When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
Kumakain kami ng hapunan. Boys ang naghanda ng pagkain. Nangunguna si Theo na mas kabisado talaga ang dapat na gawin kaysa sa amin. Kumikilos naman ako sa kusina. Pero assistant lang ni Lola Carmen kapag feel n'yang magluto. Minsan tagahugas. Tagawalis at punas din ng lamesa. Inihaw na isda, sinigang, at inihaw na baboy ang ulam. Ang binabanatan kong ulamin ay inihaw na isda. Pero iyong hirap sa pagtanggal ng tinik ang dahilan kung bakit nagsasalubong ang kilay ko. Natigilan ako nang maglapag si Theo nang isang hiwa. Wala ng tinik iyon. "Thank you." I really appreciate it. Iyong simpleng gesture ng tao sa akin. Nato-touch talaga ako sa gano'n. Hindi lang isang beses na tinanggalan ni Theo ng tinik ang isda para sa akin. Pati nga iyong pork chop ay pinaghiwa pa ako nito. Kaya naman na