เมียกึ่งสำเร็จรูป

EP.20 กลิ่นขี้วัว

วงศวัฒน์ถอนหายใจอีกหลายเฮือกใหญ่ๆ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ช่วงเลิกงานตอนเย็น คนงานที่ต่างออกมากินโต๊ะจีนร่วมฉลองและยินดีกับเขา ซึ่งเขาต้องฝืนยิ้ม ฝืนขอบคุณพนักงานแต่ละคน แล้วมองแม่ที่ยิ้มแก้มแทบปริ ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นใจที่แม่แก้เผ็ดเขาได้สำเร็จ แถมยังทำให้เขาเผ็ดไปจนถึงหัวใจเมื่อแม่ประกาศว่าแม่ก็คือแม่ และแม่ก็บอกว่าจะหาฤกษ์ที่ดีสุดและไวสุด

“แต่กูรู้ว่ะ”

“ไอ้นัท... มึง... มึงรู้จักยายนั่นเหรอ”

“ไม่ใช่ แม่กูอะรู้จัก ก็ตอนกูออกมาจากบ้าน กูได้ยินแม่กูคุยโทรศัพท์กับแม่มึง แม่มึงบอกว่าว่าที่เจ้าสาวของมึงอะ ที่บ้านเขาทำฟาร์มวัว”

“ฟาร์มวัว...”

“เออ... ทำฟาร์มวัว แม่กูพูดเหมือนรู้จักพ่อแม่ทางนั้นเป็นอย่างดีเลยนะ เห็นคุยกับแม่มึงว่าคนกันเองแท้ๆ ได้ยินว่านัดแนะไปดูตัวว่าที่เจ้าสาวมึงกันด้วย”

“ฟาร์มวัว... กูไม่มีทางยอมแน่ไอ้นัท แค่คิด... กูก็ได้กลิ่น...” วงศวัฒน์ทำท่ากัดฟันกรอดขนลุกเกรียวจนสั่นไปทั้งร่าง

“ไอ้หมี่มึงเป็นอะไรของมึง นี่มึงเมามากเลยเหรอวะ”

“กู... กูโคตรขยะแขยงเลยว่ะ”

พูดแล้วก็สั่นไปทั้งร่าง ท่าทางของวงศวัฒน์ทำให้เพื่อนๆ แปลกใจ ก่อนไชโยที่ตบเข่าฉาดพร้อมหันหน้ามองนัทกับคิงส์โดยเร็วก็ทำให้เพื่อนๆ ถึงกับผงะ

“อะไรของมึงไอ้โย!”

“มึง... ไอ้นัท ไอ้คิงส์ ขี้วัว!”

เพื่อนๆ ตาลุกรีบลูบหลังลูบไหล่วงศวัฒน์เป็นการใหญ่ กลัวว่าวงศวัฒน์จะอาเจียนออกมา เพราะเท่าที่เห็นก็ตัวอ่อนเปลี้ย

“พวกมึง กูโคตรขยะแขยง สกปรกที่สุด โอย...”

“เอ้า! ดื่มน้ำเย็นๆ หน่อยจะได้ดีขึ้น”

นัทจ่อหลอดกับริมฝีปากของเพื่อน พลางส่ายหน้านึกขำเพราะใบหน้าอิดโรยของวงศวัฒน์ แม้จะอยู่ในแสงไฟนวลๆ แต่ก็ยังดูรู้ว่าคงซีดเต็มทน

“มึงไม่ต้องขำกูเลยนะไอ้นัท งานนี้กูตายแน่”

วงศวัฒน์พูดน้ำเสียงแผ่วอย่างคนเหนื่อยไม่นึกไม่ฝันว่าอาการนี้จะยังอยู่กับเขา อาการของ ‘ภาวะกลัวความสกปรก (Mysophobia)’ แม้จะผ่านเหตุการณ์นั้นมากว่า 10 ปี ไม่คิดว่าแค่ได้ยินชื่อว่าฟาร์มวัว อาการนั้นจะถูกกระตุ้นเหมือนเขาได้กลิ่นมูลวัวติดอยู่ปลายจมูก

เรื่องราวมันเริ่มขึ้นจากวันนั้น หลังสอบวันสุดท้ายของ ม.6 เขาและเพื่อนๆ นัดกันว่าจะไปหัดขับรถมอเตอร์ไซค์กันที่ถนนท้ายหมู่บ้านที่คิงส์อาศัยอยู่เพราะไม่ค่อยมีคนสัญจรจะได้ซ้อมขับกันได้สะดวก เป็นผู้ชายถ้าขับมอเตอร์ไซค์ไม่คล่องก็คงดูไม่แมน

