คืนที่ดาวเต็มฟ้า

ใกล้เข้ามาแล้ว

"เฮ้ยไอ้ตะวัน ผู้จัดการร้านโทรมาว่ะ บอกว่ามีคนมาถามหาพวกเราทุกวันเลย" กรรีบบอกเพื่อนหลังจากที่ได้รับสายจากคนที่ร้านสะดวกซื้อ

"งั้นอาจจะต้องแจ้งเขาไปเลยว่ะว่าพวกเราขอลาออก ถ้ามีใครถามเขาจะได้บอกว่าพวกเราออกจากร้านไปแล้ว" เติมตะวันให้ความเห็น

"ไม่ออกก็เหมือนออกแล้วล่ะตอนนี้"

"กูว่ากูจะกลับไปหาเต็มฟ้าว่ะจะเอาเงินไปให้น้องและสังเกตุการณ์ด้วยว่ายังโอเคดีอยู่ไหม" เติมตะวันบอกความตั้งใจของตัวเอง

"ก็แล้วแต่มึง เดี๋ยวกูไปเป็นเพื่อน แต่อยู่นานไม่ได้นะต้องรีบหนีต่อ น้องมึงกูว่ายังไม่เท่าไรถ้ามึงไม่ไปจนให้เป็นที่จับตาไม่น่ามีใครรู้ว่าดาวเต็มฟ้าเป็นน้องมึง" กรไม่ขัดเพื่อนแต่ท้วงติงบ้างถึงระยะเวลาเพื่อความปลอดภัย

เติมตะวันมองสมุดบัญชีธนาคารที่อยู่ในมือ หน้าบัญชีคนที่เป็นเจ้าของมันคือ "นางสาวดาวเต็มฟ้า ประพรพรรณ" ทุกบาททุกสตางค์ที่หามาได้เขาฝากเข้าบัญชีนี้ทั้งหมดเพื่อนาคตของเธอ เขาวาดฝันเสมอว่าน้องสาวจะต้องมีชีวิตที่ดีไม่ลำบากอย่างเขา

เมื่อตกลงใจกับกรเพื่อนรักได้เติมตะวันก็ออกเดินทางกลับเข้ามาที่กรุงเทพอีกครั้งเพื่อมุ่งหน้าไปหาน้องสาว ทั้งสองคนสวมใส่ชุดแจ็คเก็ต สวมหมวกและแว่นตาดำ สะพายกระเป๋าคนละใบ และพยายามเดินแยกห่างกันบ้างนั่งรถคนละฝั่งกันบ้างไม่ไปไหนมาไหนพร้อมกัน แต่ละที่ที่หยุดพักจะมีการนัดหมายที่จะต้องพบเจอกันเสมอ

แต่ถึงจะระวังตัวอย่างไรก็คงไม่สามารถเล็ดลอดสายตาคนของตุนท์ที่มีอยู่ทั่วเมืองได้

"เฮ้ยกูว่าไอ้หนุ่มคนนี้มันท่าทางหน้าสงสัยว่ะ" จอนลูกน้องของคมสันพูดกับอัทเพื่อนที่มาเฝ้าสังเกตุการณ์ด้วยกัน

"น่าสงสัยตรงไหนกูยังไม่เห็นมันมีอะไรพิเศษเลย" อัทค้านเพื่อน

"นี่แน่ะไอ้โง่! หัดสังเกตุคนเสียมั่งสิวะ ตั้งแต่เรามาเฝ้าพื้นที่นี้กูยังไม่เคยเห็นคนรูปร่างลักษณะอย่างมันเข้าออกซอยนี้มาก่อนเลย แถมท่าทางมันดูลุกลี้ลุกลนยังไงไม่รู้" จอนตบหัวอัทดังเพี๊ยะพร้อมสาธยายโชว์เหนือความตาไว

