Günler su misali akıp gidiyordu ama ben hâlâ yerimde gün sayıyordum. Acımasız zaman benim için geçmek nedir bilmiyordu. Her bir yaşanan anıyı ileriye taşırken beni aynı anılarla baş başa bırakıp duruyor ve o anılarla boğuyordu.
Sürekli annemin, babamın ve Nalin'in ölümleri gözlerimin önüne bir film şeridi gibi geçiyor ve beni o güne tekrar tekrar götürüyordu. Çoğu zaman kâbuslar içinde titreyen bedenimle terleyerek uyanıyordum. Vakas şeytanını da kendimle birlikte istemeyerek de olsa uyandırmış oluyordum.
Vakas yaşadığım krizden sonra eskisi gibi bana zarar vermiyordu. Aksine iyi davranıyor, bahçeye çıkmama bile izin veriyordu. Neden aniden değiştiği hakkında hiçbir fikrim yoktu. Belki de bana acımaya başlamış ve suçsuz olduğuma kanaat getirmiştir. Umarım öyledir...
"Efsun içeri geçe
