เรื่อง รักแรกพบ Love at first sight
Episode8 ขอนอนด้วย
ฉัน : คิดว่ากลับไปแล้ว
ซิว : มาช่วยถือของก่อนดิ อย่ามัวแต่พูด
ฉันก็เดินไปถือของ อื้มม! มาจากโลตัสสินะข้างๆ ถุงมันเขียนไว้.. ฉันถือไปวางที่โต๊ะ...โซนครัว
พี่ซิว : จะทำอะไร..
ฉัน : หุงข้าว หิวงะ
พี่ซิว : ไม่ได้ดูเลยเหรอในถุงนะ พี่ซื้อข้าวมาแล้ว
ฉัน : เปลือง ซื้อมาทำไม
พี่ซิว : งก!!
ฉัน : ยอมรับ พี่อะรีบทำงานส่งจะได้รีบกลับ
ซิว : ไม่รีบ
พี่ซิวกำลังถอดรองเท้า รองเท้าผ้าใบ..คือวันนี้อยู่ในชุดวอร์มอ่ะ...
เสร็จแล้วเขาเดินมาเปิดตู้ผ้าฉันหยิบผ้าเช็ดขึ้นพาดบ่าแล้วเอากระเป๋าตัวเองมาไว้ในตู้ผ้าฉันอีก มือหยิบกางเกงขาสั้นเสื้อยืดสีเทาๆ แล้วเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวคือ..ยัง..งงอ่ะนี่ห้องใคร...เขาทำตัวทำสบายๆ เหมือนห้องตัวเองเลยเนอะ
ที่ฉันไม่ได้พูดอะไรโวยวายอะไรเพราะจริงๆ เป็นคนปากไม่ไว แค่มองก็อึ้งล่ะ..จะพูดเขาก็ไม่อยู่แล้ว
ฉันเดินไปหยิบข้าวที่อยู่ในถุงออกมาสองกล่องมีเนื้อหมูเป็นแพคมาสองแพคผักด้วย..ติดราคาอยู่..ปลาสองแพค..น้ำเปล่าอีก5ขวด
คือของในห้างมันก็จะทำเป็นแพคเนอะ ฉันทำการเอาใส่ตู้เย็นไว้หมดเลยอย่างถือวิสาสะว่างั้นเพราะยังไม่รู้ว่าพี่เขาจะซื้อให้หรือซื้อไปตุนไว้เอง
สักพักพี่ซิวก็ออกมามาจากห้องน้ำ เอาผ้าขนหนูเช็ดหัวอยู่...แล้วเดินมานั่งที่ปลายเตียง
ฉัน : สบายเนอะ ตกลงห้องใครเนี่ยย!
พี่ซิวทำหน้านิ่งใส่เราอีก
โคร้กกก ครอกกก
จู่ๆ เสียงท้องร้องดังขึ้นท่ามกลางบรรยายที่เงียบ ทำให้ฉันรีบเบือนหน้าไปทางอื่นเพราะอายแหละ
ดังซะทำอายเลยฉันนั่งหันหลังให้พี่ซิวแล้วทำการเปิดกล่องข้าว..
ข้าวกับผัดผักเปิดดูอีกกล่อง..ข้าวคลุกกระปิ หือออ หอมมม..!!
ซิว : กล่องนั้นของผมครับ
ผมก็มา...ห่างเหินสะเหลือเกิน
ฉัน : แต่น้องอยากกินข้าวนี้นี่คะ
ใส่ความน่ารักก็มา เผื่อเขาจะเห็นใจ พี่ซิวเหมือนจะพอใจเมื่อฉันเรียกแทนตัวเองว่าน้อง..
เขาคลี่ยิ้มบางๆ เดินมานั่งลงที่พื้นใกล้ฉันกลิ่นหอมสบู่อ่อนๆโชยมาแตะจมูกฉัน...
ซิว : อ่ะๆ ..ให้กิน...แต่คืนนี้ขอนอนด้วย
ฉันช้อนข้าวกำลังจะเข้าปาก แต่ช้อนดันร่วงซะก่อน อ้าปากเหว่อเลยอะปนความอึ้ง ขอกันดื้อๆ แบบนี้ก็ได้เหรอ?
พี่ซิว : ว่าไง
ยื่นหน้ามาใกล้หน้าฉัน เกือบชนแหนะ ฉันรีบเอียงหลบทันที
ฉัน : คะ...คิดอะไรกับเค้าปะเนี่ยย
พี่ซิว : คิด!!
