ดวงใจชีค

บทที่ 3.

ดวงใจชีค

บทที่3.

สนามบินสุวรรณภูมิเวลาสี่ทุ่มครึ่ง

ก่อนหน้านั้นราวชั่วโมงหนึ่งเห็นจะได้ ณัชชาวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาภายในสนามบินเพราะกลัวว่าตัวเองจะไม่ทันไฟท์บินเที่ยวสี่ทุ่ม แต่ทำไปทำมาทางสนามบินกลับประกาศว่าไฟท์บินเที่ยวที่จะพาเธอมุ่งหน้าสู่ดินแดนตะวันออกกลางเลื่อนเวลาออกและดีเลย์ช้าไปกว่าสองชั่วโมงนั่น หมายความว่าไฟท์บินเที่ยวนั้นจะออกในเวลาเที่ยงคืนพอดิบพอดี

"แล้วจะทำยังไงต่อล่ะทีนี้?"

ณัชชาบ่นกับตัวเองด้วยความเซ็งก่อนจะหันซ้ายมองขวาเพื่อหาที่นั่งรอ สองชั่วโมงเลยนะ จะให้เธอยืนแกร่วอยู่ตรงนี้คงไม่ไหวแน่

ณัชชาเลือกที่นั่งที่ใกล้กับลำโพงที่สุด เผื่อทางสนามบินประกาศอะไรออกมาอีก เธอจะได้ได้ยินทุกอย่างชัดเจนไม่คลาดเคลื่อน

"อ้าว!คุณหญิง บังเอิญเสียจริง ได้เจอกันอีกแล้ว"

ยังไม่ทันพี่ณัชชาจะได้หย่อนก้นลงบนเก้าอี้ เสียงทักทายเป็นภาษาอังกฤษก็ดังขึ้นทางด้านหลังของหญิงสาว เธอหันกลับไปมองทันทีและได้พบกับผู้ชายชาวต่างชาติคนที่เธอเจอเมื่อตอนกลางวัน ส่วนทางด้านหลังของเขา ผู้ชายที่เธอเกือบจะวางมวยใส่ก็ยืนอยู่ด้วย และเขาก็กำลังมองมาที่เธอด้วยสายตาที่เรียบเฉย บอกให้รู้ว่าเขาไม่รู้สึกรู้สาใดๆที่ได้พบกับเธอทั้งสิ้น

"คุณ...คุณนั่นเอง..."

"ผมชื่อคามีนครับคุณหญิง"

"ค่ะคุณคามีน ฉันณัชชาค่ะ ยินดีที่ได้เจอกันอีกครั้ง"

ณัชชาไม่สนใจผู้ชายขี้เก๊กคนนั้นอีก เธอตวัดค้อนให้เขาพองามก่อนจะหันกลับมาส่งยิ้มหวานให้อีกคนแทน นั่นก็คือคามีน

"แล้วนี่ คุณหญิงจะไปไหน?"

คามีนเอ่ยถาม พร้อมกับชี้มือไปยังสัมภาระของหญิงสาวที่วางระเกะระกะอยู่ข้างตัว

"ดูไบค่ะ แต่โชคร้ายชะมัดที่เครื่องบินดีเลย์เลื่อนออกไปสองชั่วโมง"

ปากเล็กจิ้มลิ้มของคนพูดยื่นออกน้อยๆอย่างสุดเซ็ง เรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากคามีนได้เป็นอย่างดี

"คุณหญิงจะไปเมืองไหนของดูไบล่ะ?"

คามีนถามอีก ซึ่งณัชชาก็ตอบแต่โดยดี เพราะไม่เห็นว่ามันจะเป็นเรื่องที่ต้องปิดบังตรงไหน

"ฟาร์ซิสค่ะ ฉันจะไปที่ฟาร์ซิส"

คำตอบของณัชชาทำให้คามีนหันไปมองหน้าชีคอัสมาลที่ยืนเงียบอยู่ทางด้านหลังทันที ในขณะที่อัสมาลก็ขยับตัวทันทีเหมือนกัน บทสนธนาของทั้งคู่เขาได้รู้และได้ยิน แน่นอนว่าอัสมาลรู้ว่าคามินตั้งใจจะทำอะไร

"ไฟท์บินเลื่อนไปออกตอนกี่โมงครับ"

คามีนหันกลับมาถามณัชชาอีกครั้ง

"เที่ยงคืนนู่นแหน่ะค่ะ แย่เลย ฉันเริ่มจะง่วงแล้วด้วย"

พูดจบก็ยกมือขึ้นปิดปากหาว จนคนมองอดยิ้มอีกไม่ได้

"ถ้าอย่างนั้นคุณหญิงรอผมสักครู่"

ไม่รอให้หญิงสาวตอบรับหรือปฏิเสธ คามีนก็เดินตัวปลิวกลับไปหาชีคอัสมาลทันที

...........................

