เช้าวันต่อมา อัคเรศที่กำลังจะออกไปทำงานแปลกใจที่เห็นป้าสายมารดาของน้ำตาลยืนคุยอยู่กับคุณแม่ของตัวเองด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“มีอะไรกันหรือครับ”
“เอ่อ... ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”
แม่สายหลีกเลี่ยงที่จะตอบความจริงกับอัคเรศ แต่อมลวรรณคิดต่างออกไป
“พอดีแม่สายมาขอลางานน่ะ”
“ป้าสายจะลาไปไหนหรือครับ” อัคเรศเอ่ยถามเพราะอยากรู้
“แม่สายจะพาแม่ตาลไปหาหมอน่ะ เห็นว่าไข้ขึ้นไม่สบายน่ะ”
อมลวรรณเป็นคนตอบอีกครั้ง และก็ไม่คิดว่าคำตอบของตัวเองจะทำให้สีหน้าเรียบเฉยของลูกชายเคร่งเครียดขึ้นได้
“แต่เมื่อคืนผมก็เห็นน้ำตาลยังดีๆ อยู่นี่ครับ”
ก็เมื่อคืนเขาลากน้ำตาลขึ้นเตียงต่อเนื่องตั้งหลายชั่วโมง กว่าหล่อนจะได้กลับไปห้องก็หลังเที่ยงคืน
“อ้าว พ่อกลางรู้ได้ยังไงว่าเมื่อคืนแม่ตาลไม่ได้เป็นอะไร”
น้ำเสียงของอมลวรรณเต็มไปด้วยความแปลกใจ