"เออก็จริงแหะ เอ็งนี่มันเก่งใช้ได้" อัทไม่โกรธแต่กลับอวยเออออไปอีก

"ตามมันไปดีกว่า"จอนชวนอัทสะกดรอยตาม

ด้วยความที่เติมตะวันรอบคอบจึงพยายามเดินอ้อมซอยไม่เข้าทางเดิมที่เขาเคยใช้เข้าออกประจำ มันจะมีทางลัดแคบๆที่ต้องเป็นคนที่อยู่แถวนี้เท่านั้นที่จะรู้ได้เพราะทางออกไม่มีต้องปีนป่ายข้ามรั้วของบ้านคนอื่นไปจึงจะผ่านได้

"มันไปไหนแล้ววะ เห็นอยู่แป๊บๆ" จอนกับอัทบ่นพร้อมเกาหัวไปด้วย

"หึ๊ย! เกือบจะรู้แล้วเชียวว่าใช่ไหม" จอนโมโหที่ปล่อยให้เติมตะวันคลาดสายตาไปได้

"เอ็งกับข้าแยกกันเฝ้า เอ็งรออยู่นี่ ส่วนข้าจะไปดักรอทางต้นซอยที่เดิม" จอนสั่งการเพื่อนคู่หู

.................................

"เต็มฟ้า" เสียงเติมตะวันเรียกร้องสาว เขาเลือกมาวันนี้เพราะเขารู้ว่าวันนี้น้องสาวไม่มีเรียน

"เต็มฟ้า เต็มฟ้า" ด้วยอากาศที่ร้อนมาจากข้างนอกเขาถอดแว่นตาดำและเสื้อแจ็คเก็ตออกโยนไปที่บนโซฟา และตรงขึ้นไปเรียกเธอที่บนบ้านชั้นสอง

"พี่ตะวัน กลับมาตั้งแต่เมื่อไรทำไมไม่โทรมาก่อน" ดาวเต็มฟ้าเปิดประตูห้องออกมาเจอหน้าพี่ชายก็โผเข้าหาอย่างคิดถึง

"เต็มฟ้าพี่มีเรื่องต้องคุยกับเต็มฟ้าพี่อยู่ที่นานไม่ได้" เติมตะวันรีบบอกเรื่องราวแก่เธอ

"หมายความว่ายังไงคะ"

"คือ พี่กับไอ้กรมีปัญหาที่ยังอธิบายให้เต็มฟ้าฟังทั้งหมดตอนนี้ไม่ได้แต่เอาเป็นว่าพี่จะไม่สามารถอยู่กับเต็มฟ้าได้อีกสักพักใหญ่ๆ แบบไม่มีกำหนด"

ดาวเต็มฟ้าฟังพี่ชายพูดไปก็ยังไม่เข้าใจความหมาย จนหน้านิ่วคิ้วขมวด

"เต็มฟ้าเก็บนี่เอาไว้" เติมตะวันยื่นสมุดบัญชีธนาคารให้เธอ

"โอ้โห เงินตั้งมากมายพี่ตะวันเอามาจากไหนกัน" เมื่อเธอเปิดสมุดบัญชีออกมาก็เห็นตัวเลขหลักล้านจนต้องร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ

"เต็มฟ้าอย่าเพิ่งถามอะไรพี่มาก เอาเป็นว่านี่คือเงินทั้งหมดที่พี่ตั้งใจเก็บเอาไว้ให้เต็มฟ้า เอาไปจ่ายค่าเทอมและที่เหลือเอาไปปลดหนี้บ้านซะ หากพี่ไม่ได้กลับมาเต็มฟ้าจะได้ไม่ลำบาก เก็บเอาไว้ให้ดี" เติมตะวันสั่งเสียน้องสาวไปด้วยในตัว

"แล้วทำไมพี่ตะวันถึงจะไม่ได้กลับมามีอะไรกัน เกิดอะไรขึ้น เต็มฟ้างงไปหมดแล้วนะ"เธอเริ่มโวยวายเมื่อพี่ชายพูดว่าถ้าไม่ได้กลับมา

