EP.24 บุกฟาร์ม
1019 Words
วงศวัฒน์พนมมือไหว้เพราะมัวแต่กลัวหมาจะกระโจนทำให้เขาลืมที่จะแสดงมารยาทที่ควรมี แม้จะนึกรังเกียจกับความสกปรกที่อาจไม่สกปรกของคนอื่นแต่สำหรับเขาเรียกว่าสกปรกมาก แต่การอ่อนน้อมถ่อมตนก็เป็นสิ่งที่เขาพึงกระทำไม่ให้ขาด ยิ่งรู้ว่าเจ้าของฟาร์มวรินทรเคยเป็นคนสนิทของพ่อ เขาก็อยากจะชวนพูดคุยในเรื่องอื่น ไม่น่าเลยที่จะต้องมาเจอกันในสถานะพ่อตาแม่ยายที่เขายอมรับไม่ได้
“สวัสดีครับ ผมมาขอพบคุณทับทิม”
วงศวัฒน์บอกสิ่งที่ต้องการในทันที ไม่มีเรื่องใดที่ต้องอ้อมค้อมเพราะเขาอยากเจอหล่อน คุยให้จบและรีบไปจากที่นี่เร็วๆ แม้ผ้าปิดจมูกจะมีแผ่นคาร์บอนช่วยซับกลิ่นไม่พึงประสงค์ได้ แต่หากต้องใส่นานๆ เขาก็อึดอัด อีกทั้งบรรดาความสกปรกบนเนื้อตัวของเขาตอนนี้ เขาก็อยากจะถอดเสื้อผ้าทิ้งให้รู้แล้วรู้รอดไป
“พี่ทิมไม่ได้อยู่ที่ฟาร์มนี้ครับ”
“อ้าว... แล้วอยู่ที่ไหนครับ”
“อยู่ที่เกาะกลางทุ่ง”
หลังจากที่บอกพิกัดของเกาะกลางทุ่งเรียบร้อย ลูกชายคนโตของโรงหมี่เฮงก็พารถยนต์สุดหรูแล่นออกไปทันที แม้ว่ากฤตจะทัดทานว่าถนนไม่ค่อยดีเป็นลูกรังบ้างบางจุดหากเอารถเก๋งเข้าไปคงจะยิ่งช้า ให้วงศวัฒน์จอดรถไว้ที่นี่แล้วเขาขับพาไปก็ได้ จากนั้นค่อยกลับมาเอารถที่ฟาร์มอีกครั้ง แต่วงศวัฒน์กลับยืนกรานที่จะขับรถไปเอง
“วริน... เฮียหมี่หน้าตายังไงเหรอ”
“ไม่รู้อะพี่ แต่หนูถามคนที่ตลาดมาแล้ว เขาบอกว่าหล่อมาก หล่อเหมือนพระเอกหนังจีนเลยล่ะ”
“เหรอ... เสียดายเนอะไม่ได้เห็นหน้าเลย”
วรินทรก็แสนเสียดายที่ว่าที่ลูกเขยใส่ผ้าปิดปากปิดจมูกลงมาจากรถ แต่แค่เห็นเพียงครึ่งหน้าหล่อนก็รู้ว่าคงหล่อมาก เพราะเคยเห็นจากภาพถ่ายในห้องของกรวินท์ ขนาดเป็นเด็กมัธยมยังหน้าตาดีขนาดนั้น แล้วตอนนี้เป็นหนุ่มทั้งเนื้อทั้งตัวก็คงยิ่งหล่อสุดๆ
“นี่รีบไปหาพี่ทิม คงตื่นเต้นที่จะได้แต่งงานเนอะ”
“จ้ะ หนูก็ว่างั้น เมื่อกี้ซ้อก็โทร.มาว่าเฮียหมี่ตื่นเต้นมาก”
วรินทรตอบพลางส่งยิ้มให้สามีก่อนจะลอบถอนลมหายใจเบาๆ เพราะหล่อนหวังว่าทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี ขอให้ความน่าเอ็นดูของลูกสาวรั้งใจของคุณชายแห่งโรงหมี่เฮงให้อยู่หมัด
ทีมสัตวแพทย์จากปศุสัตว์รวมทั้งการินมาถึงที่เกาะกลางทุ่งในเวลาบ่ายคล้อยเกือบจะเย็น จากนั้นก็เร่งมือช่วยน้องหวานให้คลอดลูกตัวที่ 2 อย่างเร่งด่วน!
