ยัยบ๊องของมาเฟีย Episode 6
1219 Words
Episode 06
Talk ตาหวาน
“ขอโทษนะคะที่หนูไม่สามารถพูดจาขอร้องอ้อนวอนเวกัสให้ช่วยคุณได้น่ะค่ะ” ร่างบางพนมมือไหว้พร้อมกล่าวคำขอโทษ
“ไม่เป็นไรหรอกน่ะ...อย่างน้อยมันก็ทำให้ฉันรู้ว่ากลับไปฉันควรจะฆ่าใครก่อนดี!”
“ไม่ได้นะคะ! ถ้าคุณซาบซึ้งในพระคุณของหนูก็อย่ายุ่งหรือทำร้ายอะไรเวกัสเด็ดขาด ห้ามนะ!”
“เหอะ...เอาเป็นว่าฉันจะเก็บเอาไว้ในส่วนลึกของสมองก็แล้วกัน ถือว่าเห็นแก่เธอที่เธอช่วยชีวิตฉัน” เขากรอกตามองบนก่อนที่จะหยิบแตงโมเข้าปาก ตั้งแต่ที่เขามาอยู่ ผลไม้ในตู้เย็นก็แทบไม่พออิ่มเลยล่ะค่ะ
ปั้งๆๆๆ!
“เสียงปืนงั้นเหรอ!” คุณซานดีดตัวยืนขึ้นฉับพลันพร้อมหยิบมีดเตรียมต่อสู้ ปัดโธ่สัญชาติญาณอะไรขนาดนั้นเนี่ยพ่อคุณ!
“ไม่ใช่ย๊ะ...เสียงเคาะประตูต่างหากเล่า!”
“งั้นเหรอ...โทษที ตอนนี้ฉันก็ไม่ต่างอะไรจากตัวอันตรายที่จะนำอันตรายมาให้เธอ มันก็ต้องระวังตัวกันหน่อยล่ะ”
“คุณนี่มันจริงๆ เลย แต่เดี๋ยวนะ...เสียงเคาะประตูบ้านแบบนี้ แสดงว่าพี่ตะวันก็กลับบ้านมาแล้วล่ะสิ! กรี๊ด...คราวนี้ฉิบหายของแท้แน่นอนเลยล่ะค่ะ!”
“ทำไม? เกิดอะไรขึ้น?”
“พี่สาว...พี่สาวของหนูกลับแล้วล่ะค่ะ กรี๊ด~ จะทำยังไงดี ถ้าพี่ตะวันรู้ว่าหนูพาผู้ชายเข้าบ้าน บ้านได้แตกแน่นอน กรี๊ด~”
“โว้ย! งั้นก็บอกมาสิว่ามันมีทางหนีทางอื่นไหม หรือว่าห้องใต้ดินห้องลับอะไรก็ได้ที่พี่สาวเธอไม่รู้น่ะ!”
“สภาพบ้านหนูหนักขนาดนี้ จะไปเอาที่ไหนมามีห้องลับใต้ดินล่ะคะ ปัดโธ่! งั้น...คุณขึ้นไปหลบบนห้องหนูก่อนก็แล้วกันนะคะ” เขาพยักหน้าก่อนที่จะวิ่งขึ้นห้องไป
เราตั้งสติและค่อยๆ เดินไปเปิดประตูให้พี่ตะวัน พี่สาวของเราที่หายออกจากบ้านไปประมาณสองวัน และกลับมาในสภาพที่หัวซุกหัวซุน
ยับ!
“กลับมาแล้วเหรอคะ?”
