ตอนที่7
1745 Words
ไปไหนของมันวะ ผมตามหาไอ้คนดีทั่วบ้านแต่ก็ไม่เจอ พออยากเล่นด้วยล่ะทำหยิ่ง
"อาม่า เห็นไอ้เตี้ยเปล่า" ผมถามอาม่าที่กำลังตักบัวลอยน้ำขิงเข้าปาก อาม่าค้างอยู่ท่านั้นแล้วไม่ตอบ คนบ้านนี้นี่ยังไงนะ ผมเดินเลยผ่านไปเหมือนไม่แยแส คงไม่มีช็อครอบสองหรอก
ผมเดินหาไอ้เตี้ยรอบบ้านก็ไม่เจอ ขึ้นไปดูบนห้องอีกทีดีกว่า คนที่วันๆเอาแต่คลุกอยู่ในบ้าน ไม่อ่านหนังสือก็เล่นกับหมา มันจะไปไหนได้
ผมดมหากลิ่นไอ้เตี้ยที่อาจจะพอบอกตำแหน่งมันได้ อาาา กลิ่นไอ้เตี้ย ผมชอบกลิ่นมัน
ฟุตฟิตๆ
"คริคริ ตลกจังครับ" ผมได้ยินเสียงไอ้คนดีแววๆมาตามลม ร่างหมารีบวิ่งไปชะเง้อคอมองหาต้นเสียงที่ระเบียงห้องทันที
ไม่เห็นครับ แต่รู้ว่าดังมาจากทิศไหน
ผมวิ่งออกจากห้องนอนมันแล้วกระโจนลงมาตามบันไดสูง เลี้ยวที่มุมห้องและตัดผ่านครัวที่มีอาม่านั่งอ้าปากโดยมีบัวลอยน้ำขิงค้างอยู่เหมือนเดิมไป
แฮ่~~~
ผมส่งเสียงขู่ทันที มาพลอดรักกันที่ศาลาในสวนนี่เองกูถึงหาไม่เจอ เตี้ยนะเตี้ย
แฮ่~~~
ผมมองตาดุไปที่ไอ้หมอหมาที่เจอเมื่อคราวก่อน ไม่หล่อแล้วยังกล้ามาแย่งของๆผมอีกนะ ไอ้ทาสนี่ของกูเว๊ย
"ไว้พี่จะพาสาวๆมาสัก10ตัวให้มันเลือก จะได้เลิกครั่งสักที" ไอ้หมอบอกพรางเหล่ตามามองผม
"ขอบคุณครับพี่หมอ "ไอ้คนดีฉีกยิ้มให้
"เปลี่ยนจากขอบคุณเป็นเลี้ยงข้าวพี่สักมื้อดีกว่า "ไอ้หมอหมาว่าพรางช้อนสายตาหวานใส่คนตรงหน้า
แหวะ เปลี่ยนจากขอบคุณเป็น...มุขนี้เขายังเล่นกันอยู่หรอวะ เหอะ พ่ออยากกายร่างเป็นคนตอนนี้แล้วจะสอนวิธีสอยเหยื่อให้ดูจริงๆ เอ..ว่าแต่ว่าเมื่อก่อนผมทำยังไงนะ ถึงได้มีสาวๆมาติดตรึมขนาดนั้น เจ้าหมาพยายามนึก นั่นนะสี่ ก็แค่มองเปล่าอะ เฮ๊ย!! ช่างก่อน มันหันกลับไปสนใจคนตรงหน้า
"คนดีทำเป็นแค่ไข่เจียวด้วยสิ" คนดีบอกแกล้ง เพราะถ้าพี่หมอจะทานมื้อเย็นด้วยคงไม่ใช่คนดีที่ลงมือเข้าครัว
"พี่เปลี่ยนใจทานของหวานทันไหมครับ นึกอยาก...กินไอติม" ไอ้หมอหมาบอกตาเชื้อม นี่พวกมึงหมายถึงไอติมแทงไหนกันวะ!! เจ้าหมาชักตะหงิดใจ
แล้วไอ้ท่าทางเอียงอายของไอ้เตี้ยนี่มันอะไรกันฟะ
"ก็คนดีเลียไม่เป็นนิ"คนดีว่าอย่างอายๆ
ล เลีย!! เส้นเลือดข้างขมับผมเต้นตุบๆ
"คราวนี้พี่สอนอมดีไหม" ไอ้หมอสื่อความหมายเป็นนัยอื่น ส่วนไอ้เตี้ยยังทำตาใสเหมือนไม่เก็ท อ่าาา ไม่พอใจ มันทำผมหงุดหงิด ผมทนเห็นภาพลามกในหัวไม่ได้เลย ครั้งแรกของมึงต้องเป็นของกูสิ ไอ้เตี้ย!!