ใบหน้าของเขาจริงจัง ไม่มีความขี้เล่นอะไร เขายื่นหน้ามาหาฉันอีกรอบ
ฉัน : อื้อออ...ไม่ได้มันไม่งาม
เอามือผลักหัวพี่ซิวออก เขยิบถอยให้ห่างจากเขา พี่เขาไม่พูดอะไร...แล้วเดินไปล้มตัวนอนแผ่หลาอยู่บนเตียงฉัน
ฉัน : พี่ซิวได้ไงๆ
เดินขึ้นไปบนเตียงแล้วเขย่าแขนพี่เขา แต่พี่หลับตาอยู่
ฉัน : นี่มันห้องเค้าป่ะ เห็นว่าตัวเองก็พักอยู่แถวนี้นิกลับไปนอนห้องตัวเองเลย เราไม่ได้เป็นอะไรกันมันไม่เหมาะที่จะอยู่กันสองต่อสองนะคะ
พี่ซิวลืมตาโพลง ฉันถึงกับตกใจ ชะงักมือที่เขย่าตัวเขา
พี่ซิว : แค่นอนเอง ไม่ได้ทำอะไรเสียหายนิใครจะพูดอะไรก็ชั่งจำเป็นต้องแคร์เหรอ แค่เรารู้ผิดชอบชั่วดีก็พอ
ฉัน : แต่เค้าแคร์ ว้ายยยย!
เขากระชากแขนฉันไปนอนทับบนอกแกร่งก่อนจะเปลี่ยนเป็นนอนกอด ฉันก็นอนหงายตัวแข็งทื่อ ไม่เค๊ยไม่เคยโดนผู้ชายกอดนอกจากพ่อและน้องชาย
พี่ซิว : ไม่เคยโดนกอดเหรอ นอนเกร็งสะ
เขาคลายอ้อมกอดออกเล็กน้อย ฉันยังตกใจและใจเต้นตุบๆ ไม่หาย
พี่ซิว : มินิ มินิ
เอามือมาตีหน้าฉันเบาๆ
ฉัน : เฮือกก!
สะดุ้งมองหน้าพี่ซิวอีกคืบหนึ่งหน้าเกือบชน ฉันเลยหันไปอีกทาง
ตุบ!! ตุบ!! หวั่นไหวเหรอ?
พี่ซิว : พี่คืนห้องเขาแล้ว ขอนอนด้วยนะพี่กะว่าจะนอนในค่ายแล้วขี้เกียจเปิดทิ้งไว้มันเปลืองตังค์ จะย้ายมาหอนี้ก็ดันเต็มสะอีก
พี่เขาทำหน้าแบบเศร้าๆ เหมือนจะสงสารนะ แต่คิดว่าเขาแอบร้ายอะ
ฉัน : หืม ปล่อยก่อน
พี่ซิว : ตกลงว่าให้นอนปะ
กระชับกอดฉันแน่นกว่าเดิม
ฉัน : ปะ...ปล่อยก่อน
พี่ซิว : ให้นอนไหม
น้ำเสียงเริ่มแข็งขึ้น
ฉัน : อืมๆ
ไม่ได้คิดอะไรแค่สงสารอะ ร้อนตัวนิดๆ 555
พี่ซิว : ขอบคุณครับ
' ฟอดดด '
เขาทำเอาฉันตกตะลึง ตาเบิกกว้าง อ้าปากเหว่อ เขากดจมูกลงมาหอมแก้มฉัน
ฉัน : เห้ย!
ฉันอุทานออกมาพร้อมกำผ้าปูที่นอนแน่น ในใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลย คะ...คนฉวยโอกาส ครั้งแรกเลยที่โดนหอมแก้ม
พี่ : ตลกอะ ดูทำหน้า ไปกินข้าวเถอะ
พี่ซิวผละจากตัวฉันแล้วเดินไปนั่งพื้นกินข้าวผัดผักไป ฉันเอามือลูบแก้มด้านที่โดนหอม..ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันที
ตุบ! ตุบ! ใจเต้นอีกแล้ว..
พี่ซิว : มาค่ะ มากันข้าวกัน
ตกใจคูณสอง มาค่ะ เขาพูดคำว่าค่ะกับฉันเหรอ? ฉันนิ่งอึ้งคิดอะไรต่อมิอะไรในหัวไปหมด
พี่ซิว : เป็นอะไร อึ้งอะไร ตกใจอะไร มากินข้าวเร็ว ชักช้ารอบนี้ไม่โดนแค่หอมนะ จะจูบด้วย
ฉันเด้งลุกขึ้นเดินอัตโนมัติมานั่งที่พื้นแล้วก้มหน้ากินอย่างเร็วๆ ไม่กล้าสบตาเขาเลย
พี่ซิว : หึหึ
เขาทำเสียงในลำคอ ฉันเหล่ตามองเขายิ้มจ้า แถมดูมุมนี้ น่ารักงะ เอาตรงๆ เขาเป็นคนหล่อนะผิวขาว
พี่ซิว : วันนั้นที่ไม่ได้ขอเบอร์อะ พี่เห็นไอ้ภีมขอแล้วไง พี่เลยคิดจะเอาจากมันและที่หายไปคือติดงาน พี่ไปต่างจังหวัดมาสามอาทิตย์แหนะ
จู่ๆ พี่ซิวก็พูดราวกับรู้ว่าฉันคิดเรื่องนั้นอยู่ และมันทำให้รู้สึกแบบโล่งอก ไอ้ที่ค้างคาใจก็ไม่มีแล้ว เกือบยิ้มแล้วหากไม่เห็นว่าเขากำลังจ้องหน้าฉันอยู่ก่อน ฉันเลยแกล้งทำเป็นเฉยๆ
ฉัน : บอกทำไม ไม่ได้อยากรู้สักหน่อย
พี่ซิว : เหรอ แต่ได้ข่าวมีคนเฮิร์ธนิ! นิลบอก
ยัยนิลทำไมแกเป็นคนแบบนี้ ฉันโป้งแกแล้ว
ฉัน : ใคร ไม่มี๊ หรือจะเป็นเด็กๆ
พี่ซิว : ดูร้อนตัวนะเรา555+ หายข้องใจแล้วนะ
หัวเราะจบเขาก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อไปแอบอายนะ ยัยนิลแก! ยัยเพื่อนบ้า
พวกเรากินข้าวกับแบบเงียบๆ ชนิดได้ยินเสียงลมหายใจกันเลยแหละ..
ต่างคนต่างกินเสร็จแล้วต่อด้วยน้ำ ฉันลุกขึ้นจะเก็บกล่องอาหารแล้วจะกวาดพื้นอีพี่ซิวนางแย่งไปทำหมด ฉันเลยเข้าห้องน้ำไปแปรงฟันแล้วก็ล้มตัวนอนมันง่วงอ่ะ
กำลังเคลิ้ม รู้สึกได้ยินเสียงปิดไฟ มีเสียงแอร์ดังแล้วที่นอนข้างๆ ยุบตัวลง
พี่ซิว : พึ่ง3ทุ่มเอง นอนเร็วจัง
พี่แกคงดูทีวีแหละฉันยังได้ยินเสียงแต่ตาลืมไม่ขึ้นฉันหลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ตื่นมารู้สึกหนักแถวท้อง แถมปวดฉี่ด้วย
เอ้ยย! พี่เขาเอาแขนมากอดตัวฉัน เงยหน้ามองดูสงสัยหลับจริงๆ เสียงหายใจสม่ำเสมอกลิ่นตัวเขาหอมอะ หอมมาก ฉันทำจมูกฟุตฟิตเล็กน้อยเหมือนจะสูดลมหายใจเข้าปอดไป มินิเธอดูโรคจิตเนอะ! 555
ฉันเอาแขนเขาออกแล้วลุกไปเข้าห้องน้ำเสร็จคลานขึ้นเตียงมานอน แค่ล้มตัวนอนเขาเหมือนจะรู้นะสึกตัวนะเอาแขนมาวางบนตัวฉันอีกรอบ แต่ฉันก็ไม่ได้ผลักออกนะ มีคนกอดมันรู้สึกอุ่นเนอะ! แถมคนคนนี้มีอิทธิพลต่อเรามากนะ..ทำให้หัวใจเราเต้นตลอดที่อยู่ด้วยกัน
ระ...หรือเราจะชอบเขาเข้าแล้ว! มันใช้เหรอ? เวลาคนเขาชอบกันเขารู้สึกกันยังไงนะ หรือนี่จะเป็นรักแรกพบ? มันใช่เหรอ! เฮ้อๆ แอบอิจฉาคนมีแฟนจัง
____________________________
นามปากกา ByMinne