วงศวัฒน์พากรวินท์เข้าไปโรงงานในส่วนของแผนกต่างๆ ซึ่งไม่ต่างจากที่เจ๊หงส์พาไปแนะนำกับคนงานเมื่อวาน แต่ที่แตกต่างก็คือ ไม่ค่อยจะมีคนงานเข้ามาทักทาย อาจเป็นเพราะสีหน้าเรียบขรึมและดูมีฟอร์มตลอดเวลาของเถ้าแก่ใหญ่ แต่กรวินท์ก็ยังไม่วายจะหันไปยิ้มให้กับคนงานที่หล่อนเดินผ่านและก็ได้รับรอยยิ้มกลับมาเช่นกัน
“ยิ้มอะไรเรี่ยราด”
เสียงทุ้มที่ได้ยินเพียง 2 คน ทำให้กรวินท์หันมองเขาพร้อมถาม
“ยิ้มไม่ได้เหรอคะ”
“ไม่ใช่ไม่ได้ แต่ไม่ควร”
“ไม่เข้าใจอะค่ะ คนเราทักทายกันด้วยยิ้ม นี่คือไม่ต้องลงทุนเลยนะคะ แต่ได้ใจกลับมามหาศาล”
“รู้ได้ยังไงว่าเขาจะให้ใจกลับมา เขาอาจนินทาอยู่ก็ได้”
“ใครสนล่ะคะ ในเมื่อทิมได้แล้ว พอทิมยิ้มปุ๊บ ทิมก็สุขใจปั๊บ มีแต่ได้ไม่มีเสียเลยค่ะ”
คำตอบของกรวินท์ทำให้วงศวัฒน์อึ้งไปอีกครั้ง ออกงุนงงกับความคิดแปลกแยก แต่ท่าทางของพนักงานที่พากันซุบซิบราวกับว่าเขากับกรวินท์พูดคุยกะหนุงกะหนิงแบบข
