Love at first night รักแรกพบ

ตอนที่ 9 นอยด์

เรื่อง รักแรกพบ Love at first sight

Episode 9 นอยด์

06:30 น.

ติ้ดดดด เสียงนาฬิกาปลุกขึ้น มันคือเสียงที่ดังขึ้นทุกวันเป็นประจำ

ฉัน : อื้อออ

บิดตัวไปมา แต่ตายังหลับ เฮ้ย เราไม่ได้อยู่คนเดียวนิ ลืมตาหันไปมองคนข้างๆ อ้าวโล่งอกสงสัยเขากลับแล้วมั้ง คือจะมาก็มาจะไปก็ไปเนอะ เหมือนหัวใจจะแห้งเหี่ยว ความนอยด์ก็เกิดขึ้นมาภายในใจ แต่ลืมไปนิว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน ถึงเขาจะฉวยโอกาสทั้งหอมทั้งกอดก็เถอะ!

ฉันลุกขึ้นหุงข้าว ทอดไข่ดาว กินข้าวเสร็จอาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะไปสอน

โทรหานิลดีกว่า แต่ไม่รู้ตอนนี้ตื่นยังนะสิ! โทรไปสองสายไม่รับ ฉันตัดสินใจเดินไปหาห้องยัยนิลเลย พร้อมสะพายกระเป๋าและหนังสือที่ทำการสอนวันนี้ออกไปด้วยเลย

ฉันเดินออกมาหยุดหน้าห้องนิล จะโทรให้เสียเวลาทำไมเนอะ

'ก๊อกกกกกก'

หรือจะยังไม่ตื่น แต่มันจะสายแล้วนะ

'ก๊อกกกกกกกกกกก'

แอ๊ดดดด!!!

ฉัน : ทำไมพึ่ง...อะ..อ้าวพี่ภีม!!

ตกใจนะ รีบหันไปไปทางอื่นนิดๆ พี่เขาใส่แค่บ๊อคเซอร์ตัวเดียวด้วย ฉันค่อยๆหันมาโฟกัสหน้าพี่ภีม พี่เขาส่งยิ้มแหย่ๆให้ฉัน

นิล : ใครมา

สำเนียงใต้ ฉันเอียงหน้าไปนิดเพื่อจะมองนิลถนัดตา

ฉัน : ไม่มีสอนเหรอ?

นางนิลนอนอยู่ใต้ผ้าห่ม นะ ขยี้ตามองฉันแล้วเบิกจากว้างเหมือนจะลืมแหละ

นิล : เอ้ยๆๆ มีๆ

ทำท่าลุกออกจากผ้าห่มแต่พี่ภีมห้ามเสียก่อน

พี่ภีม : เฮ้ยยย อย่าๆ ก้มแลก่อนต่ะ

พี่ภีมหันไปพูดกับนิลภาษาใต้

***ก้มแล = ก้มดู

นิลหยุดชะงักมือถือผ้าห่มขึ้นอีกครั้ง

นิล : แหะๆ

พี่ภีม : น้องมินิไปรอที่ห้องหรือด้านล่างที่เคาร์เตอร์กินกาแฟไปก่อนนะ..ให้นิลแต่งตัวแป๊บ

ฉัน : เอ่อ คือวันนี้มินิต้องอยู่เวรหน้าโรงเรียนอ่ะพี่ภีม งั้นมินิไปกับวินก็ได้เนอะ

ภีม : อ้าว ไอ้ซิวอะไปไหนให้มันไปส่งดิ

ฉัน : เค้าไปแล้ว ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

พี่ภีม : อ้าววว!!!

ฉัน : งั้นมินิไม่รบกวนล่ะ ไปก่อนนะ..บายค่ะ..

