เล่ห์รักประธานหนุ่ม

ท่านประธานนายมันตัวสร้างเรื่อง

ในห้องนอนเล็กๆ ที่อบอุ่นของนารา บรรยากาศเงียบสงบจนเธอได้ยินเสียงแอร์ทำงานเบาๆ เธอนั่งอยู่บนเตียงที่คลุมด้วยผ้าห่มสีพาสเทล มือกำโทรศัพท์แน่น ราวกับมันเป็นเครื่องมือเดียวที่ช่วยให้เธอเชื่อมต่อกับความหวังบางอย่าง

เธอขยับตัวอย่างกระวนกระวาย ความคิดเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนยังคงวนเวียนอยู่ในหัว—สัมผัสจากอ้อมแขนแข็งแรง เสียงทุ้มต่ำ และแรงบีบบังคับที่เธอไม่เคยคาดคิดจะเจอจาก อคิน เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเพิ่งหลุดออกมาจากพันธนาการที่ทั้งน่าหวาดหวั่นและน่าหลงใหลในเวลาเดียวกัน

ความเงียบในห้องถูกทำลายด้วยเสียง "ติ๊ง" จากโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างตัว เธอสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหยิบมันขึ้นมาดู ชื่อผู้ส่งทำให้หัวใจของเธอเต้นแรง—"มายด์" เพื่อนรักที่เธอไม่ได้เจอมาหลายปี

ข้อความของมายด์เต็มไปด้วยความสดใส:

"นารา! ฉันกลับมาแล้วนะ! เซอร์ไพรส์! คิดถึงเธอมาก อยากเจอกันไวๆ ❤️"

เธอยิ้มโดยไม่รู้ตัว ความอบอุ่นบางอย่างแทรกเข้ามาในหัวใจที่หนักอึ้งของเธอ เพื่อนรักคนนี้คือคนที่เธอเคยแบ่งปันทุกเรื่องราวในชีวิต แต่ระยะทางและเวลาทำให้พวกเธอห่างกันไปหลายปี

นารารีบพิมพ์ตอบกลับ:

"จริงเหรอ! ฉันคิดถึงเธอที่สุดเลย! เราต้องเจอกันนะ มีเรื่องอยากเล่าเยอะมาก ❤️"

เสียง "ติ๊ง" ดังขึ้นอีกครั้ง มายด์ตอบกลับมาแทบจะทันที:

"พรุ่งนี้เช้าเลยได้ไหม? ฉันอยู่โรงแรมในเมือง นัดที่ร้านกาแฟโปรดของเราได้ไหม?"

รอยยิ้มของนารากว้างขึ้นเล็กน้อย เธอพิมพ์ตอบกลับด้วยความตื่นเต้น:

"ได้สิ! เจอกันตอนเก้านะ ฉันรอไม่ไหวแล้ว ❤️"

หลังจากส่งข้อความ เธอวางโทรศัพท์ลงข้างตัว ความเงียบกลับมาอีกครั้ง แต่คราวนี้มันไม่ได้รู้สึกหนักอึ้งเหมือนก่อนหน้า การได้พูดคุยกับมายด์ทำให้เธอรู้สึกถึงความหวัง เธอยังมีที่พึ่ง ยังมีใครบางคนที่พร้อมจะรับฟังและอยู่ข้างเธอ

เธอหลับตา สูดลมหายใจลึก พลางคิดถึงวันพรุ่งนี้ ความหวังว่าเธอจะได้เล่าทุกเรื่องออกไป และบางที... บางทีเธออาจจะหาทางหลุดพ้นจากสถานการณ์ที่เธอไม่เคยต้องการให้เกิดขึ้น

หลังจากส่งข้อความถึงมายด์ นารานั่งเอนตัวพิงหัวเตียง ดวงตาเหม่อลอยมองเพดาน เธอถอนหายใจยาว รู้สึกว่าหัวใจที่เคยหนักอึ้งเริ่มเบาขึ้นเล็กน้อย การที่มายด์กลับมาทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีที่พึ่งในชีวิตอีกครั้ง

แต่ในขณะเดียวกัน เสียงในหัวของเธอยังไม่หยุดเตือนถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้—อคิน ความเย็นชาในสายตา สัมผัสที่ร้อนแรงเกินคาดเดา และคำพูดที่เหมือนพันธนาการที่เขาพยายามโยนรัดเธอไว้

"ฉันไม่ใช่คนของนาย..." เธอพึมพำกับตัวเอง น้ำเสียงเบาแต่เต็มไปด้วยความแน่วแน่

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ดึงเธอออกจากความคิด เธอหยิบมันขึ้นมา หวังว่าจะเป็นข้อความจากมายด์อีก แต่หน้าจอกลับแสดงชื่อที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างกะทันหัน—อคิน

