ปล้นหัวใจจอมเถื่อน

ตอนที่ 4

ตอนที่ 4

“เสี่ยงมาถึงขนาดนี้แล้ว ต้องไม่เสียเที่ยวเปล่า ๆ ขอให้ได้อะไรติดไม้ติดมือกลับไปบ้างเหอะน่า”

หญิงสาวเดินไปยังจุดหมายปลายทาง เพียงแค่มือแตะที่ลูกบิดและหมุนเบา ๆ รอยยิ้มก็แต้มบนใบหน้าที่เคร่งเครียด

‘เย้! ในที่สุดสวรรค์ก็ไม่โหดร้ายนัก’

บุษกรแทบจะกระโดดร้องจนตัวลอย แต่ถึงจะรู้ว่าบ้านหลังนี้จะไม่มีคนอยู่ เธอก็ไม่ควรประมาท เพราะนั่นจะเป็นหนทางสู่หายนะ

หญิงสาวผลักประตูเข้าไปอย่างระมัดระวัง ก่อนจะสัมผัสกับไอเย็นที่พุ่งออกมาถูกกายจนหนาวยะเยือก อีกทั้งกลิ่นเหม็นปนฉุนบางอย่างก็ลอยเข้ามาแตะจมูก

“เฮ้ย! ไม่มีคนอยู่ไม่นาน แมวพาหนูมากินในห้องนี้หรือไง ถึงได้เหม็นขนาดนี้”

บุษกรบ่นพึมพำ พลางยกมือขึ้นบีบจมูก ก่อนจะปรับสายตาให้ชินกับความมืด เธอสาดส่องไฟฉายไปทั่วห้องเพื่อหาข้าวของที่เป็นชิ้นเล็กและมีราคาค่างวดพอขายได้ แต่สิ่งที่ได้เห็นกลับกลายเป็นเงาตะคุม ๆ ที่นอนราบอยู่บนพื้นพรหม ใกล้กันก็มีขวดเหล้าเบียร์กลิ้งเก้กังอยู่นับสิบขวด

“โอ้โฮ...เยอะขนาดนี้ จะกินให้ตายกันไปข้างหนึ่งเลยหรือไง”

บุษกรสะบัดหน้าอย่างเอือมระอาใจ เธอไม่ชอบคนสูบบุหรี่และดื่มเหล้า คนเมาแล้วมักจะคุมสติตัวเองเอาไว้ไม่ได้ อาละวาดยิ่งกว่าหมาที่มันกำลังบ้าเสียอีก

เออ...คนที่นอนอยู่จะเป็นอะไร มันเกี่ยวกับเธอตรงไหน ตอนนี้ควรจะรีบหาของที่ต้องการจะดีกว่า ได้ของแล้วจะรีบกลับบ้านอีก แต่...

“มีคนอยู่แบบนี้ จะถอยกลับหรือไปต่อดีละเรา”

หญิงสาวมองคนที่นอนอยู่ เท่าที่เห็นจากขนาดของร่างกายและคำพูดพร่ำรำพันที่ดังออกมาอย่างต่อเนื่อง “สุดา...ทำกับผมแบบนี้ทำไม ไป! ไปให้พ้นนะยายผู้หญิงใจร้าย” ทำให้รู้ว่าเป็นผู้ชาย

“อาการอย่างนี้คงไม่แคล้ว อกหักรักคุดมา ถึงได้ดื่มเมาจนหัวราน้ำแบบนี้” หญิงสาวเอ่ยด้วยความไม่ชอบใจ เพราะเคยเห็นคนกินเหล้าเมาแล้วทำร้ายคนอื่น ทำให้เธอเกลียดคนกินเหล้าเป็นที่สุด

“สุดาจ๋า...”

เพราะยืนเหม่อ เมื่อคนเมาพลิกกายพร้อมกับยื่นมือไขว่คว้าหาคนที่เรียกอยู่ เธอจึงกระโดดหลบแทบไม่ทัน

“เฮ้อ! บ้าจริง เผลอคิดเรื่องไม่เป็นเรื่องจนเกือบโดนจับได้แล้วสิเรา ว่าแต่...จะเอายังไงดี”

ตอนนี้มีคนอยู่ในบ้าน ถึงจะเมา แต่จะแน่ใจได้ยังไงละว่าจะไม่ตื่นขึ้นมากลางคัน ดีไม่ดีเจอตอนที่เธอกำลังค้นหาข้าวของอยู่ เห็นทีจะแย่ แต่..

