บทที่ 10.
1914 Words
ดวงใจชีค
บทที่10.
"นี่คือประวัติของคุณหญิงตามที่ท่านชีคต้องการ"
คามีนเอ่ยอย่างนอบน้อมพร้อมกับวางเอกสารในมือลงบนโต๊ะอาหารด้วยอากัปกิริยาท่าทางแสนสุภาพ ถึงจะเป็นสหายคนสนิทของชีคอัสมาลมาตั้งแต่เยาว์วัย หากแต่เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้อื่นคามีนจะปฏิบัติตนต่อชีคอัสมาลอย่างให้เกียรติเสมอ
"ทำไมนายถึงได้รีบร้อนนักคามีน ไม่เห็นรึยังไงว่าฉันกับคุณหญิงของนายเพิ่งจะอิ่ม และอาหารก็ยังไม่ย่อยเลยด้วยซ้ำ"
ชีคอัสมาลตำหนิอย่างไม่จริงจังนัก ขณะที่มือหนาหยิบเอกสารขึ้นมาเปิดดู
"เข้าใจผิดแล้ว ผมหาใช่คนที่รีบร้อนไม่ เป็นคุณหญิงต่างหากที่ต้องการแบบนี้"
คามีนตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แต่ในความรู้สึกของอัสมาลไอ้หมอนี่มันช่างหน้าหมั่นไส้ยิ่งนัก
อัสมาลหันกลับมาสนใจประวัติของณัชชาต่อ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันจนยุ่งเหยิงก่อนจะคลายออกเล็กน้อยและขมวดเข้าหากันอีกครั้งเมื่อหลักฐานในมือชี้ชัดว่าณัชชาเป็นผู้บริสุทธ์ไม่ใช่นักข่าวอย่างที่เขากล่าวหา
'หึ! เป็นยังไงล่ะท่านชีคผู้ยิ่งใหญ่ ถึงกับเหวอไปเลยล่ะสิ"
ณัชชาคิดในใจ หากยังนิ่งเงียบอย่างไว้ท่าที
"เธอไม่ใช่นักข่าว?"
อัสมาลเอ่ยถามณัชชาที่นั่งเงียบเสียงเข้ม ยิ่งทำให้ณัฐชาหมั่นไส้หน้าหล่อๆนั่นเป็นเท่าตัว
"ก็บอกไปแล้วว่าไม่ใช่"
หญิงสาวตอบพร้อมกับยักไหล่ขึ้นอย่างไม่ยี่หระ
"ถ้าอย่างนั้นเธอก็ไม่มีความผิด..."
มันก็ตัองเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วน่ะสิ ไม่ต้องบอกก็รู้ เธอไม่มีความผิดอะไรอยู่แล้ว คนที่ผิดคือเขาต่างหาก คุณชีคคนเถื่อน จอมวางอำนาจบาทใหญ่ ณัชชาแอบต่อว่าชีคหนุ่มในใจ ไม่กล้าพูดออกไปเพราะกลัวว่าเขาจะโยนความผิดเล็กๆน้อยๆอะไรให้เธออีก
"คามีนคืนกระเป๋าให้เธอ จองตั๋วเครื่องบินแล้วส่งเธอกลับประเทศด้วย"
อัสมาลหันไปสั่งคามีนเสียงเข้ม จากนั้นร่างสูงก็ผุดลุกขึ้นและก้วเดินออกจากห้องอาหารไปทันที ในขณะที่ณัชชาอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าอะไรๆมันจะจบลงอย่างรวดเร็วแบบนี้
"ดะ...เดี๋ยวสิ! หยุดก่อนคุณชีค!"
เมื่อหาเสียงของตัวเองเจอหลังจากที่เอ๋อไปชั่วขณะณัชชาก็รีบส่งเสียงรั้งอัสมาลไว้ ก่อนจะวิ่งเข้าไปขวางทางร่างสูงที่กำลังจะเดินพ้นประตูออกไป
"มีปัญหาอะไรอีก?"
อัสมาถามเสียงเรียบ สายตามองเมินไปข้างหน้าอย่างเฉยเมย
"จะไปทั้งอย่างนึ้น่ะเหรอ ง่ายๆแบบเนี้ยะ!?"