เธอจ้องมันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกดปิดเสียงโดยไม่คิดจะรับสาย แต่เพียงไม่นาน โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นข้อความ

"นารา เธอคิดว่าฉันจะปล่อยให้เธอทำอะไรตามใจได้งั้นเหรอ? เราต้องคุยกัน"

นารากัดริมฝีปากแน่น หัวใจของเธอเต้นรัวด้วยความกังวลและความโกรธ เธอไม่ตอบข้อความ แต่ความรู้สึกที่อคินยังคงเฝ้าจับตาเธอทำให้เธอรู้สึกเหมือนอยู่ในกรงขังที่ไม่มีประตูออก

เสียงข้อความอีกครั้งดังขึ้น คราวนี้เป็นมายด์:

"เธอจะต้องเล่าให้ฉันฟังทุกอย่างนะ ฉันรู้สึกว่าเธอมีเรื่องบางอย่างเก็บไว้ เธอโอเคไหม?"

ข้อความนั้นทำให้นารารู้สึกเหมือนเธอไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไป เธอพิมพ์ตอบกลับทันที:

"ฉันโอเค พรุ่งนี้ฉันจะเล่าทุกอย่างให้เธอฟัง ❤️"

เธอวางโทรศัพท์ลงอีกครั้ง พยายามรวบรวมความสงบกลับมาในใจ

แต่ในขณะที่เธอเอนตัวลงนอน เสียงเคาะประตูเบาๆ ดังขึ้นจากด้านนอกของห้อง เสียงนั้นไม่ดังมาก แต่ชัดเจนพอที่จะทำให้เธอลุกขึ้นนั่งอย่างตกใจ หัวใจของเธอเต้นแรง

"ใคร?" เธอเอ่ยเสียงสั่น

ไม่มีเสียงตอบกลับ มีเพียงความเงียบ

เธอเดินไปที่ประตู หยุดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอื้อมมือเปิดออก แต่เมื่อเปิดประตูออกไป กลับพบเพียงความว่างเปล่า

แต่ก่อนที่ประตูจะปิดลง เสียงฝีเท้าหนักแน่นก็ดังขึ้นในระยะประชิด พร้อมกับมือใหญ่ที่ดันประตูไว้จากด้านนอก

“คิดจะปิดประตูหนีฉันงั้นเหรอ?”

เสียงต่ำทุ้มที่เธอจำได้ดีดังขึ้นในทันที เธอเงยหน้าขึ้นมองและพบกับดวงตาคมกริบของ อคิน ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา

“คุณอคิน?!” เธอร้องออกมาด้วยความตกใจและถอยหลังไปหนึ่งก้าว แต่เขาก้าวเข้ามาในห้องโดยไม่ขออนุญาต

“นารา” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่แฝงไปด้วยความกดดันที่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังถูกควบคุม “เธอคิดจริงๆ เหรอว่าฉันจะปล่อยให้เธอปิดประตูใส่ฉันง่ายๆ แบบนี้”

เธอหายใจติดขัด พยายามตั้งสติ “นี่มันห้องของฉัน คุณไม่มีสิทธิ์เข้ามาโดยไม่บอก!”

เขาปิดประตูห้องตามหลังอย่างเงียบๆ ก่อนจะหันกลับมามองเธอด้วยสายตาที่นิ่งสงบแต่กดดัน “สิทธิ์? สิ่งเดียวที่ฉันรู้คือ เธออยู่ในชีวิตฉันมานานเกินกว่าที่จะให้เธอออกไปได้”

นาราจ้องเขาอย่างไม่เชื่อสายตา “คุณคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าของทุกอย่างหรือไง? ฉันไม่ใช่ของคุณ! คุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้!”

เขาก้าวเข้ามาใกล้ทีละนิด ร่างสูงใหญ่ของเขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกบดบัง เธอถอยหลังจนชนเข้ากับกำแพง ใจของเธอสั่นไหวแต่สายตายังคงมองเขาอย่างท้าทาย

“เธอไม่ใช่ของฉัน?” เขาเอียงศีรษะเล็กน้อย ริมฝีปากยกยิ้มบางๆ ที่ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ “งั้นบอกฉันหน่อยสิ ว่าใครกันที่เธอคิดว่าจะมาแทนที่ฉันในชีวิตเธอ”

“มันไม่เกี่ยวกับคุณ!” เธอตอบเสียงดัง พยายามเก็บความกลัวไว้

แต่เขาโน้มตัวลงมา ใบหน้าของเขาอยู่ใกล้จนเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นที่เป่ารดใบหน้า “ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ มันเกี่ยวกับฉันทั้งหมด นารา”