บุษกรคิดไม่ตก น้อยนักที่จะมีโอกาสเข้าบ้านหลังที่ปลอดคน เธอไม่อยากเสียเที่ยว มาแล้วกลับไปมือเปล่า เมื่อมองดูชายขี้เมาก็เห็นว่าไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกตัวตื่น ทำให้สาวน้อยหัวขโมยจำเป็นเริ่มใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อย

“เอาวะ...ไหน ๆ ก็มาแล้ว ลองดูสักตั้งละกัน”

หญิงสาวกวาดมองไปรอบห้องที่มีแสงไฟสลัว ๆ ก่อนร่างบอบบางเดินไปทั่วห้องอย่างระมัดระวังเพื่อค้นหาของที่ต้องการ ในที่สุดรอยยิ้มแต่งแต้มบนใบหน้าบุษกร เธอมองสิ่งของที่อยู่บนโต๊ะตาวาว

“เย้!” หญิงสาวรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองอย่างว่องไว พลางเหลียวไปมองชายขี้เมา ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกจากปากอย่างโล่งอก…อีตาขี้เมานี่หลับลึกดีแท้

“แหม...โชคดีจริง ๆ ขอบคุณนะนายขี้เมา ฉันขอยืมของพวกนี้ไปใช้เป็นค่ายารักษาแม่พรพรรณก่อนนะ มีเมื่อไหร่ ฉันค่อยกลับมาใช้คืนให้”

บุษกรเก็บโทรศัพท์มือถือที่ถ้าเอาไปขายมือสองก็น่าจะได้เป็นพันอยู่ใส่กระเป๋าเป้อย่างว่องไว ต่อมาก็เป็นนาฬิกาข้อมือสีเงินที่เธอเดาเอาเองว่าน่าจะขายได้หลายพันบาท ไปจนถึงกระเป๋าสตางค์ที่ภายในบรรจุแบงค์พันอยู่ปึกใหญ่ สุดท้ายก็มีแหวนสองวงวางเคียงคู่กัน

“สวยจัง” บุษกรหยิบแหวนวงเล็กที่สลักลวดลายงดงามแปลกตามามองใกล้ๆ ชมความสวยงาม ก่อนจะนึกได้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ ก็เลยรีบหันหลังวิ่งไปที่ประตู แต่เผลอสะดุดเท้าตัวเองจนเกือบจะล้มลง

“ว้าย!”

“สุดา…สุดาใช่ไหม สุดากลับมาหาผมใช่ไหมที่รัก” พีรายุที่ในสมองยังสลัดแฟนเก่าออกไปไม่ได้ถามน้ำเสียงอ้อแอ้จนฟังแทบไม่ออก ถึงจะเมามายจนครองสติแทบไม่อยู่ แต่เขาก็ยังถือว่าเป็นคนประสาทสัมผัสไว ถึงได้รู้ว่าขณะนี้ไม่ได้อยู่เพียงลำพัง และคนที่มาก็จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...รวิสุดา แต่...

“ไม่ใช่สุดานี่น่า...แล้วเป็นใคร” พีรายุพยายามกะพริบตาขึ้นมองว่าใครที่กล้าเข้ามาก่อกวนความสงบของเขา อ๋อ...ไม่ใช่ ต้องถามว่าใครเข้ามาดูสภาพชายที่เพิ่งจะอกหักรักคุด เพราะแฟนสาวที่คบกันมาร่วมห้าปีบอกเลิกความสัมพันธ์และประกาศจะแต่งงานกับพี่ชายคนโต สด ๆ ร้อน ๆ เมื่อตอนเย็นของวันนี้เอง

“ใคร...ฉันถามว่าใคร หูหนวกหรือไงถึงไม่ตอบ ห๊า...” พีรายุตวาดเสียงดังลั่น มือใหญ่กวัดแกว่งด้วยความหงุดหงิด ศีรษะทุยของคนที่กำลังจะเคลิ้มหลับด้วยฤทธิ์สุราก็ผงกขึ้นมอง แล้วเมื่อเห็นว่าเป็นเพียงแค่เงาดำ ๆ ก็ปล่อยศีรษะลงบนพื้นต่อไปอย่างไม่สนใจ

แต่เหมือนมีอะไรมาสะกิดใจ คิ้วหนาเป็นปื้นขมวดเข้าหากัน เท่าที่จำได้ก็คือ เขาหนีช้ำมาที่บ้านพักชายทะเลแห่งนี้คนเดียว แล้วไอ้เอาดำ ๆ นั้นเป็นอะไรกันแน่ ผีหรือว่าคน...หรือว่ารวิสุดาแปลงกายมาเป็นผีหลอกหลอน

พีรายุสะบัดศีรษะไปมา “ฉันหนีมาถึงที่นี่แล้ว เธอยังตามมาหลอกมาหลอนฉันอีกหรือไงสุดา เมื่อไหร่จะไปให้พ้น ๆ เสียที”

