HIRAM NA SANDALI [Delta Madrigal series2]

Chapter 2

DELTA:

HINDI ko rin maintindihan ang sarili ko kung bakit nagdesisyon akong manatili ng hospital para mabantayan si Yumi. Wala kasi siyang watcher na nagbabantay sa kanya. Hindi ko alam kung naaawa ba ako sa kanya? O may iba pang rason na hindi ko matumbok kung ano. Basta kusa na lang akong napasunod sa kagustuhan ng puso kong. . . manatili sa tabi nito.

Pasado alasdose na ng hatinggabi. Pero heto at hindi pa rin ako dalawin ng antok kahit anong gawin ko. Ayoko namang iwanan ito at lumabas na muna para uminom. Pinauwi ko na kasi ang mga bantay ko para hindi sila agaw attention dito sa hospital. Kayang-kaya ko namang protektahan ang sarili kung sakali at may makatiktik sa aking kalaban ng mafia ko.

Napahinga ako ng malalim na panay ang hithit ko sa sigarilyo habang nagpapahangin dito sa balcony ng silid ni Yumi. Nahihimbing naman ito na kitang hinang-hina pa. Gusto ko sanang sabihin sa kanya na wala na ang kanyang ama pero. . . hindi ko alam kung paano ko sasabihin. Sa nakikita ko kasi ay. . . silang dalawa na lang ang magkasama sa buhay.

Napalapat ako ng labi na maisip si Flavio. Kabilang si Flavio sa matagal ko ng tauhan. Marahil nagawa lang niya iyon dahil sa pangangailangan ng anak nitong nasa bingit ng kamatayan. Napapikit ako na humingang malalim.

"Damn. Kung bakit naman kasi nagnakaw ka? Pwede ka namang magsabi sa akin kung kailangang kailangan mo ng pera," usal ko na naiisip si Flavio.

Napahilot ito ng sentido na pilit nilalabanan ang guilt na nadarama. Kahit naman kasi magsisi ako ay wala na. Tapos na. Patay na si Flavio at hindi ko na maibabalik ang buhay niya.

Napakapit ako sa railings na nag-igting ang panga. Ilang beses akong napahinga ng malalim na kinakalma ang puso at isipan ko. Napatingala ako sa makulimlim na kalangitan at napatitig sa nag-iisang bituin na kumikinang sa likod ng makakapal na ulap.

"Flavio, I promise you, hinding-hindi ko pababayaan ang anak mo. Rest in peace," anas ko.

Akmang pipihit na ako papasok ng silid na mabungaran si Yumi na nakatayo sa likuran ko. Namumutla na bakas ang gulat sa mukha. Napalunok ako na bumilis ang pagtibok ng puso kong magtama ang mga mata namin. Naikuyom ko ang kamao na isa-isang naglaglagan ang butil-butil nitong luha habang nakamata sa akin. Na nakalarawan sa mga mata nito ang hinagpis.

"Y-Yumi," tanging sambit ko na hindi malaman kung saan siya hahawakan para aluhin.

Napayuko ito na yumugyog ang balikat. Damang-dama ko ang bigat ng dala-dala nito na malamang. . . wala na ang ama niya. Mariin akong napapikit na hindi ko namalayan ang sariling lumapit dito at ikinulong sa bisig ko. Sa laki kong tao at liit niyang babae ay para lang akong umaalo ng paslit.

Napasandal ito sa dibdib ko na patuloy sa pagtangis habang hinahagod-hagod ko siya sa likuran at kusang napapahalik sa kanyang ulo.

ILANG minuto din itong umiyak sa dibdib ko bago napatahan ang sarili. Sinisinok, namumula ang ilong at namumugto na ang mga mata dala ng pag-iyak. Parang kinukurot ako sa puso na mag-angat ito ng mukha at tumitig sa aking mga mata ng diretso. Nangungusap ang mga iyon na halo-halong emosyon ang nakalarawan. Pero mas nangingibabaw ang takot at pighati.

Parang may sariling pag-iisip ang kamay ko na napaangat at sumapo sa may kahumpakan niyang pisngi. Marahang pinahid ang luha niya na pilit ngumiti dito. Ibang-iba ang nadarama ko habang nakikipagtitigan ako dito. Para niya akong hinihigop at napapasunod sa anumang gustuhin nito.

"Hindi kita pababayaan, Yumi. Nandidito na ako. Magmula ngayon ay ako na. . . ang mag-aalaga sa'yo. You have nothing to worry about," mga salitang kusang lumabas sa bibig ko.

Natigilan ako na ma-realize ang nasabi ko. Pero dahil sa sinabi kong iyon ay kita ang pagkinang ng mga mata niyang mapupungay. Na tila nakakita sa akin. . . ng panibagong pag-asa. Hindi ko rin maintindihan ang sarili ko. Na ultimo bawiin ang kamay kong nakahaplos sa kanyang pisngi ay hindi ko magawa-gawang bawiin.

"S-salamat po, Sir Delta," malat ang boses nitong saad na ikinangiti kong napayuko at. . . napahalik sa kanyang noo.

