อ้อนรักอัครา

ตอนที่ 1 / 3

จากนั้นเขาก็เดินตรงออกจากห้องนี้พร้อมกับปิดประตูห้องให้เรียบร้อย 

 แพรพิศจึงตลบผ้าห่มออกจากตัว รีบเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา และรวบผมยาวให้เรียบร้อย ก่อนจะออกจากห้องมาก็พบว่าเขายืนกอดอกรอเธอด้วยสีหน้าเคร่งเครียด มีป้าแม่บ้านอีกคนที่ยืนไม่ห่าง แววตาของป้าแม่บ้านผู้ใจดีกำลังทอดมองเธอด้วยความสงสาร                  

แม้จะยังไม่เข้าใจสถานการณ์ดีนัก แต่แพรพิศก็คิดว่าบางทีมารดากำลังรอเธออยู่ที่ไหนสักแห่ง เพื่อให้บุรุษผู้นี้มารับเธอไปพบท่านนั่นเอง

 ภายในรถเอสยูวีคันสีดำ หัวใจของอัครากำลังเศร้าโศกกับสิ่งที่จะเผชิญในเวลาไม่กี่นาทีข้างหน้า ไม่ใช่ความอาลัยอาวรณ์ที่มีต่ออรพิมอีกแล้ว หากแต่เป็นความเวทนาที่มีต่อเด็กหญิงที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ตัวเขาต่างหาก                                                                                             

 เธอจะนึกเฉลียวใจบ้างหรือไม่ ว่าเพราะอะไร จู่ๆ เขาก็กลับมารับเธอไปพบแม่                                                                                   

ดวงหน้าเรียวเล็ก คอยแต่หันไปมองสิ่งที่อยู่ภายนอกตัวรถด้วยความสนใจ บัดนี้ท้องฟ้าที่มืดครึ้มก่อนหน้าก็บังเกิดเม็ดฝนโปรยปรายลงมา ในจำนวนหยดน้ำหลายหยดก็กำลังตกกระทบลงบนหลังคารถ และกลิ้งไหลลงตามกระจก เกิดเม็ดฝนพราวที่เกาะอยู่ภายนอก       

เด็กหญิงใช้ปลายนิ้วแตะกับเม็ดฝนเหล่านั้น แม้ไม่สามารถสัมผัสความเย็นฉ่ำของน้ำฝนได้เพราะมีกระจกเป็นตัวกั้น แต่ก็พอช่วยให้เธอเกิดความเพลิดเพลินได้ในระหว่างทางที่นั่งอยู่ในรถกับคนแปลกหน้าเช่นเขา                                                                                             

นับตั้งแต่ขึ้นรถมา เขาไม่ได้คุยอะไรกับเด็กคนนี้อีก เธอก็ไม่คุย หันไปสนใจกับเม็ดฝนโปรยปรายที่กลิ้งไหลลงมาตามกระจก ภาพสะท้อนของดวงหน้าเรียวเล็กที่ปรากฏบนกระจก ทำให้ดวงตาของอัครามีความดำมืดลง เผลอพิจารณาดวงหน้านี้ เขาจึงเห็นว่า ดวงตา จมูก และริมฝีปากของเด็กหญิงได้จากมารดามาทั้งหมด                       

เห็นความคุ้นเคยที่มีต่อหัวใจที่อยู่ในมุมอับแสงมานาน ทำให้เขาหวนกลับไปนึกวันคืนในครั้งนั้น ยามที่ได้พบกับเด็กสาววัยสิบห้าปีคนหนึ่งเป็นครั้งแรก

เด็กสาวที่ถักเปียทั้งสองข้าง ใส่เสื้อยืดลายทางสีขาวสลับกับสีแดง และสวมกระโปรงบานเลยเข่าสีแดงเลือดหมูเข้ม                        

