“รอที่รถก็ได้ พี่ไปเอง”
“ข้าวจี่ไปด้วยค่ะ!”
“น้ำแค่เอวพี่ มันจะไม่ท่วมหัวเราเหรอ”
“ข้าวจี่ไม่ได้ตัวเตี้ยขนาดนั้นเสียหน่อย”
“ต้องลุยน้ำไป พี่ดูแลเราไม่ได้หรอกนะ”
“ข้าวจี่สัญญาจะไม่ทำตัวเป็นภาระพี่ตุลย์แน่นอนค่ะ” เธอยืนยันด้วยแววตามุ่งมั่น ทำให้เขาลำบากมามากแล้ว อย่างไรเธอก็ต้องช่วยอะไรเขาบ้าง
ตุลาถอนหายใจแล้วพยักหน้ารับ เขาเปิดประตูรถแล้วเดินไปที่ท้ายรถ คนตัวเล็กเดินตามมาแล้วอ้าปากค้าง เพราะรีบร้อนขึ้นรถมาเลยไม่รู้ว่าเขาขนเรือยางมาด้วย
“ของที่โรงงานยืมมา” เขาพูดโดยไม่รอให้เธอถามแล้วเปิดท้ายรถเอาเรือลงมา “จับเรือให้พี่ก่อน”
“ค่ะ”
เขาอมยิ้มที่เห็นเธอทำตามที่เขาสั่ง น้ำไม่ได้สูงมากอย่างที่คิด แต่เขาก็ขู่ให้เธอกลัวเพื่อให้เธอระวังตัวมากยิ่งขึ้น ตุลาทยอยขนข้าวสารอาหารแห้งและอาหารแมวใส่เรือแล้วค่อยๆ เดินจูงเรือยางเดินไปบนถนนที่เวลานี้ไม่ต่างจากคลองขนาดเล็ก
“น้ำไม่ลึกแต่ไหลแรง เกาะเร
