ตอนที่9

1727 Words

คนดีนั่งฟังเจ้าหมาพูดตาปริบๆ นี่ไม่ใช่เรื่องที่คนทั่วไปจะเข้าใจได้ง่ายๆ แต่สำหรับไอ้คนที่เชื่อว่าดาบฟ้าฟื้นในการ์ตูนมีจริงก็ไม่น่าจะรำบากที่จะเชื่อ ถึงจะยังรู้สึกแปลกๆและกลัวอยู่ไม่น้อย "คุณไม่ใช่..เอ่อ..ผี" คนดีถามเสียงสั่น "กูยังไม่ตาย" เจ้าหมาบอกย้ำเพราะอ่านท่าทีของคนตัวเล็กออก แต่คนดียังมองเหมือนไม่ค่อยเชื่อ ถ้าไม่ใช่ผีจะสิงร่างคนอื่นได้ยังไง "งั้นก็โทรไปเบอร์นั้นเลย ให้มันวิดิโอคลอให้ดู ตอนนี้มันน่าจะกำลังเฝ้าร่างฉันอยู่ที่โรงพยาบาล"ไอหมาบอก ที่จริงก็ไม่แน่ใจหรอกว่ามันจะอยู่เฝ้า แต่ก็ยังพูดออกไปด้วยความมั่นใจไว้ก่อนจะได้น่าเชื่อ "แล้ว..หมาผมล่ะ" ถ้าไม่ได้สลับร่างกัน แล้วตอนนี้มันอยู่ที่ไหน "ไม่รู้สิ อาจจะอยู่ในนี้ก็ได้ แต่กูไม่รู้สึกอะไรนะ" เจ้าหมาก้มลงมองดูร่างกายตัวเอง คนดีใจสั่นน้ำตาคลอ กลัวว่าไอ้ช็อกโก้จะเป็นอะไรไป อดสงสารมันไม่ได้ นึกถึงเจ้าหมาซื่อบื้อที่เอาแต่ทำอะไรโง่ๆ มีความสุขกับเรื่องง่ายๆไปวันๆขอบตาก็เริ่มร้อนผ่าว ตกดึกเจ้าหมาก็ขึ้นไปนอนที่เตียงเหมือนเคย แต่คนดียังกลัวอยู่ เลยขอตัวไปนอนที่อื่น "นอนกับกู" เจ้าหมาสั่ง มันมองมาจากบนเตียงด้วยสายตาจริงจัง "ผม.." ก็ผมไม่อยากนอนกับคุณนิ น่ากลัวแถมยังรู้ๆแปลกๆด้วย "บอกแล้วไงว่ากูไม่ทำอันตรายมึงหรอก มานี่!!" เจ้าหมาบอกพรางแยกเขี้ยวอย่างขัดใจ บอกให้มาก็มาสิวะ "ไม่เอาอ่า" "มา!!" แฮ่~~~ "ง่าาา อย่าขู่สิ"ถึงจะกลัวแต่เจ้าคนตัวเล็กก็ไม่กล้าหนี "ทีเมื่อก่อนยังกล้าตีกระบานกู "เจ้าหมาเหล่ตาเชิดหน้ามอง "ก็ตอนนั้นคนดีไม่รู้นิว่าเจ้าช็อกโก้มีวิญญานชั่วร้ายสิงอยู่" แฮ่~~~วิญญานชั่วบ้านอะไร๊ เดี๋ยวจับทุบแม่มเลยนิ "ง่าาา อย่าขู่ได้ไหม" "งั้นก็มานอนสิ" "ไม่ชินอะ" "มึงก็ทำเหมือนทุกวันสิวะ จะยากอะไร" "ทำยังไงเหมือนทุกวัน" "กอดกู!!" กลายเป็นคนดีนอนตัวลีบขดตัวอยู่ในกรงแขนหมาตัวผู้ตัวโต คนดีรู้สึกเหมือนมันเป็นคนแปลกหน้า เหมือนโดนคุกคามทางเพศจากสายตาหื่นๆของมัน "คนดีอึดอัด" เจ้าตัวเล็กบอกพร้อมดิ้นหนี "ทำตัวให้ชิน ตัวจริงกูหล่อมากนะเตี้ย"เจ้าหมาอวดตัวเอง "หล่อแล้วยังไง คนดีชอบผู้หญิงนะ" "อย่าพูดจาไร้สาระน่าเตี้ย มึงนอนไปถ้าไม่อยากเจ็บตัว" "นี่ไม่ทันไรก็จะทำร้ายคนดีแล้วอ่า แล้วบอกจะไม่ทำอันตราย"คนดีทวงสัญญา "กูไม่ได้จะทำร้าย แค่จะทำเสียว" "หืออ" "นอนไปเตี้ย ถ้ากูเห็นปากมึงยังขยับนะ "เจ้าหมาขู่ มันไม่ชอบให้คนดีส่งเสียง ไม่อยากเห็นแก้มกลมดิ้นดุกดิกในตอนนี้ ตอนที่มันกำลังกดอารมณ์ร้อนที่พุ่งพร่านในตัว "เตี้ย" "หือ" "กูขอตุ๊กตาสักตัวดิ" "หื้ม เอาไปทำไรครับ" คนดีนั่งเล่นอยู่บนเก้าอี้ยาวในสวนสาธารณะใกล้บ้านโดยมีเจ้ามานั่งอยู่ข้างๆ พวกเขาไม่ได้พูดอะไรกันอีก เอาแต่นั่งนิ่งๆมาเกือบชั่วโมงแล้ว ทั้งที่ได้เห็นกลับตาว่าเจ้าหมาพูดได้ แต่คนดีก็ยังไม่อยากเชื่อเลยว่าเรื่องพิศวงนี้คือเรื่องจริง "น้องคนดีใช่ไหมครับ" ชายร่างสูงยืนหอบอยู่ตรงหน้า ท่าทางคงรีบมากจนแทบไม่ได้หยุดพักเลยตั้งแต่วิ่งออกมาจากลานจอดรถมา "ครับ" คนดีตอบมองคนตรงหน้าตาปริบๆ "แล้ว ไอ้ฟีนิก.." ปีเตอร์มองหาเพื่อนแต่ก็เห็นแค่ไอ้เด็กหนุ่มร่างเล็กนี่กับหมาของมัน หรือว่า...มันจะสิงร่างไอ้น้องนี่อยู่ ปีเตอร์มองเข้าไปในตากลมโตของคนดีพร้องจับไหล่เล็กยึดไว้ "ปรากฎตัวดิเพื่อน" "เออ กูอยู่นี่" "ห๊าา พูดทั้งที่ไม่ได้ขยับปาก ไม่หลอนหรอน้อง "ไอ้ปีเตอร์ถาม ถ้าเขาต้องมีคนแปลกหน้าอยู่ในตัวด้วยอีกคนคงสยองไม่น่าดู "กูอยู่นี่" เสียงทุ้มดังมาจากข้างตัว ปีเตอร์หันกลับไปก็เจอแค่เจ้าหมาขนนุ่มสีดำยืนนิ่งอยู่ "กูเอง" "จ๊ากกก!!!" "ฮ่าๆๆๆๆๆๆ" หลังจากหายตกใจและได้ฟังเรื่องราวของเพื่อน ปีเตอร์ก็ปล่อยก๊ากชุดใหญ่ แอบสะใจนิดๆที่เพื่อนต้องติดอยู่ในร่างหมา แฮ่~~~~ "อุ๊บ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ " งั้ม!!!! "โอ๊ยย!!!!" "ถ้าคุณกลับเข้าร่างได้แล้ว เอาหมาผมมาคืนด้วยนะครับ" คนดีบอกกับเจ้าหมา "ไม่ไปดูหน้ากูสักหน่อยล่ะ หล่อนะ หรือกลัวจะหลงรัก" เจ้ามายิ้มเจ้าเล่ห์หลงจากพูดจาหยอดเจ้ามนุษย์ คนดีมองค้อนแต่แอบเขิล พูดอะไรของเค้า "กลับบ้านดีๆแล้วอย่าซน เดี๋ยวกูได้ร่างแล้วจะรีบมาหา" เจ้าหมาพูดก่อนโดดขึ้นรถไปและไม่วายหันมายิ้มให้ คนดีที่ยังรู้สึกประหลาดอยู่ได้แต่ยืนอึนอยู่ที่เดิม ต้องรู้สึกยังไงเนี่ยมีหมามาจีบ ปีเตอร์ขับรถพาเจ้าหมามุ่งหน้าตรงไปที่โรงพยาบาลเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง "นี่กูยังไม่อยากเชื่อเลยนะว่าเป็นมึง "ไอ้เตอร์บอก "กูยังไม่อยากเชื่อตัวเองเหมือนกัน นึกว่าแค่ฝัน แต่ฝันกูไม่น่าจะมีมึง กูถึงรู้ว่า อ๋อ นี่เรื่องจริง" เจ้าหมาพูดเสียงเหมือนกำลังเล่านิทาน ปีเตอร์เหล่ตามองพรางส่ายหน้า ชีวิตเข้าเลข3แล้วมึงยังสันดานเดิม กวนตีน!! "แล้วมึงจะเข้าไปยังไง ตัวก็ใหญ่ ใส่ในกระเป๋ารึก็ไม่ได้"ปีเตอร์ถาม นี่ไม่ใช่โรงบาลสัตว์ที่จะมีหมาเดินเพ่นพร่านได้นะ "งั้นก็รอดึกๆ คนน้อยๆค่อยหาทางเข้าไป" เจ้าหมาบอก "แล้วไงต่อ มึงรู้วิธีกลับเข้าร่างหรอ" "ค่อยหาทางเอา" ลองดีกว่าไม่ทำอะไรเลย ปีเตอร์ส่ายหน้า สังหรณ์ใจว่าเรื่องมันไม่น่าง่าย "เออ..ว่าแต่ให้กูถ่ายวิดิโอมึงไว้ได้ป่ะ" ปีเตอร์ที่ยังไม่ล้มเลิกความอยากอวดลงโซเซียลขอเพื่อนหมา เรื่องแบบนี้ต้องบอกให้โลกรู้ คิดดูสิ หมาออกทีวีรายการดังและกำลังให้สัมภาทเป็นภาษาคน แค่คิดก็ร้องว้าวแล้ว "ไม่!!!" พวกเขาขับรถมาจนถึงโรงพยาบาลและนั่งรอเวลาอยู่ในรถ ช่วงที่รอเวลาปีเตอร์ก็มีหน้าที่หาของกินมาให้และซักไซ้เรื่องของเพื่อนตั้งแต่ต้นจนจบ "แล้วจับได้รึเปล่า ไอ้คนที่ขับรถชนกู"เจ้าหมาถาม "ได้ กิ๊กเก่ามึงไง ที่ชื่อเมล" "??" "มึงจำไม่ได้หรอก เพราะกูก็ไม่รู้จนโดนตำรวจสอบมันถึงยอมรับ บอกแค้นที่มึงหลอกฟันมัน" "ใครวะ แล้วกูไม่เคยหลอกฟันใครเหอะ ตกลงก่อนตลอดว่าแค่นอน " "ก็นั่นแหละ กูถึงจำไม่ได้ว่ามึงเคยคบใครด้วยหรอ" เฮ่อ..เจ้าหมาถอนใจ ไม่ใช่ไม่เคยเจอคนแบบนี้ ที่ดันมารักเขาทีหลัง เจอบ่อยเลยแต่ไม่เคยมีใครบ้าขนาดขับรถชนเขาแบบนี้ "สงสัยมึงต้องซื้อกินแล้วว่ะ หล่อนจะได้ไม่พากันมโน" "ซื้อเซ้ออะไร กูมีไอ้เตี้ยแล้วทั้งคน ได้ร่างคนคืนเมื่อไหร่ กูจะเย่อให้หนำใจไปเลย" แค่คิดก็ฟินแล้ว "เฮ้ยๆ น้องมันตกลงปลงใจกับมึงด้วยเปล่า" "ใครจะกล้าปฏิเสธกู หึหึ" ว่าแล้วก็โทรหามันสักหน่อย "ครับ" ไอ้เตี้ยรับสาย "ทำไรเตี้ย" เจ้าหมายิ้มถามผ่านวิดิโอคลอ "เอ่อ..