“ที่แผนกไม่ขาดคน แค่คุณไม่อยู่งานก็ไม่เสียหายหรอก ตอนโควิดคนอื่นลาหยุดกันแต่คุณยังทำงานแทนคนอื่นได้ ตอนนี้น้ำท่วมคุณก็หยุดไปจัดการธุระของคุณเถอะ”
“เอ่อ...ครับ”
ตุลาเดินออกมาอย่างงุนงง และคนที่ทำให้เขากระจ่างได้มีคนเดียวก็คือคุณนายรัศมี เขาหยิบโทรศัพท์มือถือโทรหามารดาทันที
“แม่!”
“มีอะไรเรียกเสียงดังเชียว”
“ผมต้องถามแม่ต่างหากว่าเรื่องอะไร”
“อ้อ! คุยกับหัวหน้าแล้วสินะ”
“ครับ แต่ผมยังงงอยู่เลย ผมต้องไปช่วยอะไรใคร ผมไม่ใช่ซูปเปอร์แมนนะแม่”
“ก็ไม่ใช่ไง” คนเป็นแม่ทำเสียงหงุดหงิด “แม่รู้เรื่องแล้วนะ หนูข้าวจี่เล่าให้ฟังแล้ว แกจะเอาเสบียงไปส่งบ้านคุณป้าที่เลี้ยงแมวไม่ใช่เหรอ แม่ก็เลยให้แกหยุดงานได้ไง”
“แม่! แม่ทำแบบนี้คนอื่นจะคิดยังไง”
“เราไปห้ามความคิดคนอื่นได้หรือไง สำคัญคือตอนนี้แกต้องไปส่งเสบียงให้แมวเกือบยี่สิบตัว แล้วก็ต้องเตรียมเอาแมวไปหาหมออีก”
“แต่ผมไปนอกเวลางานได้” เขาบ่นแล้ว
