ดอกไม้ของอานิก

ตอนที่ 9 ปาร์ตี้วันเกิด (2)

เมื่อภายในห้องครัวนี้มีเพียงสองป้าหลาน มาลินีรู้ตัวว่าตัวเองทำไม่ถูก ใจง่ายที่ปล่อยให้ดนุนัยฉวยโอกาสกับเธอครั้งแล้วครั้งเล่า หญิงสาวหันไปมองผู้เป็นป้าด้วยแววตาเจือด้วยหยาดน้ำใส “มะลิ…”

“ไม่ต้องพูดอะไร ไปช่วยป้ายกผลไม้ออกไปเถอะ เดี๋ยวแขกก็จะมากันแล้ว” อบรำไพกล่าวอย่างอ่อนโยน เมื่อกี้ดนุนัยบอกแล้วนี่ว่าเขารู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป หล่อนเลี้ยงดนุนัยมาเองกับมือ หล่อนเชื่อว่าอีกฝ่ายมีเหตุผลเสมอ ที่ผ่านมาเขารับผิดชอบทุกอย่างเกี่ยวกับเรื่องของมาลินี จนคนเป็นป้าอย่างหล่อนแทบไม่ต้องยุ่งยากหรือลำบากอะไรเลย

“จ้ะป้า” ร่างเล็กพยักหน้า แล้วยกถาดที่บรรจุผลไม้หลากหลายรสออกไปตามที่ผู้เป็นป้าสั่ง อบรำไพมองตามแผ่นหลังบอบบางแล้วถอนหายใจเบา ๆ หวังว่าดนุนัยคงไม่คิดจะเก็บหลานสาวของหล่อนเป็นเพียงแค่เมียบ่าวเหมือนในละครพีเรียดหรอกนะ ถ้าทำอย่างนั้นจริง ๆ หล่อนจะพามาลินีกลับไปอยู่จังหวัดน่านซึ่งเป็นบ้านเกิดของพวกเธอ หล่อนจะไม่มีวันให้หลานสาวคนเดียวต้องกินน้ำใต้ศอกของใครเด็ดขาด!

…..

คืนนี้ดนุนัยสวมเพียงเสื้อยืดคอโปโลสีขาวและกางเกงสแลคสีเทาไม่ได้เป็นทางการแต่อย่างใด เพราะงานเลี้ยงวันเกิดจัดขึ้นภายในครอบครัวและเพื่อนสนิทไม่กี่คนเท่านั้น

ชายหนุ่มกวาดมองงานปาร์ตี้เล็ก ๆ ที่จัดขึ้นอย่างอบอุ่นกลางสนามหญ้าหน้าบ้าน มีจุดบริการเครื่องดื่มและบาร์บีคิวปิ้งย่าง รวมถึงอาหารคาวหวานที่วางอยู่บนโต๊ะอาหารเกือบสิบอย่าง จัดเรียงเป็นโซนอย่างชัดเจนเพื่อความสะดวกของแขกผู้มาร่วมงาน ซึ่งเป็นฝีมือรังสรรรค์จากพี่สาวคนเดียวอย่างดารณี วันเกิดของเขาในทุก ๆ ปี ก็จะเป็นพี่สาวอย่างดารณีเป็นแม่งานให้ทุกครั้ง แม้ว่าเขากับดารณีไม่ใช่พี่น้องแท้ ๆ ทว่าพี่สาวคนนี้กลับรักและใส่ใจเขาไม่น้อยไม่ต่างจากแม่คนหนึ่ง ยิ่งหลังจากที่พ่อแม่จากไปแล้ว ดารณีก็เหมือนทำหน้าที่แทนแม่ได้เป็นอย่างดี ดูได้จากที่หล่อนมักจะจัดการเรื่องในบ้านได้เป็นอย่างดีและเวลาจัดงานเลี้ยงในครอบครัว หรือที่โรงแรมดารณีก็จัดการได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

