Book Of Unknown

CHAPTER SIX

Gabriel’s Point Of View

Belle just left me in the hallway. I don’t know what’s wrong with my questions if I mentioned a word that she doesn’t want to hear, or she didn’t like my tone of voice, or maybe she’s in a hurry. Pero hindi naman tama para sa akin ang pabigla-bigla niyang pag-iwan kanina, she left me but nothing.

Pumunta na lamang ako sa aming building at umakyat patungo sa corridor namin. Hindi ko pa rin maiwasan isipin kung anong problema ni Belle o may problema ba siya sa akin, hindi ako sanay na basta-basta niya na lamang akong iwan habang naghihintay sa magiging sagot niya.

Sa aking paglalakad patungo sa aming classroom ay mayroong lumabas na lalaki mula sa A-1, pamilyar ito dahil sa kanyang kilos at pagsuot ng necktie. Nang masulyapan ako nito ay bumakas sa aking mukha ang ngiti.

I spread my arms, asking for a hug, “Hey, Matt! How are you?”

Tinapik niya ang aking likod ng dalawang beses, “I’m always doing fine, Gabriel Rivalde.” aniya at kumalas sa aming yakap.

Sumulyap ako sa loob ng kanilang classroom, “Rivalde, huh? Tanggap ko pa naman talaga ang apelyido ni Robert. By the way, are you busy right now? I want to introduce you to my close friend. I’m not sure if you’re the one whom she’s talking about last time when we’re at the cafeteria.”

“I’m a busy person, and you know that.” sagot niya at tumingin sa silid nila.

I whistled. “Maybe tomorrow?”

He fixed his hair. “Still no, I have to attend a contest tomorrow, so I don’t have time.”

“You had no time since then, Matt. Meet me with my friend at the De Vio after the contest.” Tinapik ko ang kanyang braso at saka na umalis.

He doesn’t like to meet other people. He used to it, and just like Belle, wala siyang interes sa iba. We’re friends since we’re in fourth grade in the same school. Of course, I’m the one who made a way to be friends with him because it seemed he doesn’t have a friend back then, that’s why I did that, pero hindi ko pinagsisihan na kinilala ko siya. 

He’s so severe yet mysterious. We used to talk about the universe, study, philosophy, nature, the human body, and how to know the person’s personality and attitude based on its handwriting. We even talked about other kinds of brushes and pencils. I don’t know, but it’s hilarious to have a friend like him, na ganoon magbigay ng topic.

Papadaan ang kaklase kong babae sa aking harapan na may iniinom na yakult. Bigla kong hinablot ang kanyang braso kung saan niya hawak ang iniinom niyang yakult. 

Nabigla ito sa aking pagkakahawak kaya’t tumalsik sa kanyang mukha ang iniinom niya, “Where’s Belle?” tanong ko.

Kumunot ang noo niya nang pahiran niya ang kanyang mukha. “Go away from my sight, Gabriel.”

Inabot ko ang aking panyo sa kanya, “I didn’t mean to do that, Naui. Where’s Belle?”

Tinitigan niya ako ng masama, “Sinong Belle na sinasabi mo?” madiin na tanong niya ngunit hindi nagbabago ang tingin niya sakin.

Napapikit ako sa pagpigil sa aking tawa, “Ah, sorry, I used to call her Belle.” Natatawang sagot ko.

Mas lalo pang kumunot ang kanyang noo at tinitigan ako.

“Belle. Bellia, huwag mong sabihin na hindi mo siya kilala,” pagbibiro ko sa kanya.

She faked her smile while wiping the mess on her face. “She’s in the laboratory room, I saw her with Mrs. Tuan’s son— Logan,” aniya at hinagis sa akin ang panyo.

Hinawak ko ang aking panyo at napailing. “Thank you, Naui.”

Nakita ko itong itinaas niya ang kanyang middle finger at ikinaway papalabas ng classroom. 

Umupo ako sa upuan malapit sa teacher’s table. I fixed my buttons while staring the floor. Hindi na muna ako tutungo sa laboratory room dahil ayokong magmukhang istorbo sa kanilang dalawa. Bellia just lied? She lied to me?

May humawak sa aking balikat at inilingon ito, nakita ko si Naui na mayroong dalang yakult at sinenyasan akong umalis sa inuupuan ko.

Pinaabot niya sa akin ang aking panyo at ibinigay ko naman sa kanya, ginamit niya iyon na parang pamunas sa kanyang upuan bago ito umupo roon. Inabot niya ang aking panyo at tumingin sa akin, “You asked where’s Belle, right? Why you don’t pick her in the laboratory room? You’re letting Mrs. Tuan’s son to be her new favorite friend, huh?”

Inilagay ko ang aking dalawang kamay sa kanyang table at tinitigan siya, “Who cares, Naui?” 

