Book Of Unknown

CHAPTER EIGHT

Bellia’s Point Of View

“Tomorrow will be A-1 and C-1 debate, right?” Hindi makapaniwala na tanong ng babae sa kasama niya.

Kumunot ang noo nito at napaayos sa pagkakaupo, “With high honor and with honor student?” tanong nito.

Nagkibit balikat ang babae at hinawak ang kanyang magkabilang pisngi. “Is it true? Ang sabi ng iba sa ibang school daw magaganap? My goodness, bakit hindi na lang dito, ‘di ba?”

Tumango ang kanyang kasama sa kanya. “I don’t know and I’m not sure about it, but there’s a rumor din na maglalaban si Ortega at Rivas. Like, just, oh my god! Everyone could not believe that rumor. Kasi naman, ‘di ba? They are both so genius and everyone knows it naman. But how can we say na mananalo si Ortega? Third year si Rivas and first year si Ortega, that’s so unfair!”

Napatakip ng bibig ang babae, “Oh, my god, it’s our Ortega, besty! Ngayon pa lang pinagdarasal na kita!” anito.

Halos ngumiyak ang kasama niyang babae. “We can’t just stay here for a couple minutes, ‘no. We should go to the chapel na, let’s pray for Ortega!”

Sabay silang lumabas ng clinic at tumakbo. Tiningnan ko ang nurse na abal sa pag-aayos ng mga ginamit na mga kagamitan sa paglilinis ng naging sugat ko.

Umiling ito ng ilang beses at dinig ko kung paano siya natawa sa dalawang babaeng estudyante kanina. “Naku, talaga naman, oh. Freshmans nowadays.”

Napahagikgik na lamang ako sa binulong niya. Lumapit siya sa akin at tiningnan ng mabuti ang palad ko na nakabalot ng bandage, umupo siya sa gilid ko at dahan-dahan niyang hinawak ito.

Umiling itong muli habang tinitingnan ang palad ko, “Lesson learned, Laurent, ha? Huwag makipaghabol kung dadaanan ang laboratory,” aniya at inayos ang bandage sa palad ko.

Tumango ako at nginitian siya. “Salama—”

“At— huwag na makipaglaro ng habulan— wait? Nakikipaglaro nga lang ba talaga o harutan na, huh?” dagdag niya at binigyan ako ng nakakalokong tingin.

Mabilisan akong umiling at sinandal ang aking sarili sa pader ng kamang hinihigaan ko, “You’re thinking too far, ate. Nabuwisit lang talaga ako kay Gab kaya ko siya hinabol papalabas ng cafeteria, walang masyadong dumadaan na estudyante kanina sa hallway kaya ayun, bunggo ang napala ko,” ani ko.

Tumawa siya at tumayo. “Bakit nga pala umalis ‘yong kasama mong si Gab nga ba ang ‘ngalan?” tanong niya.

Nagkibit balikat ako nang umayos ako ng upo sa kama, “Hindi ko nga rin po alam, ate. Siguro pinatawag siya ng ibang professor, alam mo na, he’s smartass.” sabi ko at napatawa pa.

Tinuro niya ang aking palad, “24 hours, got it? Bumalik ka rito bukas nang ganitong oras, okay?” aniya nang tumayo siya at naglakad patungo sa table niya.

Tumango naman ako at umalis rin sa pagkakaupo sa kama, “Yes po, ate. Salamat po. Baka bukas, siya naman yung idala ko rito,” pagbibiro ko sa kanya.

Humagikgik naman siya at binitbit ang iilang materyales, “Naku, ikaw talagang babae ka. O’sya, iwan na muna kita riyan, ha? Sa kabilang kwarto na muna ako,” aniya at tumungo sa pinto ng kwarto.

Tumango ako at kinawayan siya. “Sige po, ate. Ingat po kayo.”

Binuksan niya ang pinto ngunit hindi pa siya nakakalabas ay sinulyapan niya ako ng huling beses, “Sutil daw ‘yong nasa kabilang kwarto, e. Hindi na sana ako pupunta pero ang sabi ng kasamahan ko, e, mas malala pa raw dumugo ‘yong sa kanya kumpara sa pasyente ko— which is you.” aniya at humagikgik muli.

“Matagalang labahan ‘yan, ate.”

Kinaway niya ang kamay sa akin. “Naku, tumigil ka na, Laurent. Mauna na ako. Andito lang naman ako sa kabila, kung may kailangan ka, tawagin mo lang ako sa teleponong nasa lamesa ko, okay?” sabi niya at saka na mas binukas ang pinto.

Lumabas siya ng clinic at isinara ng marahan ang pintuan ng kwarto. Napabuntong hininga na lamang ako sa loob ng clinic dahil sa katahimikan na bumalot dito.

Umupo akong muli sa kama at sumandal sa pader. Pinanood kong paglaruin ang dalawa kong paa na nakasuot pa rin ng black shoes.

Napapangiwi na lamang ako sa inip na nararamdaman ko. Dahil ang sabi ng nurse ay palipasin ko muna ang sampung minuto bago ako umalis ng clinic, ngunit mahigit tatlong minuto pa lamang ang lumilipas.

“I miss him already.”

Nabigla ako sa sinabi ko. Hinawak ko ang lower lip ko at sinubukan magsalita ng ganoong salita.

“I miss you, Gab.”

Napangiti ako sa sarili kong sinabi.

“I miss you—”

“Wow. You’re now missing someone named?”

Napalingon akong bigla nang marinig ko ang boses ni Gabriel na kakapasok lang ng clinic dahil hawak pa niya ang door knob.