“ขอบคุณพี่ดามากนะครับที่จัดเตรียมงานให้ผม” ดนุนัยเอ่ยขอบคุณ ภายหลังจากที่พี่สาวเดินเข้ามายืนข้างเขา

“ไม่เป็นไรหรอกตานิก เรื่องแค่นี้เองไม่ได้หนักหนาอะไรเลย” ดารณียิ้มให้น้องชาย หล่อนคิดว่างานเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนี้ หากเมื่อเทียบกับดนุนัยที่ต้องดูแลรับผิดชอบงานในบริษัทของครอบครัวแล้ว น้องชายเหนื่อยกว่าหล่อนเยอะ

“ตกลงว่าเรากับน้องแพรเป็นยังไงหรือ?” ดารณีเอ่ยถามถึงอีกเรื่องที่หล่อนอยากถามน้องชายหลายวันแล้ว แต่ไม่มีโอกาส หล่อนรู้ว่าคืนนี้ภาวินีก็จะมาร่วมงานวันเกิดของดนุนัยด้วย ดารณียอมรับว่าเสียดายหญิงสาวอยู่ไม่น้อย

ดนุนัยปรายตามองคนถามก่อนจะยิ้มในหน้า ที่ผ่านมาพี่สาวชื่นชอบภาวินีมาก เพราะอีกฝ่ายเพียบพร้อมทั้งฐานะและหน้าตาทางสังคม แต่เบื้องบนไม่ได้กำหนดให้เธอและเขาเกิดมาคู่กันทำไงได้เล่า

“ก็เป็นเพื่อนกันไงครับ” ดนุนัยกล่าวจริงจัง จากนั้นหยิบบุหรี่ในกระเป๋ากางเกงออกมาพร้อมไฟแชกก่อนจะจุดสูบ พอหันมามองคนเป็นพี่ตอนนี้สีหน้าหม่นลงราวกับผิดหวังกับคำตอบ เขาเลยหัวเราะเบา ๆ รู้ว่าดารณียังเสียดายภาวินีที่ไม่ได้มาเป็นสะใภ้ของเจริญภิวัฒน์

“ตานิกขำพี่ทำไมคะ พี่ก็แค่รู้สึกว่าผู้หญิงที่เพียบพร้อมและแสนดีอย่างน้องแพรหาไม่ได้ง่าย ๆ อีกแล้ว” ดารณีขึงตาใส่น้องชาย หลังจากที่ดนุนัยเลิกรากับภาวินี หล่อนเห็นผู้หญิงที่น้องชายควงอยู่ แต่ละคนไม่มีใครเทียบภาวินีได้สักคน บางคนเป็นถึงลูกนักการเมือง หากแต่กิริยามารยาทไม่ผ่าน

“พี่ดาก็อย่าไปยึดติดกับเรื่องของผมกับแพรเขาเลย อะไรที่ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ ตอนนี้แพรเขาก็มีความสุขกับคนที่รักและผู้ชายคนนั้นก็รักแพรมากด้วย” ดนุนัยเผยรอยยิ้มบนมุมปากเมื่อกล่าวถึงอดีตแฟนสาว เขาเคยคุยกับไมเคิลหลายครั้ง รู้ว่าผู้ชายอย่างไมเคิลจะทำให้ภาวินีมีความสุขที่สุด

