ยังไม่ลืม
1414 Words
“ไอ้ไบรอันเบาหน่อยดิวะ” ภายในผับหรูใจกลางเมืองของทิศเหนือ ร่างสูงโปร่งของ ไบรอันนั่งกระดกเหล้าสีอำพรางลงคอไม่ยั้งตั้งแต่เขาก้าวเดินเข้ามาภายในผับแห่งนี้ จนทำให้ ทิศเหนือที่นั่งมองการกระทำของเพื่อนรักถึงกับรีบเอ่ยปากเตือนคุณหมอหนุ่ม
“มันเป็นอะไรวะ” เสียงทุ้มของหมอคามินที่กำลังเดินเข้ามาหาเพื่อนรัก ถึงกับรีบตั้งคำถามใส่ทิศเหนือด้วยความสงสัย ตาเรียวคมของหมอคามินสบตากับทิศเหนือเหมือนกำลังรอคำตอบอยู่
“กูก็ไม่รู้ ถ้ามันมีเมียเหมือนเมื่อก่อนกูจะคิดว่ามันอกหัก” ประโยคที่พูดไม่คิดเผลอลืมเรื่องราวฝั่งใจของไบรอัน ทำให้ร่างสูงของหมอคามินถึงกับอุทานเรียกชื่อทิศเหนือเสียงดัง
“ไอ้ทิศเหนือ”
“ไอ้เชี้ย!!กูลืม โทษที” ใบหน้าสำนึกผิดของทิศเหนือหันไปขอโทษเพื่อนรักอย่างไบรอันที่นั่งกระดกเหล้าเข้าปาก ชายหนุ่มดูเหมือนไม่สนใจประโยคสนทนาของเพื่อนรักทั้งสองเลยสักนิด
“กูไม่เป็นไร” น้ำเสียงเรียบเฉยเอ่ยบอกกับเพื่อนรักทั้งสองที่กำลังทำหน้าเลิกลั่กอยู่ ก่อนที่ร่างสูงของไบรอันจะทิ้งตัวพิงพนักโซฟาดั่งคนไร้ซึ่งเรี่ยวแรง
“แล้วตอนนี้มึงเป็นอะไร”
“กูไม่ได้เป็นอะไร”
“ไอ้ไบรอัน พวกกูเพื่อนมึงนะเว้ย กูเห็นแก่ความดีของมึงที่เคยช่วยกูตอนที่กูถูกเมียโกรธ” หมอคามินเอ่ยบอกกับเพื่อนด้วยความเป็นห่วง เขาก็ไม่ได้อยากจะคาดคั้นเอาคำตอบจากไบรอันสักเท่าไหร่ เพราะรู้นิสัยไบรอันดี
“กูบอกไม่ถูก” น้ำเสียงเรียบเฉยเปล่งคำพูดออกมา ไบรอันก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองรู้สึกยังไงหรือแม้แต่ตอนนี้ เขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชีวิตของเขาต้องการอะไร
“เรื่องน้องณดาใช่ไหม มันผ่านไปนานมากแล้วนะไอ้ไบรอัน มึงควรทำใจได้แล้ว” คามินที่เห็นสภาพของเพื่อนรักที่นับวันยิ่งแย่ลง ไบรอันไม่ได้ดีขึ้นเหมือนอย่างที่พวกเขาคิดเอาไว้เลยสักนิด แม้ว่าเวลาจะผ่านมานานแค่ไหนก็ตาม
“ไอ้คามิน มึงเอ่ยชื่อน้องณดาออกมาทำไม เดี๋ยวมึงก็ได้ลากมันกลับคอนโดหรอก” ทิศเหนือเมื่อได้ยินประโยคคำถามของคามินถึงกับรีบเอ่ยปากห้าม
“ไม่ได้เกี่ยวกับผู้หญิงใจร้ายคนนั้น”
“กูเป็นเพื่อนมึงมากี่ปี ทำไมกูจะไม่รู้ว่ามึงคิดอะไรอยู่ เหมือนกับที่มึงรู้ใจกูไง”
