บทที่6 พร้อมรับฟังเสมอ
1104 Words
ปัจจุบัน
“ยิ้มหน้าบานเชียวนะ” คนเป็นพ่ออดที่จะแซวลูกชายไม่ได้
"ก็น้องน่ารักนี่ครับ พ่อเองก็ชอบน้าแพรเพชรเหมือนกัน"
"นั่นมันก็แค่เรื่องในอดีตที่ไม่มีวันเป็นไปได้ ถ้าพูดตอนนี้ที่แม่ของลูกอยู่คงจะงอนไปแล้ว"
"ไม่งอนหรอกค่ะ น้องเข้าใจดีแล้วว่าอะไรเป็นอะไร" มารดาของชายหนุ่มบอกออกไปท่าทางสบายๆ
"พีชล่ะครับคุณแม่"
"ห่างกันไม่ได้เลยนะเจ้าลูกชาย"
"ผมก็แค่เป็นห่วงน่ะครับ" ถ้าเป็นไปได้อยากให้หญิงสาวอยู่ในสายตาของเขาตลอดเวลาเลย
"หนูพีชเข้าไปช่วยจิตราในครัวน่ะ แม่ห้ามแล้วแต่ก็อยากจะเข้าไปช่วยอยู่ดี แม่เลยตามใจ"
"อยู่ว่างๆพีชคงจะเบื่อ คุณพ่อคุณแม่ไม่รู้ซะแล้วว่าน้องขยันแค่ไหน จะงานหนักงาาเบาก็ไม่เคยเกี่ยง" ชายหนุ่มเอ่ยชื่นชมหญิงสาวอย่างเปิดเผย
"แพรเพชรจากไปตั้งแต่หนูพีชยังเด็ก แม่ว่าไม่แปลกหรอกถ้าต้องดิ้นรนเอาตัวรอดจากแม่เลี้ยงใจร้าย เรื่องของจิตใจที่เข้มแข็งหนูพีชเติบโตมาอย่างดีเลย" มีอยู่ครั้งหนึ่งก่อนที่ครอบครัวของหล่อนจะย้ายออกมาจากจังหวัดบ้านเกิดนั้น หล่อนเห็นว่าลินลดาใช้เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆขนตระกร้าผักใบใหญ่ ส่วนลูกสาวอีกคนแค่ยืนมองคนเป็นพี่ทำงาน
"ว่าแต่เรื่องที่พ่อตามหาน้องก็เพราะจดหมายฉบับนั้นใช่ไหมครับ" จดหมายที่ลูกชายพูดถึงถูกเก็บอยู่ในกล่องอย่างดีมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา เนื้อความใจจดหมายบ่งบอกถึงความรู้สึกของคนที่เขียนได้อย่างชัดเจน
"ใช่ เพชรเองเป็นห่วงลูกทุกลมหายใจเพราะกลัวว่าเมียใหม่ของนายกษิดิสจะทำร้ายหนูพีช ตอนนั้นเราทำอะไรไม่ได้เพราะเป็นเรื่องในครอบครัว แต่ว่าตอนนี้หนูพีชโตพอที่จะตัดสินใจอะไรเองแล้ว หนูพีชสามารถตัดสินใจได้ว่าจะทำอะไรจะอยู่ที่ไหน พวกเราจึงยื่นมือเข้าไปช่วยได้ ไม่เหมือนหลายปีที่ผ่านมาที่ยังอยู่ในปกครองของ กษิดิส"
"แล้วความจริงมันก็เป็นอย่างที่เพชรเขากลัวนั่นแหละลูก การที่หนูพีชมาอยู่ที่นี่ก็ทำให้แม่กับพ่อเบาใจไปหน่อย"
"ครับ ผมดูแลน้องได้ ความจริงตอนนี้พวกเขายังไม่ยอมปล่อยน้องไปเลย จะเอาแม้กระทั่งชีวิตของน้อง" มารดาของชายหนุ่มยกมือขึ้นมาทาบอกตกใจ ไม่คิดว่าเรื่องราวมันจะเลวร้ายถึงเพียงนี้
"กษิดิสรู้เรื่องนี้ไหม"
"ผมไม่แน่ใจเลยครับเพราะทางนั้นก็ออกตามหาน้องเหมือนกัน"
"ถ้ารู้ว่าอยู่ที่นี่ไม่แห่กันมาเลยหรอเนี่ย ระวังๆไว้หน่อยก็ดีนะ รายนั้นชอบใช้แต่อารมณ์"
"ก๊อกๆค่ะ อาหารเช้าพร้อมแล้วนะคะ" หญิงสาวเคาะประตูเบาๆ เป็นการจออนุญาตก่อนที่จะเดินเข้ามา ทุกคนพยายามปรับสีหน้าจากเคร่งเครียดให้เป็นปกติ วันนี้มื้อเช้าเป็นข้าวต้มหอมๆ แถมยังมีน้ำผลไม้เพื่อสุขภาพอีกด้วย
