ยัยบ๊องของมาเฟีย Episode 5
910 Words
Episode 05
“เรื่องทั้งหมดมันก็เป็นประมาณนี้แหละ” รถหรูของเวกัสได้จอดนิ่งอยู่บนถนนแห่งหนึ่ง ซึ่งในระหว่างทางที่ขับออกมาจากตัวโรงเรียนเราก็ได้เราถึงเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นให้เขาได้ฟัง
“แล้วยังไง? พี่ต้องการอะไรจากผมไม่ทราบ”
“คือตอนนี้คุณซานเขาไม่มีใครเหลืออยู่ในประเทศไทยอีกเลย ลูกน้องของเขาถูกฆ่าตายหมด ใจจริงเขาก็อยากจะมาคุยด้วยตัวเองแต่ก็กลัวผู้ชายที่ชื่อเวเรนติโน่จะตามมาเจอ ก็เลยส่งพี่มาแทน”
“มาเฟียอิตาลี...พึ่งพาใบบุญผู้หญิงเนี่ยนะ น่าขำ!” เวกัสกล่าว
“ไม่หรอก...พี่เต็มใจช่วยน่ะ อีกอย่างตอนนี้เขาก็กำลังบาดเจ็บอยู่ เวกัสก็รู้ว่าที่บ้านของพี่ฐานะไม่ค่อยดีพี่ไม่มีเงินมากพอที่จะพาเขาไปโรงพยาบาลด้วยซ้ำ”
“ทำไมไม่ขอพี่สาวของพี่ล่ะ...เธอน่าจะได้อยู่หลายบาทนะ จากพ่อของผมน่ะ!!!”
“เวกัส...พี่ขอร้องล่ะนะ ช่วยโฟกัสเรื่องของคุณซานอย่างเดียวเถอะ อย่าเอาเรื่องอื่นมายุ่งด้วยเลย”
“หึ...วันนั้นมันเป็นหน้าที่ของป๊าที่จะต้องไปคุยงาน แต่ป๊าดันเลือกที่จะส่งผมไปแทนเพราะอยากจะให้ผมได้เรียนรู้งาน แต่งานแรกก็ดันฉิบหายเลยซะงั้น” เวกัสกล่าวตอบ เป็นเด็กมัธยมปลายที่ไม่ธรรมดาเลยล่ะค่ะ
“.....”
“ป๊าโกรธมากที่เสียทั้งเวลา เสียทั้งเงินเพราะอีกฝ่ายเขาดันมีปัญหากัน พวกเขาหักหลังกันเองแต่คนที่เสียก็คือป๊า ถึงแม้ซานติโน่เขาจะไม่ได้ตั้งใจให้มันพัง แต่ป๊าก็คงจะไม่ยุ่งด้วยอีก”
“พูดแบบนี้ก็หมายความว่าเวกัสจะไม่ชวยเขาใช่ไหม?” ร่างบางท้วงถามย้ำอีกครั้ง โธ่มาเฟียด้วยกันก็ไม่น่าจะใจร้ายกันไดเขนาดนั้นเลยนี่นา “คุณซานบอกว่าถ้าเขากลับประเทศไปอย่างปลอดภัยได้เมื่อไหร่ เขาจะชดใช้ให้ทุกอย่าง แล้วก็จะมอบรางวัลให้อย่างงามด้วย”
“ก็ให้มันกลับไปให้ได้ก่อนแล้วค่อยมาขอโทษกับสิ่งที่ป๊าผมเสียไป!”
“เวกัส...มาเฟียด้วยกัน อย่าใจร้ายสิ”
“หึ...พี่นี่ก็ยังพยายามไม่เลิกเหมือนเดิมเลยนะ พยายามในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้ เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย”
“อึก....!”
✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️
“ฮือ~ เวกัส! ไอ้เด็กบ้า แกมันใจร้ายที่สุดเลย ฮือ” ร่างบางร้องไห้โฮ ในขณะที่สายตาของร่่างสูงที่มองมานั้นมองด้วยความงุนงงใจ “ฮือๆ ไม่ยอมอะไม่ยอม!”
