จากนี้ก็ดูแลตัวเองวิญญาณก็หิวได้ข้าเหลือบุญให้เจ้านิดหน่อยเอาไว้แลกข้าวกันวิญญาณสลายเพราะความหิว จำไว้ว่าอย่าเผยตัวตนของเจ้าให้เขารู้ เขาต้องรับรู้ว่าเจ้าคือเจ้าด้วยหัวใจของเขาเองเจ้าถึงจะสามารถอยู่ที่นี่เคียงข้างเขาได้จนกว่าจะถึงวาระสุดท้ายอีกครั้ง" กล่าวจบเทพกาลเวลาก็หายวับไปกับตา

เจี๋ยหลุนเงยหน้าขึ้นพลางมองไปรอบๆ บริเวณ บรรยากาศแปลกไปมากกว่าที่เขาคิด วันนี้เจี๋ยหลุนรู้สึกคิดถึงคนที่อยู่ห่างไกลมากเป็นพิเศษจนต้องลุกขึ้นมาสาดวิสกี้ลงคอก่อนเดินออกจากห้องทำงานไป