ณัชชาเอ่ยถามเสียงสูง
"ฉันก็ไม่เห็นว่ามันจะยากตรงไหนนี่ ถอยไปฉันมีเรื่องที่ต้องทำ"
อัสมาลเน้นประโยคหลังหนักๆ ให้รู้ว่าเขาจงใจไล่เธอ
"พอรู้ความจริงก็จะไปง่ายๆแบบนี้นี่นะ ลืมไปไหมว่าคุณใส่ร้ายฉัน แถมยังส่งฉันเข้าไปอยู่ในฮาเร็มบ้าๆนั่น คุณต้องรับผิดชอบสิ"
"ฉันก็ใจดีออกค่าเครื่อวบินให้เธอกลับประเทศไทยแล้วนี่ไง ยังไม่พอใจอะไรอีกแม่คนโลภมาก"
อัสมาถามกลับอย่างนึกฉุนขึ้นมาบ้าง ผู้หญิงนี่เรื่องมากเหมือนกันทุกคนเลยไหมนะ?
"คุณหญิงคงต้องการให้ท่านชีคขอโทษเธอมากกว่า"
"ไม่ใช่!"
คามีนช่วยพูดเพราะคิดว่าหญิงสาวอาจต้องการแค่คำขอโทษเหมือนเมื่อคราวที่เขาเกือบจะขับรถชนเธอ แต่ณัชชาก็พูดสวนขึ้นมาทันควัน
"แล้วเธอยังต้องการอะไรอีก บอกมาสิว่าต้องการอยากจะได้อะไร เงินทองหรือว่าสิ่งของสิ่งไหนถ้าเธอต้องการ ฉันจะให้คนจัดหามาให้จะได้จบเรื่องไปซะที"
อัสมาลพูดอย่างเหลืออด และอยากจะตัดความรำคาญ ไม่เข้าใจว่าผู้หญิงคนนี้ต้องการอะไรจากเขากันแน่
"เก็บเงินทองของคุณไว้เถอะคุณชีค รวมทั้งไอ้คำขอโทษที่ไม่ได้ออกมาจากใจของคุณด้วย ฉันมาที่นี่เพื่อมาทำงาน และงานของฉันก็คือคุณ คุณต้องรับผิดชอบการกระทำของคุณด้วยการยอมให้ฉันสัมภาษณ์จนกว่าจะจบงานของฉัน"
"ไม่มีทาง!"
อัสมาลปฏิเสธเสียงเข้ม ทำไมเขาจะต้องมาเล่าประวัติและเรื่องส่วนตัวของตัวเองให้คนภายนอกอย่างผู้หญิงคนนี้รับรู้ด้วย
"งานของเธอไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน และชีคในตะวันออกกลางก็ไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียวซะเมื่อไหร่ ไปหาเอาข้างหน้าเถอะ ถ้าหาไม่ได้จริงๆฉันจะติดต่อไปยังเมืองข้างๆให้ก็แล้วกัน"
พูดจบร่างสูงก็เบี่ยงกายเดินหนีแต่ต้องชะงักเมื่ออยู่ๆแม่ตัวดีก็พุ่งถลาเข้ามาเกาะแขนของเขาไว้ซะแน่น
"ทำอะไรของเธอเนี่ย!?''
อัสมาลถามเสียงดังจนแทบจะเป็นตวาด แต่ณัชชาก็หาได้กลัวเกรงไม่
"ไม่ตกลงใช่ไหม ได้...."
ณัชชาขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างหมั่นเขี้ยว
"ถ้าไม่ตกลงฉันจะตามคุณไปทุกที่เลย จะอยู่ใกล้ๆทำให้คุณรู้สึกรำคาญจนต้องยอมให้ฉันสัมภาษณ์คุณให้ได้!"
"ยัยมือตุ๊กแก! ปล่อยเดี๋ยวนี้!"
