Naabutan kami ni Kobie nang malakas na ulan kaya hindi na kami matutuloy sa lakad namin.
Ang sabi niya ay isang oras na lang sana ay mararating na namin ang nasabi niyang restaurant kung saan niya ako dadalhin.
Pero delikado ang byahe kung ganito ang kondisyon ng panahon.
Kaya nagpasya kaming hindi na lang ituloy bago pa kami mapahamak.
Aniya ay mahirap ang daan patungo roon kapag ganitong may ulan.
Nanghihinayang ako pero hindi ko pinahalata sa kaniya.
Bakas sa mukha niya ang lungkot dahil sa naudlot na lakad kaya ayaw ko nang dagdagan ang kaniyang kalungkutan.
"Hayaan mo na at may susunod pa naman. Sa susunod huwag na tayong tikim nang tikim ng sa ganoon ay hindi na tayo maabutan ng ulan," masigla kong sabi at pilit kong pinapaganda ang usapan.
"Ano na ang plano natin nga