เธอกำลังร้องเพลงขณะเก็บผลไม้ที่ร่วงตามพื้นใส่ลงตะกร้า  เสียงร้องเพลงของเธอเป็นเสียงที่ไพเราะ จนสามารถสะกดสรรพสิ่งที่อยู่รอบบริเวณนั้นให้ตกอยู่ในความหลงใหลเคลิบเคลิ้ม ไม่เว้นแม้กระทั่งเด็กหนุ่มวัยสิบห้าปี ที่ได้ติดตามบิดามาเจรจาขอซื้อผลไม้จากสวนชาวบ้านที่อยู่ใกล้ๆ กัน    

 เป็นความประทับใจยามแรกพบที่มีต่อเธอคนนั้น                                

 นับจากวันนั้นเขาก็ติดตามบิดาไปที่นั่นบ่อยๆ ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับอรพิมจากคนแปลกหน้าก็กลายมาเป็นคนรู้จัก และในที่สุดก็ได้กลายมาเป็นความรักระหว่างคนวัยหนุ่มสาว                             

 ไม่นาน อรพิมได้เข้ามาเรียนมหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ จึงเป็นหน้าของเขาที่ต้องคอยตามรับตามส่ง ดูแลเธอสารพัดเป็นอย่างดีในฐานะคนรัก กระทั่งถึงวันนั้น วันที่เปรียบเหมือนเกิดสายฟ้าฟาดลงมาที่กลางใจของเขา เธอสารภาพสิ้นว่ากำลังตั้งท้องกับผู้ชายคนอื่น...                     

อัคราเผลอบีบมือเข้าด้วยกันแน่นด้วยความขุ่นเคือง ใครที่ไม่เคยถูกคนที่เรารักและบูชามากหักหลัง จะไม่มีทางเข้าใจความรู้สึกเช่นเขาได้เลย

 อัครารีบหันหน้าหนีจากภาพของเด็กหญิงที่กำลังใช้ปลายนิ้วแตะเล่นกับผิวกระจกรถ                                                           

 กระทั่งรถคันงามกำลังจะเลี้ยวเข้าไปยังโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง แพรพิศจึงหันกลับมาถามเขาด้วยสงสัย         

"แม่อยู่ที่นี่เองหรือคะ"                

 อัคราหันไปพยักหน้า อึดอัดที่จะตอบคำถามเป็นคำพูด ความขุ่นเคืองที่ก่อตัวภายในใจเมื่อครู่ได้มลายหาย กลายเป็นความหดหู่และสงสารเด็กหญิงขึ้นมาแทน                                                            

แล้วแพรพิศก็ไม่ถามอะไรชายหนุ่มอีก                                         

 เพราะเธอคิดแค่ว่ามารดาป่วย เนื่องจากอาการของโรคกำเริบ ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติที่มารดาเธอเผชิญตลอดในเวลาสามปีที่ผ่านมา                   

"ที่ห้องนี้เองหรือคะ"                                                       

แพรพิศหันกลับมาถามบุรุษคนเดิมที่พาเธอมายังห้องหนึ่งที่อยู่ภายในโรงพยาบาลนี้ จู่ๆ เธอก็รู้สึกว่าบรรยากาศที่รอบตัวช่างวังเวงน่าใจหายเหลือเกิน

อัคราพยักหน้า แล้วตอบ "แม่ของเธอนอนรออยู่ในนั้น ไปสิเข้าไปหาแม่ของเธอสิ"                                                                         

แพรพิศทำหน้าตาแปลกประหลาด เด็กหญิงหันกลับไปมองเข้าไปภายในห้องนี้ ก่อนเดินเข้าไปหาแม่อย่างช้าๆ และเธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของเขาที่เดินตามเข้ามาอย่างเงียบๆ ด้วยเช่นกัน                                 

และเธอก็เห็นร่างใครคนหนึ่งนอนบนเตียง มีผ้าสีขาวห่มคลุมตั้งแต่ปลายเท้าจรดศีรษะ แพรพิศช็อกกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า

