12
ในดวงตาของสี่หนิงเหอปกปิดความอยากรู้เอาไว้ไม่มิด หากปากเขากลับเอ่ยออกมาว่า
“ข้ามิอยากรู้ว่าคนผู้นั้นจะกล่าวอันใดกับพวกท่าน”
“แต่ข้าอยากจะบอกให้เจ้าได้รู้ ท่านอ๋องกล่าวกับพวกข้าว่า...ข้ารู้ว่าพวกเจ้ามิพึงพอใจที่ข้าต้องทำเช่นนี้ แต่เมื่อข้าจำเป็นต้องทำ ก็อยากจะให้พวกเจ้ายอมรับในตัวเขา เรียนรู้เพื่อให้เขาเป็นหนึ่งเดียวกับพวกเรา เป็นพี่เป็นน้อง เป็นเพื่อนที่พร้อมจะยอมเสียสละแม้กระทั่งชีวิตให้แก่กันได้”
“โอ้...วาจาท่านอ๋อง ช่างยิ่งใหญ่เสียจริง แต่ข้าผู้น้อยเป็นแค่เด็กหนุ่มวัยเพียงแค่สิบห้าปีเท่านั้น อีกทั้งยังไร้ฝีมือการต่อสู้ หากเจอกับศัตรูหมายจะทำร้าย ก็คงทำได้เพียงแค่วิ่งหนีจากคมหอกคมดาบมิให้สัมผัสตัวข้าได้ ความสามารถอย่างอื่นอย่างที่บุรุษควรมี ข้าก็มิมีสักอย่าง คงจะทำอย่างที่ท่านอ๋องทรงหวังไว้มิได้หรอกขอรับ”
ส่งสายตามาว่าตัวข้านั่นแหละที่ผิด ที่มิยอมตกปากรับคำสอนวรยุทธ์ให้แก่ตัวเ