"พี่มีเหตุจำเป็น แต่เต็มฟ้าจำเอาไว้ว่าพี่ไม่ได้ทิ้งเต็มฟ้า แต่มันเป็นเพราะว่าถ้าพี่ยังอยู่ที่นี่เต็มฟ้าอาจจะต้องเดือดร้อนไปด้วย"

"พี่ตะวันพูดอะไร ยิ่งพูดก็ยิ่งไม่เข้าใจ มีอะไรกันแน่คะ เต็มฟ้าเป็นห่วงพี่ตะวันนะ" ดาวเต็มฟ้าเริ่มใจเสีย

"พี่ถูกคนร้ายตามล่า แต่พี่บอกสาเหตุตอนนี้ไม่ได้ เต็มฟ้ามีหน้าที่ฟังพี่และเชื่อพี่เท่านั้นเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง" เติมตะวันเสียงเข้มใส่เธอแสดงถึงความจริงจังที่เธอจะต้องปฏิบัติตาม

"เก็บเงินนี่เอาไว้ ดูแลตัวเองดีๆแล้วพี่จะติดต่อมา อ่อ ที่สำคัญระวังตัวดีๆอย่าไปพูดคุยกับคนแปลกหน้าเป็นอันขาด" เติมตะวันย้ำคำนี้กับเธอเสมอเรื่องการพูดคุยกับคนแปลกหน้า

"พี่ตะวัน ฟ้าไปด้วยได้ไหม" ดาวเต็มฟ้าไม่อยากห่างจากพี่ชาย

"ไม่ได้ เต็มฟ้าจะต้องเรียนและเรียนให้จบให้สมกับที่พี่ยอมเหนื่อยเพื่อน้องสาวของพี่" เติมตะวันจับมือน้องสาวแน่น ทั้งสองโผเข้ากอดกัน

"เต็มฟ้ารักพี่ตะวันนะคะ" เธอเริ่มน้ำตาเอ่อกลัวว่าจะไม่ได้อยู่กับพี่ชาย

"พี่ก็รักเต็มฟ้า" เขาเอามือลูบหลังเธอไปมาเป็นการปลอบให้เธอผ่อนคลาย

"พี่ไปนะ" เติมตะวันหันมามองหน้าน้องสาวเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะรีบออกไปจากบ้าน

เมื่อเติมตะวันออกไปจากรั้วบ้านแล้วดาวเต็มฟ้าเหลือบไปเห็นว่าพี่ชายลืมแว่นตาดำกับหมวกเอาไว้ที่โซฟาเธอจึงรีบวิ่งตามออกไปหมายจะเอาของให้พี่ชาย เมื่อมาที่รั้วบ้านก็ไม่เห็นเขาแล้วเธอจึงเดินตามไปจนถึงเกือบต้นซอย

"ไปไหนของเขาแล้วนะ เร็วจริง" ดาวเต็มฟ้าตามไม่ทันเขา

จอนที่รอดักเติมตะวันอยู่ที่หน้าปากซอยทางเข้าเห็นดาวเต็มฟ้าถือเสื้อแจ็คเก็ตแบบเดียวกับที่เติมตะวันใส่มาเลยสะดุดตาเข้าและสงสัยว่าดาวเต็มฟ้าเป็นใครทำไมถือเสื้อตัวนี้ออกมาด้วย ช่วงระยะเวลาไล่เลี่ยกับที่เติมตะวันหายเข้าไปในซอยไม่กี่ชั่วโมง

จอนจึงได้สะกดรอยตามไปจนถึงหน้าบ้านและเห็นดาวเต็มฟ้าเดินเข้าไปในบ้านจนแน่ใจว่าเธออาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้ เขาได้จำลักษณะบ้าน เลขที่บ้านของดาวเต็มฟ้าเอาไว้และกลับไปรายงานลูกพี่อย่างคมสัน

..................................................