ทันทีที่เปิดประตู ความเย็นจากภายในที่แทรกผ่านออกมาก็ทำให้กรวินท์ชะงัก ร่างแบบบางค่อยๆ แทรกผ่านบานประตูที่เปิดไว้น้อยนิดเข้าไปทันที ทุกอย่างในห้องนอนยังเงียบ และคนที่นอนสงบนิ่งอยู่บนเตียงก็ยังนอนนิ่งอยู่แบบนั้น ดวงตาสวยหวานทอดมองในระยะไกลให้แน่ใจว่าเขาหลับอยู่ก่อนจะก้าวเดินเข้าใกล้ หล่อนมองโต๊ะข้างเตียง ชามข้าวต้มที่หล่อนวางอยู่เมื่อช่วงเช้ายังคงอยู่ในสภาพเดิม
“เย็นหมดแล้ว” พึมพำพลางมองใบหน้าซีดเซียวสงบนิ่ง ค่อยๆ เอื้อมมือขึ้นแตะที่หน้าผาก ปลายนิ้วสั่นสัมผัสเพียงแผ่วเบา “ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา น่าจะแฮงก์”
คิดดังนั้นจึงรีบยกถาดอาหารตรงไปยังห้องครัว จากนั้นก็ชงกาแฟดำแก่ๆ ถ้วยใหญ่ นำกลับไปวางที่โต๊ะข้างเตียงเช่นเดิม แต่ครั้งนี้หล่อนไม่ได้วางเฉยๆ หล่อนควรปลุกเขา
“เฮีย... เอ่อ... คุณ... คุณหมี่... คุณ...”
เรียกพร้อมเขย่าเบาๆ ที่ท่อนแขน และแค่เปลือกตาที่หลับพริ้มขยับยุกยิกทำท่าจะเปิดขึ้นหล่อนก็พู
