ดอกไม้ของอานิก

ตอนที่ 9 ปาร์ตี้วันเกิด (1)

วันนี้ดนุนัยเลิกงานเร็วกว่าทุกวัน เพราะเย็นนี้จะมีการจัดปาร์ตี้เล็ก ๆ ภายในครอบครัว ชายหนุ่มทอดมองออกไปยังสนามหน้าบ้านซึ่งตอนนี้เห็นคนงานขะมักเขม้นกับงานในสนาม โดยมีดารณีเป็นคนกำกับดูแลความเรียบร้อย ทว่ากลับไร้เงาของสาวน้อยมาลินี ปกติเวลามีงานอะไรเขามักจะเห็นเธอช่วยพี่ ๆ ทำงานโดยไม่มีเกี่ยง เมื่อไม่เห็นคนตัวเล็กอยู่ที่หน้าบ้าน ดนุนัยจึงเดินเข้าไปหาในครัว ซึ่งก็เป็นอย่างที่คิดไว้ ตอนนี้แม่สาวน้อยกำลังจัดของหวานใส่จานตามที่คนเป็นป้าบอกอย่างคล่องแคล่ว

วันนี้เธอสวมชุดเดรสกระโปรงสั้นสีชมพูเลยหัวเข่า ผมสีน้ำตาลอ่อนถูกถักเปียเป็นรูปหัวใจ ปลายผมปล่อยสยายเป็นลอนสวยอยู่กลางหลังดูเข้ากับชุดที่เธอใส่เป็นอย่างดี

“คุณนิกมีอะไรให้ป้าช่วยหรือเปล่าคะ?” ป้าอบที่กำลังเตรียมถาดยกออกไปข้างนอก สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มในชุดสูทสีเข้มพอ ๆ กับใบหน้ายืนพิงวงกบประตูห้องครัวแล้วมองมายังที่พวกเธอยืนอยู่ ไม่สิ… หล่อนเห็นดวงตาสีถ่านคู่นั้นตรึงอยู่ที่แม่หลานสาวของหล่อนต่างหาก

“เปล่าครับ ป้ามีอะไรไปทำก็ไปทำเถอะ ผมก็แค่จะเข้ามาดื่มน้ำ” เสียงนุ่มทุ้มของดนุนัยไม่ได้ดังมาก แต่ก็ดังพอที่อีกคนในห้องครัวได้ยิน มาลินีถึงกับนิ่งไปเล็กน้อย หากแต่ไม่ได้หันกลับมามองเขา

“ไม่น่าลำบากเลย เดี๋ยวป้าให้มะลิมันเอาไปให้คุณนิกนะคะ” ในขณะที่ผู้เป็นป้ากระวีกระวาดกำลังจะหันไปบอกเธอ ยังไม่ทันได้เอ่ย เจ้านายหนุ่มห้ามขึ้นมาเสียก่อน

“ไม่เป็นไรครับป้า” ดนุนัยโบกมือ ปล่อยให้แม่บ้านวัยกลางคนยกถาดออกไปข้างนอก แล้วพอหล่อนออกไปแล้ว ชายหนุ่มสืบเท้าเข้าไปหาสาวน้อยที่ยืนหันหลังทำเป็นไม่สนใจต่อการสนทนาระหว่างเขากับอบรำไพ เขาคิดว่าการที่คนตัวเล็กไม่หันมามองหน้าเขา คงจะอายเรื่อง… ที่เขาทำบนรถเมื่อสามวันก่อนเป็นแน่ เพราะหลังจากวันนั้น สาวน้อยมักจะหลีกเลี่ยงการเผชิญกับหน้าเขาตลอด แม้แต่เมื่อเช้าตอนไปทำงาน ตั้งใจจะให้เธอนั่งรถไปกับเขาด้วย ทว่าป้าอบบอกว่าหญิงสาวออกไปตั้งแต่เจ็ดโมงแล้ว ซึ่งไม่บอกก็รู้ว่าสาวน้อยต้องการหลบหน้าเขา

“เป็นอะไร ทำไมไม่หันมามองหน้าฉัน” ดนุนัยขยับมายืนซ้อนหลังร่างเล็ก ซึ่งเมื่อใกล้กันมาก เขาจึงฉวยโอกาสฝังปลายจมูกลงบนเรือนผมนุ่มสลวยซึ่งส่งกลิ่นหอมชื่นใจจากเธอเบา ๆ

“คุณนิกทำอะไรคะ?” ไร้คำตอบจากมาลินี แต่เปลี่ยนเป็นถามเขาแทนพร้อมเบี่ยงศีรษะออก หัวใจเริ่มสั่นระรัว อุตส่าห์ทำเป็นไม่สนใจแล้ว แต่ชายหนุ่มก็มาระรานเธอจนได้

“เปล่านี่ ฉันอยากดื่มน้ำ รินให้หน่อยสิ” บอกทั้งที่ยังยืนกักเธอไว้ ทำเอาสาวน้อยที่จะไปรินน้ำดื่มให้เขารู้สึกอึดอัด

“คุณนิกหลบสิคะ มะลิจะไปรินน้ำให้ค่ะ”

“หันมามองฉันสิ หันหลังคุยกันแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน” ดนุนัยแสร้งดุเสียงเข้มเหมือนไม่พอใจ ซึ่งขัดกับใบหน้ากลับปรากฏรอยยิ้มกริ่ม