 "ฉัน...เสียใจด้วย...แต่แม่ของเธอ...ก็ไม่อยู่แล้ว"                                   

แพรพิศกรีดร้องก่อนจะวิ่งเข้าไปกอดมารดาแล้วร้องไห้ออกมาอย่างปวดร้าว มันเร็วเกินไปที่เธอจะตั้งรับได้ทัน ตอนเช้าแม่ยังบอกเธอว่าจะออกไปซื้อของใช้บางอย่าง ให้เธอรอท่านอยู่ที่บ้านหลังนั้น แล้วทำไม…ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา!

"แม่ขา แม่ขา ตื่นมาหาแพรสิคะ เรา เราจะกลับบ้านสวนกันยังไงล่ะคะ!"                                                                                        

"แม่ ฮือๆๆ!"

อัคราระบายลมหายใจหนักหน่วงทิ้ง เขายืนอยู่เป็นเพื่อนเธอที่ตรงนี้ นานจนกว่าเด็กหญิงร้องไห้จนเหนื่อย แล้วฟุบหลับไปในลักษณะที่สองแขนยังกอดร่างอันไร้วิญญาณของผู้เป็นแม่เอาไว้ในอ้อมกอดตลอด                                                                   

งานศพของอรพิมถูกจัดขึ้นมาอย่างเรียบง่ายด้วยความช่วยเหลือของอัครา เพราะแพรพิศก็ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนอีกแล้ว จะมีก็เพียงที่เดียวคือญาติทางบิดา แต่วันก่อนพวกเขาเพิ่งออกปากไล่แพรพิศออกจากบ้านนั้นมา ทำอย่างกับเธอและแม่ไม่ใช่คน                                   

จนสุดท้ายอรพิมต้องบากหน้าพาลูกสาวมาหาเขาคนนี้แทน           

เด็กหญิงนั่งหงอยเหงาอยู่ในห้องเดิมนับตั้งแต่คืนแรกที่มารดาพาเธอมานอนค้างในบ้านหลังนี้ พร้อมกับทอดมองรูปแม่ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ แต่แม้จะพบกับความเศร้าปานใด แพรพิศก็ยังมีป้าแม่บ้านผู้ใจดีคอยมาพูดคุย ปลอบโยนให้เธอได้คลายเศร้าบ้าง...                                      

แต่ก็ยังไม่ทั้งหมด การสูญเสียมารดาแบบกะทันหัน ทำให้เด็กหญิงรู้สึกโดดเดี่ยวมาก                                                            

"แต่นี้ต่อไป หนูจะไปอยู่ไหน อยู่กับใคร พ่อกับย่าเขาไม่รับเลี้ยงหนูหรอก"    

  แพรพิศเอ่ยเสียงสั่นเครือ พร้อมกับทอดมองจานข้าวและกับข้าวที่ป้าแม่บ้านผู้ใจดีนำมาให้   

 "ใจเย็นๆ อย่าเพิ่งคิดไปไกล คุณอัครเขากำลังหาทางช่วยหนูอยู่นะ" ผู้อาวุโสปลอบประโลมพร้อมกับวางมือแห้งกร้านลงบนศีรษะเด็กหญิงลูบด้วยความอ่อนโยนไปด้วย                                                    

"ป้านีคุยกับคุณอัครให้หนูอยู่ที่นี่ได้มั้ยคะ ให้หนูทำงานแลกกับที่อยู่ที่นี่ก็ได้ หนูทำได้ทุกอย่าง" เธอพลิกตัวหันมาวิงวอนด้วยม่านน้ำตา เพราะหวาดกลัวว่า เขาจะส่งเธอคืนไปให้คนที่บ้านนั้นดูแล เธอไม่อยากไป                                                                                                   

