ดวงใจชีค

บทที่ 12.

ดวงใจชีค

บทที่12.

หลายวันผ่านไป...

อาการป่วยและอาการเจ็บระบมที่ก้นของณัชชาดีขึ้นนามลำดับและหายเป็นปลิดทิ้ง

ในขณะที่หญิงสาวออกมาสูดอากาศข้างนอกห้องในตอนบ่าย โดยมีฮันน่าและนางรับใช้อีกสามคนเดินตามมาห่างๆ เท้าบางก้าวเดินเตร็ดเตร่ไปเรื่อยๆ หยุดชื่นชมสนดอกไม้นานาพรรณ

ช่างน่าแปลก...

ทั้งที่ภูมิประเทศในแถบนึ้เป็นทะเลทรายทั้งหมด แต่อากาศภายในวังแห่งนี้กลับอุ่นสบายและอุดมสมบูรณ์อย่างน่าอัศจรรย์

ณัชชายังคงก้าวเดินต่อไปอย่างเพลิดเพลิน ก่อนจะมองเห็นร่างสูงใหญ่คุ้นตาของชีคอัสมาลที่กำลังนั่งจิบชาและของว่างยามบ่ายอยู่ในสวนอีกฝั่งอย่างสบายใจ

ใจหนึ่งณัชชาก็อยากจะเดินหนีไปอีกทาง แต่อีกใจหนึ่งก็ค้าน และคิดถึงเรื่องงานในหน้าที่ของตัวเองขึ้นมา และคำว่างานก็สั่งให้หญิงสาวเดินลากเท้าเข้าไปหาอัสมาลทันที แม้จะไม่ค่อยเต็มใจนักก็เถอะ

"สวัสดียามบ่ายค่ะคุณชีค วันนี้คุณชีคคงจะว่างแล้วใช่ไหมคะ?"

ณัชชากล่าวทักทาย พร้อมกับทรุดตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามกับชีคหนุ่มทันที เธอรู้ว่าทำแบบนี้มันดูเสียมารยาท แต่ด้วยความที่อยากจะแกล้ง ณัชชาจึงทำไม่รู้ไม่ชี้แทน

"ชากุหลาบสักถ้วยนะครับคุณหญิง"

คามีนเอ่ยเสียงนุ่มนวล และไม่รอให้ณัชชาตอบรับ มือหนาก็รินน้ำชาใส่ถ้วยให้หญิงสาวทันที ก่อนจะถอยออกไปยืนข้างหลังอัสมาลอย่างรู้หน้าที่

"ขอบคุณค่ะคุณคามีน"

ณัชาชาเอ่ยขอบคุณพร้อมส่งยิ้มให้คามีน จากนั้นเธอก็หันกลับมาที่ชีคอัสมาลอีกครั้ง

"ว่ายังไงล่ะคุณชีค ตกลงว่างรึยัง?"

"ฉันจะว่างหรือไม่ว่าง มันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย?"

อัสมาลย้อนถาม พร้อมกับยกถ้วยชาขึ้นจิบ

"ก็ถ้าคุณชีคว่าง ฉันก็จะได้สัมภาษณ์คุณชีคซะทีไงล่ะ"

"แล้วใครบอกว่าฉันจะให้เธอสัมภาษณ์?"

"ก็..."

ณัชชาเริ่มหงุดหงิด ไปๆมาๆเธอกับอีตาชีคจอมเบ่งนี่ก็ไม่พ้นต้องมานั่งเถียงกันเรื่องนี้อีกจนได้

"ก็อะไร?"

อัสมาลถาม

"ก็เผื่อคุณชีคจะเปลี่ยนใจ"

"ในเรื่องที่ตัดสินใจไปแล้ว ฉันไม่เคยคิดจะเปลี่ยนมัน คามีนสุ่งคุณหญิงของนายกลับห้องด้วย ไม่มีประโยนช์อะไรที่เธอจะอยู่ตรงนี้"

อัสมาลพูดเสียงเข้ม วางถ้ายชาในมือลง แล้วลุกขึ้นจากโต๊ะไป แต่มีหรือที่คนหัวดื้ออย่างณัชชาจะยอมง่ายๆ

'ให้มันรู้ไปสิ!'

หมับ!

"เธอ!"

อัสมาลเรียกหญิงสาวเสียงเข้มต่ำ เมื่อแม่ตัวดีใช้แผนเกาะเขาแจเหมือนที่เคยใช้อีกครั้ง

"อยากถูกโยนลงน้ำอีกรึไง?"

