เปย์รัก (แฝดน้อง) 40 กะรัต

บทที่ 9

หลังจากขับรถไปส่งเชษฐาที่บ้านเขาก็กลับมานอนที่บ้านพักคนงานรวมชายโสดที่เขาสร้างไว้ ผู้ชายที่ยังโสดไม่มีครอบครัวจะมานอนรวมกันที่บ้านพักหลังนี้ และเขาก็ชอบมานอนบ่อยๆ จึงไม่แปลก แต่ทำไมถึงคิดถึงร่างนิ่มๆ หอมๆ บนเตียงแต่กลัวว่าไปตอนนี้จะทำให้แม่สาวเจ้าตื่นเอาเลยต้องมานอนเบียดคนงานเอาตอนใกล้เช้า ซึ่งอีกสองชั่วโมงก็จะเช้า แล้วเวลาผ่านไปไม่นานคนเพิ่งหลับก็ต้องตกใจกับเสียงของคนงานในไร่

“เฮ้ย! มึงเป็นใครวะ เข้ามานอนกับพวกกูได้ยังไง รึมึงเป็นขโมย” หนึ่งในคนงานที่ตื่นก่อนเขย่าร่างคนที่นอนข้างตนขึ้นมาตอบ

อติคมต้องสะบัดแขนตัวเองแรงๆ แล้วขยี้ตาตัวเองมองว่าใครกล้าดีมาปลุกตนก่อนเวลาอันควร

“แล้วนายหัวของพวกกูไปไหน มึงทำอะไรนายหัวของพวกกู พวกเอ็งตื่นๆ มาช่วยกันสั่งสอนไอ้ห่านี่หน่อยสิ” พูดโดยไม่มองเลยว่าคนที่ตนกล่าวหาและกำลังเรียกเพื่อนมารุมนั้นเป็นนายหัวของตน ถ้าเพียงจะมองสังเกตสักนิดก็จะเห็นเอง

“พวกมึงหยุดเลย กูนายหัวพวกมึงไง” อติคมสั่งเสียงเข้ม เมื่อเห็นบรรดาคนงานกำลังจะมารุมกระทืบตน

“เฮ้ย! เสียงก็เหมือนนายหัวคมอีกว่ะ พวกมึงดูไอ้โจรหน้าด้านนี้สิวะ หน้าก็หล่อทำไมถึงมาเป็นโจร” คนงานคนเดิมพูด แต่คนงานทุกคนกำลังจ้องมองชายที่แปลกตา แล้วก็ต้องปิดปากตัวเองไว้ ยิ้มแบบนั้น สายตาแบบนั้น ชัดเลย

“ไอ้เติมมึงจะตายไม่รู้ตัวแล้ว นั่นนายหัวคมของพวกเราไงวะไอ้เชี้_” หนึ่งในคนงานเอ่ยบอกเพื่อนตน

เติมหันขวับมามองมาจ้องหน้าคนที่ตนกล่าวหาทันที ยิ่งชายหนุ่มกำลังจ้องมองตาดุมาทางตน แถมมุมปากนั้นก็กระตุกยิ้มเพียงเล็กน้อย นายเติมผู้ไม่รู้จึงรีบยกมือไหว้ขอโทษนายหัวทันที

“เชี้_แล้วมึงไอ้เติม ขอโทษครับนายหัว อะ....เออ...” อยากถามว่านายหัวไปทำอะไรกับหน้ามาทำไมไร้หนวดไร้เคราแบบนี้ แถมโกนออกแล้วหล่อไม่แพ้ดาราหลังข่าวเลย

“อะไรของมึงไอ้เติม” ถามกระชากเสียง แล้วลุกขึ้นยืนองอาจ จ้องมองคนงานทุกคนที่กำลังมองมาทางเขาเป็นตาเดียว

“ไอ้เติมมันคงอยากถามว่านายหัวไปทำอะไรมาถึงหล่อโคตรๆ แบบนี้ครับ แถมหนวดเครานั่นอีก บอกเลยพวกผมไม่เคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของนาย พอเอาออกแล้วนึกว่าคนละคนเลยครับนายหัวคม” ไอ้ชิดเป็นคนเอ่ยถามแทนไอ้เติม

“ไงวะ! กูหล่อพอนายหญิงจะหลงไหม” ถามพร้อมกับลูบกล้ามตัวเองและระบายยิ้มเจ้าเล่ห์

“ระดับนายหัวคมของพวกเราจะมาในมาดไหนก็ดูดี แต่มาในมาดนี้บอกเลยผู้หญิงตายเป็นเบือครับ” ไอ้เติมพูดอย่างเอาใจนาย เมื่อตอนนี้ได้มองชัดตาแล้วว่าเป็นนายหัวของตนจริงๆ

“งั้นกูกลับบ้านก่อน ป่านนี้นายหญิงคงรอแล้ว พวกมึงเวลาเห็นผู้หญิงตัวเตี้ยๆ อวบอิ่มผิวขาวพวกมึงต้องรีบบอกกู เพราะนั่นเมียกู และห้ามคิดลวนลามทางสายตาด้วย ที่สำคัญอย่าให้เธอออกจากไร่นี้เป็นอันขาด ถ้าใครในไร่ช่วยเธอพวกมึงตาย! ”

“ครับนายหัว”

คนงานทุกคนต่างรับคำ ไม่มีคำไหนศักดิ์ศิษย์เท่าคำของนายหัวหนุ่มอีกแล้ว แม้จะสงสัยแต่ก็ไม่กล้าซักถาม และไม่คิดว่าเรื่องที่สมหวังมาบอกเล่าเมื่อวานว่าที่ไร่แห่งนี้มีนายหญิงเรียบร้อยแล้วจะเป็นความจริง ทุกคนได้แต่เก็บความสงสัยใคร่รู้ไว้ในใจ

เมื่อได้รับคำตอบที่พอใจแล้วอติคมก็เดินออกจากบ้านพักคนงานไปด้วยสีหน้าเรียบตึง แต่ภายใต้ใบหน้าเรียบตึงนั้นมันมีรอยยิ้มซุกซ่อนอยู่ ในหัวใจหนุ่มพองโตทุกขณะจิตเมื่อเดินใกล้เข้าไปในบ้านหลังใหญ่ที่มีแม่เนื้อนวลรอท่าอยู่ในบ้านหลังนั้น