บทที่ 3
854 Words
เมยานี บุหลัน หรือมีน วัย 24 ปี มองมาทางต้นเสียงเรียกทันที มั่นใจว่าเป็นตัวเอง ไม่มีใครเรียกตนแบบนี้นอกจากไอ้หน้าโจรถ่อยคนนั้น แล้วทำไมต้องจำได้ด้วย เหลือเวลาอีกสองวันเท่านั้นก็จะกลับไปสู่โหมดทำงานปกติ หมดเวลาลาพักร้อนแล้ว อยากลืมทิ้งทุกอย่างไปกับน้ำทะเล จึงเดินออกมาเพื่อจะระบายกับท้องฟ้าอากาศสายลมและทะเลอีกครั้ง เจ้าหล่อนทำงานเป็นธุรการของบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง จะว่าไปก็ไม่ได้ชอบงานที่ทำ แต่ต้องทำเพื่อความอยู่รอด ไม่ได้เกิดมาบนกองเงินกองทองก็ต้องดิ้นรนเพื่อปากท้องของตัวเอง
“ไอ้หน้าหนวด!...”
พูดได้แค่นั้นก็ต้องรีบสาวเท้าวิ่งหนี แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว ข้อมือเล็กถูกมือหยาบกร้านฉุดดึงรั้งไว้ หล่อนจึงเสียหลักเซเข้าหาคนตัวโตกระแทกเข้าอกแกร่ง
“อ่า! จะไปไหนดุ๊กดิ๊กของพี่ รู้ไหมมารอทุกวันเลย”
ดึงร่างเล็กเข้ามากอดรัดแน่น ด้วยกลัวว่าเจ้าหล่อนจะดิ้นหนีตนไป ก็เพราะแม่นางตัวเล็กคนนี้คนเดียวเชียว ทำให้ทำงานทำการไม่ได้ วันๆ เอาแต่เพ้อละเมอหา พอเจอแล้วต้องจับ ต้องยัดเยียดความเป็นสามีให้ ช้าไม่ได้แล้ว อายุก็เยอะขึ้นทุกวัน มันนานมากกว่าจะเจอคนที่ทำให้ใจคิดถึงสั่นไหวอยากฉุดกระชากชำเรา
“ไอ้เครา! ไอ้บะ...อื้อ! ”
ยังไม่ทันได้ด่าจบก็ถูกปากโสโครกของอีกฝ่ายบดขยี้ลงมาเสียแล้ว แถมตอนนี้ลิ้นของอีกฝ่ายกำลังรุกรานเข้ามาในโพรงปากตน พยายามถอยลิ้นตัวเองหนีจากการรุกเร้า แต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อเขาชำนาญกอดเกี่ยวเรียวลิ้นของเธอไว้ ดูดดึงเคล้าคลึงเล่น
“อ่า! หวานเหมือนเดิม เป็นไงจูบที่สามของผัว ไม่สิสามี ต้องสุภาพหน่อย”
ผละออกมาตอบหน้าตาย ยิ้มมุมปากเยาะเย้ยอย่างผู้ชนะ แค่จูบก็ทำให้เคลิ้มนึกถึงห้องนอนแล้ว ไม่อยากคิดเลยร่างน้อยๆ เบียดสีอยู่ตอนนี้จะน่าขย้ำแค่ไหนเวลาอยู่บนเตียง ใช่แล้วช้าไม่ได้ อายุก็จะ 40 ปีแล้ว ขืนช้ามีลูกไม่ทันใช้แน่ๆ
เมยานีแหงนมองคนตัวโตด้วยความกรุ่นโกรธ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ก็เล่นกอดรัดแน่นแบบนี้ คิดแล้วก็อยากจะเอาปืนมายิงให้ตายคาที่เสียจริง
“คนถ่อย คนไม่มีมารยาททางสังคม คนเลว คนชั่ว ผู้ชายเชี้_ๆ ไอ้...”
“ฮืม! ไม่ถ่อย ไม่เลวก็อดได้เมียน่ะสิดุ๊กดิ๊ก อ้อ! ลืมไปเลย จะเป็นผัวเมียกันอยู่แล้วลืมแนะนำตัว”
พูดทั้งๆ กอดรัดร่างเล็กไว้ในอ้อมกอด นาทีนี้ไม่อาจปล่อยไปได้ ก็เธอไม่ใช่หมูในอวยที่จะเชือดง่ายๆ เหมือนสาวๆ คนอื่นที่เคยเจอมา
“ฉันไม่อยากรู้จักแก ไอ้หนวด!”
“ต้องรู้จักสิ เวลาเข้าหอกันไม่รู้ชื่อมันจะไม่ดีนะดุ๊กดิ๊ก มันจะครางชื่อผัวไม่ถูก”
ชอบจริงๆ เวลาคนตัวเล็กต่อปากต่อคำด้วย มันทำให้ชีวิตที่เงียบสงบมีสีสันน่าอยู่ขึ้นเยอะ
“ใครบอกฉันจะเป็นเมียแก ปล่อยเดี๋ยวนี้นะฉันจะกลับแล้ว” สั่งเสียงแข็ง
“ไม่ปล่อย เราต้องกลับด้วยกันนะ พักที่ไหนไปขนของย้ายไปอยู่ด้วยกันเลย อยากได้อะไรผัวจะซื้อให้ ว่าแต่ทำงานทำการอะไรลาออกไปเลย เป็นคนที่ไหน อยู่กับใคร แล้ววันนี้ไม่ร้องไห้เหรอ อยากชิมขี้มูกอีกนะรู้ไหม” อดแหย่เรื่องเมื่อครั้งแรกเจอกันไม่ได้
“มันเรื่องของฉัน แล้วปล่อยได้แล้ว ฉันจะกลับบ้านแล้ว อย่ามายุ่งกับฉัน ผู้ชายเชี้_! ผู้ชายระยำ! ” พูดแล้วน้ำตาก็คลอเบ้าทันที เมื่อคิดถึงความเจ็บปวดของตัวเอง
“เฮ้อ! อย่าเอาว่าที่ผัวไปเปรียบกับพวกนั้นสิ มันเลวก็อย่าเหมารวมพี่สิทูนหัว ไม่ร้องไม่เศร้านะ มันไม่เอาก็ช่างหัวมัน แต่พี่คนนี้เอานะ ไปอยู่กับพี่พี่พร้อมทุกอย่าง แก้วแหวนเงินทองพี่มีให้ใช้ไม่ขาด” ยังไงก็พร้อม ได้หมดถ้าสาวเจ้าเนื้อหอมคนนี้ยอมไปกับตน
เมยานีมองชายแปลกหน้าที่จูบตนถึงสามครั้งเพียงแค่เจอกันสองครั้งเอง ไม่เข้าใจผู้ชายคนนี้ต้องการอะไร เห็นผู้หญิงอย่างเธอง่ายเหรอ เห็นเป็นของเล่นรึไง ‘ผู้ชายมันก็ชั่วเหมือนกันหมด ไม่ต่างอะไรกับไอ้หน้าเงือกสักคน’ เอ่ยในใจ เมื่อคิดย้อนไปถึงแฟนหนุ่มคนก่อน ถ้าไม่ใช่เพราะเขาหล่อนก็ไม่ต้องเสียใจแบบนี้หรอก การมีความรักแล้วโดนหักหลังมันเจ็บ ในเมื่อผู้ชายคิดว่าผู้หญิงเป็นเพียงของเล่น ของง่ายได้ เธอก็จะทำตัวง่าย แล้วหลอกให้พวกผู้ชายเลวๆ พวกนั้นรักค่อยทิ้ง
- Writer