"ป้า...เอ่อ ป้าจะลองคุยกับคุณอัครให้นะ" สินีมองเด็กสาวแล้วกอดตัวผอมบางเอาไว้ด้วยความสงสาร จริงๆ ตนก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอัคราจะจัดการกับเด็กคนนี้อย่างไร ที่พูดไปก็หวังจะคลายความวิตกกังวลให้แพรพิศก่อนเท่านั้น                                                                                                                                                                               

อัคราพับจดหมายที่ถูกเขียนด้วยลายมือตัวบรรจง ก่อนจะโยนลงบนโต๊ะด้วยความไม่สบอารมณ์ ความจริงจดหมายฉบับนี้เขาก็เปิดอ่านตั้งแต่วันที่เจ้าของจดหมายเสียแล้วล่ะ ทว่า ยามอ่านทวนอีกกี่ครั้งก็ยังทำให้เขารู้สึกหัวเสียได้ทุกครั้งไป                                                          

"นายจะทำอย่างไรอัคร" เสียงทุ้มของใครอีกคนถามขึ้น                        

อัคราเหลือบตาจากจดหมายขึ้นมาสบตากับคนที่กึ่งถามกึ่งแฝงยิ้มยั่วเย้า พิมานนั่นเอง ชายหนุ่มที่เป็นลูกพี่ลูกน้องวัยเดียวกัน ติดตรงที่อีกฝ่ายอ่อนเดือนกว่าเขาแค่สองเดือน                                          

  "ฉันจะพาเด็กคนนั้นไปหาพ่อ อย่างไรเด็กคนนี้ก็ต้องอยู่กับพ่อของเธอ ไม่ใช่ฉัน"                                                                            

 "แต่ภายในจดหมายนี่ก็ระบุไว้อย่างชัดเจนว่า หากเจ้าของจดหมายหมดลมหายใจวันไหน ขอมอบหมายให้นายเป็นผู้ดูแลแพรพิศจนกว่ากว่าเธอจะบรรลุนิติภาวะนะ แสดงว่านายก็มีสิทธิ์ที่จะดูแลเด็กนั่นได้อย่างไม่มีอะไรตะขิดตะขวงใจแล้ว อีกอย่างในจดหมายแม่ของเด็กยังเตรียมโฉนดที่ดินจำนวนหนึ่งยกให้นายแทนค่าใช้จ่ายต่างๆ ที่นายจะเลี้ยงดูเด็กคนนั้นจนกว่าจะโต จะดูแลตัวเองได้นี่"                   

พิมานเดินมาใกล้กับที่อัครานั่ง ชะโงกหน้าลงมองโฉนดที่ดินที่อรพิมทิ้งไว้ให้ชายหนุ่มตรงหน้า แล้วยิ้มยั่วอัคราอีก "มูลค่าของโฉนดที่ดินแถวนั้น ดูดีๆ ก็มีราคาไม่เบาเลย"                                             

คำพูดเชิงกระเซ้าของพิมานทำให้อัครายิ่งหัวเสีย "นายเห็นฉันเป็นคนยังไง"

 "เป็นคนดี ซื่อตรง" ตอบแล้วก็วกกลับมานั่งลงกับเก้าอี้อีกตัวซึ่งอยู่ตรงข้ามกับอัครา                                                                 

 "เอาความจริง" อัคราถามย้ำ มองพิมานไม่วางตา                    

 "บ๊ะ ไอ้นี่ ฉันก็พูดจริงไง ดูแล้วแม่ของเด็กก็ไม่ได้ตั้งใจเอาเปรียบนายหรอก ยังยกสมบัติพวกนี้ให้นายเป็นค่าเลี้ยงดูลูกสาว เพราะคงรู้จักนายดี อรพิมถึงได้ตัดสินใจยกแพรพิศให้นาย"                                      

อัครามองพิมานที่จ้อไม่หยุด ด้วยอาการที่ขุ่นขวางกว่าเดิม พิมานพูดจาไม่ค่อยเข้าหู พูดจาแปลกๆ กวนประสาทเสียจริง     

