ยัยบ๊องของมาเฟีย Episode 12
1316 Words
Episode 12
สองวันต่อมา
Talk ตาหวาน
“ยินดีที่ได้ช่วยเหลือคุณนะคะ” ร่างบางยิ้มพร่าพร้อมกับโบกมือลาร่างสูง ในวันนี้เป็นวันที่เขาจะต้องกลับอิตาลีแล้ว เนื่องจากว่าคนของเขาได้มาถึงแล้วแถมยังมีรถมารับให้ถึงหน้าบ้านอีก
“ขอบใจเธอมากนะที่คอยช่วยเหลือฉันมาโดยตลอด บุญคุณครั้งนี้ฉันจะไม่มีวันลืม กลับถึงอิตาลีเมื่อไหร่ฉันจะติดต่อกลับมา” เขากล่าวพร้อมลูบแก้มเราเบาๆ “ดูแลตัวเองด้วยนะ”
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ หนูดูแลตัวเองได้อยู่แล้วแหละ ก็แค่กลับไปเหงาเหมือนเดิมในช่วงที่พี่ตะวันยังไม่กลับบ้าน ครั้งนี้ก็น่าจะไปเป็นเดือนอีก เพราะหลายวันแล้วยังไม่ติดต่อกลับมาเลย”
“ถ้าเธอเงินไม่พอใช้ก็เอาเงินของฉันไป แล้วก็ไปแลกเป็นสกุลเงินของไทยซะนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณเก็บไว้เถอะหนูไม่ได้อยากได้เงินหรอกค่ะ อีกอย่าง...หนูก็ไปแลกไม่เป็นด้วย”
“เธอนี่มันยัยบ๊องจริงๆ!” เขาส่ายหัวเบาๆ ก่อนที่จะเงียบไปสักพักใหญ่ ถ้าเป็นคนอื่นเมื่อหมดเรื่องคุยเขาก็คงจะขึ้นรถออกไปแล้วล่ะค่ะ “แล้วแบบนี้จะให้ฉันทิ้งเธอไปได้ยังไงวะ!”
“ไม่ต้องเป็นห่วงหนูหรอกค่ะ หนูก็ประสาทของหนูแบบนี้แหละมันเป็นเรื่องปกติ หนูดูแลตัวเองได้ หนูไม่ใช่เด็กนะคะหนูยี่สิบแล้ว คุณไม่ต้องห่วงนะ กลับไปทำหน้าที่ของคุณเถอะค่ะ” มือบางตบไหล่ร่างสูงเบาๆ
“อันนี้ภาษาไทยเขาเรียกลามปาม”
“555 ขอโทษค่ะ ไปได้แล้วค่ะลูกน้องรอนอนแล้ว”
“อืม...ไว้จะติดต่อกลับมา” ว่าจบเขาก็เดินจากไป
เมื่อเขาเดินออกไปเราก็หันหลังเตรียมเข้าบ้านทันทีค่ะ ไม่อยากจะอยู่นานกลัวว่าจะมีใครมาจ้องเล่นงานแต่ทว่า...
ไม่ทันที่จะได้ก้าวขาเข้าบ้านร่างบางก็ถูกมือหนาของร่างสูงคว้าตัวหันหน้ากลับคืนก่อนที่เขาจะกดจูบลงมาอย่างรวดเร็วแบบไม่ทันตั้งตัว!!!
Oh my god!!!
จ....จูบ!!!
“อุบ!”
“....”
“ฉันไปจริงๆ แล้วนะ” เขาหอมหน้าผากเราอีกหนึ่งครั้งเบาๆ ก่อนที่จะเดินขึ้นรถไปจริงๆ
“คุณมัน...ไอ้บ้าเอ๊ย!” มือบางแตะที่ปากตัวเองเบาๆ แม้ว่ามันจะผ่านไปเพียงไม่กี่วิแต่ภาพที่ถูกเขาจูบมันยังคงติดคาตา
เขา...เขาจูบหนูอะแม่!
กรี๊ด~
เมื่อรถของเขาออกไป ไม่นานนักก็มีคนรถตู้คันสีดำอีกคันขับเข้ามาจอดอยู่หน้าบ้าน แม้ว่ารถคันนั้นจะหยุดแต่ก็ไม่ได้มีใครลงจากรถ
มีเพียงแค่กระสอบอะไรบางอย่างก็เท่านั้นเอง...
เมื่อรถคันนั้นจากไปเราจึงถือวิสาสะไปเปิดดูและก็ต้องกรี๊ดลั่นเมื่อสิ่งที่อยู่ข้างในนั้นคือศพพี่สาวของตัวเอง!!!
“กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!!”
✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️
“ฮึก...ใครทำ ใครทำกับพี่แบบนี้ ใคร ใครมันเป็นคนทำ ฮือๆ ทำไมต้องเป็นพี่ด้วย ไหนพี่บอกว่าจะอยู่จนกว่าหนูจะเรียนจบไง ฮึก! ฮือๆ”
วันนี้เป็นงานศพของพี่ทานตะวันหรือก็คือพี่สาวของเรา เราแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเองเลยว่าภายใต้ถุงกระสอบอะไรนั่นจะเป็นศพของพี่สาวเรา
ด้วยความที่พี่ตะวันกลับบ้านนานๆ ทีอยู่แล้วมันก็เลยทำให้เราไม่ได้คิดอะไร เพราะเมื่อไม่กี่วันก่อนเขาก็ได้โอนเงินมาให้เราตามปกติอย่่างที่เคยแต่เราไม่คิด! ไม่คิดเลยว่ามันจะกลายมาเป็นแบบนี้
ทำไม...ทำไมต้องทำกับพี่สาวของเราด้วย
“ฮึก! ฮือๆ” ศพของพี่ทานตะวันถูกเผา มือบางกอดรูปพี่สาวตัวเองไว้แน่นด้วยความเจ็บปวด จากนี้ไปเราก็อยู่ตัวคนเดียว ไม่เหลือใครแล้ว
ไม่เหลือแม้แต่พี่สาวที่ยอมขายศักดิ์ศรีเพื่อให้เราได้เรียนต่อ
พี่ตะวันไม่อยู่แล้ว
“ทำไมพี่ไม่อยู่กับหนู ทำไมไม่อยู่กับหนูก่อน ฮือๆ” เราไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อ และไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นการใช้ชีวิตหลังจากนี้ยังไง “ไม่ว่าใครจะมองพี่ไม่ดี เพื่อนในห้องจะมองว่าหนูมีพี่สาวเป็นผู้หญิงขายตัวหนูก็ไม่เคยแคร์ ฮึก...กลับมา กลับมาอยู่กลับหนูก่อน ฮึก ฮือๆ”
แม้ว่าพี่ตะวันจะชอบดุด่าเราหรือมีความผิดที่เล่นชู้กับพ่อของเวกัสเราก็ไม่เคยโกรธหรือเกลียดพี่เขาเลยสักนิดถ้าเพราะเราเข้าใจว่าสิ่งที่เขาทำ เขาทำเพื่อเราแม้ว่ามันจะดูเลวและผิดศีลธรรมก็ตาม
ไม่รู้ว่าพูดไปพี่จะได้ยินเสียงของหนูไหม แต่หนูรักพี่นะคะ ชาติหน้าขอให้เราได้เกิดมาเป็นพี่น้องกันอีก แต่ขอล่ะ...อย่าให้ชาติหน้าต้องเจ็บปวดแบบชาตินี้เลยนะ
“ฮึก!” ร่างบางนั่งสะอื้นอยู่หน้าเมรุ พร้อมจ้องมองควันสีดำๆ ลอยหนีออกไป แขกในงานน้อยมาก เราพยายามเชิญเท่าที่เราจะสามารถเชิญได้แล้ว
เพราะเราไม่มีญาติที่ไหนอีกแล้ว
เมื่อศพเริ่มเผาคนก็เริ่มกลับ ก่อนหน้านี้แขกที่มาก็น้อยอยู่แล้ว พอเริ่มกลับกันก็ยิ่งน้อยไปกว่าเดิม
“อึก...กลับบ้านเรากันนะ ฮึก!”
ในระหว่างที่รอเก็บกระดูกเราก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน แต่ไม่ทันที่จะได้กลับไปเอาเถ้ากระดูกก็เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น
ฉึบ!
“อึก...คุณเป็นใคร!” ร่างบางกลั้นน้ำตาไว้เมื่อถูกมีดปลายแหลมจ่อเข้าที่คอ
“ฉันก็คือคนที่จะทำลายหัวใจของซานติโน่ยังไงล่ะ หึหึ!” ผู้ชายคนนั้นยิ้มร้ายพร้อมเลียที่ใบหูของเราอย่างหื่นกระหาย “หึหึหึ!”
“คุณคือ...ฮึก! วาเรนติโน่สินะคะ! ทำไมคุณถึงยังอยู่ที่นี่กัน ฉันคิดว่าคุณกลับอิตาลีตามซานติโน่ไปเสียแล้ว”
“อยู่ที่นู่นฉันทำอะไรมันไม่ค่อยได้...แต่ถ้าอยู่ที่นี่ ฉันสามารถทำเธอได้! และฉันก็เชื่อว่าคนอย่างซานติโน่ถ้ามันได้รับบุญคุณกับใครแล้วมันจะไม่ปล่อยให้คนนั้นตายง่ายๆ แน่นอน!”
“อย่าเอาหนูไปเป็นเครื่องมือ หนูไม่ใช่เครื่องมือของคุณนะคะ ปล่อย! ฮึก....” เราไม่กล้าที่จะดิ้นมากเท่าไหร่เพราะมีดปลายแหลมมันค้ำคอ! “ปล่อยเดี๋ยวนี้นะคะ!”
“ฉันจะปล่อยเธอไปอย่างแน่นอนสาวน้อย...แต่ขอคิดดูก่อนนะว่าจะส่งเธอไปขายที่อิตาลีพร้อมกันกับคนอื่นๆ เลย หรือจะเก็บไว้ขยี้หัวใจไอ้ซานติโน่มันเล่นก่อนดี” เวรนติโน่กล่าวพร้อมกระซิบที่ข้างหูเราเบาๆ เสมือนโรคจิต “สวยขนาดนี้....ราคาเธอคงได้เป็นพันล้าน หึหึ”
“คุณซานเขาจะต้องไม่ปล่อยคุณไว้แน่นอน เขาได้กลับอิตาลีแล้ว ไม่มีอะไรที่เขาจะต้องกลัว คราวนี้คุณกับพวกของคุณเตรียมตัวรับชะตากรรมได้เลย! ยิ่งถ้าหากว่าคุณทำอะไรหนู คุณได้โดนหนักเพิ่มเป็นสองเท้าแน่นอน!”
“ก็รอดูแล้วกันว่ามันหรือฉันที่จะต้องตาย สามต่อหนึ่งน่ะ แค่จำนวนหัวหน้าที่ยินยอมจะเข้าร่วมก็รู้แล้วว่าใครอยู่เหนือใคร สาวน้อย...เธอพลาดที่เข้ามาแส่เรื่องนี้เอง! หึหึหึ!”
อึก....คุณซานช่วยหนูด้วย
✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️
- Writer