'ฉันมาทำอะไรที่นี่เนี่ย?'

ณัชชาคิดในใจพร้อมกับแอบพิจารณาผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอไปด้วย

ดวงตาคมดุสีสนิม ประกายตาคมกล้า ริมฝีปากหนาเรียบเฉยจนเธอนึกหวั่นเกรง ทุกองค์ประกอบบนใบหน้าของเขาเรียกได้ว่าหล่อเหลาและสมบูรณ์แบบราวเทพบุตรกรีกในตำนานก็ไม่ปาน

'เธอบ้าไปแล้วณัชชา!'

หญิงสาวตำหนิตัวเองในใจ ก่อนจะรีบหันหน้าหลบสายตาคมกล้าของอัสมาลที่หันกลับมามองกับเธออย่างกระทันหัน หัวใจของณัชชาเเต้นแรงและเร็วขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยเพียงแค่ได้สบตาคมคู่นั้นแม้จะแค่แป๊บเดียวก็ตาม

หลังจากที่คามีนขอตัวเดินกลับไปหาเจ้านายของเขา ณัชชาเห็นสองคนนั้นทำท่าเหมือนเถียงกันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่คามีนจะเดินกลับมาหาเธอ

คามีนเอ่ยปากชวนณัชชาไปกับเขาด้วย และเธอก็เพิ่งได้รู้ว่าเขากับเจ้านายของเขาเป็นชาวเมืองฟาร์ซิส เมืองที่เธอกำลังจะไปทำงานและใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์นั่นเอง

แน่นอนว่าณัชชาปฏิเสธ หนึ่งคือเธอเกรงใจเขา และสองคือเธอไม่ชอบขี้หน้าเจ้านายของคามีนเท่าไหร่นัก

แต่คามินก็ยังคะยั้นคะยอหญิงสาวจนได้ เขาให้เหตุผลที่น่าเห็นใจและคล้อยตามว่า

'ถือซะว่านี่เป็นการไถ่โทษจากผม ที่เกือบจะขับรถชนคุณหญิงเมื่อตอนกลางวันก็แล้วกันครับ'

สุดท้ายณัชชาก็ใจอ่อนจนได้ และใครจะไปคิดล่ะว่าการตกปากรับคำเดินทางมากับคามีนจะทำให้เธอตกที่นั่งลำบากแบบนี้

และไอ้การตกที่นั่งลำบากที่ว่าก็คือการที่ณัชชาต้องมานั่งเผชิญหน้ากับผู้ชายที่เธอไม่ชอบขี้หน้ายังไงล่ะ

คามีนบอกกับเธอว่าเจ้านายของเขามีเครื่องบินส่วนตัว ซึ่งณัชชาไม่คิดว่ามันจะใหญ่โตและหรูหราขนาดนี้ ภายในเครื่องมีพนักเก้าอี้บุนวมอย่างดีหุ้มด้วยผ้ากำมะหยี่เนื้อนุ่มตั้งหันหน้าเข้าหากัน ข้าวของประดับตกแต่งทุกอย่างเป็นทองทั้งหมด เพียงแค่เธอไม่รู้ว่ามันคือของจริงหรือของปลอม ว่ากันว่าชาวตะวันออกกลางร่ำรวยเพราะค้าขายน้ำมันดิบท่าทางจะจริง

ณัชชามัวแต่จมอยู่ในความคิดของตัวเองเลยไม่รู้ว่าตอนนี้คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเธอนั้นคอยชำเลืองหางตามองสำรวจเธออยู่ตลอดเวลา

ตั้งแต่ขึ้นเครื่องมาอัสมาลถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยได้แล้วล่ะมั้ง สาเหตุก็มาจากเจ้าคามีนสหายตัวดีที่คิดและตัดสินใจพาแม่คนอวดดีคนนี้ขึ้นเครื่องมาด้วยนั่นแหล่ะ

'คุณหญิงคนนี้เธอจะเดินทางไปฟาร์ซิส'

ในตอนนั้นคามีนเดินกลับมาหาเขาพร้อมกับพูดขึ้นมาหน้าตาเฉย

'แล้วยังไง นายมาบอกฉันทำไม?'

อัสมาลถาม แสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ ทั้งที่สังหรณ์ใจไว้อยู่แล้วว่าคามีนต้องการจะสื่อถึงอะไร และเขาจะไม่มีทางยอมเด็ดขาด!