“นั่นสินะ พี่ก็แค่รู้สึกเสียดายก็เท่านั้นเอง” ดารณีปล่อยเสียงแผ่วอย่างปลง ๆ พูดถึงตอนนั้นดนุนัยกับภาวินีเป็นคู่ที่ใคร ๆ ต่างเห็นว่าเหมาะกันราวกิ่งทองใบหยก แต่เพียงเข้าสู่ปีที่สามสองหนุ่มสาวก็เริ่มมีปัญหาทะเลาะกัน ส่วนจะเรื่องอะไรนั้นก็อย่างที่รู้ ๆ กัน ดนุนัยบ้างานจนแทบไม่มีเวลาให้กับฝ่ายหญิง ขณะที่ภาวินีนั้นติดดนุนัยมาก แล้วเมื่อชายหนุ่มไม่มีเวลาให้กับเธอ สุดท้ายก็ลงเอยด้วยต่างคนต่างไป ดารณีเคยขอให้ดนุนัยไปง้อภาวินี ทว่าดนุนัยกลับไม่สนใจยังคงหมกมุ่นอยู่กับโครงการเดอะวันเบสท์ แม้ฝ่ายหญิงจะหนีไปเรียนต่อที่เมืองนอกกับครอบครัว ดนุนัยก็ยังไม่ไปง้อและปล่อยให้เวลามันผ่านไปเรื่อย ๆ จนถึงตอนนี้ก็สี่ปีกว่าจะห้าปีแล้วที่ดนุนัยกับภาวินีเลิกรากันไป

“งั้นพี่ขอเข้าไปดูความเรียบร้อยในครัวก่อนนะ” ดารณีบอกกับคนทำหน้านิ่งขรึม เมื่อเห็นว่าแขกใกล้จะมากันแล้ว ดนุนัยเพียงพยักหน้าไม่พูดอะไร

ภายในห้องครัวในขณะนี้ ป้าอบก็กำลังวุ่นกับการเตรียมขนมบรรจุใส่ถาดเพื่อให้มาลินียกออกไปที่หน้าบ้าน แต่ในระหว่างที่มาลินีกำลังจะยกถาดออกไปนั้น จิรายุก็เข้ามาหาพร้อมกับแย่งถาดในมือของเธอเตรียมจะช่วย

“ให้เราช่วยนะ” จิรายุบอกพร้อมยักคิ้ว พอเห็นเพื่อนตัวเล็กนิ่วหน้าเขาเลยยิ้มหล่อให้

“ไม่ต้องนายไปไหนก็ไปไม่ต้องยุ่ง” มาลินีเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลาที่ยักคิ้วกวนเธอ รู้ทันทีว่าเขาแค่ต้องการก่อกวนเท่านั้น จึงแหวใส่คนที่ทำท่าจะช่วย จิรายุไม่เคยทำงานแบบนี้เธอกลัวว่าอีกฝ่ายจะทำเสียเรื่อง

“ปล่อยมือเราจะช่วย” ร่างสูงโปร่งในเสื้อเชิ้ตสีขาวปล่อยชาย ยื้อแย่งถาดจากเพื่อนตัวเล็ก พอเห็นแก้มป่อง ๆ เริ่มแดงเพราะพาลโมโหใส่เขา จิรายุกลับยิ้มชอบใจ ปกติมาลินีน่ารักอยู่แล้ว ยิ่งพอเห็นเธออยู่ในชุดเดรสแบบนี้ ก็ยิ่งดูน่ารัก จนเขาอยากแกล้ง โดยไม่สนใจอาการหน้านิ่วคิ้วขมวดของเธอ

“คุณเจมาช่วยป้าดีกว่าค่ะ ถาดนั่นให้นังมะลิยกออกไปเถอะ” ป้าอบที่ทำงานอยู่ในห้องด้วยเอ่ยเสียงอ่อนโยน เมื่อเห็นเด็กสองคนเถียงกันอยู่อย่างนั้น

“ได้ยินหรือยังไปช่วยป้าอบโน่น” มาลินีบุ้ยหน้าให้คนอยากช่วย ทว่าจิรายุกลับไหวหน้าพร้อมหันไปทางร่างอวบของหญิงวัยกลางคน ซึ่งตอนนี้กำลังจัดแจงขนมใส่ถาด “ผมขอช่วยมะลิดีกว่าครับป้าอบ”

ยังไม่ทันที่อบรำไพจะได้พูดอะไรต่อก็มีเสียงจากบุคคลผู้มาใหม่แทรกขึ้นมาว่า

********

ตอนนี้ขอตัดจบแบบละครหลังข่าวนะคะ