คืนที่ดาวเต็มฟ้า

เธอคือแสงดาวบนท้องฟ้า

ตื่นเช้ามาดาวเต็มฟ้ายังคงรู้สึกปวดเนื้อตัวเธอนอนซมเพราะพิษบาดแผลตามตัว

"พี่ตะวันช่วยเต็มฟ้าด้วย" ดาวเต็มฟ้าละเมอออกมาด้วยเสียงแหบพร่า

"พี่ตะวันเต็มฟ้าคิดถึงพี่เมื่อไรพี่จะมารับเต็มฟ้า" เธอยังคงพูดออกมาด้วยความไม่รู้ตัวเหมือนจิตสำนึกมันสั่งการออกมา

ตุนท์ยืนอยู่ที่ข้างเตียงเธอเขามองเธอด้วยความสงสารผสมกับความเจ็บปวดปร่าขึ้นมาที่หัวใจโดยที่ไม่รู้ตัว

"ปิ่นฝากเช็ดตัว หาข้าวหายาให้เต็มฟ้าด้วยนะ" เขาเดินออกมาเจอปิ่นพอดี

"ค่ะนาย เดี๋ยวปิ่นจัดการให้ค่ะไม่ต้องเป็นห่วง คุณเต็มฟ้าไปเจออะไรมานะน่วมไปทั้งตัว" ปิ่นรับคำเจ้านายก็บ่นขึ้นเมื่อเช็ดเนื้อตัวของดาวเต็มฟ้าด้วยความสงสาร

.........................

ดาวเต็มฟ้านอนพักฟื้นไม่ได้ไปทำงานที่คาสิโนเลยเป็นเวลาเกือบสัปดาห์ เธอจึงบอกกับตุนท์ว่าจากนี้เธอจะไม่ขอใช้วันหยุดที่ตุนท์ให้เธอเพื่อชดเชยเวลาที่เธอหยุดทำงานไป

"วันนี้วันหยุดเธอไม่ใช่หรือ" ตุนท์ถามเมื่อเห็นเธอแต่งตัวออกไปทำงาน

"เต็มฟ้าจะทำชดเชยที่หยุดไปค่ะ" เธอไม่รู้ว่าเขาแกล้งลองใจหรือเปล่าแต่เธอตั้งใจจะทำชดเชยให้จริงๆ

"ไม่จำเป็นหรอกนะเพราะที่เธอหยุดไปฉันไม่ได้หักเงินเธอ"

"ถ้าอย่างนั้นก็ยิ่งต้องทำชดเชยค่ะ" เธอหันมาพูดมองตาเขาว่าเธอคิดแบบนั้นจริง

"ถ้าไม่ไหวอย่าฝืน" ตุนท์เอื้อมมือไปคว้าข้อมือเธอไว้ห้ามไม่ให้เธอฝืนออกไปทำงาน

"ไม่เป็นไรค่ะเต็มฟ้าทำได้...คุณตุนท์" เธอพูดและเหลือบมองที่แขนของเขาที่คว้าข้อมือเธอ

"เดี๋ยวค่ะแขนคุณ" เต็มฟ้าเห็นรอยฟกช้ำเขียวตามแขนและมือเขาน่าจะเกิดขึ้นตอนที่เขาชกต่อยกับนายพงษ์ชาติและใช้แขนทุบตู้เพื่อช่วยเธอออกมา

"ไม่มีไร" เขารีบดึงแขนตัวเองกลับมา

"เขียวขนาดนี้จะไม่มีอะไรได้ยังไงคะ เอามานี้เต็มฟ้าจะทายาให้" เธอเผลอตัวดึงแขนเขาเหมือนตอนที่พี่ชายเธอดื้อไม่ยอมกินยาเวลาไม่สบาย

"ก็บอกว่าไม่ไง" เขายังฝืน

"ไม่ค่ะเต็มฟ้าจะทายาให้คุณตุนท์" เธอเองก็ดื้อกลับไปเหมือนกัน

"โอ้ย นวดเบาๆสิเห็นไหมว่ามันเขียว" ตุนท์ร้องเสียงหลงตอนที่เธอแกล้งลงน้ำหนักมือที่แขนของเขาอย่างแรง

"ก็ไหนว่าไม่มีอะไรไงคะ ทีนี้ทำเป็นร้อง นั่งเฉยๆจะทายาให้ไม่คิดเงินหรอกค่ะ" เธอจ้องตาเขาแค่อยากจะยวนเขากลับเท่านั้นแต่สายตาคมโตของเขากลับประสานกลับมาที่สายตาวาวใสของเธอ