'นายคงไม่ว่าถ้าฉันจะพาคุณหญิงเธอไปกับเราด้วย'

นั่นปะไร ผิดจากที่คิดไว้ที่ไหน คนอย่างคามีนแค่อ้าปากก็เห็นไปถึงลิ้นไก่ และอย่าว่าแต่ลิ้นไก่เลย ตับ ไต ไส้ พุง ของไอ้หมอนี่อัสมาลก็มองเห็น

'ฉันไม่อนุญาต!'

อัสมาลปฏิเสธ บอกแล้วไงว่าเขาจะไม่มีทางยอม

แต่มีหรือที่คนอย่างคามีนจะสนใจ...

'ฉันไม่ได้มาขออนุญาตจากนาย แต่ฉันจะมาบอกให้นายรับรู้ไว้ต่างหาก'

คามีนตอบด้วยน้ำเสียงกวนๆส่งผลให้อัสมาลหน้าตึงขึ้นมาทันที

'นายกำลังจะขัดใจฉันนะคามีน'

คามีนอมยิ้ม ในบางครั้งชีคอัสมาลผู้ยิ่งใหญ่ก็มีนิสัยไม่ต่างอะไรกับเด็กสามขวบนัก โดยเฉพาะเวลาที่เขาถูกขัดใจ

"มิได้ท่านชีค แต่ท่านต้องอย่าลืมว่าเราเคยเกือบจะขับรถชนคุณหญิงคนนี้ จะเป็นไรไปล่ะถ้าเราจะขอโทษเธอด้วยการพาเธอไปกับเราด้วย"

'ไม่ใช่...นายต้องพูดว่า จริงๆแล้วผู้หญิงคนนั้นเดินทะเล่อทะล่าออกมาจนเราเกือบจะขับรถชนเธอต่างหาก'

ชีคอัสมาลแก้คำพูดของคามีนเสียใหม่

'ก็นั่นแหล่ะ ตกลงให้เธอไปกับเราเถอะ ดูๆแล้วฉันคิดว่าการเดินทางไปฟาร์ซิสครั้งนี้ต้องสำคัญกับเธอมาแน่ๆ'

คามีนพูดโน้มน้าวจิตใจของชายหนุ่มอีกครั้ง หากเขาก็ได้รับคำปฏิเสธอย่างหนักแน่นอีกเช่นเคย

'นั่นเป็นปัญหาของเธอ ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันสักนิด ฉันบอกไปแล้วว่าไม่ ก็คือไม่ อัลมาตินพูดคำไหนคำนั้น'

'ไม่เคยคิดมาก่อนว่าสายเลือดอัลมาตินในตัวของนายจะคับแคบได้ถึงเพียงนี้ เฮ้อ...สิ้นชื่อกันก็คราวนี้...'

เมื่อโน้มน้าวดีๆแล้วไม่ได้ผล คามีนเปลี่ยนมาใช้คำพูดประชดประชันเหน็บแนมทันที และมันก็ได้ผล ชีคอัสมาลโกรธจนควันแทบออกหู เพราะไม่ชอบใครให้ใครมาดูหมิ่นสายเลือดอัลมาตินในตัวของเขา

"มันจะมากไปไหม!"

อัสมาลตวาดใส่คนสนิทอย่างเกรี้ยวกราด แต่คามีนก็หาได้เกรงกลัวไม่ แถมยังยืนอมยิ้มลอยหน้าลอยตาได้อย่างน่าหมั่นไส้อีกต่างหาก

'ก็ได้! ตามใจแกก็แล้วกัน อยากจะพาผู้หญิงอวดดีคนนี้ไปหรือใครๆทั้งสนามบินก็เรื่องของนาย ฉันจะไม่ยุ่ง และอย่าให้เธอมายุ่งวุ่นวายกับฉันเด็ดขาด!'

พูดจบอันสมาลก็สบัดหน้าไปอีกทางพร้อมกับหมุนตัวเดินไปยังประตูทางเข้าทันที

และไอ้คำว่า'อย่าวุ่นวาย'ของอัสมาลก็ไม่เป็นผล เมื่อเจ้าคามีนตัวดีจัดแจงให้หญิงสาวอวดดีคนนี้มานั่งอยู่ตรงหน้าเขา แล้วชีคอัสมาลจะทำอะไรได้ นอกจากนิ่งเงียบและทำสีหน้าปั้นปึ่งไปตลอดการเดินทาง

โปรดติดตามตอนต่อไป...

Ranadda : เขียน