พี่หมอรู้ว่าคนดีกินไอติมไม่เป็นแล้วยังจะชวนอีก ปกติมันจะจี๊ดฟันมากไม่ชอบเลย และครั้งก่อนที่พยายามหัดกินไอติมแท่ง คนดีก็ทำลิ้นติดเพราะพี่หมอบอกให้เลียเอาแทนที่จะกัด
งั้ม!!!
"โอ๊ย!!! "
ผมกัดงับที่ข้อมือไอ้เตี้ยแบบไม่ออกแรงมากทั้งที่อยากกัดให้ตายๆไปซะทั้งสองคน มาเลียมาอมเชี้ยไร!!
"ช็อกโก้!!"
ผมดึงมันกลับเข้าบ้าน ลากพาไปที่ห้องนอนโดยไม่สนใจคำทัดทานจากมัน ไอ้หมอมีท่าทีตกใจและขัดใจในที แต่เพราะคนดีบอกขอตัวเพราะเลือกผม ไอ้หมอจึงยอมเลิกลาไป
แฮ่~~~
ผมพามันมาถึงบนห้อง เดินวนพร้อมขู่มันไปด้วย ผมต้องอดทนกับความรู้สึกหวงของนี้มาก ผมอดกั้นเพื่อไม่ให้ตัวเองขย้ำคอมัน อยากจะด่ามันแต่ก็ต้องกดอารมณ์เอาไว้
"เป็นไร" คนดีพูดด้วยเสียงอ่อนเสียงหวาน หึ ผมเลิกเดินวนแล้วนั่งหันข้างให้
ไอ้คนดีเข้ามากอดไซ้ตามเนื้อตัวผมแล้วพร่ำถามแต่ว่าเป็นอะไร
อยากตอบอยากสื่อสารกับมันนะ แต่กลัวผลลับจะไม่เป็นดังหวัง ดีไม่ดีโดนหมอผีจับลงหม้อนี่แย่เลย
งื้อ~~~ ผมทำเสียงงอนบอกมัน กูไม่ชอบให้มึงไปกินไอติมใคร ปากมึงเป็นของกู เข้าใจ๊!!