เอ่ยถามเสียงดุดัน เป็นไปได้ก็อยากจะเขกลงไปบนศีรษะแม่คนอวดดีนี่สักโป๊กหนึ่ง

"มีแต่คนแก่จิตตกในบ้านพักคนชราเท่านั้นแหล่ะคุณชีคที่ชอบย้ำคิดย้ำทำแต่เรื่องเดิมๆ"

"นั่นรวมถึงตัวเธอเองด้วยหรือเปล่า เพราะตอนนี้เธอก็กำลังเกาะแขนฉันอยู่เหมือนที่เคยทำ"

ดวงหน้าหวานงอหงิกเล็กน้อยที่ถูกชีคหนุ่มย้อนศรเอาคำพูดของตัวเองมาต่อว่า แต่มีหรือที่คนหัวดื้ออย่างณัชชาจะยอมแพ้

"ยกเว้นฉันค่ะ ฉันยังเด็กและห่างไกลคำว่าแก่มาก ไม่เหมือนคุณหรอก ทั้งดุ ทั้งเก๊ก ชอบวางอำนาจ ทั้งที่อายุก็มากโขแล้วแท้ๆ"

ฮันน่าและเหล่านางรับใช้ได้ยินคำพูดของณัชชาต่างพากันสะดุ้งในใจ ดวงตาคมดุของนายเหนือหัววาวโรจน์ด้วยความโกรธอย่างไม่ต้องสงสัย อัสมาลกัดฟันแน่น ตวัดลำแขนโอบรัดแม่คนอวดดีแต่ปากเสียที่บังอาจมาวิจารณ์เขาว่าแก่ให้เดินตามแรงฉุดรั้งไป โดยมีสายตาของฮันน่ามองตามร่างของหญิงสาวไปอย่างเป็นห่วงแต่ไม่อาจช่วยเหลืออะไรได้

"คุณชีคจะพาฉันไปไหน!?"

ณัชชาร้องถามเสียงหลง พยายามแกะมือหนาที่แข็งราวกับคีมเหล็กออกแต่ไม่เป็นผล ร่างเล็กของเธอเซถลาตามแรงบังคับของเขาจนกระทั่งถึงสวนแห่งหนึ่งที่ค่อนข้างลับหูลับตาคน

"คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม!?"

ณัชชามองไปรอบๆสวนดอกไม้ที่เงียบสงัด แม้แต่ทหารที่หญิงสาวมักจะเห็นพวกเขายืนอยู่ตามจุดต่างๆทั่วทั้งวังก็ยังไม่เห็นมีสักคน

แล้วอยู่ๆร่างสูงใหญ่ที่ลากเธอมาก็หยุดเดินกระทันหัน ทำให้ณัชชาที่ไม่ทันระวังชนเข้าเต็มๆ และร่างเล็กก็ถูกดึงเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนแกร่งทันที

"ปล่อยฉันนะคุณชีค!"

ณัชชาสั่งเสียงเขียว พยายามดันตัวเองออก แต่ไม่เป็นผล

"เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าก้าวร้าวกับฉัน ต่อหน้าคนของฉัน"

เสียงทุ้มต่ำและแฝงไปด้วยความคุกคามดังออกมาจากเรียวปากหนา เขาไม่โกรธที่ถูกล้อว่าแก่ แต่โกรธที่หญิงสาวพูดต่อหน้าคนในปกครองของเขาต่างหาก

"ก้าวร้าวอะไร ตรงไหน ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย"

ณัชชาเฉไฉ รู้สึกกลัวคนตัวโตตรงหน้าขึ้นมาเฉยๆ

"เธอว่าฉันแก่ ต่อหน้าคนของฉัน!"

ชีคหนุ่มคำรามอย่างเดือดดาล

"โธ่...คุณชีค..."

ณัชชาแกล้งลากเสียงยาว ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะเหมือนขบขันซะเต็มประดา

"ก็นึกว่าเรื่องอะไร โกรธด้วยเรื่องแค่นี้เนี่ยนะ พูดแค่นี้ก็ต้องโกรธด้วย นอกจากจะแก่แล้ว นี่คงจะเข้าสู่วัยทองด้วยล่ะสิ"

"ฮึ่ม!"

