อ้อนรักอัครา

ตอนที่ 6 / 1

"แพร นั่นหัวเข่าไปโดนอะไรมา"                                         

มาลินีเอ่ยทักอย่างเป็นห่วง เมื่อเห็นหญิงสาวเดินกะเผลกๆ เล็กน้อยมาที่โต๊ะทำงาน ครั้นเลื่อนสายตาลงไปดูอีก ตรงเข่าข้างหนึ่งของเธอมีรอยซ้ำ ยิ่งหญิงสาวมีผิวขาวจัดด้วยยิ่งสังเกตเห็นได้ไม่ยากเลย                                                                                      

"เอ่อ อุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ แพรเดินสะดุดร่องเลยล้มแล้วเข่าก็ไปกระแทกพื้น" เธอตอบ                                                           

 "ระวังๆ หน่อยนะ ฟุตบาทกับถนนของประเทศเรามันมีแต่หลุมแต่อะไรก็ไม่รู้"                                                                             

 "ค่ะ" แพรพิศรับคำพร้อมกับหลบสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยของอีกฝ่ายไปวูบ                                                                  

 ขณะนั้น ชายหนุ่มที่ยิ้มกระจ่างเหมือนดวงตะวันในเทเลทับบี้กำลังเดินออกจากลิฟท์มาพร้อมกับอัครา เมื่อเห็นหญิงสาวคนหนึ่ง เขาก็เรียกชื่อเธอด้วยความคุ้นเคยตาม                                                 

"แพร"                                                                         

 หญิงสาวหมุนตัวกลับไปตามเสียงเรียกอันคุ้นหู ดวงตะวันยิ้มแฉ่งแห่งเทเลทับบี้กำลังเดินเคียงคู่มาพร้อมกับภูเขาน้ำแข็งแห่งไททานิค           

ผู้ชายสองคน แต่คนละความรู้สึกอย่างเห็นได้ชัด อะไรจะพากันคีพคาแรคเตอร์ได้ดีถึงขนาดนี้ คนหนึ่งไม่หวงรอยยิ้มเลย ยิ้มเรี่ยราดแจกจ่ายได้ไปทั่ว ส่วนอีกคนก็ทำราวกับท้องผูกอยู่ได้ทุกวัน หน้าตาเรียบเฉยมาก แววตานิ่งกระด้างดุจเดิม                                                  

 ก็สมดีกับฉายาภูเขาน้ำแข็งแห่งไททานิคที่เธอมอบให้จริงๆ เธอคิดพร้อมกับเบือนหน้าหลบหนีสายตาของผู้ชายคนนี้เล็กน้อย                 

 แล้วสายตาของพิมานก็หลุบมองตรงเข่าข้างหนึ่งของหญิงสาว ก่อนจะถามเหมือนที่มาลินีถามเธอ                                        

 "แล้วนั่น เข่าไปโดนอะไรมา "                                          

 "เอ่อ อุบัติเหตุหลังเลิกงานน่ะค่ะ"                                               

 "คงไม่เกี่ยวกับที่หนีไปทำธุระสำคัญเมื่อวานตอนเย็นหรอกนะ”        

 พิมานถามยิ้มๆ เหมือนกึ่งแซวมากกว่า แต่ก็สะดุดหูอัคราที่เดินผ่านเธอไปหยุดตรงหน้าห้องทำงาน ให้หันกลับมามองทั้งสองคุยกัน               

แพรพิศรีบหลบสายตาและพูดอึกอัก "ก็ ค่ะ ก็แพรรีบไปทำธุระค่ะ เลยสะดุดแล้วล้มเข่ากระแทกพื้น"                                                     

 "ธุระอะไรเหรอคะคุณพีท" มาลินีถามด้วย                         

พิมานหันไปเอ่ยกับมาลินี ทำนองจะแซวหญิงสาวเล่นเท่านั้น "ก็เมื่อวานเหมือนมีคนติดค้างมื้อเย็นที่จะไปฉลองเพราะได้งานทำแล้ว ผมโทร.มาชวน ก็บอกว่าติดธุระสำคัญขึ้นมา สงสัยน่ากลัวว่าจะเอาธุระมาอ้างเพราะไม่อยากให้ผมเลี้ยงฉลองให้ล่ะมั้ง"                                        