"โอ๋ๆ หิวหรอ" ไอ้เตี้ยว่าพรางใช้นิ้วเรียวลูบสางเส้นขนอ่อนนุ่มของเจ้าหมา
อิ๋ง~~~ ผมอ้อนมัน เอาหน้ามุดไซ้ซอกคอขาว หลายครั้งแล้วที่ผมเผลอทำรุนแรงจนไอ้เตี้ยทนไม่ได้ คราวนี้ผมจะเร้าให้มันทำหน้าเคริ้มแบบนั้นให้ดูอีก หึหึ
บนโต๊ะอาหาร
เย็นนี้ไอ้หมอหมาอยู่ทานข้าวด้วย มันทำให้ผมทานอะไรไม่ลง ผมไม่สนใจอาหารรสเลิศบนโต๊ะตัวเตี้ยของผม
เจ้าหมาเดินมาคลอเคลียคนดีที่นั่งร่วมวงอยู่ที่โต๊ะทานอาหาร มันเอาหน้ามาวางเกยตักคนดีและแค่ทำหน้าเหงาๆก็เรียกความสนใจจากเขาได้แล้ว
คนดีหันความสนใจมาที่มันร้อยเปอร์เซ็นต์เต็ม พี่หมอพูดคุยอะไรด้วยก็แทบไม่ได้ยินหลายรอบ จนหมอหมาต้องหันไปทานข้าวเงียบๆอย่างน่าสงสาร เจ้าหมาลอบมองแอบสะใจอยู่ในที
"ขอบคุณครับ อาหารอร่อยมากครับน้าอนงค์" พี่หมอหันมาบอกขอบคุณเจ้าบ้าน
"ก็มาทานทุกวันสิลูก คนเยอะๆสนุกดี" น้าอนงค์บอกด้วยท่าทางเต็มใจ
"ครับ" พี่หมอรับคำก่อนจะหันไปหาคนดี
"พี่ไปนะตัวเล็ก"ว่าพร้อมยีหัวทุยเล่น
"บ๊าย บายครับ" คนดีโบกมือลา
หลังจากฟัดกันนัว เจ้ามนุษย์ก็ผล็อยหลับไปด้วยทั้งเหนื่อยทั้งแอร์ก็เย็น มือน้อยที่กอดร่างหนาที่ปกคลุมด้วยขนอ่อนนุ่มเริ่มคลายออก ลมหายใจสม่ำเสมอทำให้รู้ว่าคนตรงหน้าหลับลึกแค่ไหน
เจ้าหมามองใบหน้านวลที่เห็นเด่นชัดในความมืด มันไม่อยากคลายจากกอดนี้เลย แต่วันนี้มันมีภารกิจ
ผมมองหาโทรศัพท์ของไอ้เตี้ย มันวางอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือ ผมคาบมาวางกับพื้นและกดหาเบอร์ปีเตอร์
Rrrrr Rrrrrr
ติ๊ด
มันกดรับสาย แต่ไม่ยอมพูดอะไร
"ฟังนะไอ้เตอร์ มึงอย่าเพิ่งตกใจ กูยังไม่ตาย" ผมบอกมันและรอฟังมันตอบกลับมา
" ม มึง จริงๆหรอวะฟีนิก" ไอ้เตอร์บอกด้วยเสียงสั่นๆ
"ใช่ กูเอง มันมีเรื่องเหลือเชื่อเกิดขึ้นกับกู มึงต้องไม่เชื่อแน่"ผมพูดเสียงต่ำและคอยชำเลืองมองไปทางเตียงหนาอย่างคอยระวัง
"ใช่ กูก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกันว่ามึงยังไม่ตาย คราวก่อนที่มึงโทรมา กูเห็นร่างมึงนอนนิ่งอยู่ตรงหน้าแท้ๆ" ใช่แล้ว วันนั้นไอ้เตอร์ได้ไปนอนเฝ้าร่างกำยำที่นอนหายใจสม่ำเสมอคล้ายแค่นอนหลับอยู่ที่ห้องวีไอพีของโรงพยาบาลดัง แล้วจะไม่ให้ตกใจได้ยังไงในเมื่อเขากำลังคุยอยู่กับคนที่บอกว่าเป็นคนๆเดียวกับคนที่นอนนิ่งอยู่นี่
"กูยังไม่ตาย ตอนนี้กูอยู่ในร่างคนอื่น แต่กูยังไม่ตาย เค๊!"
"ห๊าาาา สิงร่าง!!!"ไอ้เตอร์ชักเริ่มสยองในเรื่องใหม่ นี่เพื่อนกูตายแล้วยังไม่พอ กลายเป็นวิญญานร้ายซะได้
"มันซับซ้อนนะ มึงเชื่อกูนะว่ากูยังไม่ตาย"
"กูไม่ค่อยเชื่อว่ะ มึงโทรมาตอนตี2ตลอดเลย" ปีเตอร์ว่าเสียงสั่น นี่เป็นเพื่อนสนิทหรอกนะถึงยอมคุยด้วย ถ้าเป็นผีตนอื่นเขาไม่ยอมแน่ๆ
"เฮ๊ย..อ่า เดี๋ยวไว้อธิบาย ตอนนี้ตอบคำถามกูมาก่อน...."