“กูแค่โกรธ ฝั่งใจ แค้นใจ ที่ผู้หญิงคนนั้นทำร้ายลูกกูได้ลงคอ” น้ำเสียงเย็นยะเยือกแววตาว่างเปล่าที่แฝงไปด้วยความเจ็บปวดประกายออกมาจนเพื่อนรักทั้งสองสัมผัสได้
“มึงควรทำใจได้แล้ว เวลาก็ผ่านมานานมากแล้ว”
“กูเห็นด้วยกับไอ้คามินนะ อีกอย่างตอนนี้น้องณดาอาจจะมีสามีไปแล้วก็ได้” คำพูดของทิศเหนือเรียกสายตาอาฆาตจากหมอไบรอันได้เป็นอย่างดี มือหนากำแก้วเหล้าในมือแน่นเหมือนอยากบีบให้แตกละเอียดเสียให้ได้
“มึงใจเย็นไอ้ไบรอัน กูแค่พูดในสิ่งที่กูคิด” เพียงแค่เห็นสีหน้าและแววตาของเพื่อนรัก ทิศเหนือรีบเอ่ยประโยคแก้ตัวขึ้นมาทันที
“มึงยังไม่ลืมน้องณดา”
“ใช่ กูจะลืมคนที่ทำให้กูเจ็บเจียนตายแบบนี้ได้ยังไงวะ” ไบรอันยอมรับตามตรง เขาไม่มีวันลืมผู้หญิงใจร้ายคนนั้นได้ลงคอ ผู้หญิงที่ทำให้เขาเจ็บจนแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้
“มึงอยากกลับมาคืนดีกับน้องมันไหมวะ”
“ไม่มีประโยชน์ ผู้หญิงแบบนั้นไม่สมควรได้เข้ามาในชีวิตของกู”
“สรุปพวกมึงเลิกกันเรื่องอะไร”
“กูไม่รู้” เป็นประโยคที่ไบรอันถามตัวเองมาโดยตลอด เขาเองก็ไม่รู้ว่าหญิงสาวคิดอะไรอยู่กันแน่ เพราะวันที่เธอเดินหันหลังให้เขา หญิงสาวไม่มีแม้แต่คำอธิบายใด ๆ หลุดออกจากปากเธอเลยสักนิด
“แล้วถ้าวันนั้นณดายังยืนอยู่ที่เดิม มึงจะให้อภัยน้องณดาไหม”
“อืม” เป็นคำตอบที่หมอไบรอันไม่ต้องคิดเลยสักนิด ถ้าเกิดวันนั้นณดาเลือกจะขอโทษเขาและขอโอกาสเริ่มต้นใหม่ เขาก็พร้อมจะให้เธอ เพราะในชีวิตของเขาณดาคือหัวใจ
“มึงรักน้องณดาและตอนนี้มึงก็รักอยู่ ทำไมมึงไม่ออกตามหาน้องณดาล่ะวะ”
“ตามหาพื่ออะไร? กูต้องทำเหรอ เธอทิ้งกูไป”
“ไอ้ไบรอันใจเย็น” เมื่อเห็นไบรอันเริ่มสงบสติอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ เพียงแค่พูดถึงณดาบุคคลที่พวกเขาไม่เคยพูดถึงตลอดระยะเวลาหลายปี
“ถ้ามึงเจอเธออีกครั้งมึงจะทำยังไง”
“กูคงไม่เอาชีวิตของตัวเองเข้าไปใกล้ผู้หญิงคนนี้อีก รักแล้วไงวะ? ผู้หญิงแบบณดาไม่สมควรอยู่ในชีวิตของกู” ในเมื่อก่อนหน้านี้เขาเคยยกทั้งชีวิตให้กับเธอหรือแม้แต่ชีวิตของเขาก็ให้เธอได้แต่เธอเลือกที่จะทิ้งเขาไป