"โธ่! ใช่ที่ไหนล่ะคะ แพรมีธุระต้องไปทำจริงๆ" เมื่อเหมือนโดนคาดคั้นมากๆ เข้าเธอเลยรีบบอกว่า "งั้นเย็นนี้ไปทานเย็นกันค่ะ พี่ลินก็ไปด้วยกันนะคะ ให้คุณพีทกระเป๋าฉีกไปเลย"                           

"ไม่ดีกว่าจ้ะ ตอนนี้พี่เลิกงานแล้วก็ต้องรีบกลับไปดูแม่ต่อ" มาลินีปฏิเสธ เพราะที่บ้านก็มีคนดูแลอยู่ แต่เป็นแบบจ้างให้ดูแลในรายวัน พอเลิกงานแล้วจึงเป็นหน้าที่ของมาลินีต้องไปรับหน้าที่แทน ก็จนกว่าแพรพิศจะทำหน้าที่ตรงนี้ได้เอง เธอถึงจะได้ออกไปดูแลท่านแบบเต็มเวลาเสียที

 "เย็นนี้ไม่ได้แล้วล่ะ" พิมานพูดขึ้นบ้าง เขาล้วงกระเป๋ากางเกงพร้อมกับยืดตัวขึ้นเล็กน้อย ท่าทางบอกว่าจริงจังขึ้น                 

 "ทำไมล่ะคะ"                                                                

 "วันนี้ตอนบ่าย ฉันต้องบินไปเวียดนาม และอาจจะอยูที่นั่นสักพักจนกว่าโปรเจ็กต์สร้างสีสอร์ทของที่นั่นจะลงตัว"

แพรพิศแกล้งทำหน้าม่อยลงแสดงออกให้เขารู้ว่าเธอเสียดาย พิมานจึงหัวเราะอีก วางฝ่ามือข้างหนึ่งแตะลงศีรษะของเธอ ขยี้เบาๆ อย่างอ่อนโยน และแพรพิศก็รู้สึกว่าเป็นสัมผัสอบอุ่นเหมือนเขาเอ็นดูเธอราวกับเด็กที่ยังไม่โตมากกว่า                                                              

 "เอาไว้ฉันกลับมา แล้วค่อยไปก็ได้"                                             

  เธอยิ้มแทนคำตอบ ขณะนั้นพิมานก็วางดึงมือกลับ แล้วขอตัว"ฉันไปคุยกับนายอัครก่อนนะ"                                                     

  จากนั้นก็ส่งสายตาไปยังคนที่กำลังทำท่าเปิดประตูห้องทำงานเข้าไปพอดี  

ผ่านไปเกือบสัปดาห์แพรพิศคิดว่าสิ่งที่เธอลงทุนลงแรงทำไปคงเสียเปล่าแล้ว เพราะชายหนุ่มผู้นั้นไม่ได้ติดต่อเธอกลับมาตามที่เขาเคยให้สัญญาไว้

หญิงสาวนอนมองโทรศัพท์มือถือในมือด้วยแววตาละห้อย ยากมากจริงๆ กับการที่จะตกปลาตัวใหญ่เช่นทายาทของห้างสรรพสินค้าดังได้ หรือเหยื่อเช่นเธอที่ใช้ตกนั้นก็ไม่ได้เป็นเหยื่อที่มีความพิเศษแต่อย่างใด

 จริงสินะ หญิงสาวโนเนม ท่าทางก็ไม่ประสีประสา จะมีแรงดึงดูดให้ชายหนุ่มร่ำรวยและที่มีชื่อเสียงในสังคมปานนั้นให้กลับมาสนใจได้อย่างไร    

หญิงสาวในชุดนอนพลิกตัวลุกขึ้นมาครุ่นคิดซ้ำอีก หรือเธอจะส่งข้อความไปหาทางอินสตาแกรมของเขาเอง ไม่ได้สิ ถ้าจะทำการใหญ่ใจต้องนิ่ง เธออย่าเพิ่งใจร้อนดีกว่าอาจจะรอให้พ้นสัปดาห์นี้ไปจริงๆ แล้วค่อยกลับมาคิดอีกทีว่าจะทำอย่างไรกับชายหนุ่มคนนี้                                

แพรพิศวางโทรศัพท์ ลุกและเดินไปเข้าห้องน้ำ ครั้นกลับมาที่เตียงอีกครั้งก็หยิบโทรศัพท์มาดูสักรอบเผื่อจะได้ตัดใจแล้วเข้านอนไปเลย