Mariin akong napapikit na damang-dama ko ang kakaibang boltahe ng kuryente na nananalaytay sa aking mga ugat habang nakalapat pa rin ang mga labi ko sa noo nito. Na tila hirap na hirap akong. . . magbawi.

Kusang napayakap ang mga braso ko dito na mas ikinulong siya sa bisig ko. Maingat na kinarga at dinala sa kanyang kama. Kahit may tipid itong ngiti sa mga labi ay kitang-kita mo sa mapupungay niyang mga mata ang lungkot at pangungulila. Na naiintindihan ko naman dahil ama niya ang nawala.

Inayos ko ang kumot nito matapos mailapag sa kama. Nakalarawan na rin kasi sa maamo niyang mukha na pagod na pagod na siya. Ginagap nito ang isang kamay ko na dinala sa kanyang leeg.

"Sir, dito ka lang, huh? Natatakot po kasi ako na mag-isa lang ng silid. 'Di ba, po? Maraming mumu sa hospital ang pagala-gala," mahinang saad nito.

Napalapat ako ng labi na nagpipigil matawa sa sinaad nito. Umangat ang isang kamay ko na marahang hinahaplos ito sa ulo. Napapakurap naman na ang mga mata nitong pagod at inaantok.

"Hindi ako aalis, Yumi. Babantayan kita. Bukas paggising mo ay nandidito pa rin ako kasama mo. Hwag ka ng matakot, hmm?" saad ko na ikinangiti at marahang tumango ito bago tuluyang pumikit.

Napahinga ako ng malalim na iglap lang ay nakatulog na itong muli. Kahit nahihimbing na siya ay nakalarawan pa rin sa maamo niyang mukha ang lungkot sa pagwala ng ama niya. Kahit naman ako kung ako ang nasa sitwasyon niya ay malulungkot at guguho ang mundo ko na mawalan ako ng ama.

Napasubsob ako ng mukha sa unan nito na pinanatiling magkahugpong ang mga kamay namin. Pero hindi pa man ako nakakaidlip ay naramdaman ko ang maingat na pagbukas sara ng pinto na ikinagising ng diwa ko. Nanatili akong nagtulug-tulugan na pinapakiramdaman ang pumasok.

Maingat bawat yabag nito na lumapit sa kinaroroonan namin. Damang-dama ko rin ang matiim nitong mga matang nakatutok sa akin. Mabilis akong tumayo na maramdaman ito sa likuran ko at hindi nga ako nagkamali na ako ang sadya nito!

Namilog ang mga mata nito na akmang tuturukan ako ng gamot sa leeg habang nakasuot pa ito ng pang-nurse! Kaagad kong kinabig ang braso nito na pinilipit na impit nitong ikinadaing! Hinila ko ito malayo kay Yumi na pinilipit patalikod ang kamay nito na ikina-lock ng braso nito at hindi makakilos kahit anong palag.

"Sino ka?" madiing tanong ko na kinaladkad ito ng balcony.

Pabalang ko itong binitawan paglabas namin na napahawak sa braso nitong pinilipit at binali ko. Pero tila palaban ito na napapilig ng leeg na pinatunog iyon. Pumosisyon ito na tila nanghahamon ng manog-mano. Nakasuot ng facemask kaya mata lang ang kita. Napangisi ako na hinintay itong umatake.

Napa-turning back kick ito na mabilis kong nailagan at nasangga ang binti. Pero mukhang palaban at maliksi din ito na marunong sa martial arts. Muli itong sumugod ng magkakasunod na suntok na iniilagan ko hanggang mapasandal ako ng pader na ikinangisi nito.

"Patay ka na sa akin ngayon, Madrigal," malalim ang boses nitong anas na ikinangisi ko.

"Gano'n ba?" aniko na ikinasa ang caliber kong nakatutok sa puson nito at idiniin iyon sa kanya.

Kitang natigilan ito na maramdamang may baril ng nakatutok sa kanya ngayon. Napasipol ako na makitaan ito ng takot sabay ngisi ng nakakalokong ikinalunok nito.

"Ikaw ang patay sa akin, kung sino ka man," bulong ko sabay kalabit ng baril kong may silencer na nakakabit.

"Urghh!" daing nito na namimilog ang mga mata sa tatlong beses na sunod-sunod kong pagkalabit sa katilyo.

Para itong kandila na unti-unting nauupos sa harapan ko habang sapo ang tyan nitong umagos ang dugo. Kaagad kong binalikan si Yumi na niyugyog ito sa braso. Tiyak na ako ang sadya ng mga kalaban at madadamay si Yumi kung pababayaan ko.

"Sir?" mahinang tanong nito na napakusot-kusot ng mga mata.

Maingat kong tinanggal ang dextrose na nakakabit sa kamay nitong ikinasunod nito ng tingin doon.

"Bakit po?"

"Hwag kang maingay," bulong ko.

Kinarga ko ito na malalaki ang hakbang na tinungo ang balkonahe. Sakto namang bumukas ang pinto at nagsipasok ang mga taong may armas.

"Delta Madrigal!"

Umalingawngaw sa buong silid ang sigaw ng lalakeng tinatawag ako. Kaagad akong napatalon mula sa railings na karga si Yumi nang paulanan nila kami ng bala!

