บทที่ 4
1472 Words
“นายมันก็แค่ผู้ชายสกปรก จะมีอะไรมาให้ฉัน” เอ่ยอย่างดูถูก
“เอ้า! พูดแบบนั้นได้ยังไงดุ๊กดิ๊ก อยากรู้ว่ามีให้หรือไม่มีให้ต้องไปอยู่กับพี่ก่อน แล้วจะรู้ว่าอยู่บนกองเงินกองทองมันสุขสบายแค่ไหน”
ก็เขารวยจริงๆ และพร้อมจะเลี้ยงแม่น้องนางในอ้อมกอด เพียงแค่เธอยอมไปกับตน ถึงไม่ยอมก็จะบังคับเอาให้ได้ ในเมื่ออยากได้ต้องได้ ไม่มีทางปล่อยให้หลุดมือไปได้หรอก ผู้หญิงที่สวยธรรมชาติ ใบหน้าก็ช่างนวลเนียนเหลือเกิน ไม่แต่งหน้ายังสวย ถ้าแต่งหน้าจะไม่นางฟ้าบนดินเลยเหรอเนี่ย
“แก้มนี้ของพี่ ปากนี้ก็ของพี่นะดุ๊กดิ๊ก จำไว้ว่าตอนนี้เป็นของพี่แล้ว” มือหยาบลูบไล้ตามแก้มนวลแล้วมาหยุดที่ปากช่างพูดของเจ้าหล่อน
“เฮอะ! ฉันเป็นของแกตอนไหนไม่ทราบไอ้หนวด!...”
“ก็เป็นตั้งแต่วันที่พี่กินขี้มูกเธอแล้วไง รึจะเถียงว่าเราไม่ได้จูบกัน อ้อ! วันนี้ก็จูบนิ หรือจะให้จูบอีกครั้งเอาไหม ว่าไงพักที่ไหนไปเก็บข้าวของไปอยู่บ้านของเรากัน”
ยังยืนยันความคิดเดิม ตอนนี้ช้าไม่ได้แล้ว เชษฐาลูกสองแล้ว เขาต้องเร่ง ไม่อยากปล่อยให้โอกาสหลุดไป ตอนนี้อติคมมั่นใจมากว่าเธอคนนี้แหละแม่ของลูก ถ้าไม่ใช่คนตัวเล็กจะเป็นใครไปได้เล่า นาทีนี้มีคนเดียวเตะใจตน
“ฉันมีงานต้องทำ” ตอบอย่างจริงจังสังเกตคนตัวโต อยากรู้ว่าอีกฝ่ายจะเล่นตลกอะไรกับตน คือไม่มีทางที่ผู้ชายแต่งตัวกุ๊ยแบบนี้จะทำได้อย่างที่พูด
“ไม่ต้องทำ ลาออกแล้วไปนอนกินอยู่บ้านพี่ดีกว่าหนู”
“จะให้ฉันไปอยู่กับคนแปลกหน้า หน้าโจรคงไม่ได้หรอกนะ แล้วก็ปล่อยได้แล้ว” ดิ้นให้ตัวเองเป็นอิสระ แต่ก็เหมือนเดิมเขากอดรัดหล่อนแน่นเหลือเกิน
“อ่า! งั้นมาทำความรู้จักกันหน่อยไหม พี่ชื่อ อติคม ศดานันท์ ชื่อเล่นคม แต่คนแถวนี้เรียกนายหัวคม อายุ 39 ย่าง 40 ปีนี้ สถานะโสด ขอย้ำว่าโสดแต่ไม่ซิง แค่นี้พอจะเป็นพ่อของลูกของดุ๊กดิ๊กได้ไหมจ๊ะ” ถามแล้วก็ก้มลงหอมแก้มนวล
“อุ้ย!” ยกมือขึ้นลูบแก้มของตน เมื่อถูกหนวดเคราของเขาถูไถแก้มตน
“กุ๊ยอย่างนายเนี่ยนะเป็นถึงนายหัว แก่ก็แก่ อย่าหวังจะได้เห็นขาอ่อนฉันเลยย่ะ!” เอ่ยอย่างดูถูก
“จูบก็จูบมาแล้วแค่ขาอ่อนจะยากอะไร ก็ตอนนี้ก็โชว์ขาอ่อนอยู่ไม่ใช่เหรอ” เอ่ยอย่างเจ้าเล่ห์ ก็ตอนนี้เจ้าหล่อนใส่กางเกงยีนขาสั้นปิดแค่เพียงแก้มก้นเท่านั้นเอง แล้วยังมีขาอ่อนอะไรให้ดูอีกล่ะ
“แก!....”