"เธอนี่ก็กวนไม่ใช่เล่นนะ กล้าหือกับฉันก็ระวังตัวด้วยแล้วกัน" เขาแกล้งขู่ให้เธอกลัวเพราะไม่อยากเผลอไผลให้ใจไปกับดวงตาคู่สวยบนใบหน้าอันหมดจดของเธอ

"มาถึงขั้นนี้เต็มฟ้าไม่มีอะไรต้องกลัวอีกแล้วละค่ะ ถ้าชีวิตของเต็มฟ้าชดใช้ทุกอย่างให้มันหมดได้คุณตุนท์ก็เอาลมหายใจของเต็มฟ้าไปได้เลยค่ะ"สายตาของเธอจ้องมองแสดงความจริงใจว่าหากมันทดแทนได้เธอยอม

"เธอคิดว่าลมหายใจของเธอมันมีค่าขนาดใช้หนี้ได้หมดเลยหรือ" ตุนท์อยากพูดทำร้ายจิตใจเธอกลบเกลื่อนความรู้สึกเบื้องลึกในใจ

"นั่นสิคะ เต็มฟ้าลืมคิดไป ต่อให้มันจะไม่มีค่ามากพอ แต่เต็มฟ้าก็จะใช้มันทำทุกอย่างเพื่อคนที่เต็มฟ้ารัก" เธอสะกดกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาต่อหน้าเขา

"ไอ้หมอนั้นมันคงมีความหมายกับเธอมากสินะ คำก็คนที่เธอรักสองคำก็เพื่อนายเติมตะวัน" ตุนท์ออกอาการประชดประชันอีก

"คุณคงไม่เคยรักใคร คงจะไม่รู้อะไร" เธอเหน็บว่าเขาเป็นคนไร้หัวใจ

"ทำไมจะไม่เคย เธอต่างหากที่ไม่รู้อะไร" เขาต่อปากต่อคำแบบเอาหน้าเข้ามาประชิดแทบจะติดกับปลายจมูกของเธอที่เชิ่ดขึ้นดูรั้นนิดๆ

"รู้สิคะ อย่างน้อยก็รู้ว่าคนที่คุณรักไม่ใช่ดาวเต็มฟ้า" อะไรดลใจให้เธอตอบเขาไปอย่างนั้นแต่เธอก็เผลอหลุดปากออกไปแล้ว

"เต็มฟ้าไปทำงานก่อนนะคะ เดี๋ยวชาตินี้จะใช้หนี้ไม่หมด" เธอเริ่มกล้าที่จะต่อกรกับเขาด้วยคำพูดที่เสียดแทงใจ

เขาบอกไม่ถูกว่าเวลานี้เขารู้สึกอย่างไรกันแน่กับผู้หญิงที่ชื่อดาวเต็มฟ้า เธอเป็นคนที่ทำให้หัวใจของเขากำลังเริ่มหวั่นไหวไปในทุกขณะ หัวใจที่ร้างความรักมานานเริ่มถูกสั่นคลอนด้วยความสดใสและจริงใจของเธอ หญิงสาววัยรุ่นที่อายุห่างกับเขาถึงสิบปี และคนรอบตัวของเขาก็คงสงสัยไม่น้อยว่าทำไมเขาถึงกล้าเสี่ยงไปช่วยเธอพร้อมใช้เงินจำนวนมากซื้อตัวเธอกลับมาทั้งที่เธออยู่ในฐานะลูกหนี้และตัวประกัน มันไม่มีประโยชน์อันใดเลยในการที่จะใช้เงินซื้อตัวเธอมาเพื่อให้เธอมาทำงานใช้หนี้ต่อ ช่างดูไม่สมเหตุผลเลยสักนิดกับตรรกะความคิดนี้

ตั้งแต่เธอเข้ามาในชีวิตเขาก็เหมือนหัวใจที่มืดบอดของเขามีแสงสว่างอยู่รำไรเหมือนท้องฟ้าที่มีดาวมาประดับบ้างแม้จะสว่างเพียงน้อยนิด แต่ก็ยังดีกว่าเป็นท้องฟ้าในคืนเดือนดับเหมือนอย่างที่ผ่านมา หัวใจที่ด้านชามานานเริ่มหวั่นไหวเหมือนน้ำหยดลงหินทีละน้อย

...................................