บทที่ 8
837 Words
“ไอ้คม ไอ้คมเว้ย!....”
พอออกมาจากห้องทำงานไม่รู้จะไปไหนจึงมาหาเพื่อนรัก ซึ่งตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลากลางวันแล้ว แต่มันกำลังพลบค่ำ ฟ้าเริ่มมืด พระอาทิตย์ลับตาไปแล้ว แต่ดูเหมือนอารมณ์ของเชษฐาจะไม่ดีเท่าไหร่ จึงทำให้เจ้าของบ้านที่กำลังต้อนแม่เนื้อนวลเข้าอ้อมอกต้องหยุดชะงักแล้ววิ่งมาดูคนที่โหวกเหวกโวยวายหน้าบ้านตน
“มึงเป็นอะไรไอ้ห่านิ....มึงมาโวยวายเชี้_อะไรหน้าบ้านกู มึงไม่รู้รึไงกูกำลังจะมีเมีย”
พอลงมาก็ต่อว่าเพื่อนรักทันที โดยไม่ซักไซ้ถามความเลยว่าเชษฐามาโวยวายเรื่องอะไร ไม่ให้หงุดหงิดได้ไงกำลังไล่ปล้ำจูบแม่น้องน้อยอย่างสนุกสนานในห้องนอนอยู่ดีๆ ก็มีมารมาขัดขวาง เป็นใครก็ต้องโกรธกันบ้างแหละ แถมตอนนี้มันใช่เวลาที่ไหน ฟ้าก็มืดแล้ว
“มึงก็ว่าแต่กูไอ้ห่า...มึงควรถามกูก่อนไหมว่ากูโวยวายทำไม...กูถูกหญิงขอหย่า มึงคิดดูกูผิดอะไร รักกันดีปานจะกลืนกินทุกวัน แต่ไอ้เชี้_มาวันนี้บอกต้องการหย่า ใครหย่าก็บ้าแล้ว” เดินเข้ามาสวมกอดเพื่อนรักพร้อมกับร่ายยาวให้เพื่อนได้เข้าใจความทุกข์ของตนในตอนนี้
อติคมกอดเพื่อนรักตอบด้วยความสงสาร ยังไม่รู้หรอกเรื่องมันเป็นมายังไง แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้มึนงงไปหมดแล้ว ก็เห็นหลายวันก่อนเดินโอบกอดกันกะหนุงกะหนิงรักกันจนน้ำตาลเรียกพี่ พอมาวันนี้กลับจะแยกทางกัน ซึ่งมันขัดกับสิ่งที่เขาเพิ่งเจอมามาก อีกอย่างกัลยากับเชษฐานั้นถือว่าเป็นคู่รักต้นแบบของสุราษฎร์ธานีเลยก็ว่าได้ เป็นใครไม่รู้จักโคแก่อย่างเชษฐาเพื่อนเขา และอีกไม่นานเขาก็จะเป็นโคแก่อีกตัวที่กำลังกินเนื้ออ่อนๆ หวานๆ ที่ถูกขังอยู่บนห้องนอนรอท่าอยู่ข้างบนบ้าน
“เข้าไปคุยกันในบ้านก่อนไหมมึง หรือจะไปดื่มข้างนอกดี”
เห็นเพื่อนมีเรื่องไม่สบายใจก็ไม่อยากจะซ้ำเติม ไม่อยากพูดเล่น เพราะเรื่องครอบครัวเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเขาเช่นกัน และไม่ดีแน่ถ้าครอบครัวของเพื่อนจะแตกแยก ฉะนั้นอติคมคนนี้จะต้องทำทุกทางเพื่อช่วยให้ครอบครัวแสนสุขกลับมา ด้วยความสงสารหลานๆ ทั้งสองคนด้วย
“ไปข้างนอกดีกว่า” ผละออกจากเพื่อนรักมาเอ่ยอย่างยากลำบาก
“ได้สิ เดี๋ยวก็ขอเข้าไปสั่งงานแป๊บหนึ่งนะ มึงไปรอกูบนรถเลย มึงเมาแล้วไม่ต้องขับกูขับเอง”
“ขอบใจมึงมากไอ้เพื่อนเกลอ” ยกมือขึ้นตบไหล่เพื่อนรักแรงๆ ก่อนจะไปรอบนรถอย่างเพื่อนบอก
“เฮ้อ! เมียมึงอยากหย่า มึงกำลังจะโสด แต่กูอยากมีห่วงผูกคอ อยากได้เมียจนตัวสั่นตอนนี้”
พึมพำไล่หลังเชษฐา ก่อนจะเดินกลับเข้าไปสั่งงานในบ้านไว้ และต้องไปบอกแม่ยอดขมองอิ่มด้วยว่าคืนนี้อาจไม่กลับ ให้นอนบนเตียงได้ตามสบาย เพราะยังไงเสียมันก็คือเตียงร่วมรักของเขาและเธอในอนาคตอยู่แล้ว
อติคมสั่งให้ป้าอิ่มกับน้อยดูแลบริการนายหญิงและให้ไปตามสมหวังมาเฝ้าหน้าห้องของเมยานีไว้ ด้วยกลัวว่าเจ้าหล่อนจะคิดหนี เมื่อสั่งทุกคนครบแล้วก็ถึงคิวของเมยานีแล้ว ประตูบานใหญ่ถูกผลักด้วยแรงอันน้อยนิด ในความคิดของเขามโนไว้ว่าจะได้เห็นหล่อนนั่งตัวเกร็งอยู่เตียงกว้าง แต่เปล่าเลย เห็นแต่ร่างของสาวเจ้านอนหลับพริ้มอยู่บนเตียงอย่างมีความสุข เท้าใหญ่ก้าวยาวๆ ไปยังเตียงกว้าง แล้วย่อตัวทรุดกายลงกับพื้นห้องจ้องมองใบหน้าสวยที่กำลังหลับอย่างมีความสุข แล้วก็ต้องยิ้มตามเมื่อเจ้าหล่อนกระตุกยิ้มมุมปาก ราวกับกำลังฝันดียังไงอย่างงั้นแหละ
“คงฝันถึงลูกๆ ของเราอยู่ใช่ไหมดุ๊กดิ๊ก”
เอ่ยเสียงแผ่วเบา แล้วบรรจงหอมแก้มนวลนั้นอย่างแผ่วเบา ด้วยกลัวว่าสาวเจ้าจะตื่น ก็ตั้งแต่เขาออกจากห้องน้ำมาก็เล่นวิ่งไล่จับกับแม่สาวน้อย จนตอนเชษฐามานั่นแหละถึงได้หยุดการวิ่งไล่จับกัน
“ยิ่งมองยิ่งไม่เหมือนใคร ดุ๊กดิ๊กจะรู้ไหมขโมยหัวใจพี่คมไปตั้งแต่แรกที่ยืนร้องไห้ขี้มูกย้อยแล้ว พักให้เต็มที่นะครับ พรุ่งนี้เราจะมาสนุกกันต่อ รับรองไม่มีทางได้เปรียบพี่แน่ แต่เสียเปรียบแน่นอน” แล้วก็จูบหน้าผากมน ก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินออกจากห้องไปโดยล็อกห้องจากข้างนอกเช่นเคย ด้วยกลัวว่าเธอจะหนีตนไป
- Writer