"ถามไรอ่า"
"ร่างกู....เป็นยังไง"เจ้าหมาถามไปลุ้นไป แทบกั้นหายใจตอนรอคำตอบ
"ก็..นอนนิ่งเป็นผักอยู่ที่โรงพยาบาล"
"แปลว่ายังไม่ตาย!!" เจ้าหมาเผลอร้องออกไปด้วยความดีใจ ทำเอาร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงครางงือส่งเสียงเบาๆตอบกลับมา
"งั้นมั้ง"ปีเตอร์ว่า
อ่า หายใจคล่องขึ้นมาหน่อย ถึงจะยังไม่รู้วิถีกลับเข้าร่างแต่ก็สบายใจขึ้นเยอะ
"ร่างกู..เป็นไงบ้าง หน้าหล่อๆของกูยังโอเคอยู่ไหม" โดนชนคราวนั้นไม่รู้จะเสียโฉมบ้างหรือเปล่า
"ก็..เหมือนเดิมแหละ แค่กระดูดร้าวนิดหน่อย นอกนั้นก็ดีหมด"
"เฮ่อ..ค่อยยังชั่ว"
"เอ่อ...นี่มึงจริงๆนะหรอ"ปีเตอร์ยังแคลงใจ
"ก็เออสิ หรือต้องให้กูบอกความลับที่รู้แค่กูกับมึงอย่างมึงเคยลองกินฉี่ตัวเอง.."
"พอๆไอ้สัส มึงของแท้แน่นอนเลยไอ้เพื่อนเวร นั่นเรื่องตอนป.1มึงยังเอามาขู่กูยัน30 ไอ้สสสส"
"หึหึ"
" แล้วนี่มึงยังไม่ตายจรืงหรอวะ"
"ร่างกูยังหายใจป่ะล่ะ"
"เออ แล้วที่บอกว่าอยู่ร่างคนอื่นนี่ยังไง"
"เออ ค่อยคุย แล้วไม่ต้องโทรมาเบอร์นี้นะ เดี๋ยวกูติดต่อไปเอง ฝากดูร่างกูดีๆด้วย แค่นี้ก่อน" เจ้าหมาที่เหลือบไปเห็นคนร่างเล็กพลิกตัวครวญหาความอบอุ่นรีบบอกปลายสาย
"เฮ่ยไม่ๆ กูอยากรู้เรื่องมึงจะแย่ เล่ามาตอนนี้ หรือจะให้กูไปเจอ.."
"กูต้องวางแล้ว แยก!!"
ตุ๊ดๆๆๆๆ
ผมตัดสายปีเตอร์ก่อนที่ไอ้เตี้ยจะตื่นซะก่อน
"อืออ"
ไอ้เตี้ยงัวเงียครางเสียงแผ่ว เมื่อผมขึ้นมานอนเบียดด้วยร่างกายอุ่นๆข้างๆมัน ไอ้เตี้ยก็ซุกตัวเข้าหาไอร้อนจากตัวผมทันที
กะจะนอนแต่ร่างเล็กกลับทำผม'ตื่น' เสื้อตัวโคร่งที่เปิดขึ้นเล็กน้อยให้พอเห็นหน้าท้องแบบราบ ผิวขาวเนียนแยงตาของมันทำเอาผมตาลาย บ็อกเซอร์ตัวน้อยเปิดขึ้นมาจนเห็นเนื้อก้นอยู่ลอมล่อทำผมหายใจไม่เป็นจังหวะ อ่าาาา เตี้ย
- Writer