อัสมาลตะคอกพร้อมกับออกแรงสะบัด เขาพยายามสลัดร่างบางให้หลุด แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะหญิงสาวเกาะหนึบไม่ยอมปล่อย ในขณะที่คามีนถึงกับต้องเอามือกุมท้อง ส่วนอีกมือหาที่ยึดเกาะเพื่อที่จะไม่ให้ตัวเองล้มลงไปกองกับพื้น เพราะท่าทางของคนทั้งคู่ทำให้เขาหัวเราะออกมาจนหยุดไม่ได้
"ไม่ปล่อย! ในเมื่อไม่ตกลงฉันก็จะเกาะติดเป็นตุ๊กแกตามคุณไปทุกที่แบบนี้แหละ"
ณัชชาร้องตอบพลางกอดรัดลำแขนแข็งแรงแน่นขึ้นอีกเป็นเท่าตัว
"แม่คนดื้อด้าน ยัยจิ้งจอก ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ยัยตุ๊กแกมือผี!"
"คุณชีคจอมกร่าง ชอบวางอำนาจ ไร้เหตุผล คนงี่เง่า!"
ณัชชาสวนกลับอย่างดุเดือดไม่แพ้กัน ถ้าไม่ได้ในสิ่งที่เธอต้องการ ต่อให้ต้องเกาะติดตาชีคคนนี้ไปตลอดชีวิตก็ยอม เพื่อความสะใจของตัวเธอเอง
ชีคอัสมาลและณัชชาต่างจ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร ก่อนที่อัสมาลจะกระตุกยิ้มเย็นออกมา ทำเอาณัชชาสะดุ้งเฮือก ก็รอยยิ้มของเขานั้นมันชวนให้ขนลุกน้อยอยู่ซะเมื่อไหร่ล่ะ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เป็นตายยังไงเธอก็ไม่ยอมปล่อยแขนเขาเด็ดขาด!
"จะไปด้วยทุกที่แน่นะ?"
อัสมาลถามยิ้มๆ
"ไป...ไปด้วยทุกที่นั่นแหล่ะ"
ณัชชาทําปากล้า แล้วก็ต้องเสียวสันหลังวาบ เมื่อถูกวงแขนแข็งแกร่งหิ้วร่างของเธอขึ้นมาพาดบ่า ก่อนที่ชีคอัสมาลจะพาเธอเดินออกจากห้องอาหารไป หญิงสาวเพิ่งได้สติ รวบรวมแรงทั้งหมดทุบลงบนแผ่นหลังกว้างสุดแรงจนได้ยินเสียงสบถรัวเร็วเป็นภาษาอารบิกของเขา
"ปล่อยฉันนะคุณชีค คุณจะพาฉันไปไหน!?"
ณัชชายังระดมทุบไม่ยั้งมือแต่มันก็ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยแม้แต่น้อย ชีคหนุ่มแบกร่างบางจอมพยศบนไหล่ลัดเลาะไปตามทางเดินที่ถูกปูด้วยแผ่นหินอย่างมุ่งมั่น
"คุณชีคฉันถามว่าจะพาฉันไปไหนไงเล่า!?"
"หุบปากซะที หนวกหูจะแย่แล้ว เธอบอกเองนี่นะว่าจะตามฉันไปทุกที่"
อัสมาลพูดอย่างหัวเสีย พลางยื่นมือไปเปิดประตูห้องนอนของเขา ส่วนณัชชาก็หน้าซีดเผือด เข้ามาถึงในห้องนอนของเขาแบบนี้คิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้เลยนอกจากอีตาชีคคนเถื่อนนี่จะพาเธอเข้ามาเอาเปรียบและรังแก!
"กรี๊ดดด! ปล่อยฉันนะคุณชีคจอมหื่น!"
ณัชชาหลับหูหลับตากรี๊ด หากแต่อัสมาลไม่สนใจ ร่างสูงเดินเร็วๆผ่านเตียงนอนขนาดคิงส์ไซส์ไปและเดินเลยเข้าไปยังห้องน้ำก่อนจะหยุดยืนนิ่งตรงอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ที่ตอนนี้มีน้ำอยู่เต็มอ่าง จากนั้นชีคหนุ่มก็เหวี่ยงร่างของณัชชาลอยละลิ่วลงไปในอ่างน้ำเสียงดังตูม! ก่อนจะกอดอกมองดูผลงานของตัวเองด้วยความพึงพอใจ
"แค่กๆๆ!"