มาลินีจึงหันมาเผชิญหน้าตามคำสั่ง เธอรู้สึกว่าเขาเหมือนตั้งใจกักเธอไว้ เพราะมือทั้งสองข้างของเขาเท้าอยู่กับมุมขอบโต๊ะ ขณะที่ใบหน้าคมเข้มห่างจากหน้าเธอไม่ถึงนิ้ว ทำให้ร่างเล็กต้องแอ่นหลังหนีดวงหน้าคม ความใกล้ชิดที่เกิดขึ้นเพราะความตั้งใจของชายหนุ่มสร้างความอึดอัดให้สาวน้อยจนต้องผลักแผงอกกว้างออก

“คุณนิก…” มาลินีวิงวอนเจ้าของใบหน้าเข้มด้วยน้ำเสียงประหวั่น เพราะเธอกลัวคนอื่นเห็นเหลือเกินนี่มันห้องครัว มีคนเข้าออกตลอดเวลา

“ทำไม?” เอ่ยถามเสียงทุ้มน่าฟัง ก่อนไล่สายตาคมจับจ้องที่ดวงหน้าหวาน เธอแต่งหน้าอ่อน ๆ เรียวปากแต่งแต้มด้วยลิปกลอสสีชมพูอ่อนมันวาว ตากลมโตกลอกกลิ้งระริกไหวมองเขาอย่างใสซื่อไร้เดียงสา แต่ก็แฝงไว้ซึ่งความหวาดหวั่นเต็มที เขาอดไม่ได้ที่จะน้าวหน้าลงมาหา ประกบจูบกลีบปากอิ่มเบา ๆ ก่อนจะแทรกปลายลิ้นควานหาความหวานจากสาวน้อย ขณะที่เจ้าของโพรงปากนุ่มนั้นทั้งตีทั้งข่วนเขาราวกับกลัวคนมาเห็น

“คุณนิก! มะลิ!…” อบรำไพที่ตั้งใจจะเข้ามาเอาผลไม้ที่จัดเตรียมไว้ในห้องครัว ถึงกับเบิกตากว้างเมื่อเข้ามาเห็นผู้เป็นนายทำอะไรกับหลานสาว ยอมรับว่าตกใจไม่น้อย ไม่คิดว่าดนุนัยจะกล้าทำอย่างนี้กับเด็กในบ้าน ปกติเขาวางตัวดีมาก แล้วนี่เกิดอะไรขึ้น? ถึงกล้าทำแบบนี้

“ป้าอบ!” มาลินีเบิกตากว้าง รีบผลักร่างหนาออก เมื่อผู้เป็นป้าเดินเข้ามาเห็นสิ่งที่ดนุนัยทำกับเธอ แต่ดูเหมือนคนต้นเรื่องจะไม่สนใจต่ออะไรทั้งสิ้น ยังคงโอบไหล่บางหลวม ๆ

“คุณนิกคะ” มาลินีตกใจจนทำอะไรไม่ถูก จึงเอ่ยเรียกเจ้าของอาณาจักรเจริญภิวัฒน์ พร้อมกันนั้นพยายามผลักเขาออก แต่เหมือนร่างหนาไม่สะเทือนต่อเรี่ยวแรงของเธอ เมื่อเขาไม่ปล่อย มาลินีทำได้แค่ก้มลงมองพื้นไม่กล้าเผชิญหน้ากับคนที่เป็นยิ่งกว่ามารดา

ฝั่งดนุนัยหลุบมองสาวน้อยในอ้อมแขนที่ตอนนี้ร่างบางสั่นนิดแล้วบีบไหล่บางเบา ๆ ก่อนจะหันไปมองหญิงวัยกลางคนที่ตอนนี้ยืนมองเขาด้วยสายตาแข็งขึง คล้ายตำหนิไม่พอใจและผิดหวังรวมอยู่ในนั้น

“ป้าอบไม่ต้องกังวลหรอกครับ ผมเป็นผู้ใหญ่พอที่รู้ตัวว่าทำอะไรลงไป” ดนุนัยกล่าวเสียงราบเรียบ หากแววตากลับแน่วแน่ประกายกล้า

“ป้า…” สีหน้าที่ตึงเครียดเมื่อครู่ของอบรำไพค่อย ๆ อ่อนลง เมื่อได้ยินประโยคจริงจังของผู้เป็นนาย

“ป้าแค่จะมาขอให้มะลิยกผลไม้ออกไปที่ด้านนอกน่ะค่ะ” อบรำไพกล่าวเสียงเย็น จ้องหลานสาวที่ยืนประสานมือบีบเข้าหากันแน่นคล้ายคนทำความผิดมา

“โอเคครับ งั้นผมไม่กวนแล้ว” ดนุนัยพเยิดหน้าก่อนจะคลายมือจากบ่ากลมกลึง มองร่างเล็กที่สั่นนิด ๆ แล้วกระซิบอ่อน “อย่ากลัวเลยป้าอบไม่ดุมะลิหรอก” จากนั้นก็เดินออกไปจากห้องครัวเพื่อขึ้นไปเปลี่ยนชุดก่อนที่แขกจะมา ทิ้งให้คนตัวเล็กมองตามแล้วเม้มปากแน่น ใช่สิเขาไม่ใช่เธอนี่!

*********

เอ็นดูยัยน้อนนนน จะโดนป้าอบดุไหมเนี่ย!