ตอนที่ 2

1424 Words

EP2: ของหวงท่านประธาน อองเดรพูดออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึก ในขณะที่หล่อนรู้สึกเศร้าใจเหลือเกิน “คุณสมบัติของแม่พันธุ์ที่ผมบอกไป คุณพอจะหาได้ไหม” “แพรจะหาให้ท่านประธานให้ได้ค่ะ ว่าแต่ท่านประธานมีเวลาให้แพรกี่วันคะ” “ผมอยากได้เร็วที่สุด สักวันศุกร์นี้คุณไหวไหม” ชมพูแพรนับนิ้วก่อนจะตอบรับออกไปด้วยน้ำเสียงมั่นใจ “ได้ค่ะ” “คุณไม่เคยทำให้ผมผิดหวังเลยสักครั้ง ชมพูแพร” หล่อนทำได้แค่ยิ้มรับกับคำชื่นชมของอองเดร แต่หัวใจกลับปวดร้าวเหลือเกิน อยากจะให้มีสักครั้ง แต่นาทีเดียวก็ได้ ที่ อองเดรจะมองหล่อนเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ไม่ใช่เลขาฯ ทำงานยอดเยี่ยมแบบที่เคยมอง “งั้นแพรขอตัวไปเตรียมเอกสารประชุมต่อให้เสร็จก่อนนะคะ นี่ก็ใกล้เวลาประชุมเต็มที่แล้ว” หล่อนจำได้ว่าตัวเองก้าวเดินออกไปจนเกือบถึงประตูห้องแล้ว แต่ก็ถูกเรียกเอาไว้อีกครั้ง “เดี๋ยวก่อน ผมนึกได้อีกอย่าง” “คะ? ท่านประธาน” อองเดรเดินอ้อมโต๊ะและก้าวมาหยุดตรงหน้าของหล่อน เขาสูงเกือบหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตร ในขณะที่หล่อนสูงแค่ร้อยหกสิบสามเซนติเมตรเท่านั้น ทำให้เวลายืนเผชิญหน้ากัน เขาต่อโน้มศีรษะต่ำลงมาเล็กน้อย เพื่อที่จะสบตากับหล่อน หัวใจสาวเต้นแรงเหมือนทุกครั้งที่อยู่ใกล้กับ อองเดร แต่ก็โชคดีที่แว่นหนาช่วยอำพรางความรู้สึกอ่อนไหวเอาไว้มิดชิด “ผมไม่เอาสาวบริสุทธิ์นะ” “คะ?” “ผมไม่ต้องการผู้หญิงบริสุทธิ์มาอุ้มบุญให้กับผม เข้าใจนะคุณแพร” “ทะ ทำไมล่ะคะ” “เพราะผมไม่ต้องการให้ตอนจบมีปัญหายังไงล่ะ” เมื่อเห็นเครื่องหมายคำถามยังคงเกลื่อนใบหน้าของเลขาฯ เขาจึงอธิบายต่อ “ถ้าเป็นผู้หญิงที่โชกโชนเรื่องบนเตียงมาก่อน จะไม่มีปัญหาอะไร หากเธอจะต้องทิ้งลูกให้กับผม และไม่เกี่ยวข้องด้วยอีก” “ค่ะ แพรจะจัดการตามที่ท่านประธานต้องการทุกอย่างค่ะ” “ขอบใจมาก” หล่อนยิ้มให้กับชายหนุ่มสุดหล่อทิ้งท้ายก่อนจะหมุนตัวเพื่อที่จะออกไปจากห้องทำงานโอ่อ่า แต่คงเพราะสมองจดจ่ออยู่กับสิ่งที่อองเดรต้องการเกินไป ทำให้หล่อนซุ่มซ่ามสะดุดเท้าของตัวเอง “อ๊ะ...” หล่อนคงล้มหน้าคะมำลงไปกับพื้นแล้ว หากไม่มีมือแข็งแรงของอองเดรมาคว้าเอาไว้เสียก่อน ร่างของหล่อนถลาเข้าสู่อ้อมอกแข็งแกร่งโดยไม่อาจจะขืนตัวเอาไว้ได้ พร้อมกับแว่นตาที่กระเด็นหลุดออกไปจากใบหน้า “เป็นอะไรไหมคุณแพร” หล่อนเผยอปากครางตกใจ และมองหน้าเขา ซึ่งเขาก็จ้องมองมาพอดิบพอดี สองดวงตาสบประสานกันโดยที่ไม่มีแว่นหนามาขวางกั้นเอาไว้เหมือนเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา ความรู้สึกแท้จริงในหัวใจแทบจะไหลออกมากองรวมกันในแววตาเสียให้ได้ หล่อนอ่อนแอ และเข้มแข็งไม่ได้เท่ากับที่ใจต้องการเลย เมื่อได้สบตากับดวงตาสีสนิมทรงอำนาจของอองเดรใกล้ๆ แบบนี้ “ไม่... ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณท่านประธานมากค่ะ” หล่อนขยับตัว เตือนให้เขาปล่อยมือจากเอวคอด แต่อองเดรยังไม่ได้คลายมือออกไป เขาเอียงหน้า กวาดมองใบหน้าของหล่อนอย่างสำรวจตรวจตราเป็นครั้งแรก “ตาคุณสวยจัง ไม่น่าใส่แว่นปิดเอาไว้เลย” “เอ่อ... แพรสายตาสั้นน่ะค่ะ” เขาระบายยิ้ม ยังไม่ยอมปล่อยมือจากเอวเล็กเหมือนเดิม “ผมไม่คิดว่าเอวคุณจะเล็กขนาดนี้ คงเพราะปกติคุณใส่แต่เสื้อผ้าตัวใหญ่ๆ นั่นแหละ” ถ่านร้อนๆ นาบแนบไปตามผิวสาว และมันก็มีผลให้เลือดในกายร้อนฉ่าจนแทบจะเกิดประกายไฟเลยทีเดียว “เอ่อ... มือท่านประธานใหญ่ต่างหากล่ะคะ เอวแพรหนาจะตายไป...” หล่อนขยับตัวอีกครั้ง และคราวนี้เขาก็ยอมปล่อยให้หล่อนถอยออกห่างแต่โดยดี ก่อนจะเดินไปหยิบแว่นหนามาส่งให้ “ขอบคุณค่ะ” หล่อนกัดฟันข่มความรู้สึกตื่นเร้าในใจเอาไว้สุดกำลัง และจะก้าวออกไปจากห้องทำงาน แต่อองเดรหยุดหล่อนเอาไว้ด้วยคำพูดที่น่าตื่นตกใจเสียก่อน “คุณใช้น้ำหอมกลิ่นอะไรหรือ ผมพยายามนึกแต่ก็นึกไม่ออก” “คือ... แพรไม่ได้ใช้น้ำหอมหรอกค่ะ” “แต่ตัวคุณหอมนะ หอมเย็นๆ ให้ความรู้สึกสดชื่นดี...” “แพรใช้แต่แป้งเด็กน่ะค่ะ เอ่อ... ขอตัวนะคะท่านประธาน” หล่อนกัดฟันยืนยิ้มให้กับอองเดร ก่อนจะรีบเดินออกไปจากห้องทำงานของเขาด้วยหัวใจที่เต้นระส่ำคร่อมจังหวะ เมื่อเดินมาถึงโต๊ะทำงานของตัวเอง ก็หย่อนกายลงนั่งอย่างหมดแรง มือเล็กยกขึ้นกุมหัวใจเอาไว้ และก็รับรู้ได้ถึงจังหวะเต้นระทึกของก้อนเนื้อข้างในได้อย่างชัดเจน “ท่านประธานไม่ได้คิดอะไร แต่แพร... คิดไปไกลเหลือเกินค่ะ” สองพวงแก้มแดงระเรื่อ เมื่อความรู้สึกที่แท้จริงค่อยๆ โผล่ออกมาจากลิ้นชักหัวใจ โดยไม่ทันสังเกตเห็นว่ามีใครบางคนเพิ่งเดินหายเข้าลิฟต์ตัวใหญ่ไป “ฉันจะต้องทำให้ท่านประธานเห็นว่า แกไม่ใช่เลขายอดเยี่ยมอย่างที่สร้างภาพเอาไว้” กานติมาคือคู่แข่งของชมพูแพร เพราะทั้งคู่เข้ามาสมัครตำแหน่งเดียวกันเมื่อห้าปีก่อน แต่ชมพูแพรได้ตำแหน่งเลขาฯ ของอองเดรไปครอง