หญิงสาวโผล่ขึ้นมาสำลักน้ำที่กลืนลงท้องไปหลายอึก ดวงตากลมโตกระพริบปริบๆไล่เลียงสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองอย่างงงงวย ก่อนจะกรีดร้องออกมาเมื่อได้สติ
"กรี๊ดด! ไอ้ชีคบ้า ป่าเถื่อน หยาบคาย ไม่เป็นสุภาพบุรุษที่สุด !"
ร่างบางลุกขึ้นกระทืบเท้าเร่าๆกลางอ่างน้ำ ดวงตาแดงก่ำ หยาดน้ำไหลหยดออกมาจากเส้นผมและเสื้อผ้าที่เปียกปอน
"ฉันจะเป็นสุภาพบุรุษกับคนที่สมควรได้รับมันเท่านั้น และใครคนนั้นก็ไม่ใช่เธอ"
อัสมาลพูดอย่างอารมณ์ดี พลางเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งอย่างกวนๆ
'หนอยแน่ ไอ้ชีคบ้า!'
ณัชชาคำรามในใจอย่างเดือดดาล เธอไม่พูดพร่ำทำเพลง ถลาเข้าไปกระตุกร่างสูงใหญ่ให้ล้มลงมาด้วยกัน อัสมาลที่ไม่ทันตั้งตัวเพราะหญิงสาวเคลื่อนตัวเร็วมากจึงซวนเซล้มไปตามแรงดึงของเธอ
ตูม! ซ่า!
อัสมาลทะลึ่งตัวเองขึ้นจากน้ำ พร้อมกับสบถออกมายาวเหยียดอย่างหัวเสีย ขัดกับเสียงหัวเราะอย่างสาสมใจของณัชชา
"น้ำเย็นดีจังเลยนะคุณชีค"
หญิงสาวยั่ว ไม่สนใจใบหน้าน่ากลัวปานอสูรร้ายของผู้ชายที่บัดนี้เปียกปอนด้วยฝีมือเธอเลยสักนิด
"เธอ! ยายจิ้งจอกเก้าหาง ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้ลงโทษเธอ ฉันคงไม่ใช่ชีคอัสมาล อับดุลลา อัล มาติล อีกแล้ว!"
สิ้นเสียงคำราม ร่างสูงใหญ่ก็ตรงเข้าไปหอบหิ้วเอาร่างเปียกปอนของหญิงสาวขึ้นจากน้ำ ไม่สนใจกำปั้นหรือเสียงขู่ฟ่อของเธอแม้แต่น้อย ฝ่ามือใหญ่เงื้อขึ้นสูงแล้วฟาดลงไปที่สะโพกของณัชชาสุดแรง
เพี๊ยะ!
"โอ๊ย! คุณชีค ตาบ้า! คุณตีฉันไม่ได้นะ ฉันไม่ใช่ลูกหลานของคุณ โอ๊ยเจ็บ!"
หญิงสาวสะบัดตัวดิ้นหนี แต่ไม่มีทางพ้นฝ่ามือพิฆาตที่ฟาดลงรัวๆจนเจ็บร้าวระบมไปหมดทั้งก้น
"เธอมันดื้อ ไร้มารยาท ขาดการอบรมสั่งสอน ฉันนี่แหล่ะจะเป็นคนสั่งสอนเธอเอง!"
อัสมาลฟาดฝ่ามือลงบนสะโพกของเจ้าตัวแสบแสนดื้อที่ไม่วายพร่ำพูดถ้อยคำต่อว่าชีคหนุ่มอย่างท้าทายอำนาจ
"คนป่าเถื่อน! โอ๊ย! คุณไม่มีสิทธิ์ โอ๊ย! พ่อแม่ฉันยังไม่เคยตีฉันแบบนี้เลย โอ๊ยย...เจ็บ!"
"เพราะเธอเป็นเด็กเอาแต่ใจตัวเองไง ไม่มีสัมมาคารวะ ถ้าเธออยู่ในความดูแลของฉันฉันจะตีเธอให้หลาบจำ!"
ณัชชาถึงกับน้ำตาซึม งานนี้เธอคงเข็ดหลาบชีคอัสมาลไปอีกนาน.....
โปรดติดตามตอนต่อไป....
Ranadda : เขียน
- Writer