 ทว่า เมื่อสายตาได้แลเห็นสองสายที่ไม่ได้รับปรากฏขึ้นตรงหน้าจอก็ทำให้ดวงใจเธอเต้นแรงขึ้นมา                                                  

 หญิงสาวรีบกดดูเบอร์ ก็เป็นเบอร์ที่ไม่รู้จักเสียด้วย หรือจะเป็นเขา ขณะที่ลังเลว่าจะเป็นฝ่ายโทร.กลับเจ้าของเบอร์นี้ดีหรือไม่ เผื่อจะเป็นชายหนุ่มที่มีนามว่าภัทรโทร.มา แต่แล้วเบอร์นี้ก็โทร.กลับมาอีกรอบ หญิงสาวตื่นเต้น จนไม่อาจระงับได้ เธอต้องขอเวลาตั้งตัวเล็กน้อยเพื่อไม่ให้น้ำเสียงสั่น และให้เขารู้สึกว่าไม่ได้เป็นการกดรับสายทันทีเหมือนรอคอยเขาโทร.กลับมาอีก                                                     

 และเมื่อทุกอย่างเข้าที่ เรียบร้อยเธอก็กดรับสายทันที               

 "สวัสดีค่ะ"                                                                    

 "คุณแพร"                                                                   

 "ค่ะ ไม่ทราบว่าใครคะ" ถามออกไปทั้งๆ ที่เธอจดจำน้ำเสียงของเขาได้                                                                                            

 "ผม ภัทรที่เราเจอกันวันนั้นยังไงล่ะครับ ผมจะโทร. ถามเรื่องค่ารักษาพยาบาลกับค่าเสียหายของโทรศัพท์ของคุณด้วย"

 เขารีบแนะนำทันที แล้วเอ่ยอีก "ผมขอโทษจริงๆ ที่เพิ่งติดต่อกลับ คุณคงไม่คิดว่าผมจะเบี้ยวหรือปัดความรับผิดชอบอะไรหรอกใช่มั้ย" 

หญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่นกลั้นเสียงกรี๊ด เพราะสิ่งที่เธอลงทุนทำไป เธอเริ่มมองเห็นเค้าลางแห่งความสำเร็จแล้ว!                       

 "อ๋อ คุณภัทรนั่นเอง จริงๆ แพรไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะ วันนั้นแพรไม่ได้ไปหาหมอ ส่วนโทรศัพท์หน้าจอมีรอยแตกร้าว แพรก็เปลี่ยนใหม่แล้ว ตัวเครื่องไม่ได้รับความเสียหายอะไรหรอกนะคะ"            

 "แต่ยังไงผมก็อยากจะแสดงความรับผิดชอบนะครับ โดยเฉพาะโทรศัพท์ของคุณ"                                                                    

 "แต่ว่า..." เธอทำท่าจะปฏิเสธ                                     

"นะครับ ไม่อย่างนั้นผมไม่สบายใจ"                                   

เธอแกล้งถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะบอกเขาว่า "แพรเปลี่ยนหน้าจอไปด้วยเงินแค่หลักพันเองค่ะ"                                           

"บอกเลขที่บัญชีคุณมาสิครับ ผมจะได้จ่ายให้เรียบร้อย"          

 หญิงสาวจึงบอกเลขบัญชีให้เขาไป                                  

จากนั้นไม่นานเธอก็เห็นข้อความแจ้งว่ามีเงินจำนวนสองหมื่นบาทเข้ามา                                                                                         

เธอจึงรีบบอกเขาว่า "มากไปนะคะคุณภัทรแบบนี้แพรซื้อเครื่องใหม่ได้เลยนะคะ"                                                             

 "ไม่มากหรอกครับ ให้ถือว่าเป็นค่าทำขวัญคุณด้วย เพราะวันนั้นผมจำได้ว่าคุณตกใจกลัวน่าดู" ภัทรพยายามให้เหตุผลให้เธอรับเงินก้อนนี้ของเขาไปอย่างไร้เงื่อนไข                                                         

 "ค่ะ ขอบคุณคุณมากนะคะ"                                          

 "งั้นฝันดีนะครับ"                                                                       

 "ค่ะ"                                                                            

ก่อนที่เขาจะวางสายไป เขาบอกว่าเห็นไอดีไลน์ของเธอขึ้นมาที่เครื่องของเขา อย่างไรขอให้เธอช่วยรับแอดไอดีไลน์ของเขาไว้เป็นเพื่อนเธอด้วย

