รุ่งเช้าวันต่อมา..ลดาป้อนข้าวให้โมกข์แล้วเอายาแก้ปวดลดไข้มายื่นให้เขา
“กินข้าวแล้วก็ต้องกินยา จะได้หายเร็วๆ”
“ไม่อ่ะ ไม่เอา ฉันไม่อยากกิน!”
“นี่นายอย่าดื้อ อย่างอแงสิ”
“ก็ยามันขม ถ้าให้กินอย่างอื่นก็ว่าไปอย่าง” โมกข์บอกพร้อมกับจ้องหน้าอกเธอตาเป็นประกาย
“ขมก็ต้องกิน! ไม่กินแล้วจะหายได้ยังไง ตัวก็โตอย่างกับช้าง ทำไมกินยาเม็ดนิดเดียวไม่ได้”
“แล้วเมื่อวานเธอบังคับให้ฉันกินยายังไง?”
“เอ่อ..” ลดาอึกอักตอบไม่ได้
“ทำไมหน้าแดง ติดไข้ฉันไปเหรอ”
“เปล่า..”
“แล้วเรื่องยาว่าไง เมื่อคืนเธอให้ฉันกินยายังไง ทำเหมือนเดิมสิ“ ลดาถอนหายใจออกมาก่อนจะตัดสินใจป้อนยาให้โมกข์ เธอหยิบขวดน้ำขึ้นมากรอกใส่ปากแล้วใส่ยาเข้าไป โมกข์นังมองเธอไปก็อมยิ้ม ลดายื่นหน้าเข้ามาตรงหน้าโมกข์ เธอแตะริมฝีปากประกบลงบนริมฝีปากร้อนของเขาแล้วบีบปาก ให้เขาเผยอพร้อมกับดันยาป้อนเข้าไป โมกข์รีบกลืนยาลงคอก่อนที่เธอจะผละริมฝ
