ดวงใจชีค
บทที่19.
"เดี๋ยวสิอย่าเพิ่งไป พาฉันกลับไปด้วย!"
ณัชชาตะโกนลั่นเมื่อได้สติ ก่อนจะวิ่งออกไปยังหน้ากระโจมและหวังว่าจะทันคนทั้งสอง แต่เธอก็ต้องพบกับความผิดหวังเมื่อสองคนนั้นหายลับไปจากสายตาทิ้งไว้เพียงรอยเท้าของอูฐเท่านั้น แล้วเธอควรทำเช่นไรต่อไปดี
ณัชชาตัดสินใจเดินตามรอยเท้าของอูฐไป เธอมั่นใจว่าร่องรอยที่อูฐทิ้งไว้จะสามารถพาเธอกลับไปยังเมืองฟาร์ซิสได้ แต่เมื่อหญิงสาวเดินไปได้สักพักร่องรอยของอูฐกลับหายไป เธอหันกลับไปมองยังทิศทางที่เธอเพิ่งจะเดินผ่านมานั้นมันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว สายลมร้อนที่พัดอื้ออึงหวีดหวิวอยู่ตลอดเวลาทำให้สันทรายเบื้องหน้านั้นสั่นเป็นระรอกคลื่น
ณัชชาเอามือป้องตาและเงยหน้าขึ้นมองดวงอาทิตย์เจิดจ้าในยามเที่ยงด้วยสายตาริบหรี่ ทำให้หญิงสาวเกิดอาการหน้ามืดกระทันหัน และร่างบางก็ทรุดลงซวนเซลงไปนอนกับผืนทรายร้อนระอุทันที
ความทรมานของณัชาไม่ได้หยุดแค่นั้น เธอไม่ได้สลบ