“ยังไม่กลับมั้ง” พี่ตะวันกรอกตามองบนก่อนที่จะเดินแทรกตัวเราเข้าบ้านมาอย่างเร็วพลัน “มีอะไรแดกบ้าง”
“แตงโมค่ะ” มือบางรีบปิดประตูบ้านและเดินตามไปทันที
“แตงโมอีกแล้ว มึงไม่หัดหาซื้อของอย่างอื่นมาแดกบ้างวะ แดกจนหน้าดูจะเป็นแตงโมอยู่ละ!” พี่ตะวันกล่าวพร้อมทิ้งตัวลงที่โซฟา โซฟาตัวเก่าๆ ตัวหนึ่ง “หน้าเบื่อ”
“ก็บ้านเรามันไม่ได้มีอย่างเมื่อก่อนนะพี่ เมื่อก่อนยังพอมีพอกิน แต่พอตอนนี้ค่าไฟยังจ่ายเยอะกว่าค่ากินเลย”
“ชิ! ฉันล่ะเบื่อชีวิตแบบนี้จริงๆ เลย!” พี่ตะวันกล่าว “ถ้าแกฉลาดกว่านี้ ป่านนี้ก็คงจะจับเวกัสได้ตั้งนานแล้วล่ะ แล้วเราก็คงไม่ต้องมาลำบากกันแบบนี้!”
“ขอโทษ...” ร่างบางก่มหน้ามุ่ยพร้อมหยิบแตงโมอีกชิ้นมากิน แต่ว่า...
“เดี๋ยว!”
“....?”
“วันนี้แกไม่มีเรียนหรือยังไง? ทำไมไม่ไปเรียนแล้วอีกเรื่องนึง...ทำไมถึงมีแก้วน้ำวางตั้งไว้สองใบ?”
“เอ่อ...คือว่า! หนูรู้สึกปวดหัวนิดหน่อยน่ะก็เลยกลับมา แต่ว่าเกิดหิวก็ยังไม่ทันได้เปลี่ยนชุดก็มาหาอะไรกินก่อนเนี่ยแหละ!”
“แล้วแก้วน้ำสองใบล่ะ? แกอยู่กับใครงั้นเหรอ?”
“ก็ที่หนูเปิดประตูช้าก็มัวแต่ไปเตรียมน้ำเตรียมผลไม้ให้พี่นี่ไง แบบว่าเปิดประตูมาปุบเซอร์ไพรส์ค่ะ มีน้ำแล้วก็ผลไม้รอต้อนรับพี่สาวกลับบ้าน แฮะๆ” แถได้อีก
“งั้นเหรอ? ช่างแม่งเถอะ...ฉันง่วงละ จะขึ้นไปนอนข้างบนห้อง”
“ค่ะๆ” ร่างบางพยักหน้าตอบพี่สาว ตอนแรกก็คิดว่าทุกอย่างจะจบด้วยดีแต่ทว่าพี่ตะวันดันเปิดประตูห้องเราเข้าไปสะงั้น กรี๊ดดดดด! “พี่ตะวัน! ทำอะไรน่ะ!”
“อะไรของแก!” พี่ตะวันกรอกตามองบนใส่เล็กน้อย “ฉันกลับมาเหนื่อยๆ ฉันอยากจะนอนพัก!”
“แต่นี้มันห้องหนูนะ ทำไมพี่ไม่ไปนอนห้องพี่ล่ะ!”
“ห้องฉันมันร้อนอบอ้าว แถมฉันไม่อยู่ตั้งหลายวัน ไม่รู้ว่าจะมีหนูตายหรือเปล่า แกก็เข้าไปทำความสะอาดห้องฉันสิ ทำเสร็จแล้วฉันจะไปนอนเอง แต่ตอนนี้ขอยืมห้องแกก่อน”
“ไม่ได้นะ! กรี๊ด~ ห้องหนูก็มีหนูตายเหมือนกัน! เหม็นมากๆ หนักกว่าห้องพี่อีก พี่ไปนอนห้องตัวเองเถอะนะ”
“อย่ามาตอแหล แกติดนิสัยลูกคุณหนูจะตาย ถ้ามีหนูแกก็แทบจะรื้อห้องทำใหม่ มีความลับอะไรหนักหนาถึงได้ไม่อยากให้ฉันเข้าไป”
“เอ่อ...”