นั่งเล่นครับ"คนดีตอบแบบยังเกร็งอยู่ "หึหึ กินข้าวยังอะ" "ข้าวเที่ยงยังไม่ได้กิน" เจ้าหมาเหลือบไปมองนาฬิกา 13.05น. "รอไรอะ" "โอเค งั้นผมไป..หาอะไรกินก่อน" "เดี๋ยวคุยก่อน" "เอ่อ ครับ" "....."แลบลิ้นยาว "......" "......"แลบลิ้นยาว น้ำลายยืด "ว่ามาสิครับ" "เปล่าไม่มีไร แค่คิดถึง" "......" "เสร็จงานแล้วจะรีบไปหา" "......ครับ" อิอิ ชื่นใจว่ะ คนดีวางสายแบบงงๆ นี่ไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมว่าโดนจีบอยู่ พอถึงเวลาอันควร ปีเตอร์ก็ทำหน้าที่เบี่ยงเบนความสนใจขงประชาสัมพันธ์สาวหน้าวอด ส่วนเจ้าหมาก็รีบวิ่งเข้าไปทางประตูหนีไฟ และตรงไปยังชั้นที่ร่างมนุษย์มันนอนอยู่ ทางเดินของโรงพยาบาลนี้จะสว่างไปไหนวะ หมาขนสีดำสนิทพร้อมนัยตาสีทองวิ่งหลบยังไงก็ดูโดดเด่นอยู่ดี ปีเตอร์ที่มาถึงก่อนเพราะขึ้นลิฟท์มา เปิดห้องรออยู่แล้วรีบกวักมือเรียกเจ้าหมา ภายในห้อง ร่างกายสมบูรณ์แบบนอนนิ่งอยู่บนเตียงโดยมีเครื่องมือช่วยชีวิตอยู่รอบเตียง เจ้าหมามองร่างตัวเองด้วยความตื่นเต้น หัวใจมันเต้นตุบๆทุกครั้งที่ก้าวไปใกล้ "แล้วจะกลับเข้าร่างได้ยังไง ไปปรึกษาอาจารย์ดังๆไหม"ปีเตอร์แนะ "กูไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น เดี๋ยวคงได้จับกูอยู่ในร่างหมาตลอดกาลแล้วเล่เอาไปโชว์ตามงานวัด ไม่รู้ล่ะ กูคิดลบไว้ก่อน เพราะถ้าเป็นผม ผมก็น่าจะทำอย่างนั้น หมาพูดได้ คนในร่างหมา หายากจะตาย น่าสะสม เจ้าหมามองร่างกายมนุษย์ของมันอยู่นานก็ถอนใจ มันเอาหน้าแตะที่มือตัวเองเบาๆ เหมืนพยายามจะสิงร่าง แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย มันเดินวนอยู่หลายรอบ เลียก็แล้วกัดก็แล้ว และก่อนจะถึงรุ่งเช้า เจ้าหมาและเพื่อนก็ล่าถอย "กูชักเคลียดแล้ววะ" เจ้าหมาบอก "มีทางเข้าก็ต้องมีทางออกสิวะ มึงอย่าคิดมาก" เฮ่อ "แล้วนี่มึงจะเอาไงต่อ ไปอยู่กับกูหรือจะกลับบ้านมึง"ปีเตอร์ถาม "กลับไปหาไอ้เตี้ย!"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more