พูดจบฉันเร่งลงบันไดลงไปคิดเรื่องนิลกับพี่ภีมไปด้วย สองคนนั้นนอนห้องเดียวกันแถมไม่ใส่อะไรคือไร

ฉันลงไปยืนรอวินหน้าหอพัก...สักพักมีรถเก๋งสีดำมาจอดหน้าฉัน เท้าถอยหลังอัตโนมัตินี่เราขวางทางเค้าป่าวเนี่ย มองซ้ายขวาก็ไม่นิ รถเก๋งคันนี้ที่อยู่ตรฝหน้าฉันค่อยๆลดกระจกลง จนเห็นคนที่นั่งด้านใน

ฉัน : พี่แมนสวัสดีค่ะ...

พี่แมนที่เป็นทหารกับพี่ซิวอ่ะ

พี่แมน : ครับ...มาขึ้นรถพี่มาเร็วเดี๋ยวพี่ไปส่ง

ฉัน : อ่อ ไม่เป็นไรคะ..

พี่แมน : มาเถอะ...มันเป็นทางผ่านพี่พอดี มาเร็ว...เห็นว่าต้องไปยืนเวร

เฮ้ย พี่เขารู้ได้ไงเนี่ยหรือพี่ภีมบอก คงงั้นแหละ แต่จะบอกทำไมเราไม่ได้สนิทอะไรกับพี่เค้านิ..

ฉันขึ้นรถไปนั่งแบบงงๆ พี่แมนวันนี้แต่งตัวเต็มยศชุดลายพลางอ่ะ.. พวกเรานั่งเงียบตลอดทางสักพักโทรศัพท์พี่แมนดัง

ครืดด

[ พี่แมน : ว่า เอออ แล้ว ]

หันมามองฉันเพียงเสี้ยววินาที

[ พี่แมน : เออๆแป๊บน้องมินิทานอะไรมายังครับ ]

หันมาถามฉันทันที พร้อมส่งยิ้มมาด้วย

ฉัน : ทานมาแล้วค่ะ

กตอบไปด้วยความมึนงงแหละ พี่เขาคุยโทรศัพท์อยู่แต่ก็หันมาถามเรา มันดูแปลกๆไปไหม

[ พี่แมน : เออ แล้ว มึงได้ยินแล้วใช่ไหม ]

อะไร คือได้ยินไหม หรือเขาจะนินทาเราในสาย แล้วใครเป็นคนโทรหาพี่แมน พี่ภีมเหรอ? ไม่น่าใช่ หรือจะเป็น พะ...พี่ซิว ชะ...ใช่เหรอ?

[ พี่แมน : จะถึงโรงเรียนแล้ว มึงก็นะลำบากกูจริงๆ..เออๆ แค่นี้แหละ ]

พี่แมนวางสายไปแต่คิ้วของฉันยังขมวดเข้าหากันอยู่ดูรวมๆแล้วเหมือนจะพูดถึงเราด้วย ไม่กล้าถามได้แต่เก็บไว้ในใจ!

โรงเรียน

ฉัน : ขอบคุณค่ะพี่แมน

ฉันก้มหัวพนมมือหน่อยๆ

พี่แมน : ขอบคุณไอ้ซิวโน่น! พี่ไปล่ะ

แล้วพี่แมนก็ออกรถไป พี่ซิว พี่ซิว เกี่ยวไรเนี่ยย!! ฉันก็มายืนรอรับเด็กหน้าโรงเรียนกับครูขิม ครูที่อาวุโสกว่าฉันมาก

โรงเรียนชายแดนใต้อ่ะ จะมีพวกทหารมายืนเฝ้าตลอดจนตอนเที่ยงแล้วกลับไป...มาอีกทีตอนเย็นแต่จะเป็นทหารชุดดำ