ชีคหนุ่มแห่งดินแดนทะเลทรายคำรามอย่างเกรี้ยวกราด แนบริมฝีปากหนากับริมฝีปากอิ่มแสนหวาน ณัชชาหลับตาปี๋ มือบางผลักร่างสูงใหญ่ของอัสมาลออกห่างแต่ไม่เป็นผล ริมฝีปากอุ่นร้อนบดขยี้เคล้าคลึงอย่างลงโทษจนหญิงสาวไร้เรี่ยวแรงที่จะขัดขืน

เป็นนานกว่าชีคอัสมาลจะยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ หญิงสาวก้มหน้าลงซุกกับอกกว้างเพื่อซ่อนความอับอาย หัวใจเจ้ากรรมก็ดันเต้นระทึก ขณะที่เสียงนุ่มทุ้มอันตรายกระซิบเสียงพร่าชิดใบหูนุ่ม

"เธอคงรู้แล้วสินะว่าคนแก่อย่างฉันพิษสงรอบตัวขนาดไหน วิธีลงโทษคนปากเสียมีเยอะแยะถมเถไป แต่ที่ถูกใจฉันที่สุดก็คงเป็นวิธีนี้นี่แหล่ะ ต่อไปนี้ถ้าเธอพูดอะไรที่เป็นการดูหมิ่นฉันอีก เธอจะถูกลงโทษด้วยวิธีนี้"

ณัชชาพยักหน้า ไร้ซึ่งการพยศเหมือนเช่นเคย อาการนิ่งเงียบทำให้ชีคอัสมาลยิ้มอย่างพอใจ มือหนาฉวยข้อมือเล็กมากุมไว้ก่อนจะพาเดินออกไปจากบริเวณนั้น ณัชชานิ่งเงียบและยอมให้จับจูงอย่างว่าง่าย มีอาการต่อต้านบ้างเมื่อถูกชีคหนุ่มรั้งให้เดินเคียงกัน แต่เมื่ออัสมาลหันมาทำตาดุใส่ ณัชชาก็ยอมทำตามในที่สุด

สองหนุ่มสาวที่พากันเดินกลับมาประหนึ่งคู่รักสร้างความเแปลกใจให้ฮันน่าและคนอื่นๆที่อยู่ในบริเวณนั้นไปตามๆกัน น้อยครั้งนักที่พวกเขาและเธอจะได้เห็นสีหน้าอมยิ้มของท่านชีค และสาเหตุก็คงเป็นเพราะหญิงสาวร่างเล็กที่ถูกจับจูงให้เดินเคียงกันมานั่นเอง

"วันนี้เล่นสนุกมามากพอแล้ว กลับเข้าห้องไปได้แล้ว ส่วนพรุ่งนี้หลังจากที่ทานมื้อเช้าแล้วถ้าเธอยังอยากสัมภาษณ์ฉันอยู่ก็ไปรอที่ห้องทำงานแล้วกัน จะหาเวลาให้"

"ขอบคุณค่ะคุณชีค"

คำพูดของอัสมาลสร้างความดีใจให้กับณัชชาอย่างมาก จนถึงขั้นกระโดดเข้ากอดร่างสูงด้วยความลืมตัว

"ไม่ระวังตัวแบบนี้อยากถูกลงโทษอีก หรือจริงๆแล้วเธออยากได้จูบลาจากฉันกันแน่?"

คำพูดของชีคหนุ่มทำให้หญิงสาวรู้ตัวว่าได้ทำเรื่องน่าอายลงไป ณัชชารีบปล่อยอ้อมแขนออกจากเอวสอบทันที ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองอัสมาลตาเขียว

"บ้า! คุณชีคบ้า!"

"เดี๋ยวเถอะยัยตัวดี"

อัสมาลแกล้งทำท่าฟึดฟัด มือหนายื่นไปคว้าร่างบางเอาไว้หมายจะลงโทษ แต่ไม่ทันหญิงสาวที่ผลุบหายเข้าไปในห้องนอนอย่างรวดเร็ว

ใบหน้าคมอมยิ้มน้อยๆให้กับความน่ารักของหญิงสาว ส่วนยัยตัวดีที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของประตูเองก็ไม่ต่างกัน ใบหน้าหวานมีรอยยิ้มแตะแต้มระคนเขินอายเมื่อนึกถึงทุกสัมผัสอ่อนหวานที่ชีคหนุ่มมอบให้ ก่อนที่ร่างบางจะวิ่งไปยังเตียงนอนนุ่มแล้วโถมตัวลงไปซุกใบหน้ากับหมอน

ดูเหมือนว่าผู้ชายที่ชื่อ อัสมาล อับดุลลา อัล มาติน จะมีอิทธิพลกับหัวใจของเธอมากขึ้นทุกที....

โปรดติดตามตอนต่อไป....

Ranadda : เขียน