Kinuha ko ang kanyang salamin at maamong inilagay ito sa kanyang table, hinawi ko ang kanyang buhok na humaharang sa kanyang mata at binigyan ito ng ngiti. “Ang pangit mo,” pagbibiro ko sa kanya.

Uminit ang tingin niya sakin at hinampas ako sa braso. “You f’ing idiot! Go away from my sight, get your girlfriend instead of annoying me!” Iritadang sigaw niya sa harapan ko habang tinuturo ang pintuan.

Hindi ko mapigilang matawa dahil sa tono ng kanyang boses. Sinunod ko na lamang ang gusto niyang lumabas ako sa classroom.

Tiningnan ko ang aking relo at nakitang 11:21 o’clock na. Tumungo na ako sa laboratory room at nakitang nakasara ang pintuan nito, sumilip ako sa mga nadaanan ‘kong mga bintana ngunit nakaharang ang mga kurtina. Dahan-dahan akong tumingin sa salamin ng pintuan at nakita si Belle na mayroong kausap na lalaki, ngunit hindi ko masiguradong anak ‘yon ni Mrs. Tuan dahil nakatalikod ang pwesto nito.

“Yes, tomorrow? But I’ll be late, I have a contest to attend on the morning. Well, it’s just a school contest… You know my mum, she wants  me to be active here in the Andreada University.”

“Maybe 2 o’clock on the afternoon?”

“No. I’m still not free at 2. How ‘bout 7 o’clock?”

“Evening?”

“Yeah, my mum always allow me when it’s evening.”

“Mmm-kay?”

“So that’s it. Tomorrow at 7 o’clock in the evening.”

“Okay. I think I must go?”

“No. I mean, yes, you can go. Sorry, I’m not very comfortable when I’m having conversation with girls. That’s why, I don’t know what I’m going to respond with your… So yeah, see you tomorrow.”

“That’s alright. You will use to talk to me, soon.”

“Hopefully.”

“I gotta go. Thank you for listening, Logan.”

Sumandal ako sa pader nang nagpaalam na si Belle, hinintay ko siyang lumabas ng laboratory. Ipinasok ko ang dalawa kong kamay sa aking bulsa at huminga ng malalim.

Narinig kong bumukas ang pinto at nilingon si Belle. Nabigla ito nang makita akong nakatambay sa tabi ng laboratory room dahil hindi ko hilig ang tumambay dito dahil maraming mga bulaklak ang mga nakatanim sa hallway nito.

Sumulyap ito sa loob ng laboratory room at mabilis na isinara ang pinto, “What brings you here?” tanong niya sa akin habang nakahawak pa rin sa door knob.

Itinaas ko ang aking dalawang balikat habang nakapasok pa rin ang dalawa ‘kong kamay sa aking bulsa. “I just went here, is there a problem with that?”

Inalis niya ang kanyang pagkakahawak sa door knob at hinawak ang aking braso at kinontrol na maglakad papalayo sa laboratory, “Why are you pushing me?” sabi ko at inalis ang kanyang kamay sa aking braso.

Tiningnan niya ako, “We’re going in the cafeteria, my treat,” aniya at hinablot ang aking kamay.

Inalis kong muli ang pagkakahawak niya sakin. “You lied to me.”

Kumunot ang noo niya, “What are you saying? Come one, baka maunahan tayo sa table natin.” aniya at pilit na kinukuha ang aking kamay.

“You’re changing the topic,” seryosong sabi ko sa kanya, “I said, you lied to me. Naui told me that you and Mrs. Tuan’s son are having ‘chitchat’ in the laboratory room. Wait, what’s his name again?” I asked sarcastically.

Naging matalim ang tingin niya sakin, “You knew it.”

“I’m asking you what’s his name, and that’s your answer? How far it is, Belle.”

Huminga siya ng maluwag. “It’s Logan, you’re now okay?”

Niluwag ko ang aking necktie, “Just tell me if you want to end our friendship, because once you ask me to end it, beg for it.”

Mas lalong kumunot ang kanyang noo sa aking sinabi. “What are you saying, Gab? What… What was that mean? Wait? Are you jealous? You’re acting like that because I’m having ‘chitchat’ with someone? My goodness, Gab. Don’t you know the word ‘socialize’? I’m just being sociable. There is no big deal about that, don’t make it a big deal, Gab.”

“I’m not jealous. I don’t have to be jealous.”

Hinawak niya ang aking braso at tinitigan sa mata. “You’re not losing me. You’ll not losing me, not again, okay?”

Lumuwag ang aking paghinga sa kanyang sinabi. Yes, I’m not loosing you, I lose you once, there’s no twice. I lose her once, when her parents went to California para roon siya magtapos ng elementary at high school, pumayag at sumama siya, she can’t reject her parents plan for her. I lose my parents that time, at nawala siya bilang isang kapatid ko na. Ang tagal bago sila bumalik, everything changed when they came back here in the Philippines, pero hindi ako sumuko para maibalik ang closeness namin when they came back.