“จุ๊!..อย่าพูดแบบนั้นสิ เดี๋ยววิญญาณของลูกเราที่วนเวียนอยู่แถวนี้จะตกใจเอาว่าแม่พูดไม่เพราะกับพ่อ ไม่เอานะดุ๊กดิ๊ก” มือใหญ่ปิดปากเล็กก่อนจะได้พูด ก็ตอนนี้เขาไม่อยากรออะไรแล้ว อยากพาเธอไปเที่ยวชมอาณาจักรของตน
“ฉันบอกเมื่อไหร่ว่าจะมีลูกกับแกไอ้หนวด” เอ่ยอย่างไม่พอใจ
“พี่รู้ดุ๊กดิ๊กคิด ช่างเถอะ บอกได้รึยังชื่อเสียงเรียงนามอะไร”
“อยากรู้จักชื่อฉันก็จ่ายมาก่อนสิหนึ่งหมื่น และจูบก่อนหน้านั้นฉันคิดจูบละหมื่น” คิดว่ายังไงก็ไม่มีให้ตนแน่ แต่เธอดูถูกผิดคนเสียแล้ว
“ได้ จัดให้ตามคำขอ แต่ต้องไปเอาที่บ้านของเรานะ ส่วนเรื่องงานเรื่องอะไรไม่ต้องไปทำแล้ว ไปอยู่บ้านคอยปั๊มลูกดีกว่า”
ว้ายยยยยยย
เป็นต้องร้องกรี๊ดออกมา เมื่อร่างลอยขึ้นเหนือพื้นทราย มือเล็กทุบตีออกแกร่งด้วยความโกรธ แต่เท้าแข็งแรงยังคงก้าวไปในรีสอร์ทอย่างมั่นคง
“จะพาฉันไปไหนไอ้หนวด”
“ก็กลับบ้านเราน่ะสิ ข้าวของเดี๋ยวฉันจะให้ลูกน้องมาเก็บเอง แต่ตอนนี้เราต้องไปดูห้องหอ และตรวจสินค้าก่อนจ่ายเงินไง ฉันให้ล้านเลยถ้าดุ๊กดิ๊กว่าง่าย”
เท้าแข็งแรงก้าวยาวๆ ไปยังรถของตัวเอง ส่วนเรื่องข้าวของของคนตัวเล็กนั้นช่างมัน ค่อยให้สมหวังมาขนให้ก็ได้ แต่ตอนนี้ต้องการตกลงกับหญิงสาวให้เรียบร้อย ถึงไม่ตกลงก็จะบังคับให้ได้อย่างใจตน
“ฉันไม่ไปกับแกไอ้บ้า...ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”
ร้องจนเสียงแหบเสียงแห้งก็ไม่เป็นผล เมื่อตอนนี้เขาพาเดินมาถึงมอเตอร์ไซค์วิบากคันเก่าจอดอยู่ และไม่ต้องปล่อยให้เดา เมื่อชายหนุ่มอุ้มเธอไปนั่งถังน้ำมันของรถคันที่เธอเห็น
“จน! จนขนาดนี้จะมีปัญหาที่ไหนมาเลี้ยงฉัน ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะไอ้เครา ไอ้เชี้_!” เอ่ยอย่างดูถูก เมื่อเห็นรถวิบากคันเก่าจอดอยู่ บวกสภาพเจ้าของมันแล้ว ไม่ต้องคิดอะไรเลย ดูยังไงก็เป็นแค่กุ๊ยข้างถนน
“อยากรู้ว่าเลี้ยงได้ไม่ได้ก็มาเป็นเมียพี่สิดุ๊กดิ๊ก” พูดพร้อมนำตัวเองขึ้นนั่งซ้อนด้านหลังของคนตัวเล็ก แล้วดึงร่างเล็กให้นั่งในท่าที่ตนจะขับรถคู่ใจให้ได้สบาย
“นะ...นายจะทำอะไรน่ะ ปล่อยฉันนะ ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วยค่ะฉันกำลังถูกฉุด”
เมยานีเห็นท่าจะไม่ดีจึงร้องเรียกขอความช่วยเหลือจากคนแถวนั้น แล้วผู้คนก็ต่างพากันวิ่งมาเพื่อจะช่วยเจ้าหล่อน แต่ยังไม่ทันได้เดินเข้าใกล้ก็ถูกสายตาคมของอติคมจ้องเอาเสียก่อน
“อย่ามายุ่งเรื่องของผัวเมีย ถ้าไม่อยากเจ็บตัวอย่าเสือกเว้ย!”
