ฝั่งลดาเธอก็นอนไม่หลับเช่นเดียวกัน
"ทำไมนอนไม่หลับนะ" เธอพลิกไปพลิกมาบนเตียงแคบๆ อาการไม่ต่างจากโมกข์ เธอพยายามข่มตาให้หลับยังไงก็ไม่หลับ
โมกข์เช็กเอาท์ออกจากโรงแรมตอนเที่ยงคืน เขาให้รถของโรงแรมไปส่งยังอู่ซ่อมรถ
"อ้าว! นาย ทำไมไม่นอนพักล่ะครับ ไม่รู้ว่าจะซ่อมเสร็จเมื่อไหร่"
"ฉันนอนไม่หลับ ซ่อมเสร็จตอนไหนก็กลับตอนนั้น..ฉันห่วงไร่"
"ห่วงไร่หรือว่าห่วงใครบางคนกันแน่ครับ"
"ฉันบอกว่าห่วงไร่ก็ไร่สิ" โมกข์หันไปดุภานุเสียงเข้ม
"แต่ว่าขับรถกลับดึกๆ มันอันตรายนะครับนาย มีแต่ภูเขากับหน้าผา" ภานุค้านขึ้นมา
"ถ้านายไม่กลับ นายก็อยู่ที่นี่ต่อ ฉันกลับเอง!"
"ครับ..กลับก็กลับ" ภานุส่ายหัวเบาๆกับความรั้นของเจ้านาย
โมกข์ยืนจ้องมองช่างซ่อมรถไม่วางตา ถ้าซ่อมเองได้เขาคงจะซ่อมไปแล้ว หรือว่าถึงเวลาที่เขาจะต้องซื้อรถคันใหม่เสียแล้ว คันนี้ก็ใช้งานหนักมาหลายปีแล้ว โมกข์ดูช่างซ่อมไป
ก็คิดไ
