ตอนที่ 8
1060 Words
“ถามจริง บ้านก็มีอยู่ไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องไปนอนบ้านฉันด้วย หรืออยากได้เสียกันก่อน แบบต้องจับให้มั่นคั้นให้ตาย ยิ่งท้องได้ยิ่งดีหรือไง กลัวหลุดมือว่างั้น”
“พี่ไม่พูดก็ดีเหมือนกันนะ”
“เธอว่าฉันพูดมากเหรอ”
“ไม่ได้ว่าสักคำ”
“นี่เธอ!”
“ตะโกนทำไม รถก็แคบแค่นี้ บ้าหรือเปล่า”
“งั้นก็ตอบมา บ้านมีทำไมไม่ไปอยู่ จะมาอยู่บ้านฉันทำไม”
“แล้ว 4-5 ทุ่มแบบนี้ ปู่จะออกมารับได้ไง คิดหน่อยสิ”
“งั้นฉันไปส่งเธอที่บ้านเดี๋ยวนี้เลย”
“ไม่”
“เห็นไหมเธอตั้งใจจับฉัน”
“ก็ลุงสิทธิ์บอกว่าให้นอนบ้านลุงได้เลย จะได้ไม่ต้องเทียวไปเทียวมา ถ้าปู่ย่าอยากมาหาก็ให้มาที่บ้านลุง”
“แค่พ่อฉันชวนก็โอเคเลยเหรอ บ้านช่องมีก็กลับไปสิ จะมาอยู่บ้านผู้ชายทำไม ไม่รู้จักอายเลยหรือไง ถ้าแน่ใจว่าไม่ได้มาจับ ก็กลับบ้านไปสิ”
“ก็อายนิดหน่อย แต่ไม่อายมากกว่า ทำไมต้องอายด้วยล่ะ ทุกอย่างเท่าเทียม ผู้ชายเจอผู้หญิงที่อยากได้ ยังเข้าไปจีบเลย แล้วผู้หญิงเจอผู้ชายที่อยากได้ก็ต้องวิ่งชนดิ อยู่หงิมๆ จะได้กินของอร่อยเหรอ ส่วนที่พี่ว่าฮันวอลจะมาจับ แน่ใจว่าไม่ได้มาจับ เพราะจะจับทำไมให้ยาก ก็ลุงสิทธิ์ยกให้แล้ว”
“อย่าคิดว่าฉันรู้ไม่ทันพวกเธอ ไอ้เรื่องสะเดาะเคราะห์บ้าบอนั่น มีอย่างที่ไหนแก้เคราะห์โดยการได้เมียเป็นลูกสาวหมอดู 18 มงกุฎชัดๆ ใครเชื่อก็ควายแล้วล่ะ ฉันคนหนึ่งล่ะไม่เชื่อ”
“ลุงสิทธิ์เชื่อ”
“นี่เธอ...”
ภาพตะวันทำได้แค่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน เพราะคงป่วยการที่จะพูดกับแม่สาวเกาหลีร่างเล็กนี้ ในเมื่อหล่อนตั้งเป้าจะเอาเขาให้ได้ แล้วเขาควรให้เอาไหมล่ะ
ดวงตาคมเข้มชำเลืองมองคนด้านข้างสลับกับมองท้องถนนเบื้องหน้า แม้ฮันวอลจะเป็นสาวร่างเล็กแต่ก็ห่างไกลคำว่าขี้เหร่ลิบลับ หล่อนเหมือนเป็นส่วนผสมของสาวเหนือและสาวเกาหลีที่ลงตัว ผิวขาวดูสุขภาพดี ผมดำ คิ้วดำ ขนตางอน จมูกโด่งรั้น และปากก็...