นรญ * นักเรียนหญิง นรช * นักเรียนชาย

นญ : สวัสดีค่ะ ครูขิม ครูพี่มินิ

ครูขิม : หวัดดีจ๊ะ

ฉัน : สวัสดีจ๊ะ

รับไหว้เด็กๆ

ฉัน : คุณครูขิมไปนั่งก่อนก็ได้ค่ะ...เดี๋ยวมินิยืนเฝ้าเองค่ะ

คือฉัรป็นแค่นักศึกษา เลยต้องมีความเกรงใจครูที่อาวุโสอ่ะ

ครูขิม : ไม่เป็นไรจ๊ะ ครูมินิเจอตัวจริงก็วันนี้แหละสวยตามคำร่ำลือ แถมมารยาทดีอีก

ปกติเวลายืนเวรจะยืนไม่ซ้ำคู่กัน ไม่ซ้ำคนนะหรือบางทีมันก็บรรจบมาซ้ำกันอีกครั้ง แต่ก็จะนานๆครั้ง

ฉัน : ขอบคุณค่ะ

ฉันก้มหัวเล็กน้อยให้กับคำเยินยอของครูที่อาวุโสกกว่า

ครูขิม : มาอยู่กี่เดือนแล้วเนี่ย พอดีฉันเป็นคนขี้ลืมอ่ะ แก่แล้วด้วย 555

ฉัน : ยังไม่แก่เลยค่ะ ยังสวยอยู่อิอิ มินิมาอยู่สี่เดือนแล้วค่ะครูขิม

ครูขิม : ปากหวานนะเรา...ไม่กลัวเหรอที่มาอยู่นี่...

ฉัน : ก็มีหวั่นๆบ้างค่ะแต่พอเห็นเด็กๆก็ลืมความกลัวไปค่ะ

ครูขิม : หายากสมัยนี้ครูแบบเราอ่ะ...เป็นความโชคดีของเด็กๆที่นี่เนอะ...แล้วมาจากวิทยาลัยไหนอ่ะเรา

ฉัน : กรุงเทพXX

ครูขิม : เหรอ ฉันก็ส่งลูกสาวไปเรียนที่นั้นแล้วเหมือนกัน

ฉัน : เหรอคะ ปีไหนแล้ว

ครูขิม : ปีสองแล้วจ๊ะ

ฉันเบิกตากว้างเล็กน้อย

ครูขิม : ตะลึงอะไรสาวน้อย

ฉัน : ไม่น่าเชื่อค่ะ ครูยังสาวยังสวยอยู่เลยไม่คิดว่าจะมีลูกสาวอายุปูนนั้นแล้ววอิอิ

ครูขิม : ปากหวานจริงๆ เอาซะคนแก่เกือบลอยแหนะ ว่างๆไปคุยกันที่ห้องบ้างนะชักจะชอบครูมินิซะแล้วสิ

ฉัน : แหะๆ ค่ะ

นรช : สวัสดีครับ ครูขิม ครูมินิ

บางคนเรียกครูมินิ บางคนเรียกครูพี่มินิ

ครูขิม : หวัดดีๆ ใส่ถุงเท้าให้มันดีๆหน่อย

ครูขิมเอาไม้เรียวที่ถืออยู่ชี้ไปที่เท้าของนักเรียนชาย

ฉัน : สวัสดีจ๊ะจะสายแล้วว รีบเข้าไปเลย

..... : สวัสดีค่ะครูขิม หวัดดียัยมินิ

ครูขิม : หวัดดีครูนิล สายฮ่าา555

สงสัยเจอกันบ่อย

นิล : ค่ะ...อิอิ แล้วเจอกันตอนเที่ยงนะคะ

หันไปบอกครูขิม

ฉัน : อืมม หวัดดี

มีความนอยด์เล็กน้อยถึงปานกลาง

นิล : หลังเลิกแถวแล้วเจอกัน

หันมาพูดกับฉัน ฉันพยักหน้า

08:00 น.