 "ฉันหมายถึง ก็ให้นายช่วยเลี้ยงไปก่อนไง ขืนให้เด็กไปอยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่นาย แล้วดันไปเจอกับพวกเสือ สิงห์ กระทิง แรด ที่จ้องเอาเปรียบเด็กล่ะ เกิดเอาสมบัติเด็กไปขาย แล้วเด็กถูกเฉดหัวไปไม่ได้รับการรับเลี้ยงดูต่อล่ะ จะไม่ดีเอานะ"                                                          

 อัครากอดอกหลุบตามองกระดาษแผ่นนั้นและโฉนดที่ดินสามที่ที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะตรงหน้า จริงๆ เขาก็ไม่ได้มีจิตละโมบคิดอยากได้ของของใครหรอก และอรพิมก็ไม่ได้เห็นแก่ตัวเกินไปที่จะทิ้งลูกสาวไว้ให้เป็นภาระเขาเฉยๆ จึงเอาโฉนดพวกนี้ติดตัวมาด้วย แต่ไม่ว่าจะฟังที่พิมานพูดเท่าไหร่ก็ไม่เข้าที ในเมื่อเด็กนี่ยังเหลือพ่ออยู่ทั้งคน                 

 "นายจะทำอย่างไรอัคร แม่ของเด็กมัดมือชกนายแบบนี้แล้ว เขียนจดหมายมอบสิทธิ์ให้นายดูแลลูกสาวจนกว่าจะโตแล้ว"                 

"ฉันจะพาเด็กนั่นไปหาพ่อและย่า พวกเขาต้องช่วยกันรับผิดชอบ ไม่ใช่ฉัน" อัครายืนยันคำเดิมด้วยท่าทางขึงขังไม่ยอมอ่อนลง         

พิมานเอ่ยเสริมอีก "เขาจะรับเหรอ พ่อก็แต่งงานมีครอบครัวใหม่ไปนานแล้ว ได้ข่าวว่าก่อนวันที่แม่เด็กจะฆ่าตัวตาย ตัวแม่และเด็กก็ถูกไล่ออกจากบ้านนั้นมาอย่างกับอะไรดี เธอเลยพาลูกสาวซมซานมาหานายไง"                                                                              

 "อย่างไรก็ต้องคุยกันก่อน ฉันจะพาเด็กคนนี้ไปพบพ่อและย่าของเขาด้วยตัวเอง"

จากนั้นพิมานบ่นพึมพำ แต่ก็ทำให้อัคราได้ยินชัดว่า 'ใจดำ' ช่างเถอะ ใครจะประนามว่าเขาใจดำก็ช่าง เด็กคนนี้ไม่ใช่ธุระที่เขาควรยื่นมือไปยุ่งตั้งแต่แรกแล้ว                                                                 

อัคราเบือนหนีไปทางอื่น เพื่อหลบนัยน์ตาที่หรี่ลงของพิมาน ที่กำลังจ้องเขาด้วยอาการตำหนิ   

แพรพิศรีบปาดน้ำตาทิ้ง แล้วรีบหมุนตัวออกมาจากห้องรับรองที่มีเสียงผู้ชายสองคนกำลังนั่งคุยกันเสียงดังอยู่ตรงนั้น                        

ก็...ถ้าเขาจะให้เธอไปอยู่กับพ่อและย่า                                   

ให้เธอไปตายเอาดาบหน้าเสียดีกว่า ไม่ใช่มีแค่คนบ้านนั้นที่สามารถเกลียดใครก็ได้ฝ่ายเดียวเสียเมื่อไหร่ เพราะเธอเองก็เกลียดคนบ้านนั้น เกลียดพ่อ เกลียดย่าและเกลียดน้องสาวที่แสนยโสคนนั้นด้วย!