ส่วนกานติมาได้ทำงานในตำแหน่งเลขาฯ ของผู้จัดการฝ่ายขายแทน ซึ่งแน่นอนว่าเกรดต่ำกว่าชมพูแพร กานติมาคิดเสมอมาว่าถ้าไม่มีชมพูแพรสักคน หล่อนจะได้เลื่อนขั้นมาเป็นเลขาฯ ของท่านประธานบริษัทฯ มีหน้ามีตามากกว่าทุกวันนี้ ดังนั้นหล่อนจึงหาทางกลั่นแกล้งชมพูแพรมาตลอดห้าปี แต่ก็ไม่เคยสำเร็จสักครั้ง แต่ครั้งนี้ หล่อนมั่นใจว่า แผนการร้ายของตัวเองจะต้องสำเร็จแน่นอน “ฉันคงไม่แพ้แกไปตลอดชาติหรอกนังแพร” กานติมากำมือแน่น สิ่งที่ได้ยินมาโดยบังเอิญจากหน้าห้องทำงานของอองเดร ทำให้หล่อนยิ้มไม่หุบ เพราะคิดว่าตอนนี้สวรรค์กำลังเข้าข้างตัวเอง เวลาสี่วันช่างผ่านไปรวดเร็วนัก เพราะในที่สุดวันศุกร์ก็เดินทางมาถึง ผู้หญิงนับร้อยคนที่หล่อนคัดชื่อทิ้งไป จนกระทั่งเหลือเพียงคนเดียวที่มีคุณสมบัติตามที่อองเดรต้องการที่สุด แววดาว อาจารย์มหาวิทยาลัยคือคนที่ถูกหล่อนเลือกให้กับอองเดร “คืนนี้สองทุ่มตรงที่โรงแรม...” หล่อนบอกชื่อโรงแรมไปตามสายของแววดาว และคนปลายสาวก็รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะมาให้ตรงเวลา “คุณควรมาก่อนเวลาสักครึ่งชั่วโมง เพื่อเตรียมตัวให้พร้อมค่ะ” หล่อนกำชับแววดาวไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ในใจกลับรู้สึกแทบจะขาดรอนๆ “ค่ะ” เมื่อคู่สนทนาตอบตกลงตามที่ต้องการแล้ว ชมพูแพรก็ตัดสาย และโทรหาโรงแรมเพื่อเช็คให้เรียบร้อยว่าห้องหรูที่จองเอาไว้พร้อมสำหรับกิจกรรมอุ้มบุญของเจ้านายในค่ำคืนนี้ ทุกอย่างพร้อมแล้ว... หญิงสาววางโทรศัพท์ลงกับโต๊ะอ่านหนังสือตรงหน้า แว่นหนาถูกถอดออก เผยให้เห็นดวงตากลมโตหวานฉ่ำที่กำลังเศร้าหมอง ทำไมนะ หล่อนต้องรู้สึกว่ากำลังจะเสียอองเดรไปด้วย หล่อนไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวของเขา เป็นแค่เพียงเลขาฯ หน้าห้องที่เขาโปรดปรานเท่านั้น หยาดน้ำตาร่วงหล่นอาบแก้ม แต่ก็รีบป้ายทิ้งจนแห้ง หากอยู่แต่ในห้องแบบนี้ หล่อนคงจะเศร้าหมองไม่เป็นอันกินอันนอน ดังนั้น... หล่อนจะต้องออกไปที่ไหนสักที่ ที่จะสามารถทำให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้นได้ ชมพูแพรตัดสินใจออกจากคอนโดที่ตัวเองพักอาศัยอยู่ตอนค่ำ หลังจากตระเตรียมทุกอย่างเอาไว้ให้เจ้านายครบครันหมดแล้ว ห้องหรู... สาวสวยที่เขาต้องการ... บางทีค่ำคืนนี้หล่อนอาจจะต้องใช้เหล้า เพื่อบรรเทาความเจ็บปวดก็เป็นได้

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more