11
“เจ้าอยากเรียนวรยุทธ์” แล้วคนที่ไต่ถามก็กวาดมองข้าก่อนจะส่ายศีรษะ “ข้าให้สองชั่วยาม”
“ข้าให้ชั่วยามเดียว แล้วท่านล่ะซานเกอ ให้เวลาเด็กน่าสนใจคนนี้สักเท่าไหร่”
“ข้าให้...ไม่ถึงหนึ่งก้านธูป”
“พวกท่าน...” ช่างมั่นใจกันเสียเหลือเกินว่าข้าทำไม่ได้ คอยดูเถอะ ถ้าท่านอ๋องยินยอมให้ข้าเรียนวรยุทธ์เมื่อไหร่ ข้าจะตบหน้าพวกท่านด้วยการทำมันให้ออกมาดี ข้าจะเป็นบุรุษที่มีฝีมือเก่งฉกาจหาตัวจับยากให้ได้!
“เราหยุดที่นี่นานไม่ได้” ที่หยุดอยู่นี้ก็เสี่ยงมากพออยู่แล้ว เส้นทางที่นี่ทอดยาวหากคดเคี้ยว ต้นไม้ก็ขึ้นรกครึ้มจนมองแทบไม่เห็นท้องฟ้า สายตา...มิอาจมองเห็นได้ในหลายจุด จะใช้หูแว่วฟังเสียงก็ถูกรบกวนได้ง่าย หากโดนลอบโจมตีเข้าจริง...สมรภูมินี้พวกเขาล้วนแล้วแต่ตกเป็นเบี้ยในกระดาน ต่อให้เก่งกล้าแค่ไหน หากก็เพลี่ยงพล้ำได้ง่าย
“อีกสองลี้จะถึงจุดพัก เป็นทางแยก”
คนที่หายไป...ย้อนกลับมา ในคำพูดนั้น...แล