เริ่มจากสัตวแพทย์คนที่ 1 สวมถุงมือพลาสติกยาวจนสุดโคนแขน ค่อยๆ ล้วงเข้าไปในช่องคลอดของน้องหวานเพื่อคลำดูตัวลูกวัวและสีหน้าหนักใจนั้นก็ทำให้สัตวแพทย์คนที่ 2 ต้องล้วงเข้าไปบ้างเพื่อยืนยัน
“พี่ทิม หัวใจน้องไม่เต้นแล้วนะ น้องตัวเล็กมากและก็ขดอยู่ด้วย น่าจะไม่สมบูรณ์อยู่แล้วต้องเอาออกไม่งั้นน้องหวานจะเป็นอันตราย”
‘พลพจน์’ สัตวแพทย์ประจำกรมปศุสัตว์พูดกับกรวินท์ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแต่มั่นคง เพราะใบหน้าสวยนั้นซีดเซียวจนเขาเกรงว่าหล่อนจะเป็นลม
กรวินท์ที่จับคอกเหล็กแน่นหลับตาสูดลมหายใจเข้าลึกทำให้การินที่ยืนอยู่ด้านข้างถลาเข้าไปประคองทันที
“ทิม... ไหวไหม ไปนั่งพักก่อน เดี๋ยวทางนี้รินดูเอง”
กรวินท์แหงนหน้ามองน้องชาย ริมฝีปากของหล่อนสั่นแต่ก็ต้องพยายามสะกดเก็บไว้ แต่หยาดน้ำตาเอ่อคลอนั้นเก็บไม่ได้เลย แม้หล่อนจะรู้ว่าปลายทางของแม่วัวเหล่านี้หรือลูกวัวที่เกิดใหม่ สุดท้ายก็ไม่พ้นโรงเชือด แต่พอเอาเข้าจริงหล่อนก็อดจะสงสารไม่ได้
“ไม่เป็นไรริน ทิมไหว รินไปช่วยพี่พจน์เถอะ ทิมโอเค”
“ไหวแน่นะ”
“อื้อ... ช่วยน้องหวานด้วยนะ”
“แน่นอน” การินรับคำหนักแน่นก่อนจะเข้าไปประจำหน้าที่เพื่อช่วยเหลือให้น้องหวานคลอดซากลูกวัวออกมา
ขั้นตอนการช่วยคลอดโดยทีมสัตวแพทย์ช่วยกันกลับร่างของลูกวัวให้อยู่ในท่าที่เหมาะสมก่อนจะช่วยกันดึงให้หลุดออกจากมดลูกของน้องหวานเป็นไปโดยยากเพราะน้องหวานเจ็บมากร้องอยู่ตลอด และหน้าที่ปลอบโยนก็เป็นของหล่อน
“น้องหวานเบ่งนะ อึ๊บบบบบ... เก่งมาก น้องหวานเบ่งอีกทีนะ เบ่งอีกที อึ๊บบบบบ...”
กรวินท์พูดไปก็สั่นสะอื้นไปด้วย ใบหน้าของหล่อนเต็มไปด้วยคราบน้ำตา เพราะเสียงร้องของน้องหวานน่าเวทนานัก ไม่ใช่แค่คนหรอกที่เจ็บปวดตอนคลอดลูก สัตว์เองก็เช่นกัน หล่อนเคยเห็นแม่วัวเจ็บท้องข้ามวันข้ามคืนมาแล้ว น้ำตาที่ไหลออกเป็นสายนั้นไม่ต่างเวลาผู้หญิงคลอดลูกเลยสักนิด
ทีมสัตวแพทย์ 2 นายช่วยกันดึง อีก 1 นายช่วยขยายปากมดลูก พยายามทำทุกอย่างให้เร็วและปลอดภัยที่สุด เพราะยิ่งอยู่นานยิ่งไม่เป็นผลดีกับน้องหวาน และสุดท้ายก็หลุดออกมาจนได้
กรวินท์ร้องไห้โฮเมื่อน้องหวานเอี้ยวตัวมาหาลูก พยายามที่จะเลียเอาเศษรกเศษน้ำคร่ำ เห็นดังนั้นคนงานจึงรีบเอาลูกตัวแรกที่คลอดก่อนมาหาน้องหวานทันที น้องหวานหันไปเลียลูกตัวแรก สัญชาตญาณความรักของแม่สู่ลูกสร้างความตื้นตันใจแก่ทุกคน
การินเดินมาส่งทีมสัตวแพทย์ที่รถเพราะกรวินท์อยากเอาลูกวัวไปฝังด้วยตัวเอง
พลพจน์มองร่างแบบบางสูงโปร่งที่เดินนำหน้าคนงานอุ้มลูกวัวไปที่ทิวต้นปาล์มก่อนจะหันมาหาการิน
- Writer