“ครับ นายหัวคม”
หนึ่งในคนที่วิ่งมาจะช่วยเจ้าหล่อนเอ่ย แล้วทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันไป ทิ้งเหลือแต่เมยานีกับอติคม ตอนนี้เจ้าหล่อนมึนงงไปหมด ทำไมทุกคนถึงต้องเกรงกลัวไอ้โจรถ่อยคนนี้ด้วย ‘หรือว่ามันจะเป็นนายหัวจริงๆ ไม่น่าจะใช่ สถุลแบบนี้เหรอจะเป็นนายหัว ป่าเถื่อนชะมัด’ เจ้าหล่อนคิดในใจ
“ไม่ต้องงงเมียจ๋า...เดี๋ยวถึงรังรักของเราทูนหัวจะรู้ทุกอย่าง ตอนนี้กลับก่อนนะ”
อติคมมองออกว่าคนตัวเล็กกำลังมึนงงสับสน จึงฉวยโอกาสนี้พูดแล้วติดเครื่องรถขับออกไป โดยมีคนตัวเล็กนั่งอยู่ข้างหน้าตน
เมยานีนั่งตัวเกร็ง ด้วยกลัวว่าตัวเองจะตกรถ อยากดิ้นก็ไม่กล้าดิ้น เกิดมาเพิ่งเจอเรื่องแบบนี้กับตัวเอง มือเล็กคว้ามัดแขนแกร่งที่จับแฮนด์รถมอเตอร์ไซค์ไว้อย่างเหนียวแน่น
ชายหนุ่มยิ้มพร่า เขารับรู้ได้ว่าคนข้างหน้ากำลังกลัว เลยบิดคันเร่งเร่งเครื่องให้วิ่งเร็วกว่าเดิม
ว้ายยยยย
“ขับช้าๆ หน่อยไอ้บ้า...”
“เรียกพี่คมก่อนสิจ๊ะดุ๊กดิ๊ก แล้วเมื่อไหร่จะบอกชื่อพี่สักทีฮึ!” เอ่ยพลางยื่นหน้ามาพาดไหล่มน
“เอาหนวดเครานายออกไปจากต้นคอฉันนะ ฉันขยะแขยงจะแย่อยู่แล้ว” หดคอลงด้วยความจั๊กจี้
“ไม่เอาออกจะทำไม อีกไม่นานก็ถึงแล้ว จะซุกจะไซ้ให้ครางไม่ได้ศัพท์เลยเมียจ๋า...”
แล้วความเงียบก็มาครอบคลุม อติคมเลยขับรถไปร้องเพลงไปอย่างอารมณ์ดี ไม่รู้ว่าตัวเองใจร้อนไปรึเปล่าที่รุกสาวน้อยหนักแบบนี้ แต่ถ้าช้ากว่านี้แม่คนตัวเล็กก็หนีหายไปอีก ก็กว่าจะเจอนั้นยากเหลือเกิน ต้องไปนั่งเฝ้านั่งรอเป็นอาทิตย์กว่าจะเจอ ทุกอย่างมันมีเวลาของมัน และตอนนี้มันถึงเวลาแล้วที่เขาจะพาสาวน้อยวิวาห์จานด่วน
เจ้าหล่อนได้แต่นิ่งเงียบตัวเกร็ง ตอนนี้ในหัวของเธอคิดไม่ตก กลัวเหลือเกินว่าจะถูกผู้ชายหน้าโจรคนนี้ฆ่าเอา ถึงแม้ว่าลึกๆ ในใจจะบอกว่าเชื่อใจบุรุษคนนี้ได้ แต่จะเป็นไปได้เหรอ ในเมื่อเพิ่งเคยเจอกันสองครั้งเอง แถมหน้าตาก็ราวกับโจรป่าไม่มีผิด ‘ยัยมีนแกจะทำยังไงดี ถ้ามันข่มขืนแล้วฆ่าแกทิ้งเหมือนในข่าว ตายแน่ๆ ฮือๆ’ โอดครวญในใจ
- Writer