ครูขิม : ไปก่อนนะ เจอกันทักได้...นะ

ฉัน : ค่ะ สวัสดีค่ะ

พนมมือแล้วก้มหัวลง

ครูขิม ; จ้ะ

ฉันก็เดินไปที่หน้าเสาธง เด็กๆกำลังเคารพธงชาติ

ที่นี่มันดีอย่างหนึ่งเราไม่ต้องใส่ชุดนักศึกษาทุกวันอะนะ...ใส่เฉพาะวันจันทร์วันเดียว วันอื่นชุดวอร์ม ชุดธรรมดา กระโปรงกับเสื้อที่เหมาะสม

เด็กๆกำลังเลิกแถวแยกย้ายเข้าห้องเรียน

แนน : สวัสดีค่ะพี่มินิ

ขิง : สวัสดีค่ะพี่มินิ

ฝน : สวัสดีค่ะพี่มินิ

เด็กทั้งสามพนมมือไหว้ฉันพร้อมกัน

ฉัน ; จ๊ะ หวัดดีเด็กๆ เจ้าแสบยังไม่เคลียร์นะเรา

ฉันแอบส่งสายตาดุไปหาแนนและขิง

ฝน : ??

ขิง : เดี๋ยวเล่า..

แนน : 555 โทษครูภีมสิคะเอาเงินมาล่อ555เดี๋ยวเจอกันในห้องเรียนนะคะ

เด็กๆก็พากันเดินไปเข้าห้องเรียน ฉันกำลังก้าวขาแต่ก็หยุดชะงักเพราะมีคนเรียก

นิล : มินิ

ฉัน : อืมม??

นิล : โกรธเหรอ?

ฉัน : เรื่อง??

นิล : โอ๋....ดีกันนะ..เดี๋ยวจะสอนขับมอเตอร์ไซค์นะ เอาไหม

ฉัน : ไม่ได้ว่าอะไรนิแต่มีอะไรจะบอกฉันป่ะ เรื่องแกกับพี่ภีมอ่ะ

นิล : มี เอ่อ...เราตกลงเป็นแฟนกันแล้ว

พูดไปบิดไปด้วย

ฉัน : อืมม ป้องกันไว้ด้วยล่ะ

นิลคงรู้ว่าฉันหมายถึงอะไร ฉันไม่คิดจะห้ามหรอกมันเรื่องส่วนตัวของนาง โตๆกันแล้วคงรู้แหละว่าอะไรควรอะไรมิควร

นิล : ค่ะ เพื่อนเลิฟไม่โกรธนะเดี๋ยววันนี้เลี้ยงข้าว

ฉัน : ดูมีความสุขเนอะ

แซวหน่อย อิจฉาเพื่อน555

นิล : แหม๋ๆ ของตัวอ่ะ...

ฉัน : ทำไม? ของเราไม่มีอะไรเกินเลยจ้ะ และก็ไม่ได้เป็นอะไรกันด้วยย

นิล : อ้าวว เป็นงั้นไป ไหนพี่ภีมบอกว่าพี่ซิวชอบแกอ่ะ

ฉัน : หืออ

ชะงักนะ ตกใจปนอึ้ง มีความดีใจปะปนมาด้วย

นิล : จริง

นิลยืนยันอีกรอบ

ใบหน้าเริ่มร้อนล่ะ มีความเขินอะ รู้สึกมีความสุขขึ้นมาทันตา..

ฉัน : ไปก่อนนะเดี๋ยวเจอกันตอนเที่ยง

รีบเดินหนีแล้วปล่อยยิ้มทันที...ตุบ!! ตุบ! หัวใจเต้นอีกครั้บ

ตอนเย็น..

เราแวะเดินตลอดนัดกัน นิลบอกจะทำหมูกะทะกินเพื่อไถ่โทษ555ช่างคิด

หอพักแมนชั่น

นิล : เดี๋ยวมาทำกินที่ห้องนิลนะ

ฉัน : เคๆอาบน้ำแป๊บ เหนียวตัวอะ

เอาคีย์การ์ดรูดเปิดประตู...

ฉัน : ว้ายยย...

ฉันเอามือแนบอกตกใจเพราะ......

______________________

นามปากกา ByMinne