“น่ารำคาญจริงๆ แกนี่มันเป็นน้องที่โคตรจะไม่ได้เรื่อง!” พี่ตะวันกล่าวก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปในห้องของเรา ร่างบางรีบวิ่งตามเข้าไปทันทีแต่ก็ไม่พบตัวร่างสูงเลย
อาจจะอยู่ใต้เตียงไม่ก็ในห้องน้ำ
“มันก็ไม่เห็นจะมีอะไรเลย! แล้วทำมาเป็นหวง!” พี่ตะวันกล่าวพร้อมกวาดสายตามองไปรอบๆ “ขอยืนเสื้อผ้าใส่หน่อยนะ ชุดของฉันมีแต่ชุดทำงาน ชุดอยู่บ้านไม่ค่อยมี”
“อย่า...อย่านะ!”
พรึบ!
“อะไร!” พี่ตะวันหันมาตวาดใส่เราอีกครั้ง ร่างบางถอนหายใจออกมาเบาๆ ด้วยความโล่งใจเมื่อภายในตู้เสื้อผ้านั่นไม่มีใครอยู่ “เป็นอะไรของแก! แกซ้อนศพใครไว้หรือยังไง!”
“เปล่าค่ะ คือหนูจะบอกว่า ตัวสีฟ้าตัวนั้นน่ะ อย่าใส่นะ หนูเพิ่งได้มาใหม่ ยังไม่ได้ใส่เลย พี่ห้ามเอาไปเปิดใส่ก่อนนะคะ”
“ไร้สาระจริงๆ เลยน้องกู!” พี่ตะวันหยิบจับเสื้อผ้าของเรามาสองสามชุดเผื่อเลือก ก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำไป
“ฟู่ว~ แต่เดี๋ยวนะ...ไม่ได้อยู่ใต้เตียง” มองไปที่ใต้เตียง “แล้วก็ไม่ได้อยู่ในตู้เสื้อผ้าด้วย งั้น...ก็ต้องซ้อนอยู่ในห้องน้ำ ฉิบหายแล้วไง!”
“กรี๊ด....!!!!”
“พ...พี่ตะวัน!” ร่างบางรีบวิ่งตามเข้าไปหาพี่สาวของตัวเองในห้องน้ำทันทีที่ได้ยินเสียงกรี๊ด “หนูขอโทษ คือว่าหนูไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังอะไรพี่นะคือว่า...”
“ตุ๊กแก!!!”
“......”
“หน้าเกลียดมากเลยอะ ตาหวาน...แกไล่มันไปให้หน่อยสิ อี๋ว~ น่าเกลียดน่ากลัวที่สุดเลย!”
“เอิ่ม” เรากรอกตามองบนก่อนที่จะค่อยๆ หยิบตุ๊กแกปล่อยออกนอกหน้าต่างไป พี่สาวบ้านี่ก็ตกใจซะรุนแรงเลย!
ปัดโธ่เอ๊ย!
“เรียบร้อยแล้วทีนี้พี่ก็อาบได้แล้วล่ะค่ะ”
“ก็ดี...คราวหลังเช็คห้องน้ำด้วยนะย๊ะ!”
ปึก!
“อ๊ะ! คุณซาน!” ร่างบางเบิกตากว้างเมื่อคุณซานโผล่มาจากทางด้านหลังในตอนที่พี่ตะวันหันหลังใส่ระเบียงห้อง เขาได้ทุบหลังไปหนึ่งทีและพี่ตะวันก็ได้สลบไป
“สิ้นเรื่องสักที!”
“แฮะๆ เกือบไปแล้วนะคะเนี่ย 555” ร่างบางยิ้มเจื่อนๆ ให้ร่างสูง ก่อนที่คุณซานจะโบกมือไล่ให้เราพาพี่ตะวันออกไป
- Writer