"ไปๆ ไปทานข้าวกันดีกว่า"
"คุณพ่อคุณแม่ทานเยอะๆเลยนะคะ ดื่มน้ำผลไม้ด้วยนะคะ พีชคัดแต่ที่มีประโยชน์มากๆมาเลยค่ะ"
"หนูนั่นแหละลูกที่พ่อกับแม่อยากให้ทานเยอะๆน่ะ ดูสิตัวผอมบางนิดเดียวเอง ดูไม่ออกเลยจริงๆว่ากำลังจะมีหลานให้พ่อกับแม่"
"น้องเพิ่งจะท้องครับแม่"
"ต้องโทษเรานั่นแหละที่ดูแลน้องไม่ดี"
"ผมผิดซะงั้น"
"อย่าว่าพี่เธียรเลยนะคะ พีชไม่ค่อยอยากอาหารเองค่ะ"
"ถ้ามีอะไรที่หนูอยากทานเป็นพิเศษรีบบอกพี่เขาเลยนะลูก"
"ถ้าตาเธียรไม่ตามใจหนูเดี๋ยวแม่จัดการให้เอง"
"คิกๆ ค่ะคุณแม่" หญิงสาวหันไปส่งยิ้มให้คนตัวโต ชายหนุ่มยิ้มตามหญิงสาวอัตโนมัติ
"ทานนี้สิคะอร่อยนะคะ" หญิงสาวตักอาหารให้ชายหนุ่มอย่างเอาอกเอาใจ คนเป็นแม่เห็นลูกชายยิ้มหน้าบานก็พลอยมีความสุขไปด้วย จบมื้ออาหารทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อน ในเวลานี้พิชชาเข้ามาอยู่ในห้องกับคนตัวโตสองตาอสอง
"พิชชาพอจะแสดงสมบทบาทไหมคะ" คำถามของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มหุบยิ้มฉับ
"พีชทำอะไรให้พี่ไม่พอใจหรือเปล่าคะ"
"เปล่าหรอกครับพี่แค่เครียดเรื่องงานขึ้นมาน่ะ" ชายหนุ่มจำต้องโกหกออกไป จะบอกไปตรงๆเลยก็ไม่ได้ว่าเขาอยากให้สิ่งที่เธอทำนั้นมาจากใจ มาจากความต้องการจะทำของเธอจริงๆ
"กลับบ้านแล้วก็วางเรื่องงานเอาไว้ที่ทำงานดีกว่านะคะ เมื่อกี้อิ่มหรือเปล่าคะเห็นทานไปนิดเดียวเอง" เมื่อครู่น่ะเขารู้สึกอิ่มอกอิ่มใจต่างหาก
"เอาไว้กลางวันแล้วพีชทำมันฝรั่งอบชีสให้กินไหมคะ"
"ชื่อเมนูน่าทานครับ แต่จะเหนื่อยเกินไปหรือเปล่าครับ"
"ไม่เหนื่อยเลยค่ะทำง่ายมาก อย่าลืมสิคะว่าพีชเป็นแม่ครัวน้า"
"ครับแม่ครัวคนเก่งของพี่ มานอนพักสักงีบดีกว่าไหมครับ"
"เพิ่งทานมาอิ่มๆนอนไม่ได้หรอกนะคะ" หญิงสาวเดินไปนั่งลงที่ปลายเตียงกว้างของเธียรทรรศน์
"ชอบห้องนี้ไหมครับ"
"ชอบค่ะแต่ว่ามันโล่งไปหน่อย" ห้องของชายหนุ่มมีเฟอร์นิเจอร์น้อยชิ้นเพราะเขาชอบห้องโล่งๆ ไม่มีข้าวของให้พวกฝุ่นมาจับอยู่ที่มุมต่างๆ
"พี่แพ้ฝุ่นครับ ยิ่งของมากก็ยิ่งมีฝุ่นมาก"
"จริงด้วยค่ะ งั้นแบบนี้ดีแล้ว"
"พี่เล่าเรื่องของพี่แล้วพีชไม่เล่าเรื่องของพีชให้พี่ฟังบ้างหรอครับ"
"เรื่องของพีชมันออกจะน้ำเน่าไปหน่อยพีชคิดว่าพี่คงไม่อยากฟังหรอกค่ะ"
"ผิดครับ พี่อยากฟังเพราะพี่อยากรู้จักแม่ของลูกมากขึ้นครับ" ชายหนุ่มบอกออกไปน้ำเสียงอบอุ่น พร้อมทั้งแววตาที่ละคนเอ็นดูทำให้หญิงสาวต้องแสร้งมองไปทางอื่นอัตโนมัติ
"นะครับ เล่าให้พี่ฟังบ้างสิครับว่าก่อนหน้าที่จะมาทำงานที่ผับชีวิตพีชเป็นยังไงบ้าง"
"ก็ได้ค่ะ เรื่องของพีชยาวหน่อยนะคะ"
"พี่พร้อมจะฟังเสมอครับ"
- Writer