แพรพิศรู้สึกว่าการลงทุนของเธอไม่สูญเปล่า เมื่อรับแอดเขาเป็นเพื่อนทางไลน์เรียบร้อย ชายหนุ่มยังส่งสติ๊กเกอร์ฝันดีกลับมาอีก     คนพวกนี้ร่ำรวยล้นฟ้าจริงๆ!                                       

แพรพิศดูจำนวนเงินที่ภัทรโอนมาให้แววตานิ่งเฉย เธอไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นกับจำนวนเงินเท่านี้เลย เนื่องจากเป้าหมายของเธอมันไม่ใช่เรื่องเงินแม้แต่น้อยนั่นเอง

วันนี้เป็นวันหยุด แต่เจ้านายผู้แสนจะเย็นชาของเธอก็ยังอุตส่าห์โทร.ตามให้เธอมาพบเขาที่บ้านตั้งแต่เช้า                                          

 แม้จะอิดออดไม่อยากลุกจากเตียงง่ายๆ เพราะเธออยากนอนตื่นสายสักวัน เนื่องจากการตื่นเช้าทุกวันร่างกายมันย่อมเกิดความเหนื่อยล้าสะสม แต่เมื่อเป็นคำสั่งของเขา เธอก็จำต้องตื่น แล้วฝ่าการจราจรที่แน่นหนาในทุกวันมาพบเขาที่บ้านสุทธินาทจนได้                 

  เมื่อมาถึง เขาไม่พูดอะไร พาเธอเดินตรงไปยังโรงเก็บรถที่มีนับสิบคัน ก่อนจะมาพาหยุดตรงหน้ารถเก๋งคันสีขาวคันหนึ่งแล้วบอกเธอเรียบๆ

 "รถ ที่ฉันจะให้เธอเอาไปใช้ก่อน"                                               

"คะ" เธออ้าปากค้างน้อยๆ สภาพของรถยังดูใหม่กริบเหมือนเพิ่งออกมาจากโชว์รูมรถได้ไม่นาน ยังไม่ทันจะถามอะไรเพิ่ม เสียงกังวานของเขาก็ถามด้วยความสนใจอีก                                     

"แล้วเธอไปเรียนขับรถมาหรือยัง"                                      เ

เธอละสายตาจากรถตรงหน้ามาตอบคำถามเขา "ยังค่ะ แพรยังไม่มีเวลา ทีแรกกะว่าจะให้คุณพีทช่วยสอน แต่คุณพีทก็..."                           

 "ทำไมต้องรอแต่นายพีท โรงเรียนสอนขับรถมีตั้งเยอะแยะ ทำไมไม่ลงเรียน"                                                                              

 ไม่ใช่คำถามแต่เป็นการตำหนิตรงๆ เธอจึงไม่เถียง แล้วเขาก็ถอนหายใจ เอ่ยอีกว่า "งานของฉันรอไม่ได้นะแพรพิศ งานเลขาฯของฉันส่วนหนึ่งก็ต้องออกไปติดต่อผู้คนนอกสถานที่ด้วย เธอไม่มีรถใช้จะลำบาก ไม่เห็นหรือว่าบางวันคุณลินก็หายไปครึ่งค่อนวันก็มี"                   

 เห็นไม่ใช่เธอไม่เห็น แพรพิศกลืนคำตอบนี้ลงไป แล้วเถียงเขาอ่อยๆ ว่า "แพรยังไม่มีเวลานี่คะ คุณเพิ่งมาบอกแพรไม่นานเองนะคะ"           

อัคราถอนหายใจ "วันนี้เธอว่างมั้ย มีนัด หรือจะไปที่ไหนอีกมั้ย"      

"ไม่ค่ะ"                                                                      

 "งั้นฉันจะสอนเธอขับรถเอง" เขาบอกเสียงขรึมๆ สุดท้ายก็ไม่พ้นเขาอยู่ดี เพราะขืนรอให้เธอไปหาโรงเรียน กว่าจะได้ กว่าจะลงเรียนก็ช้าไปมาก เขาไม่อยากให้งานของเขาเกิดอาการสะดุดกับปัญหาเรื่องเพียงแค่นี้ อีกอย่างถ้าแม่ของมาลินีเกิดอาการไม่ดีไปกว่าเดิม สัปดาห์หน้า มาลินีอาจจะหยุดงานยาวไปเลย แล้วแพรพิศก็ต้องทำหน้าที่ทั้งหมดแทน