ชายหนุ่มยิ้มหยามหยัน เขาไม่แค่โง่แต่เข้าขั้นบ้าแล้วแหละ ที่ยังคิดถึงหญิงใจร้ายจอมหลอกลวงคนนั้น ยังอุตส่าห์คิดไปว่ารวิสุดาจะสลัดพี่ชายที่ร่ำรวย เป็นถึงว่าที่ประธานบริษัทผลิตและจำหน่ายผลิตภัณฑ์เกี่ยวกับการสร้างยักษ์ใหญ่ มาเลือกลูกชายคนรองของที่เป็นเพียงแค่หัวหน้าฝ่ายและยังเป็นลูกชายพ่อและแม่ไม่รักอีกด้วย

ชายหนุ่มหัวเราะเยาะตนเอง ทำไมชีวิตเขามันถึงบัดซบถึงขนาดนี้ก็ไม่รู้ ไม่ว่าจะทำอะไรก็ต้องถูกเปรียบเทียบกับพี่ชายคนโต ทำดีแค่ไหนก็แค่เสมอตัว แต่ทำไม่ดีทำชั่วทำเลวเมื่อไหร่ก็จะถูกด่าว่า ขนาดแฟนที่คบกับมาก็ยังถูกแย่งชิงไป ก็ยังมีคนสมน้ำหน้าแทนที่จะสงสาร ในชีวิตนี้มันจะมีอะไรดีๆ เข้ามาบ้างไหม หรือว่าเขาจะต้องกลายเป็นเพียงแค่...

...ไอ้พีรายุ สิงห์ภูจันทร์มณี ผู้ชายที่ต้องถูกตราหน้าว่าเป็นไอ้ลูกเลว ไอ้ลูกไม่เอาไหนตลอดไป

ไม่! เขาจะต้องไม่แพ้ไอ้พี่ชายจอมลวงโลกนั่นตลอดไปแน่ ถึงวันนี้เขาจะแพ้ แต่นับจากพรุ่งนี้เป็นต้นไปเขาจะเป็นฝ่ายชนะ...ชนะทุกคน!

ถ้ายังดื่มเหล้าอยู่แบบนี้ เขาก็จะยังเป็นไอ้ขี้แพ้...ไอ้คนไม่เอาไหนในสายตาทุกคนตลอดไป ใช่! เขาต้องเปลี่ยนตัวเองใหม่ ทำให้คนที่ดูถูกไว้ต้องหน้าแตก และทำให้คนที่ทิ้งเขาไป...รู้ตัวว่าคิดผิด!

ดวงตาเข้มแข็งกร้าวและดุดัน กรามหนาขบกัดจนแก้มตอบนูนเด่น

ถ้าเขาเอาจริง...ถึงพี่ชายจะมีแบ็คอัพดีแค่ไหน ก็ไม่มีทางสู้เขาได้ อยู่ที่เขาเท่านั้นแหละ จะทำหรือไม่!

“ทำไมดวงซวยอย่างนี้ด้วยนะเรา ดันเลือกขโมยวันที่เจ้าของเขาอยู่บ้าน ทีนี้จะหนียังไงดีล่ะ”

บุษกรขบเม้มริมฝีปากเข้าหากัน จะกลับทางเดิมก็กลัวจะถูกไอ้ขี้เมาที่นอนพลิกไปพลิกมาอยู่จับได้ ไหนจะขวดเหล้าขวดเบียร์ที่วางอย่างระเกะระกะอีกล่ะ ถ้าเดินไม่ดีมีหวังได้ล้มก้นจ้ำเบ้าและถูกจับได้ด้วย เธอจึงต้องมองหาทางหนีออกไปจากห้องทางอื่นที่ต้องเร็วและปลอดภัยที่สุด

ตอนนี้คงจะช้าไปเสียแล้ว ชายขี้เมาได้ลุกขึ้นมานั่งและหันหน้ามายังจุดที่เธอยืนอยู่

“หือ...นั่นใคร บอกมานะ” พีรายุต้องใช้พละกำลังอย่างมากมายที่จะลุกขึ้นยืน เช่นเดียวกับดวงตาที่ไม่ยอมจะเปิดกว้างเพื่อจะได้มองคนที่บุกรุกเข้ามาในบ้านเขายามวิกาลให้ชัด ๆ แต่...ฤทธิ์น้ำเมาที่กินเข้าไปโดยไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่บ่ายของวัน จนเพิ่งจะหยุดได้ไม่ถึงชั่วโมงที่ผ่านมาก็ทำให้เขาถลาพุ่งหลาวไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว