Love at first night รักแรกพบ

ตอนที่ 8 ขอนอนด้วย

เรื่อง รักแรกพบ Love at first sight

Episode8 ขอนอนด้วย

ฉัน : คิดว่ากลับไปแล้ว

ซิว : มาช่วยถือของก่อนดิ อย่ามัวแต่พูด

ฉันก็เดินไปถือของ อื้มม! มาจากโลตัสสินะข้างๆ ถุงมันเขียนไว้.. ฉันถือไปวางที่โต๊ะ...โซนครัว

พี่ซิว : จะทำอะไร..

ฉัน : หุงข้าว หิวงะ

พี่ซิว : ไม่ได้ดูเลยเหรอในถุงนะ พี่ซื้อข้าวมาแล้ว

ฉัน : เปลือง ซื้อมาทำไม

พี่ซิว : งก!!

ฉัน : ยอมรับ พี่อะรีบทำงานส่งจะได้รีบกลับ

ซิว : ไม่รีบ

พี่ซิวกำลังถอดรองเท้า รองเท้าผ้าใบ..คือวันนี้อยู่ในชุดวอร์มอ่ะ...

เสร็จแล้วเขาเดินมาเปิดตู้ผ้าฉันหยิบผ้าเช็ดขึ้นพาดบ่าแล้วเอากระเป๋าตัวเองมาไว้ในตู้ผ้าฉันอีก มือหยิบกางเกงขาสั้นเสื้อยืดสีเทาๆ แล้วเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวคือ..ยัง..งงอ่ะนี่ห้องใคร...เขาทำตัวทำสบายๆ เหมือนห้องตัวเองเลยเนอะ

ที่ฉันไม่ได้พูดอะไรโวยวายอะไรเพราะจริงๆ เป็นคนปากไม่ไว แค่มองก็อึ้งล่ะ..จะพูดเขาก็ไม่อยู่แล้ว

ฉันเดินไปหยิบข้าวที่อยู่ในถุงออกมาสองกล่องมีเนื้อหมูเป็นแพคมาสองแพคผักด้วย..ติดราคาอยู่..ปลาสองแพค..น้ำเปล่าอีก5ขวด

คือของในห้างมันก็จะทำเป็นแพคเนอะ ฉันทำการเอาใส่ตู้เย็นไว้หมดเลยอย่างถือวิสาสะว่างั้นเพราะยังไม่รู้ว่าพี่เขาจะซื้อให้หรือซื้อไปตุนไว้เอง

สักพักพี่ซิวก็ออกมามาจากห้องน้ำ เอาผ้าขนหนูเช็ดหัวอยู่...แล้วเดินมานั่งที่ปลายเตียง

ฉัน : สบายเนอะ ตกลงห้องใครเนี่ยย!

พี่ซิวทำหน้านิ่งใส่เราอีก

โคร้กกก ครอกกก

จู่ๆ เสียงท้องร้องดังขึ้นท่ามกลางบรรยายที่เงียบ ทำให้ฉันรีบเบือนหน้าไปทางอื่นเพราะอายแหละ

ดังซะทำอายเลยฉันนั่งหันหลังให้พี่ซิวแล้วทำการเปิดกล่องข้าว..

ข้าวกับผัดผักเปิดดูอีกกล่อง..ข้าวคลุกกระปิ หือออ หอมมม..!!

ซิว : กล่องนั้นของผมครับ

ผมก็มา...ห่างเหินสะเหลือเกิน

ฉัน : แต่น้องอยากกินข้าวนี้นี่คะ

ใส่ความน่ารักก็มา เผื่อเขาจะเห็นใจ พี่ซิวเหมือนจะพอใจเมื่อฉันเรียกแทนตัวเองว่าน้อง..

เขาคลี่ยิ้มบางๆ เดินมานั่งลงที่พื้นใกล้ฉันกลิ่นหอมสบู่อ่อนๆโชยมาแตะจมูกฉัน...

ซิว : อ่ะๆ ..ให้กิน...แต่คืนนี้ขอนอนด้วย

ฉันช้อนข้าวกำลังจะเข้าปาก แต่ช้อนดันร่วงซะก่อน อ้าปากเหว่อเลยอะปนความอึ้ง ขอกันดื้อๆ แบบนี้ก็ได้เหรอ?

พี่ซิว : ว่าไง

ยื่นหน้ามาใกล้หน้าฉัน เกือบชนแหนะ ฉันรีบเอียงหลบทันที

ฉัน : คะ...คิดอะไรกับเค้าปะเนี่ยย

พี่ซิว : คิด!!

ใบหน้าของเขาจริงจัง ไม่มีความขี้เล่นอะไร เขายื่นหน้ามาหาฉันอีกรอบ

ฉัน : อื้อออ...ไม่ได้มันไม่งาม

เอามือผลักหัวพี่ซิวออก เขยิบถอยให้ห่างจากเขา พี่เขาไม่พูดอะไร...แล้วเดินไปล้มตัวนอนแผ่หลาอยู่บนเตียงฉัน

ฉัน : พี่ซิวได้ไงๆ

เดินขึ้นไปบนเตียงแล้วเขย่าแขนพี่เขา แต่พี่หลับตาอยู่

ฉัน : นี่มันห้องเค้าป่ะ เห็นว่าตัวเองก็พักอยู่แถวนี้นิกลับไปนอนห้องตัวเองเลย เราไม่ได้เป็นอะไรกันมันไม่เหมาะที่จะอยู่กันสองต่อสองนะคะ

พี่ซิวลืมตาโพลง ฉันถึงกับตกใจ ชะงักมือที่เขย่าตัวเขา

พี่ซิว : แค่นอนเอง ไม่ได้ทำอะไรเสียหายนิใครจะพูดอะไรก็ชั่งจำเป็นต้องแคร์เหรอ แค่เรารู้ผิดชอบชั่วดีก็พอ

ฉัน : แต่เค้าแคร์ ว้ายยยย!

เขากระชากแขนฉันไปนอนทับบนอกแกร่งก่อนจะเปลี่ยนเป็นนอนกอด ฉันก็นอนหงายตัวแข็งทื่อ ไม่เค๊ยไม่เคยโดนผู้ชายกอดนอกจากพ่อและน้องชาย

พี่ซิว : ไม่เคยโดนกอดเหรอ นอนเกร็งสะ

เขาคลายอ้อมกอดออกเล็กน้อย ฉันยังตกใจและใจเต้นตุบๆ ไม่หาย

พี่ซิว : มินิ มินิ

เอามือมาตีหน้าฉันเบาๆ

ฉัน : เฮือกก!

สะดุ้งมองหน้าพี่ซิวอีกคืบหนึ่งหน้าเกือบชน ฉันเลยหันไปอีกทาง

ตุบ!! ตุบ!! หวั่นไหวเหรอ?

พี่ซิว : พี่คืนห้องเขาแล้ว ขอนอนด้วยนะพี่กะว่าจะนอนในค่ายแล้วขี้เกียจเปิดทิ้งไว้มันเปลืองตังค์ จะย้ายมาหอนี้ก็ดันเต็มสะอีก

พี่เขาทำหน้าแบบเศร้าๆ เหมือนจะสงสารนะ แต่คิดว่าเขาแอบร้ายอะ

ฉัน : หืม ปล่อยก่อน

พี่ซิว : ตกลงว่าให้นอนปะ

กระชับกอดฉันแน่นกว่าเดิม

ฉัน : ปะ...ปล่อยก่อน

พี่ซิว : ให้นอนไหม

น้ำเสียงเริ่มแข็งขึ้น

ฉัน : อืมๆ

ไม่ได้คิดอะไรแค่สงสารอะ ร้อนตัวนิดๆ 555

พี่ซิว : ขอบคุณครับ

' ฟอดดด '

เขาทำเอาฉันตกตะลึง ตาเบิกกว้าง อ้าปากเหว่อ เขากดจมูกลงมาหอมแก้มฉัน

ฉัน : เห้ย!

ฉันอุทานออกมาพร้อมกำผ้าปูที่นอนแน่น ในใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลย คะ...คนฉวยโอกาส ครั้งแรกเลยที่โดนหอมแก้ม

พี่ : ตลกอะ ดูทำหน้า ไปกินข้าวเถอะ

พี่ซิวผละจากตัวฉันแล้วเดินไปนั่งพื้นกินข้าวผัดผักไป ฉันเอามือลูบแก้มด้านที่โดนหอม..ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันที

ตุบ! ตุบ! ใจเต้นอีกแล้ว..

พี่ซิว : มาค่ะ มากันข้าวกัน

ตกใจคูณสอง มาค่ะ เขาพูดคำว่าค่ะกับฉันเหรอ? ฉันนิ่งอึ้งคิดอะไรต่อมิอะไรในหัวไปหมด

พี่ซิว : เป็นอะไร อึ้งอะไร ตกใจอะไร มากินข้าวเร็ว ชักช้ารอบนี้ไม่โดนแค่หอมนะ จะจูบด้วย

ฉันเด้งลุกขึ้นเดินอัตโนมัติมานั่งที่พื้นแล้วก้มหน้ากินอย่างเร็วๆ ไม่กล้าสบตาเขาเลย

พี่ซิว : หึหึ

เขาทำเสียงในลำคอ ฉันเหล่ตามองเขายิ้มจ้า แถมดูมุมนี้ น่ารักงะ เอาตรงๆ เขาเป็นคนหล่อนะผิวขาว

พี่ซิว : วันนั้นที่ไม่ได้ขอเบอร์อะ พี่เห็นไอ้ภีมขอแล้วไง พี่เลยคิดจะเอาจากมันและที่หายไปคือติดงาน พี่ไปต่างจังหวัดมาสามอาทิตย์แหนะ

จู่ๆ พี่ซิวก็พูดราวกับรู้ว่าฉันคิดเรื่องนั้นอยู่ และมันทำให้รู้สึกแบบโล่งอก ไอ้ที่ค้างคาใจก็ไม่มีแล้ว เกือบยิ้มแล้วหากไม่เห็นว่าเขากำลังจ้องหน้าฉันอยู่ก่อน ฉันเลยแกล้งทำเป็นเฉยๆ

ฉัน : บอกทำไม ไม่ได้อยากรู้สักหน่อย

พี่ซิว : เหรอ แต่ได้ข่าวมีคนเฮิร์ธนิ! นิลบอก

ยัยนิลทำไมแกเป็นคนแบบนี้ ฉันโป้งแกแล้ว

ฉัน : ใคร ไม่มี๊ หรือจะเป็นเด็กๆ

พี่ซิว : ดูร้อนตัวนะเรา555+ หายข้องใจแล้วนะ

หัวเราะจบเขาก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อไปแอบอายนะ ยัยนิลแก! ยัยเพื่อนบ้า

พวกเรากินข้าวกับแบบเงียบๆ ชนิดได้ยินเสียงลมหายใจกันเลยแหละ..

ต่างคนต่างกินเสร็จแล้วต่อด้วยน้ำ ฉันลุกขึ้นจะเก็บกล่องอาหารแล้วจะกวาดพื้นอีพี่ซิวนางแย่งไปทำหมด ฉันเลยเข้าห้องน้ำไปแปรงฟันแล้วก็ล้มตัวนอนมันง่วงอ่ะ

กำลังเคลิ้ม รู้สึกได้ยินเสียงปิดไฟ มีเสียงแอร์ดังแล้วที่นอนข้างๆ ยุบตัวลง

พี่ซิว : พึ่ง3ทุ่มเอง นอนเร็วจัง

พี่แกคงดูทีวีแหละฉันยังได้ยินเสียงแต่ตาลืมไม่ขึ้นฉันหลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ตื่นมารู้สึกหนักแถวท้อง แถมปวดฉี่ด้วย

เอ้ยย! พี่เขาเอาแขนมากอดตัวฉัน เงยหน้ามองดูสงสัยหลับจริงๆ เสียงหายใจสม่ำเสมอกลิ่นตัวเขาหอมอะ หอมมาก ฉันทำจมูกฟุตฟิตเล็กน้อยเหมือนจะสูดลมหายใจเข้าปอดไป มินิเธอดูโรคจิตเนอะ! 555

ฉันเอาแขนเขาออกแล้วลุกไปเข้าห้องน้ำเสร็จคลานขึ้นเตียงมานอน แค่ล้มตัวนอนเขาเหมือนจะรู้นะสึกตัวนะเอาแขนมาวางบนตัวฉันอีกรอบ แต่ฉันก็ไม่ได้ผลักออกนะ มีคนกอดมันรู้สึกอุ่นเนอะ! แถมคนคนนี้มีอิทธิพลต่อเรามากนะ..ทำให้หัวใจเราเต้นตลอดที่อยู่ด้วยกัน

ระ...หรือเราจะชอบเขาเข้าแล้ว! มันใช้เหรอ? เวลาคนเขาชอบกันเขารู้สึกกันยังไงนะ หรือนี่จะเป็นรักแรกพบ? มันใช่เหรอ! เฮ้อๆ แอบอิจฉาคนมีแฟนจัง

____________________________

นามปากกา ByMinne