เขามองปากอวบอิ่มที่เม้มเข้าหากันแน่นเหมือนคนครุ่นคิด ก่อนจะรีบละสายตามองถนนเมื่อฮันวอลหันมาสบสายตา ทว่าอาการประหม่าน้อยๆ ที่ฉายชัดก็ทำให้เขายิ้ม
รู้แล้วว่าจะแก้เผ็ดพวกหมอดู 18 มงกุฎได้อย่างไร เพราะบางอย่างมันก็ไม่ยาก
เข้าตำรา หนามยอกต้องเอาหนามบ่ง และเขาจะบ่งให้หนองออกเลยเชียว
ภาพตะวันพาฮันวอลมาถึงคฤหาสน์ชัยสิทธิ์เมื่อเวลาเกือบ 23:00 น และแค่รถเลี้ยวเข้าไปจอดในโรงจอดรถ ฮันวอลก็รีบเปิดประตูลงทันที หล่อนเดินไปที่ด้านหลังรถรีบเปิดประตูเพื่อหยิบกระเป๋าเดินทางลงมาโดยด่วน! แต่เพราะกระเป๋าหนักและรถสูงจึงยกไม่ขึ้น พยายามใช้แรงทั้งหมดที่มีเพื่อจะได้ไปให้พ้นๆ จากสถานการณ์นี้ แต่ก็ยกไม่ไหว ก่อนทั้งร่างจะชาวาบเมื่อรับรู้ถึงอายร้อนผ่าวที่ซ้อนทับจากด้านหลัง เพราะคนร่างสูงเอื้อมมือมาช่วยยกกระเป๋าให้ แต่ทำไมนะ หล่อนถึงคิดว่าเขาเหมือนตั้งใจจะพาตัวเองมาเสียดสี
ฮันวอลรู้สึกเหมือนขนหัวจะลุกพึ่บ หล่อนต้องไม่ยอมให้เหตุการณ์ภาพนิมิตเกิดขึ้นอย่างแน่นอน คิดดังนั้นจึงถอยหลังกรูดให้ห่างจากเขาราว 2 เมตร
“เป็นอะไร ผีหวงเนื้อหวงตัวเข้าสิงเหรอ”
“พูดบ้าอะไร”
“ก็เห็นกระเถิบไปไกลขนาดนั้น มาเอากระเป๋าของเธอไป จะเข้าไหมบ้านน่ะ”
“พี่เดินนำไปเลย เดี๋ยวฮันวอลเดินตาม”
“แล้วกระเป๋านี่”
“เดี๋ยวลากไปเอง”
ภาพตะวันทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ ดวงตาขุนเขียวมองแม่สาวร่างเล็กไม่วางตา เขารับรู้ถึงอะไรบางอย่างจากดวงตากลมโตใต้แว่นใสคู่นั้น แล้วก็รู้สึกสนุกเสียด้วย เพราะแค่ใกล้นิดๆ หน่อยๆ ฮันวอลก็ออกอาการ หล่อนไม่ได้ปากดีปากกล้าเหมือนอย่างที่แสดงออกเมื่อครู่หรอก เพราะพอเขาเอาเข้าจริง หล่อนกลับเป็นฝ่ายถอย แต่เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ยั่วมายั่วกลับไม่โกง ในเมื่อหล่อนเป็นวายร้าย 18 มงกุฎ วางแผนจะมาจับเขากับพ่อ และเขาก็ไม่แน่ใจว่าแม่ของหล่อนที่เป็นหม้ายจะวางแผนมาจับพ่อของเขาด้วยหรือไม่
ถ้าหล่อนกับแม่คิดจะมาทำแบบนั้น เขาก็จะจับหล่อนก่อน และจะจับให้มั่นคั้นให้ตาย เอาให้โงหัวไม่ขึ้นเลย ดูสิว่าเด็ดสุด ช่ำชองหาตัวจับยากอย่างเขา สาวหน้าตาบ้านๆ อย่างหล่อนจะระทวยไหม
ที่เห็นท่าทางเมื่อครู่ เขาว่าแค่จูบ เจ้าหล่อนก็พร้อมแล้วล่ะ
ว่าแต่... หน้าตาบ้านๆ ได้เหรอ เพราะหน้าใสไร้เครื่องสำอาง ผิวสะอาดและคิดว่าน่าจะนุ่มมากเหมือนผิวเด็ก ตาโต ปากนิด จมูกหน่อย ปากกระจับน้อยๆ แดงระเรื่อ หน้าตาแบบนั้นเรียกว่าบ้านๆ ได้หรือเปล่า
ภาพตะวันยิ้มกริ่มกับคำศัพท์ ‘หน้าตาบ้านๆ’ ของตัวเองก่อนหันหลังก้าวเข้าสู่ตัวบ้าน หูก็ได้ยินเสียงว่าฮันวอลเข้าไปลากกระเป๋าและเดินตามเขาอย่างทุลักทุเล ก็แน่ล่ะกระเป๋ามันใบใหญ่ และพื้นทางเข้าบ้านก็ไม่ได้เรียบรื่นเหมือนสนามบินเสียด้วย ยิ่งได้ยินเสียงหล่อนลากหนัก เขาก็ยิ่งเดินช้าก่อนจะหยุด
“อุ๊ย! จะหยุดทำไมไม่บอก”
“ก็เธอทำไมไม่มอง หรือว่าอ่อย”
“อ่อยบ้าอะไร พี่พูดเรื่องอะไร”
“เมื่อกี้ไม่เห็นพูดแบบนี้เลยนะ ไหนใครที่บอกว่าผู้ชายผู้หญิงสมัยนี้เท่าเทียมกัน ผู้ชายชอบผู้หญิงก็ยังจีบผู้หญิงก่อนได้ ผู้หญิงชอบผู้ชายก็ต้องวิ่งเข้าหา นี่ไงยืนอยู่ตรงหน้าแล้วไง วิ่งเข้ามาหาสิ หรือว่าอยากจะเข้ามาซบอกก็ได้นะ”
“พี่พูดบ้าอะไรเนี่ย! ประสาทกลับเปล่า เหรอเมื่อกี้ยังด่าอยู่เลย”
“ไม่ได้กลับ แต่เพิ่งคิดได้”
“คิดได้อะไร”
“คิดได้ว่าสาวเกาหลีก็น่า...”
- Writer