“คนที่ร้องไห้นี่มันควรจะเป็นฉันหรือเปล่า!”
“คุณไม่เป็นหนูอะ คุณไม่เข้าใจหรอก ฮือๆ”
“เอาเป็นว่า...เธอช่วยเลิกร้องไห้แล้วก็คิดหาทางช่วยฉันดีกว่าไหม ไหนๆ ก็หนีกลับบ้านมาแล้วเนี่ย!” เขาเอ็ดเราเล็กน้อย ก่อนที่มือบางจะปาดน้ำตาพร้อมจ้องหน้าเขา “มองอะไร?”
“ถ้าหนูช่วยคุณกลับอิตาลีได้ คุณต้อง...ส่งคนมาวางยาเวกัสนะคะ! เอาให้ท้องเสียไปสามวันเจ็ดวันเลย! แง~”
“เธอใช้มาเฟียอย่างฉันไปวางยาคนอื่นเพื่อแค่ให้มันท้องเสียเนี่ยนะ เธออ่านนิยายมากเกินไปหรือเปล่า!”
“ฮืออออ~ เวกัสใจร้าย ที่สุดเลย! ไอ้คนไม่มีหัวนม!”
“หัวใจ!!!” คุณซานพูดตอบพร้อมกรอกตามองบนใส่เราอย่างหัวใจ “เธอเป็นคนไทยประเภทไหนกันวะเนี่ย!!!”
ทางด้านเวกัส
“กลับมาแล้วครับ” เสียงของเวกัสกล่าวต่อผู้เป็นพ่อของตนเอง หลังจากที่ได้คุยกับตาหวานพอปล่อยเธอทิ้งเรียบร้อยเขาก็สั่งให้บอดี้การ์ดพากลับบ้าน
“ทำไมกลับมาเร็วจัง แกไม่มีเรียนหรือยังไง?” ผู้เป็นพ่อเอ่ยถามลูกชายตัวเอง ในขณะที่ข้างกายของเขามีสาวหมวยรุ่นลูกนวดคลึงให้อยู่สามสี่คน
“มีเรื่องนิดหน่อยน่ะป๊า หมดอารมณ์ผมก็เลยกลับมาบ้าน”
“ไปก่อเรื่องอะไรไว้อีกล่ะ?”
“พี่ตาหวานน้องสาวของอีนั่น (ตะวัน) เขามาขอความช่วยเหลือจากผม เซ้าซี้ผมอยู่นานแต่สุดท้ายผมก็ปฏิเสธเธอไป”
“เขามาขอร้องเรื่องอะไรอีกล่ะ? ถ้ามันสำคัญก็น่าจะช่วยเขาไปนะ”
“เขามาขอร้อง...ให้พวกเราช่วยพาซานติโน่กลับอิตาลี”
“หมอนั่นมันยังไม่ตายงั้นเหรอ?” ผู้เป็นพ่อกล่าวต่อ ก่อนที่จะปัดมือไล่สาวๆ รอบกายของตนเอง เมื่อถูกไล่พวกสาวๆ ก็พากันเดินออกไปทันที “ไหนเล่นมาสิ เกิดอะไรขึ้น”
“ซานติโน่อยู่ที่บ้านของอีนั่น โดยมีตาหวานเป็นคนดูแล แต่เหมือนว่า...อีนั่นมันจะยังไม่รู้ตัวว่าน้องสาวของมันพาผู้ชายเข้าบ้าน แถมยังเป็นตัวอันตรายอีกด้วย”
“งั้นเหรอ...? ตาหวานสาวน้อยผู้น่าสงสาร เธอไม่น่าใจดียื่นมือเข้ามาช่วยมันเลย ไม่สิ! มันก็ไม่น่าขอให้เธอมาช่วยพูดขอร้องกับพวกเราเลย จริงไหม...” ผู้เป็นพ่อแสยะยิ้มก่อนที่จะหันไปหาผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่มุมห้องมืดๆ กับเขา อยู่ตรงนั้นตั้งนานก่อนที่เวกัสจะเข้ามาหาเขาที่ห้อง “วาเรนติโน่ หึหึหึ!”
- Writer