Hindi ko alam magiging ekspresyon ko dahil papalapit siya sa akin. Nang makalapit siya at umupo siya sa gilid ng kamang hinihigaan ko.

“I didn’t mean to spit it on my mouth, well, that’s a personal query, I guess.” aniya. “How are you? You’re feeling well now? Can I check your palm?”

Tanging tango lamang ang naging sagot ko at inabot sa kanya ang aking palad. Hinaplos niya ito ng magaan at dahan-dahan. Habang hinahaplos niya ay hindi ko maiwasang tingnan ang kanyang mukha na seryoso sa paghahaplos dito.

Sa aking pagtingin sa kanyang mukha at bigla niyang ibinaling sa akin ang kanyang tingin. Ngumiti ito nang magtagpo ang aming mata habang hawak niya ang aking palad.

“I’m asking you, hey. How’s your feeling right now? Is it still hurts? Hindi ba magaling ‘yong nurse mo?” tanong niya.

Napakurap ako sa gitna ng aming pagtitigan at umiling, “Ayos na ‘ko, you don’t have to worry ‘bout me. She’s good at taking bandage, actually. She acts like we already interact na, and I regret that I didn’t asked what’s her name,” natatawang sagot ko.

Tumango siya at ngumiti habang hawak pa rin ang palad ko. “It’s Megan, she’s already 29 year-old, if I’m not mistaken.”

“She has boyfriend?” bulalas ko.

Shit. What’s that question, Belle?

Kumunot ang noo niya. “Uh? Where did you get that question, Belle?” Natatawang tanong niya sa akin. “Well, that’s the real personal query, but ‘em not pretty sure if she already has it. Why? Did your boy version come out earlier when she’s giving you a bandage, huh?”

“If I say no, you’re not gonna believe it, right?”

Binitawa niya ang palad ko at pinatong niya ang kanyang kamay sa kama’t inayos ang pagkakaupo. “You can say no, pero hindi mo masisisi ang isip ko na magiging denial ka sa kanya, ‘di ba?” aniya at napapangisi pa habang tinitingnan ako.

Umiling lamang ako at hinawak ang palad ko at pinatong sa aking tiyan. “May I ask you why you’re in hurry a few minutes ago?”

Inipit niya ang kanyang tawa, “Pft. You’re just now asking me why I’m in a hurry a few mins’. Well, I should answer that question now. It was student councils, and someone told two of them about what happened in front of the laboratory room.” aniya.

Kumunot ang noo ko, “Huh? What about that?” tanong ko.

“I said that it was my fault for what happened to you. I would like to refuse the penalty that they gave me, but they didn’t let me do that yet I don’t have the right to refuse the penalty, right?”

Hindi ako makapaniwala sa sinabi niya. “What penalty was that? It wasn’t your fault, though. It was me, I was ran too forward that’s why the student who was holding activity materials—”

“Don’t be so rock-headed, Belle.” aniya.

“I’m not, okay? I’m not.”

“Stop being, then!”

Halos hindi ako makakurap dahil sa sinigawan niya ako harap-harapan, ngayon ang niya ako nasigawan ng ganito. Nagkatitigan kami nang ilang segundo. I can feel his anger the he breathe, I can also feel that he’s getting stress out. 

Hinawak niya ang braso ko, “I’m sorry. I didn’t mean to scold at you. I’m really sorry.” He said sincerely.

Kumurap na ako nang maramdaman kong nahabol niya na ang kanyang paghinga. Hinawak ko ang kanyang kamay sa aking braso. “It’s alright, Gab. Don’t worry about it. You have problems? It’s obvious, please, don’t deny it.”

Tumingin siya sa aking mga mata at hinawak ang kamay kong may bandage, “I don’t have. I don’t have one, okay? Don’t worry about me, Belle. If I’d have one, I will handle it and I can handle it by myself, okay?” aniya.

“Ma’am, maawa ‘ho kayo sa akin. Ma’am, huwag po!”

Bigla akong napaalis sa aking pagkakasandal sa pader nang may narinig akong sumigaw na boses babae. Hindi ko alam kung dito ba sa kwartong ito o sa kabilang kwarto pa ‘yon.

“What’s wrong?” tanong niya nang bumitaw ako sa kanyang kamay.

Hindi ko siya pinansin dahil tumayo na ako bigla at lumapit sa katabi kong kama na may harang na kurtinang kulay puti. Walang alinlangan kong hinablot ang puting kurtina upang makita ang nandoon ngunit wala akong nakita roon.

Naramdaman kong nakasunod siya sa aking likuran at hinawak ang aking siko, “What’s wrong?” tanong niyang muli sa akin.

“I heard someone shouting, Gab. I think she needs help, didn’t you hear it? It’s impossible if you didn’t.”

Umiling siya ng isang beses. “I didn’t hear someone’s shouting, Belle. Are you sure you’re okay now? Maybe the medicine is now fighting with your vessels, that’s the side effect, I gue—”

Nakaramdam na ako ng sakit at kirot sa bawat katawan ko. Halos hindi ko na rin marinig ang sinasabi na sunod-sunod ni Gabriel sa akin dahil nahihilo na ang pandinig at paningin ko sa aking paligid.

Ramdam ko na rin na babagsak ako sa loob ng ilang segundo lamang dahil hindi nabibigatan na ako sa katawan ko. Naramdaman kong inalalayan niya ako sa aking pagbagsak at bago pa man sumara ang aking dalawang mata ay narinig ko ang huling sinabi niya.

“I’m sorry.”