"Sir Delta!" tili nito na napayakap sa akin dala ng takot!

"Damn!"

Napamura ako na tumama kami sa pine tree. Nasa apat na palapag din kasi ang tinalunan ko at kung direkta akong tatalon ay mababagok naman kami sa naghihintay na semento sa amin. Nauna akong nahulog sa lupa at sinalo si Yumi na napapatili.

"Urghh fvck!"

Muli akong napamura na napahiga ako sa pagsalo ko dito kaya bumagsak kami ng lupa. Nauntog pa ang noo nito sa labi ko na nalasaan kong dumugo.

"Fvck!"

Napagulong ako ng bermuda grass na hindi pa man kami nakakabawi ay pinaulanan kaming muli ng bala! Hinugot ko ang caliber ko na mabilis tumayo habang isinampay sa balikat ko si Yumi na nanghihina. Panay ang ilag ko na nakikipag palitan ako ng putok sa mga nakaabang sa amin dito sa baba! Napapatili naman si Yumi na napapatakip ng palad sa tainga. Bakas ang takot at pagkabigla dito sa mga nangyayari!

Patakbo akong nagtungo sa black ducati kong nasa malapit lang habang buhat si Yumi at mabilis ipinaupo ito sa tangke ng motor ko. Kaagad kong pinaharurut ang motor palayo na ikinasunod ng iba sa amin na patuloy kaming binabaril!

Halos paliparin ko ang motor sa bilis kong magmaneho makalayo lang kami. Kung wala lang si Yumi ay nakipag sabayan na ako sa mga iyon. Wala akong ititira maski isa sa kanila. Pero dahil mas mahalaga ang buhay ni Yumi ay mas pinili kong tumakas kasama ito.

Damn. Unang beses na tumakas ako sa isang labanan dahil sa batang paslit na 'to.

"Sir, b-baka naman pwede mo ng bagalan?" anito na may kalakasan.

Napalinga ako sa likuran namin at kitang nakalayo-layo na nga kami. Wala na rin ang mga naka-motorsiklong sumunod sa amin kanina. Binagalan ko ang patakbo ko hanggang sa inihinto ko ang motor sa isang abandonadong bahay na nadaanan namin.

Napahinga ako ng malalim na napahawi sa buhok. Napalinga-linga ako sa paligid at kitang wala ng kabahayan dito. Wala ring street lights na tanging ang buwan na lang ang nagbibigay liwanag sa lahat. Mukhang wala na rin naman ang mga nakasunod sa amin na nailigaw ko na.

"Halika," bulong ko na inalalayan itong makababa.

Dama ko ang panginginig ng katawan nito na napayakap sa aking ikinalunok kong bumilis ang t***k ng puso.

"Sir, nakakatakot naman po dito," mahinang saad nito na ikinangiti kong pasimpleng niyakap din ito.

Fvck! Ang liit niyang babae at patpatin ang katawan pero. . . damn. She's so soft. Para siyang manika na kay sarap yakapin at kay gaan bitbitin. Pakiramdam ko tuloy ay nagkakasala na ako dito na nakakadama ako ng init sa dugo ko. Bagay na hindi naman dapat dahil una sa lahat? Fvck! She's only seventeen years old!

"Hwag kang matakot, Yumi. Kapag kasama mo ako ay wala kang dapat ikatakot dahil," napapisil ako sa baba nito na itiningala sa akin. "Hindi kita pababayaan, okay?" aniko na ngumiti dito.

Pilit itong ngumiti na tumango-tangong nakatiingala sa akin. Sa liit niyang bata ay hanggang dibdib ko lang siya. Napahaplos naman ako sa ulo nito at napahalik sa kanyang noo na hindi ko namalayan.

"D'yan na muna tayo magpalipas ng gabi. Nanghihina ka pa," bulong ko na itinuro ang bahay.

Tumango naman itong kumalas na sa akin. Inakay ko ang motor ko na ikinubli sa likod ng bahay na ikinasunod naman nito. Maigi ng nag-iingat. Matapos kong maitago ang motor ay inakbayan ko na itong pumasok kami ng abandonadong bahay. Walang maski anong ilaw kaya tanging ang flashlight lang ng cellphone ko ang ilaw namin.

Napahigpit naman ang pagkakayakap nito sa baywang ko na lihim kong ikinangiti. Hindi ko rin alam kung bakit pero. . . nagugustuhan kong nakayakap ito sa akin.

"Sir, baka naman may mumu dito," bulong nito dahil sobrang kalat dito sa loob ng bahay na sira-sira na rin lahat ng gamit.

"For now? This is the safest place for us to hide, baby." Bulong ko na napahalik sa ulo.

"Baby?"

Namilog ang mga mata kong napatikhim sa ulit nitong tanong.

"Ahem! I said Yumi. Nabibingi ka na ba?"

"Hmfpt, ginawa pa akong bungol ng kumag na 'to," bulong nitong narinig ko.

"What did you say?"

"Wala naman po ah. Nabibingi na yata kayo, Sir."

"Fvck."