ถนนเส้นนั้นไม่ค่อยมีคนสัญจรก็จริง แต่มีวัวเต็มไปหมด เพราะแถวนั้นชาวบ้านส่วนใหญ่เลี้ยงวัว แต่คิงส์ก็บอกว่าขับช้าๆ วัวไม่มายุ่งหรอก และก็จริงตามนั้น พวกเขาแต่ละคนผลัดกันขับ เร่งความเร็วไม่มาก แค่ให้รู้จักผ่อนหนักผ่อนเบา เข้าโค้ง เลี้ยวกลับรถบนถนน โดยที่วัวของชาวบ้านก็กินหญ้าอยู่ข้างทาง ทุกคนก็ซ้อมกันได้สบาย

แต่เมื่อถึงรอบสุดท้ายของเขา หมาของชาวบ้านที่ออกมาวิ่งไล่วัวก็ทำให้ลูกวัวเพิ่งโตวิ่งขึ้นมาบนถนน วินาทีนั้นเขาตัดสินใจหักหลบเพราะไม่อยากชนวัว จนมอเตอร์ไซค์เสียหลักลงข้างทางที่มีแต่ต้นหญ้าขึ้นปกคลุม โชคดีที่เขาขับไม่เร็วและด้านล่างนั้นเป็นหญ้านุ่ม แข็งขาจึงไม่หัก แต่โชคร้ายที่หน้าของเขาทิ่มลงไปบนกองมูลวัวที่คงเพิ่งถ่ายออกมาเปียกๆ และตอนนี้ที่คิดก็...

“อ้วก...”

นัทรีบคว้าถังขยะยื่นให้แต่วงศวัฒน์กลับโบกมือว่าไม่ต้อง พลางเอนศีรษะซบพนักโซฟา หายใจเข้าลึกๆ เพื่อขับไล่อาการเหนียวปากเหนียวคอและพานจะขมคอเมื่อนึกถึงกลิ่น

“ไอ้หมี่ มึงยังไม่เลิกกลัวขี้วัวอีกเหรอวะ”

วงศวัฒน์ปรือตาขึ้นมองคิงส์ ก่อนจะยกนิ้วแจกของให้ หลับตาและพูด “กูไม่ได้กลัว ใครจะบ้ากลัวขี้วัว กูแค่ไม่ชอบกลิ่น กูขยะแขยง มันสกปรกมึงไม่รู้เหรอ”

ตั้งแต่วันนั้นอาการกลัวความสกปรกเหมือนจะขึ้นสมอง เขาล้างมือบ่อย พกสเปรย์แอลกอฮอล์ พกอุปกรณ์ทำความสะอาดติดตัวอยู่ตลอด ซึ่งเวลาอยู่โรงงานก็เป็นสิ่งดีเพราะที่โรงงานต้องการความสะอาดอยู่แล้ว แต่เวลาเขาไปเรียน อยู่ในสังคมคนหมู่มาก เขามักเลี่ยงไม่ได้ ทำได้แค่พยายามเก็บอาการไว้ให้มากที่สุด

แต่พอไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ เพื่อนที่เห็นพฤติกรรมล้างมือบ่อยๆ ของเขา จึงแนะนำว่าสิ่งที่เขาเป็นอาจเรียกว่า “อาการกลัวความสกปรก” เป็นภาวะโฟเบียชนิดเฉพาะเจาะจง

ซึ่งสาเหตุของโฟเบียชนิดนี้เกิดจากพฤติกรรมของคนในครอบครัว หรือเกิดกับคนที่ผ่านเหตุการณ์รุนแรงที่มีความรู้สึกกลัวกับสิ่งที่เกี่ยวข้องสุดขีด หรือมีปมกับการสัมผัสเชื้อโรค สัมผัสความสกปรกมาก่อน รวมไปถึงคนที่มีนิสัยรักความสะอาดจัดๆ ก็มีแนวโน้มจะป่วยภาวะกลัวเชื้อโรคได้ง่ายกว่าคนอื่น และอาจเกี่ยวข้องกับความผิดปกติสารเคมีในสมองที่ทำให้เกิดโฟเบียด้วย

และจากที่แพทย์วินิจฉัยอาการของเขาก็คือ เหตุการณ์หน้าจ้ำมูลวัวทำให้เขาตกใจมาก ทั้งกลิ่นทั้งรสชาติในปาก บวกกับเป็นคนมีนิสัยรักความสะอาดจัดอยู่แล้ว ทั้งหมดเลยส่งเสริมให้เขากลัวสิ่งสกปรกขึ้นสมอง

แนวทางการรักษาของแพทย์คือ เขาต้องทำพฤติกรรมบำบัดคือฝึกอยู่กับสิ่งที่กลัวนั้นจนชิน ให้ความคุ้นเคย บวกกับอาจต้องกินยาเพื่อคลายเครียด แต่เขาเลือกที่จะบำบัดตัวเองมากกว่า เพราะแค่ไม่นึกถึง ไม่มีสิ่งใดให้ข้องแวะ ก็เหมือนว่าอาการนี้จะหายไปเอง แต่ตอนนี้เหมือนมันจะกลับมาโดยไม่ได้รับเชิญ