ทิ้งให้เขาเจ็บปวดเจียนตายไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง ภาพแผ่นหลังเล็กที่เดินจากไปยังคงตรึงใจเขามาถึงทุกวันนี้
“ก็ดี เพราะกูพึ่งไปเจอน้องณดามา” เมื่อได้ยินประโยคปฏิเสธที่หลุดออกจากปากไบรอัน ทิศเหนือที่นั่งฟังอยู่นานถึงกับเอ่ยบอกสิ่งที่ตัวเองพบเจอมาเมื่อไม่กี่วันมานี้
“ที่ไหนวะ?” คามินเอ่ยถามทิศเหนือด้วยความสงสัย เพราะตลอดหลายปีที่ไบรอันไปเรียนที่ต่างประเทศ แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ที่ไทยแต่ก็ไม่เคยเจอณดาเลยสักครั้ง
“ที่สนามบิน”
“น้องณดาไปอยู่ต่างประเทศเหรอ” คิ้วเข้มของคามินขมวดกันเป็นปมด้วยความสงสัย จะมีก็แต่ไบรอันที่นั่งนิ่งเหมือนไม่ได้สนใจประโยคที่เพื่อนรักทั้งสองกำลังสนทนากัน
“ไม่น่าใช่นะ ณดาน่าจะบินในประเทศ” ใบหน้าครุ่นคิดของทิศเหนือเอ่ยพูดในสิ่งที่เขาเห็นมา เมื่อเห็นว่าณดาเดินตรงไปที่ช่องทางเข้าเก็ทบินในประเทศ
“มึงไม่ได้เข้าทักทายน้องณดาเหรอวะ”
“ตอนแรกกูก็ไม่แน่ใจว่าใช่ไหม เพราะตอนนี้ณดาเหมือนผู้ใหญ่ เธอสวยขึ้นมากนะเว้ย ขนาดน้องณดาเดินจูงมือลูกสาวในสนามบินยังมีแต่ผู้ชายหันมามอง” เพราะณดาไม่มีญาติที่ไหนดังนั้นเด็กผู้หญิงคนนั้นก็คงหนีไม่พ้นตำแหน่งลูกสาว
“ลูกสาว!! นี่น้องณดามีลูกแล้วเหรอ” น้ำเสียงตกใจของคามินถามโพล่งออกมา เขาตกใจไม่น้อยที่ณดามีลูกสาวแล้วนั่นก็แสดงว่าตอนนี้เธอไม่โสดแล้ว
“ใช่ น้องณดามีลูกสาวแต่กูไม่ได้เห็นหน้าลูกสาวเธอหรอก เห็นแต่ข้างหลัง”
“ก็ไม่แปลกถ้าน้องณดาจะเริ่มต้นใหม่ น้องอาจจะไม่ได้อยู่กรุงเทพฯ” ประโยคสนทนาของคามินและทิศเหนือดังขึ้นไม่หยุด พวกเขาลืมไปเสียสนิทว่ายังมีบุคคลหนึ่งที่กำลังนั่งเงียบฟังพวกเขาคุยกันอยู่
“กูก็คิดแบบมึง น้องอาจจะไปอยู่ที่บ้านของสามีที่ต่างจังหวัด”
เพี้ยง!! แก้วเหล้าที่อยู่ในมือของหมอไบรอันถูกเจ้าตัวบีบแตกจนแหลกคามือและที่น่าตกใจไปมากกว่านั้นคือมือที่เปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงสดที่หยดลงบนพื้น
“ไอ้เชี้ยไบรอัน / ไอ้เชี้ยไบรอัน”
“พวกมึง!!หยุดพูดถึงผู้หญิงคนนั้นสักที” น้ำเสียงเย็นยะเยือกเอ่ยบอกกับเพื่อนรักทั้งสอง ใบหน้าเรียบเฉยไร้ซึ่งความเจ็บ มีเพียงแค่แววตาสีน้ำตาลอ่อนคู่นั้นที่ประกายความโกรธออกมาจนเห็นได้ชัด
- Writer
